Hlasko Marek - Brudne czyny-12.pdf - Ebooki(2) - margotbao

Marek Hłasko13

Brudne czyny

(ji14)

To Dawid Griesemer

my brother

Nie jest to opowieść o kraju i jego obyczajach, jest to tylko próba opowieści o

przyjaźni pomiędzy dwoma; o wierności, którą człowiek usiłuje dochować cieniom.

Wright-Diesel wyłonił się z kurzu drogi i mężczyzna stojący na skraju szosy

opuścił rękę. Stał chwilę przy maszynie czując gorąco rury wydechowej,

wyprowadzonej w górę za kabiną kierowcy, a potem kierowca otworzył mu drzwi i

mężczyzna wsiadł. Z tyłu utworzył się już zator; kierowca ruszył teraz w tempie.

— Ten wóz ma pięć biegów — powiedział. — I reduktor. Tak że do każdego

biegu muszę trzy razy wysprzęglać. No, pomyśl. Zanim dojdę do piątego, to już

piętnaście razy. Chciałbym mieć po funcie za jeden włączony bieg, kiedy jadę z

Haify do Jerozolimy. Albo kiedy jadę z Haify do Ejlatu. I w dodatku ten wóz trzęsie;

będę musiał sobie chyba kupić pas, żeby moje flaki trzymały się kupy. No, pomyśl.

— Wy wszyscy lubicie gadać — powiedział mężczyzna.

— Wy wszyscy, którzy jeździcie w dalekie drogi.

— Mówiłem już ze swoim szefem — powiedział kierowca. — Jeśli chcesz,

możesz zacząć pracować. Będziesz pracował ze mną na tym wozie. Dwa razy w

tygodniu będziesz jeździł Ejlat-Haifa. Dobrze zarobisz. I będziesz cały czas w

drodze. Będą ci lecieć diety. Odłożysz. Będziesz jeździł rok albo dwa i odłożysz

sobie dosyć pieniędzy, żeby kupić taksówkę i zarabiać, ile chcesz.

— Wy wszyscy lubicie gadać — powiedział mężczyzna.

— Nie potrzebuję kupować taksówki. Nie myślałem nigdy o tym. W Haifie jest

dosyć taksówek do wynajęcia, kiedy będę chciał gdzieś jechać.

— Ale przecież jeździsz tylko tam — powiedział kierowca. — Tylko tam. Od

dwóch lat jeżdżę dwa razy w tygodniu tą trasą i za każdym razem zabieram cię z

sobą. I nigdy gdzie indziej. A przecież mógłbym wziąć w drogę jedną z tych

dziewczyn, które stoją na szosie jak i ty. A biorę tylko ciebie. I tylko tam. Bo ty się

wciąż łudzisz, co? Myślisz, że cię wezmą z powrotem. Ale nie wezmą cię. Dla nich

jesteś umarły, tak jak i tamten. Od kiedy to samolotom potrzeba umarłych?

— Uważaj — powiedział mężczyzna. — Za tym zakrętem wysiadam.

— Namyśl się — powiedział kierowca. — Ze mną nie będziesz miał źle. Ja

jestem równy gość, każdy ci to powie. I firma też nie jest najgorsza. Ja już swoje

zrobiłem, żeby cię przyjęli. Przyjdź tylko i podpisz papiery. Pracuję w tej firmie

jedenaście lat. To nie jest mało, jak na Izrael. Po jedenastu latach mogę już coś

zrobić dla człowieka, jeśli myślę, że jest coś wart. Przyjdź tylko i podpisz papiery.

— Wysiadam tutaj — powiedział mężczyzna. Kierowca zatrzymał wóz i

mężczyzna zeskoczył na drogę. Stał teraz w cieniu drzewa: wysoki, szczupły, z

ciemną twarzą. — Nie potrzebuję zmieniać zawodu — powiedział. — Nie

zapomniałem go jeszcze.

— Bo ciągle się łudzisz — powiedział kierowca. — Ale jak chcesz. Na tym się

skończy, że będziesz zmywał talerze w arabskiej knajpie. W arabskiej knajpie, w

Izraelu, major Abakarow będzie zmywał talerze. A ja przyjdę popatrzyć sobie na to.

— Nie — powiedział mężczyzna. — To nie tak. To ciężko o taką robotę. Ja już

próbowałem. I poszedłem do jednej knajpy. A ten skurwysyn zapytał mnie: Co pan

może robić? A ja na to: Mogę nawet zmywać talerze. A ten skurwysyn: A przywiózł

pan te talerze ze sobą do Izraela?

Kierowca ruszył; mężczyzna poszedł przed siebie, drogą pełną kurzu, wśród

pomarańczowych drzew martwych o tej porze. Jakiś stary człowiek o twarzy tak

spalonej słońcem, że nie było tam ani jednego miejsca bez zmarszczek — bez

zmarszczek będących już prawie bliznami — zastąpił mu drogę. Był niski, chudy:

duży rewolwer w parcianej kaburze wyglądał śmiesznie na jego wątłym ciele.

— Czego tu szukasz? — powiedział. — Znowu tu jesteś?

Odsunął go w milczeniu i poszedł przed siebie. Mały szedł za nim

przytrzymując lewą ręką rewolwer.

— Mógłbym cię właściwie nie wpuścić — mówił. — Po to mi płacą, żebym

pilnował tych drzew. Jestem tu stróżem, wiesz o tym chyba? To tylko moja dobra

wola. — Usunęli się w bok; nad ich głowami przeleciał samolot spryskując pola

białym proszkiem. Potem szli dalej; właściwie szedł wysoki, a tamten leciał za nim

truchtem, oddychał ciężko. — To tylko moja dobra wola — mówił. — Bo mój syn

wyglądał tak jak ty.

— Gdzie jest teraz twój syn? — zapytał wysoki.

— Tam gdzie i moja córka — powiedział stróż. Stał teraz obok tamtego,

siedzącego pod drzewem i obserwującego pracę samolotu. Potem usiadł koło niego.

— Jesteś tu nowy, nie? — zapytał.

— Nie — powiedział mężczyzna. — Jestem tu trzynaście lat.

— I ty pytasz ludzi w Izraelu, gdzie są ich rodziny? — powiedział mały z nutą

niedowierzania.

— Ja tam o nic nikogo nie pytałem — powiedział. — Znam dobrze ten kraj.

Może nawet lepiej niż ty. Byłem i w Tel-Avivie, i w Ejlacie, i w Sodomie, i w

Twerji.

Znów przeleciał nad ich głowami samolot i musieli osłonić usta chusteczkami,

dopóki nie opadł biały pył. Patrzyli za nikłym, kruchym samolotem lecącym wprost

ku słońcu w złotej, ciężkiej chmurze.

— Rozumiesz coś z tego? — zapytał stróż. — Chyba musisz coś rozumieć,

kiedy tu ciągle przychodzisz i patrzysz na samoloty. Ja tam ich nie lubię. Nie

zrobiły dużo dobrego.

— Zrobiły — powiedział mężczyzna. — Dopiero później, po Stalingradzie. Ja

ich widziałem, jak szli. Nie mieli ani nosów, ani uszu, ani palców. I nawet krok im

się mylił.

— Poodmrażali uszy? — zapytał stróż.

— Niektórzy poodmrażali nawet powieki — powiedział mężczyzna. — I teraz

nie zamkną już oczu aż do śmierci, i nawet po śmierci. I będą musieli nosić okulary,

a w nocy będzie ich budzić każde światło, nawet światło zapałki.

— Nie mają powiek? — zapytał z zachwytem stróż.

— Nie — powiedział mężczyzna. — Wszyscy tak wyglądają, jakby cierpieli na

Basedowa. Muszą nosić okulary, a kiedy je zdejmują, to niektórym robi się źle.

— I nie widzą nigdy ciemności? — zapytał stróż.

— Tak — powiedział mężczyzna. — I nigdy już jej nie zobaczą. Nigdy. Aż do

dnia w którym ostatni z nich zdechnie. Ostatni z armii Paulusa, która chciała wziąć

Stalingrad.

Stróż podniósł się z klęczek.

— Wiesz — powiedział z wahaniem. — Możesz tu zawsze przychodzić.

Możesz tu sobie zawsze przyjść i odpocząć pod drzewem. Nawet jak są pomarańcze.

Pozwolę ci sobie narwać. A jak by cię ktoś chciał wyrzucić, to powiedz, że Dov Ben

Dov pozwolił ci i tamten musi się odkleić od ciebie. Bo ja tu jestem cały główny

stróż. Pamiętaj: Dov Ben Dov.

— Dziękuję ci, Dov — powiedział mężczyzna. — jesteś równy gość. Jesteś gość

z hewry.

— Tak — powiedział tamten. — A teraz muszę już iść. — Zawahał się nagle.

— Więc jak ty to powiedziałeś? Że mają ogromne oczy i muszą patrzyć przez cały,

cały czas?

— Tak — powiedział mężczyzna. — Muszą patrzyć przez cały czas i przez cały

czas lecą im łzy, nawet jak się śmieją.

— Nawet jak się śmieją — powtórzył stróż z zachwytem. Drogą pełną pyłu

szedł szybko przed siebie, mówiąc: — Lecą im łzy, nawet jak się śmieją. Nawet jak

się śmieją. Nawet jak się śmieją. — Na końcu pola przystanął, krzyknął do

mężczyzny: — Idę to opowiedzieć swojej starej. Chyba dam radę, nie?

— Pewnie — powiedział mężczyzna siedzący pod drzewem. — To nic

Hlasko Marek - Brudne czyny-12.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: