Waldemar Łysiak - Rzeczpospolita Kłamców - Salon.doc

WALDEMAR ŁYSIAK

RZECZPOSPOLITA

KŁAMCÓW

SALON

Spis treści:

Zamiast noty edytorskiej

Część I — WSTĘP czyli „ — Wkurza mnie dosłownie wszystko!”.

Część II — SALON WPŁYWU

1. Salon historyczny

2. „Dzieci Sartre'a”.

3. „Coś w mózgu”.

4. „Salon” PRL-u — część I (prostytucja)

5. „Salon” PRL-u — część II (klika i alibi)

6. W stronę Sartre'a

7. „Opozycja koncesjonowana”.

8. Elitarne dziuple i centra

Część III — MALEFICUS MAXIMUS

1. Zło

2. Od trockizmu do KOR-u

3. Pieski przydrożne

4. Tajny cyrograf „świnksa”

5. Przejęcie władzy

6. Budowanie zrębów

Część IV — CZTERECH JEŹDŹCÓW „SALONU”

1. Czerwony harcerz

2. Gensek honorowy

3. Postępowy katolik

4. Święty guru

Część V —”SALONU” GRZECHY GŁÓWNE

1. Klientela

2. „Polityczna poprawność”.

3. „Murzynek Bambo” a sprawa polska

4. „Salon” ci wszystko wybaczy

5. „Caritas maior iustitia”

6. Elegancja tolerancja

7. Rozdźwięki wśród tolerastów

Część VI — DYKTAT KULTUROWY „SALONU”.

1. „Terroryzm intelektualny”

2. „No pasaran!”

3. Cenzura

4. „ — Panu już dziękujemy! „

5. Laur Nobla daj mi luby!

6. Literacki geniusz, „ Mirek „

7. Promocja, czyli „przemysł kreowania polskich Kunder”

8. Desperados

ZAKOŃCZENIE

© Copyright by Waldemar Łysiak 2004

[copyright autora obejmuje również wszystkie rozwiązania graficzne i typograficzne książki ]

Wydanie I Warszawa 2004

Opracowanie typograficzne i graficzne: Waldemar Łysiak i Adam Wojtasik

Projekt okładki: Adam Wojtasik

Redakcja techniczna: Adam Wojtasik

WYDAWNICTWO NOBILIS — Krzysztof Sobieraj ul. Dominikańska 33, 02-738 Warszawa, tel./fax: 853-12-61, e-mail: nobilis_l@wp.pl

ISBN 83-917612-5-8

Skład i łamanie: Wydawnictwo Key Text, Warszawa

Druk: Łódzka Drukarnia Dziełowa SA 90-215 Łódź ul Rewolucji 1905 r. nr 45

Zamiast noty edytorskiej

Zamiast noty edytorskiej chcemy dać tylko krótki cy­tat. Pasuje on do niejednej z książek Waldemara Łysiaka, lecz do żadnej innej jego książki tak bardzo, jak do tej, którą właśnie oddajemy w ręce Czytelników. Dzie­więć lat temu amerykański (polonijny) publicysta i edy­tor, Józef Dudkiewicz, rzeki:

„ Pisarz tak wrażliwy jak Łysiak jest genialnym sej­smografem nastrojów społecznych, wydobywa i wypo­wiada to, co skryte jest głęboko, jeszcze nie artykuło­wane, niepokoi, porusza, a nawet kieruje zbiorowymi emocjami (...) W polskiej tradycji uważa się, że jeżeli naród nie może mówić własnym głosem, Bóg zsyła mu pisarza. On mówi za naród i w imieniu narodu”.

Pamięci Zbigniewa Herberta książkę tę poświęcam

„niech nie opuszcza ciebie twoja siostra Pogarda

dla szpiclów katów i tchórzy (...)

i nie przebaczaj zaiste nie w twojej mocy

przebaczać w imieniu tych których zdradzono o świcie”

Zbigniew Herbert, „Pan Cogito”

„ Nie masz ze złymi pokoju”

Jean de La Fontaine

Część I

WSTĘP

czyli „— Wkurza mnie dosłownie wszystko”

— Wkurza mnie dosłownie wszystko! Ale najbardziej wkurza­ją mnie Zośka i telewizja. I Zośka, i telewizja, mówią mi, że nie jestem stuprocentowym mężczyzną. Według Zośki powinienem zwolnić lub przynajmniej zastrzelić mojego szefa, a według te­lewizji powinienem cały czas wymierzać ciosy karate i grzać z broni maszynowej do wielu bezczelnych osób, robiąc przy tym przerwy dla akrobatycznego seksu lub dla lizania silikonu o roz­miarach piłek futbolowych. No i powinienem być kulturystą, jak ci telewizyjni mężczyźni, którzy są zawsze opaleni i uśmiechają się dwiema koliami idealnie równych, śnieżnobiałych zębów.

Kto tak mówi? Tak mówi niejeden mający jakąś Zośkę i łyka­jący zglobalizowaną telewizję mieszkaniec naszego globu, lecz nie Polak. Polak mówi cosik innego, kiedy zaczyna od słów: „— Wkurza mnie dosłownie wszystko!”. Polaka bowiem wku­rzają problemy ważniejszej rangi niż głupi-wredny-skąpy szef i wyścigowy megaerotyzm supersamców i supersamic, lansowany przez media jako zwykła norma gatunku „homo sapiens”. Pola­ka wkurza wielostronna mocarstwowość jego niepodległej ojczy­zny, wypracowana mozolnie w ciągu piętnastu lat kultywowania suwerenności (1989-2004). Między innymi:

• Mocarstwowość aferalna. III Rzeczpospolita jest absolut­nym rekordzistą świata pod względem mnogości i częstotliwo­ści występowania afer finansowych z udziałem sfer rządzących i wyższych szczebli administracji. Liczba tych kryminalnych afer w stosunku do liczby ludności daje imponujący wskaźnik procen­towy — mocarstwowy tout court.

• Mocarstwowość parlamentarna. III Rzeczpospolita ma funkcjonujący parlament, mimo iż ogromna większość posłów tu­dzież senatorów to analfabeci, półanalfabeci oraz wszelkiej maści szumowiny. Tylko prawdziwe mocarstwo jest w stanie przetrzy­mać taki poziom parlamentaryzmu.

• Mocarstwowość korupcyjna. III Rzeczpospolita (obok kil­ku krajów Czarnej Afryki) plasuje się na samym wierzchołku po­tęg łapówkarskich, gdyż bez trudu (a często i bez możliwości uniknięcia tego) kupuje się w niej wszystkich, od gliniarza i biu­rokraty niskiego szczebla, przez sędziego, prokuratora i członka administracji każdego szczebla, do funkcjonariusza rangi rządo­wej i do ustawodawcy czyli do Sejmu włącznie (exemplum usta­wa o grach losowych).

• Mocarstwowość kooperacyjna. Rodzimi politycy i urzędni­cy nagminnie kooperują z gangsterami, gangsterzy z policją, a policja z każdym, kto wręczy stówę lub więcej, czemu parasol dają tzw. „służby”, wobec którego to układu legendarna siatka powiązań i model skuteczności mafii sycylijskiej są mizernym przedszkolem systemowo-strukturalnej kooperacji.

• Mocarstwowość myśliwska. W III Rzeczypospolitej nie ma ludzi kuloodpornych, bez kłopotów odstrzeliwuje się każdego, z premierami (exemplum były premier Jaroszewicz), ministrami (exemplum Dębski czy Sekuła) tudzież komendantami głównymi policji (exemplum Papała) włącznie. Czasami tylko broń myśliwską zastępują wnyki płócienne bądź sznurowe (exemplum regu­larne „samobójstwa” popełniane wewnątrz cel przez tzw. „głów­nych świadków” w sprawach kryminalnych grożących zdemasko­waniem politykom szczebla rządowego).

• Mocarstwowość walutowa. III Rzeczpospolita ma walutę dużo silniejszą od permanentnie słabnącej waluty USA, co Ame­rykanom nakręca eksport (wiadomo, że im słabsza waluta, tym zyskowniejszy eksport), a sternikom polskiego monetaryzmu (L. Balcerowicz i spółka) winduje dumę i stopę życiową. A. Kaletsky („The Times”): „Dla gospodarki uzależnionej od eks­portu silna waluta to pocałunek śmierci (...) Amerykański biz­nes kwitnie dzięki niskiemu kursowi dolara”. Znaczącym rewer­sem tej walutowej mocarstwowości III RP jest fakt, iż Polska to bezkonkurencyjne Eldorado dla międzynarodowych spekulantów walutowych, których „krótkoterminowe kapitały spekulacyjne” determinują (łatają dorywczo) polski budżet, z gigantyczną szko­dą dla bieżących i dla perspektywicznych finansów państwa, a cu­dzoziemskim spekulantom przynoszą szybkie fortuny.

• Mocarstwowość eksportowa. III Rzeczpospolita eksportuje rekordową liczbę czarnej siły roboczej do europejskich krajów rozwiniętych i za ocean.

• Mocarstwowość zatrudnieniowa. Aż 80% Polaków nadają­cych się do pracy zdobyło zatrudnienie! Co prawda większość z nich ma pracę bardzo źle płatną, lecz 80% to jest liczba!

• Mocarstwowość egzystencjalna. Aż 50% polskich rodzin nie egzystuje w strefie ubóstwa, i aż 70% polskiego społeczeń­stwa nie egzystuje na granicy wegetacji biologicznej z braku środków do życia!

• Mocarstwowość postępowo-artystyczna. Antykatolicko ukrzyżowany przez polską artystkę penis jako sztandarowe (bo najgłośniejsze) dzieło sztuki III RP, dające nam bardzo wysoką pozycję w rankingu kulturowym „postępowej ludzkości”, które­go kryteria wyznacza międzynarodowa awangarda.

• Mocarstwowość sportowa. Polski góral, skaczący na nar­tach, parokrotnie zwyciężył wszystkich konkurentów z kilku kra­jów uprawiających tę dyscyplinę sportową.

Owa wieloraka prężność państwowa (którą ino nadmieniłem, bo można długo wskazywać jej filary) coraz to wyrywa Polakom warknięcie: „ — Wkurza mnie dosłownie wszystko!”. Gdy na początku lipca tego roku (2004) zebrał się wewnątrz salki war...