Zafon Carlos Ruiz - Pałac Północy.pdf - ebooki Fantasy i horrory (j.nowak59) - sindi211

Ruiz Zafón Carlos

Książę Mgły 02

Pałac Północy

Kalkuta, 1932. Ben, wychowanek sierocińca St. Patrick's, skończył już 16 lat, więc podobnie

jak jego przyjaciele będzie musiał

opuścić dom dziecka i rozpocząć dorosłe życie. Tuż przed wyjazdem poznaje Sheere, swoją

rówieśniczkę, i zabiera ją do Pałacu Północy na ostatnie spotkanie tajnego stowarzyszenia,

które założył wraz z przyjaciółmi.

Gdy dziewczyna opowiada im tragiczną historię swojej rodziny, członkowie stowarzyszenia

postanawiają jej pomóc w odnalezieniu legendarnego domu, który pojawia się w opowieści. Nie

wiedzą, że właśnie natrafili na trop jednej z najpotworniejszych tajemnic Kalkuty.

Płonący pociąg, dworzec widmo, ognista zjawa - to tylko niektóre elementy makabrycznej

łamigłówki, którą przyjdzie im rozwiązać… Misja, która miała być niecodzienną przygodą,

niebawem okazuje się śmiertelnie niebezpiecznym wyzwaniem.

Drogi Czytelniku,

Pałac Północy był moją drugą powieścią; ukazał się w Hiszpanii w 1994 roku. Czytelnicy, którzy

znają mnie przede wszystkim jako autora Cienia wiatru i Gry anioła, mogą nie wiedzieć, że moje

pierwsze cztery powieści wydano w kategorii literatury młodzieżowej. Choć powstały z myślą o

młodzieży, miałem nadzieję, że przypadną do gustu wszystkim czytelnikom, bez względu na wiek.

Przyświecała mi chęć napisania książek, które pragnąłbym przeczytać nie tylko w dzieciństwie, ale

również jako nastolatek, młody, dwudziestotrzyletni mężczyzna, czterdziestolatek czy

osiemdziesięcioletni starszy pan.

Nadszedł wreszcie czas, gdy po latach trudnych batalii o prawa autorskie książki mogły zostać

udostępnione czytelnikom na całym świecie. Mimo że od pierwszego wydania minęło wiele lat,

powieści wciąż cieszą się popularnością zarówno wśród młodych, jak i wśród starszych odbiorców,

co mnie ogromnie cieszy. Sądzę, że istnieją historie o uniwersalnym wydźwięku, dlatego mam

nadzieję, iż dorośli czytelnicy moich późniejszych książek zechcą sięgnąć również po te, które

opowiadają o magii, mrocznych tajemnicach i przygodach.

Wszystkim zaś nowym czytelnikom chciałbym życzyć wielu wspaniałych przygód w świecie

literatury.

Z życzeniami bezpiecznej podróży,

Carlos Ruiz Zafón

luty 2010

Nigdy nie zapomnę tej nocy, kiedy Kalkutę otulił biały całun śniegu.

Z kalendarza wiszącego w sierocińcu St. Patrick's spadały już ostatnie kartki maja 1932 roku,

zabierając w przeszłość jeden z najgorętszych miesięcy w całej historii tego miasta pałaców.

Z dnia na dzień czekaliśmy ze smutkiem i z lękiem na lato, podczas którego mieliśmy skończyć

szesnaście lat, co oznaczało nasze rozstanie i rozwiązanie Chowbar Society, sekretnego klubu,

który stowarzyszał

tylko siedmiu członków, a zarazem naszego domu, jedynego podczas wielu lat pobytu w sierocińcu.

Tam dorastaliśmy, sami sobie starczając za całą rodzinę i nie mając innych wspomnień niż

historie opowiadane sobie po północy przy ognisku rozpalonym na podwórzu starego

opuszczonego domu na rogu Cotton Street i Brabourne Road, zrujnowanego budynku nazwanego

przez nas Pałacem Północy. Nie wiedziałem wówczas, że to moje ostatnie spotkanie z ulicami, na

których dorastałem, i z miejscem, którego zły czar prześladuje mnie do dziś.

Od tamtego czasu nie wróciłem już do Kalkuty, ale zawsze pozostałem wierny przysiędze złożonej

w milczeniu w białym deszczu nad brzegiem rzeki Hooghly: że nigdy nie zapomnimy tego, czego

byliśmy świadkami. Z upływem lat nauczyłem się skrzętnie gromadzić w pamięci każde

najdrobniejsze przeżycie owych dni i zachowywać listy, które dochodziły do mnie z przeklętego

miasta, podsycając płomień moich wspomnień.

Dowiedziałem się z nich, że nasz Pałac zburzono, by na jego zgliszczach wybudować biurowiec, i

że Mr. Thomas Carter, dyrektor St.

Patrick's, zmarł, przeżywszy ostatnie lata swego życia w ciemnościach, po owym pożarze, który na

zawsze zamknął jego oczy.

Czytałem w listach o stopniowym znikaniu miejsc, wśród których upływało wówczas nasze życie.

Furia miasta pożerającego samego siebie i fatamorgana czasu w końcu zatarły wszelki ślad po

członkach Chowbar Society.

W ten oto sposób, nie mając innego wyboru, musiałem nauczyć się żyć z obawą, że nasza historia z

braku narratora przepadnie na zawsze.

Ironia losu sprawiła, że to właśnie ja, osoba najmniej do tego odpowiednia, miałem podjąć się

trudu opowiedzenia naszej historii i wyjawienia sekretu, który tyle lat temu połączył nas i zarazem

rozdzielił

na zawsze na starym dworcu kolejowym Jheeter's Gate. Wolałbym, by ktoś inny zajął się

wydobyciem jej z niepamięci, ale po raz kolejny życie pokazało, iż pisana mi była rola świadka, a

nie głównego bohatera zdarzeń.

Przez wszystkie łata zachowałem nieliczne listy Bena i Roshana, dołączając je do dokumentów,

które naświetlały los każdego z członków naszego szczególnego stowarzyszenia. Zaglądałem do

tych listów wielokrotnie i nieraz czytałem je na głos w pustelni mego gabinetu. Być może czułem

intuicyjnie, że przeznaczone mi było stać się depozytariuszem pamięci całej naszej grupy. Być

może rozumiałem, że spośród tych siedmiu chłopców ja zawsze byłem najmniej skłonny do

podejmowania ryzyka, niczym się nie wyróżniałem i zachowywałem daleko posuniętą ostrożność,

tym samym więc miałem największe szanse przetrwania.

Pomny tej sytuacji, ożywiony nadzieją, że nie zawiedzie mnie pamięć, spróbuję na nowo przeżyć

tajemnicze i przerażające zdarzenia owych czterech dni maja 1932 roku.

Nie będzie to zadanie łatwe i proszę czytelników o wyrozumiałość dla wysiłków mego nieudolnego

pióra wydobywającego z przeszłości tamto mroczne lato w Kalkucie. Starałem się jak najwierniej

zre-konstruować to, co rzeczywiście się zdarzyło, i cofnąłem się pamięcią do wypadków, które

miały nieubłaganie przeciąć linię naszego przeznaczenia. Pozostaje mi już tylko zniknąć ze sceny i

pozwolić, by przemówiły same zdarzenia.

Nigdy nie zapomnę moich przyjaciół, ich twarzy ściętych przera-

żeniem owej nocy, kiedy w Kalkucie zaczął padać śnieg. Ale zacznę zgodnie z zasadą, którą wpoił

mi mój przyjaciel Ben, czyli opowiem rzecz całą od początku...

Powrót ciemności

Kalkuta, maj 1916 roku

Tuż po północy z nocnej mgły unoszącej się nad wodami rzeki Hooghly niczym fetor przekleństwa

wyłoniła się barka. Na dziobie, w wątłym świetle dopalającego się kaganka zawieszonego przy

maszcie, można było dostrzec sylwetkę mężczyzny owiniętego peleryną, który pracowicie wiosłował

w stronę odległego brzegu. Dalej na zachód widać było zarys Fortu William na Maidan, okrytego

płaszczem popielatych chmur w świetle ciągnącego się jak okiem sięgnąć bezkresnego całunu latarń i

ognisk. Kalkuta.

Mężczyzna, chcąc złapać oddech, znieruchomiał na chwilę i spojrzał na sylwetkę dworca Jheeter's

Gate, zacierającą się w ciemności, która zasłaniała przeciwległy brzeg rzeki. Im głębiej łódź

zanurzała się w kłęby mgły, tym bardziej budynek dworca ze stali i szkła ginął wśród otaczających go

gmachów osiadłych na mieliźnie zapomnianego przepychu. Oczy mężczyzny błąkały się po owej

dżungli marmurowych mauzoleów zdewastowanych przez dekady zaniedbania i opuszczenia, po ich

gołych ścianach, które furia monsunów wyprała z ochry, niebieskości i złocistości, rozmywając je

niczym akwarele gasnące w wodach stawu.

Jedynie pewność, że pozostało mu zaledwie kilka godzin życia, a może nawet mniej, dodawała mu

sił, by nie poddawać się po tym, jak w trzewiach tego przeklętego miejsca opuścił kobietę, której

przysiągł, iż będzie jej strzec choćby za cenę własnego życia. Owej nocy, kiedy porucznik Peake

ruszał na pokładzie starej barki w swą ostatnią podróż do Kalkuty, każda sekunda jego życia gasła w

deszczu, który nadszedł

pod osłoną świtu.

Prowadząc barkę i starając się jak najszybciej dotrzeć do brzegu, porucznik słyszał płacz dwojga

niemowląt ukrytych we wnętrzu łodzi.

Odwrócił się i spostrzegł, że światła płynącej w ślad za nim łodzi migotały w odległości zaledwie

kilkuset metrów, coraz bliżej. Mógł

wyobrazić sobie uśmiech swego bezlitosnego prześladowcy, który cieszył się już zdobyczą.

Nie zważając na płaczące z głodu i z zimna dzieci, skupił resztkę sił

na tym, by przybić łodzią do brzegu rzeki omywającej niezgłębiony i widmowy labirynt ulic Kalkuty.

Wystarczyło dwieście lat, by przeistoczyć gęstą dżunglę rosnącą wokół Kalighatu w miasto, do

którego Bóg nigdy nie odważył się wejść.

W kilka minut nad miastem rozpętała się burza z furią niszczycielskiego ducha. Od połowy kwietnia

niemal do końca czerwca miasto konało w szponach tak zwanego indyjskiego lata. Znosiło

czterdziestostopniowe upały i wilgotność sięgającą poziomu pełnego nasycenia wodą. W ciągu paru

chwil, wskutek gwałtownych wyładowań elektrycznych przemieniających niebo w dzieło

pirotechniczne, temperatura mogła spaść o trzydzieści stopni.

Lejący się strugami deszcz nie pozwalał widzieć rachitycznych zbutwiałych pomostów chwiejących

się nad powierzchnią wody. Peake wiosłował, póki nie poczuł uderzenia dziobu o drewniane

nabrzeże rybaków, i dopiero po przycumowaniu skoczył po leżące wewnątrz łodzi dzieci owinięte w

koc. Kiedy wziął maluchy na ręce, rozległ się ich płacz, znaczący noc krwawym śladem, który

naprowadzał drapieżcę na trop zdobyczy. Peake przycisnął niemowlęta do piersi i zszedł na brzeg.

Poprzez gęstą zasłonę lejącej się wściekle wody można było dostrzec drugą barkę, która powoli

zbliżała się do brzegu niby łódź

żałobna. Czując chwytający za gardło strach, Peake rzucił się biegiem w kierunku ulic przylegających

do Maidan od południa i zniknął w cieniach części miasta, którą uprzywilejowani mieszkańcy, w

większości Brytyjczycy, nazywali Białym Miastem.

Pozostawała mu nadal iskierka nadziei, że zdoła ocalić dzieci, ale dzieliła go jeszcze spora

odległość od północnego sektora, w którym znajdował się dom Aryami Bose. Staruszka była jedyną

osobą, która mogła mu pomóc. Peake zatrzymał się na chwilę i spojrzał w bezkres ciemności Maidan,

szukając odległego blasku niskich latarń rysujących migotliwe gwiazdy w północnej części miasta.

Ciemne ulice okryte welonem burzy mogły być jego najlepszą kryjówką. Porucznik mocniej

przycisnął dzieci i mszył na wschód, szukając schronienia w cieniu wielkich pałaców w centrum

miasta.

Chwilę później ścigająca go czarna barka przybiła do nabrzeża.

Trzech mężczyzn wyskoczyło z łodzi i zacumowało ją. Powoli otworzyły się drzwi kabiny i ciemna

postać w czarnym płaszczu zeszła pomostem rzuconym z nabrzeża przez niebacznych na deszcz

pomocników. Mężczyzna, znalazłszy się na lądzie, wyciągnął dłoń w czarnej rękawiczce, wskazując

Zafon Carlos Ruiz - Pałac Północy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: