308. Eames Anne - Gwiazdkowe szaleństwo.pdf - e-booki p - sisi_b86

Anne Eames

Gwiazdkowe szaleństwo

Rozdział 1

Przyszedł w końcu piątek trzynastego. Trzeba przyznać, że Carrie przywitała go

godnie. Nie uczesana, bez narzeczonego i pracy. Czuła, że za chwilę zwymiotuje

po raz trzeci. I to nie z powodu przeziębienia, które dopadło ją na początku tego

feralnego tygodnia, a raczej butelki taniego wina, którą pozwoliła sobie wypić

niemal w całości wczoraj wieczorem.

Chciało jej się wyć. Od początku podejrzewała, że będzie to fatalny tydzień, ale

teraz zyskała już pewność. Z dzisiejszej perspektywy poniedziałkowa trwała

wydawała się nawet jeszcze nie taka zła. Szkoda tylko, że wciąż straszyła tym, co

zostało jej na głowie.

Zwlokła się z fotela i stanęła przed lustrem, żeby przyjrzeć się temu, co bardziej

przypominało biblijny gorejący krzak niż jej dawne włosy. Z drugiej strony

patrzyła na nią blada, nieszczęśliwa twarz z podkrążonymi oczami.

– Daj spokój, Carrie – powiedziała do siebie. – Weź się w garść. Nie czas teraz

się użalać nad sobą.

Choć trudno w to uwierzyć, ale pomogło. Przeszła do kuchni, żeby napić się

herbaty i zjeść kawałek chleba. Miała nadzieję, że uspokoi to jej żołądek.

Następnie, z kubkiem w ręku, podeszła do okna, chcąc przyjrzeć się mgle nad

zatoką Monterey, rozciągającą się daleko w dole. Czuła, że będzie jej brakować

tego widoku, ale wiedziała też, że moment przeprowadzki zbliża się nieuchronnie.

Niedługo nie będzie jej stać na to mieszkanie.

Wcześniej myślała nawet o pożyczce od Briana. Oczywiście niewielkiej, tak

żeby wystarczyło na czynsz, z którym zalegała. Zwróciłaby mu wszystko, gdy

tylko zaczęłaby pracować. No tak, Brian! Kiedy usłyszał, o co jej chodzi, wyjął

książeczkę czekową tym swoim charakterystycznym gestem, który mówił:

„wszystko mogę kupić”, i wypisał żądaną sumę.

Mruczał przy tym: „Kobiety, kobiety”, co doprowadziło Carrie do wściekłości.

Dlatego natychmiast podarła czek na jego oczach, a następnie odesłała mu go wraz

z pierścionkiem z diamentem, który jej wcześniej ofiarował.

To był błąd. Mogła przynajmniej zachować zaręczynowy pierścionek.

Telefon, znajdujący się na stoliku obok kanapy, zadzwonił niespodziewanie.

Carrie aż podskoczyła. Przez moment zastanawiała się, czy to Brian, czy może jej

gospodarz, ale uznała, że to właściwie wszystko jedno. Nie miała ochoty na

rozmowę zarówno z jednym, jak i z drugim.

Podniosła słuchawkę.

– Tak, słucham?

– Carrie? To ja, Brian.

Czy koniecznie musiał się przedstawiać?! Znała przecież ten głos, który

przyprawiał ją o mdłości.

– Brian? Jaki Brian?

– Nie wygłupiaj się, Carrie! Przecież wiem, że jestem ci potrzebny!

– Potrzebny? – powtórzyła z goryczą.

– Oczywiście. Przecież jesteś bez forsy!

No tak, oto cały Brian. Zawsze taki delikatny i romantyczny. Dlaczego nie

mogła wcześniej dostrzec, że za wspaniałą sylwetką, inteligencją i obyciem kryje

się kawał chama?

– Jakoś sobie poradzę – mruknęła do słuchawki.

Brian milczał przez chwilę, jakby szykował się do ostatecznego ataku.

– Tak? Zdaje się, że twój gospodarz dał ci czas do końca tygodnia –

przypomniał jej. – Co zrobisz, jak nie znajdziesz pracy? Zresztą i tak musiałabyś

czekać cały miesiąc na pierwszą pensję.

– Dosyć, Brian! Nie potrzebuję ani twoich pieniędzy, ani dobrych rad.

Zachowaj je dla podwładnych – dodała złośliwie i odłożyła z trzaskiem słuchawkę.

Od razu też włączyła automatyczną sekretarkę i ściszyła sygnał telefonu.

Wzięła kubek z jeszcze ciepłą herbatą i usiadła na kanapie. Odruchowo sięgnęła po

wczorajszą gazetę, której nie zdążyła przejrzeć.

– Boże! – jęknęła.

Na pierwszej stronie znajdował się opis jakiejś lotniczej katastrofy wraz ze

zdjęciami. Szybko przerzuciła kilka stron w poszukiwaniu dowcipów. W końcu

znalazła je, ale żaden nie wydał jej się śmieszny. Dopiero kiedy zerknęła na

ogłoszenia, przypomniała sobie o dzisiejszym spotkaniu. Miała jeszcze sporo

czasu, żeby doprowadzić się do porządku. Jednak nie wierzyła, że załatwi sobie tę

pracę. Ogłoszenie wydawało się wprost idealne dla niej. Wszystko jej

odpowiadało: rodzaj pracy, wymagania oraz to, że będzie głównie rozliczana z

wyników, a nie z tego, ile czasu przesiedzi w biurze.

Carrie wstała wolno i omijając lustro, powlokła się do łazienki. Najwyższy czas

się zbierać. Musi wziąć prysznic, najlepiej zimny, i zamaskować jakoś te cienie pod

oczami.

Oczywiście najlepiej zrobiłby jej sen, ale na to nie miała już czasu.

Gdy była przy drzwiach, zauważyła, że zapaliła się lampka automatycznej

sekretarki. E tam, niech dzwoni, pomyślała. Ktokolwiek miałby to być.

Godzinę później, kiedy wyszła ze swojego wieżowca, była już zupełnie inną

osobą. Jej włosy błyszczały, a na twarzy, wbrew wszystkiemu, zakwitł uśmiech.

Ubrała się bardzo starannie i raczej konserwatywnie, z wyjątkiem jedwabnego

szalika w kolorach wściekłej zieleni i marchewki, które to barwy doskonale

pasowały do jej oczu i włosów. Wiedziała, że czerń albo granat byłyby bardziej na

miejscu, ale to jedwabne cudo zawsze przynosiło jej szczęście. Miała nadzieję, że

tym razem też jej nie zawiedzie.

Bez trudu odnalazła swój stary, zżarty przez rdzę samochód.

– Kochany Woodie. – Carrie czule pogłaskała maskę wozu i bez zazdrości

spojrzała na inne, lśniące auta.

Silnik zakaszlał dychawicznie, zanim udało się go zapalić. Cóż, musiał

przypominać jej o swoim wieku. Zanim ruszyła, przejrzała się jeszcze w lusterku.

– No tak, szalik – westchnęła.

Nie potrafiła ani ubierać się, ani rozsądnie zachowywać. Gdyby nie to, miałaby

teraz czek od Briana i nie musiałaby się tak bardzo martwić o pracę.

Cóż, jej przyszły pracodawca będzie to musiał jakoś przełknąć. Wiedziała, że

posiada zarówno odpowiednie wykształcenie, jak i paroletnie doświadczenie.

Prędzej czy później znajdzie to, czego szuka.

Wyprowadziła samochód z parkingu i skręciła na ulicę.

Nie musiała się spieszyć, miała jeszcze sporo czasu. Poza tym wiedziała, że

stary Woodie nie lubi, żeby mu przyciskać gaz do dechy.

Po niecałej półgodzinie dotarła na miejsce i skręciła w stronę parkingu. Nagle

ni stąd, ni zowąd pojawił się przed nią mercedes. Nacisnęła hamulec, ale już było

za późno. Uderzyła w jego przód, lecz na szczęście pasy ją przytrzymały. Gdyby

miała coś w żołądku, pewnie by zwymiotowała.

Zapadła cisza. Carrie zastanawiała się, czy wszystkie części ciała ma nie

uszkodzone, ale wiele wskazywało na to, że wyszła ż tego bez większych obrażeń.

Tylko co z Woodie’em? Tamten wielki samochód, przypominający trochę auto

Briana, też się zatrzymał, ale pewnie nic mu się nie stało.

Ciekawe, pomyślała. Może tamten kierowca to też prawnik?

Wyskoczyła z wozu i pochyliła się, żeby sprawdzić rozmiary zniszczeń. No tak,

fatalnie. Będzie musiała oddać staruszka do blacharza.

Kierowca drugiego samochodu też wysiadł i stanął obok. Przez chwilę mogła

podziwiać wyglansowaną skórę jego eleganckich butów.

Ani chybi, prawnik, pomyślała.

– No, niech pan zobaczy, co pan narobił – powiedziała, podnosząc się wolno. –

Cały przód do wyklepania, a jeszcze może poszła mi chłodnica. Przecież to ja

miałam pierwszeństwo.

Dopiero teraz zobaczyła jego twarz. Był nieziemsko przystojny. Tak jak Brian.

Tyle, że był to inny rodzaj urody. Bardziej tajemniczy i pociągający. Carrie nie

znała wcześniej nikogo takiego.

– Tak, tyle tylko, że ja tam byłem wcześniej – powiedział gderliwym głosem

mężczyzna i czar prysł.

– Zniszczył mi pan samochód!

Mężczyzna machnął ręką.

– Więcej zapłacę za naprawę tego wgniecenia – wskazał mercedesa – niż pani

za remont generalny swojego rupiecia.

Carrie aż się zagotowała. Nie znosiła, kiedy ktoś wyrażał się źle o Woodie’em.

Ten samochód służył jej wiele lat i był niezastąpionym kompanem.

Pomyślała, że zaraz wybuchnie, a jednocześnie zerknęła na zegarek i

stwierdziła, że nie ma już czasu. Prawdę mówiąc, była już o pięć minut spóźniona.

– Dobrze, niech to wyjaśnią nasze firmy ubezpieczeniowe – powiedziała. –

Proszę zostawić mi swój adres.

Wymienili adresy i numery polis, a następnie Carrie znalazła miejsce na

parkingu. Odchodząc, raz jeszcze poklepała samochód po masce.

– Widzisz, co ci zrobiono, Woodie – powiedziała, patrząc na rozbity przód

samochodu. – Żadnego szacunku dla starszych.

Była już o dziesięć minut spóźniona.

Po wejściu do budynku znalazła się w wielkim trzypiętrowym atrium. Jedyną

ozdobę tego wnętrza stanowiła rzeźba z brązu, poza tym nie było tu ani roślin, ani

nawet reprodukcji. Carrie podeszła do windy. Sekretarka powiedziała, że biuro

znajduje się na trzecim piętrze, więc Carrie wcisnęła odpowiedni guzik.

Kiedy drzwi otworzyły się, zauważyła napis: „Cunningham Constructions”. W

porządku. Zerknęła na zegarek. Piętnaście minut spóźnienia.

Nie miała nawet czasu, żeby się dobrze rozejrzeć, ale zarówno hol, jak i samo

pomieszczenie były czyste i sterylne, pozbawione choćby odrobiny ciepła. Jednak

sekretarka siedząca za czarnym biurkiem uśmiechnęła się sympatycznie, kiedy

Carrie do niej podeszła.

– Pani Sargent? – spytała.

– Tak, przepraszam za spóźnienie, ale... Sekretarka nie pozwoliła jej skończyć.

– Nic nie szkodzi – powiedziała uspokajająco. – Szef i tak przyszedł dopiero

przed chwilą. Napije się pani kawy?

Carrie chętnie napiłaby się herbaty, ale, przy jej szczęściu, na pewno by ją

rozlała.

– Nie, dziękuję – powiedziała, uśmiechając się do sekretarki.

– Dobrze, wobec tego sprawdzę, czy szef może już panią przyjąć.

Carrie z przyjemnością odprowadziła ją wzrokiem. Czyżby to już koniec

pecha? Ta praca mogła stać się punktem zwrotnym w jej życiu. Czuła, że zależy jej

na niej coraz bardziej.

Po chwili sekretarka wróciła.

– Proszę, może pani wejść. Szef jest dzisiaj w kiepskim humorze – dodała

ciszej. – Ale proszę się nie przejmować, to w sumie miły facet.

– Dziękuję.

Życzliwa dusza. To ważne, żeby trafić na kogoś takiego od razu na początku.

– Drugie drzwi na prawo. Zresztą jest na nich tabliczka.

Carrie ruszyła we wskazanym kierunku i po chwili odnalazła właściwe wejście.

Kiedy zapukała, usłyszała przyjemny męski głos.

– Proszę.

Znowu przywołała na twarz uśmiech, nacisnęła klamkę i pchnęła drzwi. Mimo

najlepszych chęci kąciki ust opadły jej jak u jakiejś postaci z kreskówki.

– To pani?! Jak mnie pani tu wytropiła! Proszę skontaktować się z moim

zakładem ubezpieczeniowym.

Carrie zrobiła dobrą minę do złej gry i przesunęła się do przodu.

– Przyszłam tu w sprawie pracy – powiedziała i wyciągnęła do niego rękę.

Patrzył przez chwilę to na nią, to na wyciągniętą dłoń, ale w końcu przywitał się

z Carrie.

– Pani Sargent? – spytał.

308. Eames Anne - Gwiazdkowe szaleństwo.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: