Papirus.pdf

Papirus

Materiał piśmienny wytwarzany z włókien rośliny o

tej samej nazwie, używany w Egipcie od III

tysiąclecia p.n.e.

W starożytności rozpowszechniał się w krajach

śródziemnomorskich. Z cienkich, szerokich włókien

papirusu sklejano arkusze, które prasowano i

suszono na słońcu. Następnie arkusze łączono w

zwoje, zazwyczaj szerokości do 30 cm i długości

kilku metrów, a niekiedy mające kilkadziesiąt

metrów długości.

Papirus był materiałem stosunkowo kruchym i

nietrwałym. W średniowieczu został wyparty przez

papier .

Produkcja papirusu

Papirus zajmował bardzo ważną rolę w egipskim eksporcie. Starożytni używali go jako

środka płatniczego, dlatego też jego produkcja, podobnie jak dzisiaj prawo do drukowania

banknotów, została objęta państwowym monopolem i otoczona ścisłą tajemnicą.

Cibora papirusowa, z której go wytwarzano, rosła obficie wzdłuż brzegów Nilu,

wyprodukowanie beli papirusu nie było więc kosztowne.

Z jednej łodygi uzyskiwano około dwudziestu kart mających średnio osiemnaście

centymetrów wysokości i dwadzieścia kilka centymetrów szerokości. Następnie łączono je

klejem (sporządzonym z wody, mąki i octu) tworząc zwój. Liczba kart w zwoju zazwyczaj

nie przekraczała dwudziestu. Cały proces produkcji trwał około dwóch tygodni.

Papirus pozostał podstawowym materiałem piśmienniczym wczesnego średniowiecza - w

kancelarii papieskiej używano go aż do XI wieku.