TP 1978 02 (297).pdf

„A gdy [Baranek] otworzył siódmą pieczęć ... " „Aleście przystąpili

do góry Syon i do miasta Boga żywego, do Jeruzalemu Niebieskiego

(...) Patrzajcie, abyście nie gardzili Tym, Który mówi (...): Jeszcze ja

raz poruszę nie tylko ziemią, ale i niebem (...) Przeto przyjmując

Królestwo nie chwiejące się, miejmy laskę, przez którą służymy

przyjemnie Bogu z bojaźnią i uczciwością. " „ ... Chrystus

przyszedłszy Najwyższy Kapłan (...) Przez większy i doskonalszy

przybytek, (...) Znalazłszy wieczne odkupienie. " — Obj. 8:1; Żyd.

12:22, 25, 26, 28; 9:Marzec

Marzec-Kwiecieñ 1978 Nr. 297

Wychodzi co dwa miesiące. Redaktor:August Gohlke . Wydawca: Świecki Ruch Misyjny „Epifania" (odpowiedzialny w Polsce —

Wiktor Stachowiak), skrytka pocztowa nr 44, 60-955 Poznań. Adres międzynarodowy: Chester Springs. Pa. 19425, USA.

Cena: w prenumeracie rocznej zł 36, pojedyn. numeru zł 6.

PAMIĄTKOWA WIECZERZA

Łuk. 22:2, 7-20

EN USTĘP Pisma Świętego podaje prostą

relację o ustanowieniu Wieczerzy Pańskiej. I

znowu, gdy zbliża się czas naznaczony tego roku,

przypominamy sobie słowa: „ to czyńcie na pamiątkę

moją ”. Zgodnie z tą prośbą ponownie uczcimy pamięć

Chrystusa, naszego Baranka Wielkanocnego, przez

powtórzenie prostej ceremonii ustanowionej przez

naszego Pana. W środę, 22 marca, przypada rocznica

śmierci naszego Pana na

Kalwarii — 14 dnia miesiąca

Nisan, miesiąca pierwszego,

według czasu księżycowego,

który rozpocznie się o

godzinie szóstej po południu

poprzedniego wieczoru. We

wtorek wieczór, 21 marca,

będzie zatem rocznica

Wieczerzy Pańskiej u-

stanowionej ku czci Jego

śmierci, jako antytypowego

Baranka Wielkanocnego —

„Baranka Bożego, który

gładzi grzech świata” (Jana

1:29).

Z tej okazji o godzinie ósmej wieczorem Zbór

filadelfijski zejdzie się w kaplicy w Chester Springs,

Pa. i jak najserdeczniej zaprasza na swoje zebranie

wszystkich, którzy nie mają przywilejów

przynależności zborowej a bez kłopotu mogą przybyć,

którzy miłują naszego Odkupiciela i w poświęceniu

oceniają wielką okupową ofiarę, na obchodzenie,

której się schodzimy. Zdajemy sobie sprawę z te-

go faktu, że niewielu może się tutaj zebrać. Niemniej

jednak niech wszyscy wierni wszędzie „czynią to na

pamiątkę" Baranka Bożego, który odkupił nas przez

ofiarowanie Samego Siebie. Tacy wszędzie będą się

wspólnie gromadzić, nawet jeśli ich będzie tylko

dwóch lub trzech wyznających tą samą cenną wiarę.

A nawet poszczególne jednostki mogą łamać chleb i

uczestniczyć w kielichu w komunii serc z Panem i z

rozproszonymi poświęconymi

wiernymi w Chrystusie.

Chrześcijanie w tej sprawie,

podobnie jak w wielu innych, w

licznych przypadkach zaniechali

nauki Słowa i przykładu

pierwotnego Kościoła

naśladując rozmaite zwyczaje,

odnoszące się do czasu

obchodzenia Wieczerzy

Pańskiej. Niektórzy obchodzą

ją, jako „wieczerzę” w ogóle.

Protestanci w ogólności dla

wygody wyznaczyli pewne

godziny dnia zamiast wieczoru.

Niektórzy obchodzą śmierć

Pańską w każdą niedzielę, inni raz w miesiącu, a

jeszcze inni raz na trzy miesiące. Oni na częstotliwość

obchodzenia zdają się patrzeć jak na sprawę obojętną

i mogą dowodzić, że jeśli to jest rzecz dobra, to

dlaczego nie praktykować ą często, nawet

codziennie. Im odpowiedzą inni i to prawdziwie: W

ten sposób ona straci dużo ze swojej powagi i siły.

„UMIEJĘTNI I UTWIERDZENI W TERAŹNIEJSZEJ

PRAWDZIE”

2 Piotra 1:12

DWUMIESIĘCZNIK

Marzec-Kwiecień 1978 Nr 297 (2)

SPIS TREŚCI

Pamiątkowa Wieczerza……………………………………..18

Psalm 30:5, 6 ………………………………………….…...24

Podsumowanie naszej pracy …………………………….…28

Mojżesz i Aaron Wieku Ewangelii jako Dawca i Od-

biorca Prawdy (pytania bereańskie)…………………..….…29

Chrystus: Jego Okup. E 15, IV……………………………...30

„OCZEKUJĄC ONEJ BŁOGOSŁAWIONEJ NADZIEI

I EPIFANII CHWAŁY WIELKIEGO BOGA

I ZBAWICIELA NASZEGO JEZUSA CHRYSTUSA”

Tytus 2:13

Marzec—Kwiecień 1978 TERAŹNIEJSZA PRAWDA 19

I tak jest rzeczywiście, gdy ją obecnie obchodzą.

Ci, którzy obchodzą w każdą niedzielę, źle

rozumieją opis podany w Dz. Ap. 2:42, 46 i 20:7,

11. Z pewnością błądzą przypuszczając, że

opisane okazje są Wieczerzą Pańską. Te teksty

bez wątpienia odnoszą się do powszechnie

stosowanego zwyczaju pierwotnego Kościoła

dotyczącego wspólnego spożywania prostego

posiłku, gdy każdego pierwszego dnia tygodnia

schodzili się z odległych miejsc, tak jak to

obecnie jest w zwyczaju na wsi, z tym

wyjątkiem, że oni wszyscy jedli razem i czynili z

tego raczej „ucztę miłości”. O tych „świętych

ucztach” lub ucztach miłości mówi Juda (wiersz

12). On wykazuje, że nie wszyscy, którzy w nich

uczestniczyli byli rzeczywiście braćmi. Te uczty

miłości nie były ustanowione przez jakiekolwiek

zarządzenie naszego Pana lub Apostołów, lecz

były obchodzeniem pierwszego dnia tygodnia.

Wydają się, iż były spontanicznym porywem

wdzięcznych serc.

W ten sposób pierwotny Kościół każdego

tygodnia celebrował zmartwychwstanie naszego

Pana (nie Jego śmierć ), a łamanie chleba podczas

uczty miłości było prawdopodobnie miłym

przypomnieniem faktu, że Pan dał się poznać

uczniom w Emaus i przy innych okazjach, po

Swoim zmartwychwstaniu, przez łamanie chleba

podczas zwykłego posiłku (Łuk. 24:29, 30, 42;

Jana 21:12, 13). W ten sposób obchodzili Jego

zmartwychwstanie oraz otwarcie ich oczu w celu

poznania Go. Jednakże nigdy nie używali

kielicha (nie mniej ważny od chleba w czasie

celebrowania Wieczerzy Pańskiej), ani nie

nazywali takiej uczty Wieczerzą Pańską, ani nie

obchodzili jej ze specjalną uroczystością, lecz

raczej z dziękczynieniem i radością.

„Przyjmowali pokarm z radością, i w prostocie

serdecznej”, „chleb łamając po domach” (Dz. Ap.

2:42—46), przez jakiś czas „na każdy dzień”.

Ci, którzy obchodzą „wieczerzę” w niedzielę w

południe raz w miesiącu lub raz w kwartale, nie

mają uzasadnienia dla swego zwyczaju, prócz

tego, co święty Paweł powiedział: „ile kroć to

czynić będziecie” itd. (1 Kor. 11:23, 25). Myślą,

że te słowa dają im swobodę obchodzenia

pamiątki, kiedy im się podoba. Przeciwnie,

Apostoł używa słów „ilekroć w sensie zawsze .

Wyrażenie „zawsze, gdy to czynić będziecie”

zwraca naszą uwagę na kontekst, by sprawdzić

do czego ono się odnosi. W kontekście

stwierdzamy, że Paweł mówi o „tej nocy, której

[nasz Pan] był wydan”, o użytych wówczas przez

naszego Pana chlebie i kielichu, ustano-

wionych jako pamiątki w miejsce typowego

baranka wielkanocnego jedzonego przez Żydów .

Paweł pisał do tych, którzy dobrze znali ten

zwyczaj żydowski i wiedzieli jak często był

celebrowany. Tak więc „ilekroć” lub „zawsze”

oznaczało dla nich każdy raz, każdą rocznicę .

WIECZERZA PAŃSKA ZAJĘŁA MIEJSCE

ŻYDOWSKIEJ WIELKANOCY

Przeznaczeniem Wieczerzy Pańskiej było

zastąpienie corocznego czczenia pamięci

typowego przejścia pierworodnych Izraela,

których życie zostało uratowane przez krew

typowego baranka. Takie wydarzenie może być

właściwie obchodzone tylko w jego rocznicę,

którą nasz Pan i Jego uczniowie oraz wszyscy

Żydzi ściśle obchodzili. Oni nie myśleli o

obchodzeniu jej w innym czasie, tak jak

Amerykanie myślą o obchodzeniu podpisania ich

Deklaracji Niepodległości nie w innym dniu, lecz

tylko 4 lipca.

Zwyczajem pierwotnego Kościoła było

celebrować Wieczerzę Pańską, jak nasz Pan

wskazał i jak my to czynimy, 14 dnia pierwszego

miesiąca według czasu księżycowego. I chociaż

miało miejsce wielkie odstępstwo od oryginalnej

czystości wiary, która to apostazja zaczęła się już

za dni Apostołów, to ten zwyczaj był

utrzymywany przez niektórych chrześcijan aż do

czwartego stulecia, kiedy to oficjalnie został

zakazany przez sobór w Nicei. Wówczas wielkie

odstępstwo przepowiedziane przez Apostołów

częściowo rozwinęło wielki system błędu, znany

później jako papiestwo.

Z Historii Kościoła Moshaima (str. 523)

podajemy następujący cytat: „Przy końcu tego

[drugiego] stulecia pomiędzy chrześcijanami z

Azji Mniejszej i zamieszkałymi gdzie indziej,

szczególnie tymi z kościoła rzymskiego, powstał

gwałtowny spór ... azjatyccy chrześcijanie byli

przyzwyczajeni do obchodzenia ... ustanowionej

Wieczerzy Pańskiej i późniejszej śmierci

Odkupiciela czternastego dnia pierwszego

miesiąca żydowskiego ... Twierdzą, że zwyczaj

ten przyjęli od Apostoła Filipa i Jana”.

Niech jednak nikt nas źle nie rozumie, że

nauczamy iż ci, którzy obchodzą śmierć

Odkupiciela o niewłaściwej porze są z tego

powodu potępieni przez naszego Pana. Dzięki

Bogu nie. Kościół Wieku Ewangelii nie jest pod

Zakonem, ale pod łaską, tak w tej jak i w każdej

innej sprawie. A ci, którzy w szczerości serca tak

uczestniczyli w symbolach ciała i krwi Pańskiej

— chociaż mogą ponieść stratę w tym

20 TERAŹNIEJSZA PRAWDA Marzec—Kwiecień 1978

znaczeniu, że okazja z powodu zbyt częstego

obchodzenia traci nieco ze swej mocy, jaką ma

wywrzeć na ich serca — nie zostali mimo to

odrzuceni przez Niego, którego ofiarę za grzechy w

ten sposób wyznali. Ale z pewnością wszyscy

zupełnie poświęceni, gdy uchwycą intencję słów

naszego Pana, z radością dostosują się do Jego

zarządzenia, będąc upewnieni, że ono jest najlepsze

i najbardziej właściwe, jak również przyjemne

TEMU, którego jest upamiętnieniem.

Zauważ jak doskonała jest ta ilustracja. Syn

Boga, jako niebiańska lub duchowa istota, taką był

pierwotnie, nie był chlebem dla człowieka, a gdyby

dał Swoje duchowe ciało, jako chleb, to my

posiadając inną naturę (ludzką) nie moglibyśmy go

przyswoić, bo to co mogłoby żywić i doskonalić

drzewo (na przykład: powietrze, wilgoć i gleba) nie

mogłoby samo udoskonalić człowieka. Człowiek

posiada naturę ludzką, czyli cielesną, Stąd więc,

gdyby duchowy Syn Boga udzielił umierającym

ludziom chleba żywota, musiałoby to być Jego

ciało, pełnowartościowy środek odżywczy.

ROZWAŻANE SYMBOLE

Nie tylko stracono z oczu właściwy czas, lecz

także prawdziwe znaczenie symbolów kielicha i

przaśnego chleba stało się niejasne na skutek

duchowej ciemności średniowiecza. Błędy

trynitarskie, które w trzecim stuleciu zostały

przeniesione z pogańskiej filozofii do

chrześcijaństwa, w dużej mierze wypaczyły i

pokręciły umysły dzieci Bożych oraz powstrzymały

jasne poglądy o ofierze, którą nasz Zbawiciel dał

nam jako cenę okupu.

Typowy baranek, którym dzieci Izraela

zapowiadały Chrystusa i nadchodzące wyzwolenie,

był jedzony (za wyjątkiem krwi, którą pokropiono

dom jako zabezpieczenie — pojednanie) przez

wszystkich. To samo dotyczy symbolów, które nas

instruują, by pamiętać o rzeczywistym Baranku.

Wszyscy poświęceni powinni jeść chleb i pić wino.

Symbolizują one ciało i krew naszego Pana. Nasz

Pan, jako człowiek był Żywym Chlebem

(dosłownie Chlebem Żywota ), który zstąpił z nieba,

aby dać życie światu (Jana 6:32—35, 50—58).

Przygotowaniem do tego była zmiana Syna

Bożego z ducha na ciało . W tym celu poniżył się,

kiedy „stał się ciałem i mieszkał między nami”

(Jana 1:14). Jego doskonałe ciało miało być

życiodajnym chlebem. I odkąd Ten, który był w

stanie niebiańskim, to jest duchowym, stał się

ziemską, czyli ludzką istotą, stał się ciałem. Zgodne

z prawdą jest powiedzenie, że ten chleb z nieba

zstąpił, ze stanu niebiańskiego lub duchowego do

stanu ludzkiej natury. To jest ten Chleb Żywota,

którego gdyby ktoś jadł nie umarłby (Jana 6:50).

Myśmy już teraz znaleźli ten Chleb Żywota,

lecz jak mamy Go spożywać? Nie jedlibyśmy ciała

żywego, także cokolwiek, co umiera samo przez się

(z powodu choroby), nie nadawałoby się do

jedzenia. Gdyby więc nasz Pan umarł, co jest

nazwane śmiercią naturalną (w rzeczywistości nie

ma takiego czegoś), nie mógłby być Chlebem

Żywota, ponieważ z punktu widzenia Boskiego

zarządzenia życie jest naturalnym stanem a śmierć

jest pogwałceniem naturalnego życia, jako

konsekwencja lub kara za nieposłuszeństwo,

grzech. Jednakże dopuszcza się wyrażenie

naturalna śmierć, gdy odnosi się do upadłej,

potępionej rasy, ponieważ jest naturalnym

wynikiem grzechu wspólnym dla wszystkich

ludzkich grzeszników.

Ta ilustracja jest doskonała: Ludzkość umiera,

gdyż nie posiada życia a potrzebuje

pełnowartościowej życiodajnej żywności, takiej,

która by powstrzymywała pustoszenie śmierci oraz

naprawiła i przywiodła ją do pierwotnej

doskonałości straconej w Adamie. Ludzie ze

wszystkich stron świata poszukiwali uniwersalnych

środków leczniczych, eliksirów i regeneratorów

życia w pożywieniu zwierzęcym i jarskim, w

minerałach i chemii, lecz na próżno. Nie znaleziono

takiego „chleba żywota”. Lecz kiedy ludzie przez

4.000 lat poszukiwali na próżno, to prawdziwy

Chleb Żywota zstąpił z nieba, którego gdyby

człowiek jadł (spożywał lub przyswajał przez wiarę

na swój użytek, co jest jego przywilejem) żyłby na

wieki. To znaczy, że jeśli przez wiarę, w znaczeniu

przewidzianym przez Boga, wypełnia swoje

odkupienie, to przyjmuje łaskę żywota. Tylko w

tym znaczeniu może ją mieć. Nasz Pan określił

to symbolicznie jedzeniem Jego ciała.

Tak więc nasz Pan nie mógł umrzeć w wyniku

choroby itd., chyba żeby zgrzeszył, lecz w takim

przypadku Jego ciało byłoby dalekim od

życiodajności. Jego życie nie mogłoby też być Mu

odebrane, za wyjątkiem gdyby On zadecydował

oddać je, jako cenę okupu za nas, a Jego ciało

mogłoby udzielić nam życia. Gdyby On umarł na

skutek choroby udowodniłby, że był grzesznikiem

tak jak inni ludzie, gdyż śmierć jest karą za grzech,

a stąd uczestniczenie w Nim nie mogłoby dać

nowego życia.

Przeto widzimy, że nie było sposobu udzielenia

nam tego życiodajnego pokarmu lub „chleba

żywota” inaczej, jak tylko przez ofiarę

Marzec—Kwiecień 1978 TERAŹNIEJSZA PRAWDA 21

człowieka Jezusa Chrystusa, który umarł nie

dlatego, że Jego życie tak jak nasze było stracone,

ale dlatego, że dał Samego Siebie na okup, jako

równoważną cenę, zastępstwo za wszystkich — za

Adama i za wszystkich, którzy w nim stracili życie.

Jego życie w ciele, Jego przykład i rada, nauki itd.

nie mogły udzielić więcej życia, niż muzyka

mogłaby podtrzymać przy życiu głodującego

człowieka. Możemy studiować i czynić wysiłki w

celu naśladowania Jego doskonałego wzoru, ale nie

możemy czynić tego doskonale, gdyż my umieramy

i brak nam siły. My potrzebujemy życia,

życiodajnych produktów żywnościowych. A On

stał się ciałem , w tym tylko celu, aby nam mógł

dostarczyć tego zaopatrzenia w życie, którego nie

moglibyśmy otrzymać z żadnego innego źródła.

Mistrz do nich mówił. Spożywanie Baranka w

nowym życiu, które On przyniósł, przywracało im

społeczność z Bogiem. Otrzymawszy ducha

synostwa byli przez tego ducha uzdolnieni do

oceniania i przyswajania prawd w ogólności — w

celu ich wzmocnienia — stanowiących dla Boskich

domowników „pokarm na czas słuszny”.

CHRYSTUS NASZYM BARANKIEM

WIELKANOCNYM

Nasz Baranek został zabity za nas , dla naszej

korzyści, ponieważ On stanowił ten Chleb, z

którego wszyscy pragnący żyć muszą jeść i

ponieważ nie wcześniej można było Go spożywać,

aż dał Samego Siebie. A teraz zastanówmy się, co

On dał i co my jemy? Odpowiadamy: Jego ciało.

Ale co jest przez to, Jego ciało, rozumiane?

Wykazaliśmy powyżej, że On stał się ciałem (Jana

1:14), to znaczy, stał się człowiekiem . Tak więc dać

Swoje ciało znaczy dać Samego Siebie, wówczas

ludzką istotę .

Kiedy więc Jezus przemawiając do Swych

uczniów na ten temat powiedział im, że zabicie

Baranka było potrzebne, gdyż dzięki temu mogli

Go spożywać, mówił: „ musiał Chrystus cierpieć”

(Łuk. 24:46). Gdyby On, ich nauczyciel, pozostał z

nimi w ciele byliby wielce błogosławieni, ale nie

mogliby nigdy posiąść życia. Dlatego On

powiedział: „Synci człowieczy idzie, jako napisano

o nim” (Mat. 26:24) oraz „ wam ci to pożyteczno ”,

„bo jeśli nie odejdę [jeśli pozostanę ciałem, jeśli nie

poddam się w ofierze a tym sposobem nie będzie

wykonany plan Ojca, dotyczący waszego

odkupienia], pocieszyciel on nie przyjdzie do was”

(Jana 16: 7). Wy nie możecie żadnym innym

sposobem, jak tylko przez Moją ofiarę i

uczestniczenie we Mnie, uciec przed potępieniem

oraz dojść do harmonii z Bogiem i być przyjętymi

przez Niego. Tak możecie być przez Niego uznani

za synów i jako takim może być udzielone życie.

Cokolwiek więc Jezus posiadał pod Boskim

prawem w zakresie ludzkich praw i przywilejów, to

z tego zrezygnował na naszą korzyść, ażeby ludzka

rodzina nie posiadająca praw czy przywilejów, bo

je wszystkie utraciła w Adamie, swoim ojcu, mogła

odzyskać wszystkie te prawa, przywileje i wolność.

Cała rodzina była w Adamie, gdy zgrzeszył i stracił

doskonałe życie ludzkie oraz każde prawo i

przywilej synostwa. Tak więc przez dziedziczenie

mamy dział w tej jednej stracie . Obecnie

odpowiednie pełne i wystarczające prawa należą do

Jezusa Chrystusa, który jako doskonała ludzka

istota oddał Swoje prawo do życia razem z

wszystkimi jego prawami życiowymi i

przywilejami, jako równoważną cenę kupna, za

doskonałe ludzkie życie i wszystkie jego prawa

życiowe i przywileje, które Adam stracił dla siebie i

swojej rasy.

Błędem więc jest przypuszczenie, że Prawda

jest chlebem żywota i że jedzenie (przyswajanie)

Prawdy nas usprawiedliwi lub da nam prawo do

życia. Błędem jest przypuszczenie, że wiara w

kazanie na górze i w inne powiedzenia naszego

Pana udzieli życia. To były Prawdy i to dobre, jako

pożywienie, po rozpoczęciu i podczas

uczestniczenia przez wiarę w Baranku, lecz

niestrawne bez Niego. Te same prawdy były

niestrawne dla wielu i raczej wywoływały

wymioty, niżeli stanowiły odżywczy pokarm i

,,wiele uczniów jego odeszło nazad, a więcej z nim

nie chodzili” (Jana 6:66). Aż do zabicia Baranka

nawet dwunastu, jedząc przez wiarę ten życiodajny

pokarm, otrzymywało mało pożywienia z nauk

naszego Pana. Wtedy, o sile i mocy życia, byli w

stanie dostrzec słodycz i siłę we wszystkich

rzeczach, o których

Kiedy Jezus oddał Swoje ludzkie wszystko

(Mat. 13:44) w interesie i na użytek potępionej

rasy, rozumiemy, że oddał Swoje ciało za życie

świata (Jana 6:51), co oznacza Jego śmierć i

zwrócenie umierającym ludziom utraconego życia,

wolności i przywilejów. A jedzenie Jego ciała w

konsekwencji oznacza przyswajanie na własny

użytek jedzącego wszystkich praw , wolności i życia,

które posiadał bezgrzeszny „ człowiek Jezus

Chrystus”. Nie mniej i nie więcej. To, co On oddał ,

wtedy kiedy umarł, jest nasze — wolne dla każdego

dziecka Adama. Jednakże to udzieli życia itd. tylko

tym,

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: