Krantz_Judith_-_Blichtr_i_patyna.pdf

Krantz Judith

Blichtr i patyna

W Kalifornii trz ę sienie ziemi uwa Ŝ a si ę za niebyłe, dopóki ludzie nie

dotr ą do telefonu i nie omówi ą go ze znajomymi. Je ś li znajomych nie

ma w domu, to powiernikiem mo Ŝ e by ć kto ś obcy, kto akurat podniesie

słuchawk ę , oczywi ś cie pod warunkiem, Ŝ e osoba ta równie Ŝ odczuła

dr Ŝ enie ziemi i zechce potwierdzi ć , Ŝ e faktycznie miało ono miejsce.

Rejestratorka u dentysty, urz ę dnik archiwum miejskiego czy

przedszkolanka s ą jednakowo dobrymi partnerami do wymiany wra Ŝ e ń

z tego typu prze Ŝ y ć . Dopiero po takiej rozmowie Kalifornijczyk czuje

si ę trz ę sieniem ziemi w pełni usatysfakcjonowany i przechodzi nad nim

do porz ą dku dziennego.

Tego dnia wła ś nie zdarzył si ę wyra ź ny, aczkolwiek zupełnie nieistotny

wstrz ą s w czasie gdy Jazz Kilkullen, jad ą c do pracy, ugrz ę zła na

godzin ę w korku i uwi ę ziona w aucie, w którym radio od dawna nie

działało, potwierdzenia swych odczu ć mogła szuka ć wył ą cznie na

zirytowanych twarzach ludzi w innych samochodach. Kiedy w ko ń cu

dotarła do parkingu, gdzie zwykle zostawiała samochód, wyskoczyła

jak strzała ze swego klasycznego (rocznik 1956) turkusowo kremowego

thunderbirda i pu ś ciła si ę p ę dem w gór ę ulicy do studia fotograficznego

"Atelier".

Ze te Ŝ akurat ,dzi ś musiałam si ę spó ź ni ć , pomy ś lała z w ś ciekło ś ci ą i o

mało nie stratowała jakiej ś przechadzaj ą cej si ę pary, która uskoczywszy

w por ę , odprowadziła j ą zdumionym spojrzeniem. Tych dwoje turystów

w kalifornijskiej Wenecji, przyjemnie podekscytowanych drobnym

wprawdzie, ale wyra ź nym ruchem ziemi, z góry cieszyło si ę na

spotkanie ze wszystkim, co mogło mie ć jaki ś zwi ą zek z interesuj ą c ą

dzielnic ą . Widok biegn ą cej Jazz tylko potwierdził znan ą opini ę , Ŝ e

Wenecja jest miejscem dziwacznym i jedynym w swym rodzaju.

Dzie ń zacz ą ł si ę nieco złowieszczo, ale poza tym był to normalny

pi ą tkowy poranek we wrze ś niu 1990 roku, a ta dziewczyna nie do ść , Ŝ e

sadziła wielkimi krokami, zachowuj ą c si ę przy tym tak, jakby cała ulica

do niej nale Ŝ ała, to w dodatku miała na głowie nieprawdopodobny

zgoła kapelusz, podobny do tych, jakie widywali na fotografiach kobiet

w Royal Ascot - czarny słomkowy, wielki niczym koło mły ń skie, z

rondem oblepionym gigantycznymi czerwonymi wiotkimi makami.

Czerwona wełniana spódniczka zadzierała si ę jej pi ę tna ś cie

centymetrów nad kolanami, odsłaniaj ą c długie wspaniałe nogi w

czarnych rajstopach i czarnych szpilkach. Ach, to musi by ć kto ś

niezwykły, skonstatowali patrz ą c za ni ą . Bo jaka inna dziewczyna

zabawiałaby si ę w ukrywanie twarzy za niebotycznie wielkimi

okularami słonecznymi i naiwnie s ą dziła, Ŝ e poza ni ą na ulicy nie ma

nikogo?

Dobiegłszy do frontowego wej ś cia studia fotograficznego "Atelier",

Jazz energicznym szarpni ę ciem otworzyła podwójne szklane drzwi,

wpadaj ą c prosto na recepcjonistk ę .

- Czuła ś wstrz ą s, Sandy? Jak długo to tu trwało? - spytała zdyszana. -

Do diabła! Nie znosz ę , jak na mnie czekaj ą .

- Jest dobrze. Jeden z jego ludzi telefonował z limuzyny. On si ę spó ź ni

co najmniej o godzin ę , mo Ŝ e wi ę cej.

- Spó ź ni si ę ? On si ę spó ź ni? A mnie w tym korku mało szlag nie trafił.

Czuła ś wstrz ą s? Ale Ŝ ten facet ma nerwy. Zawiadomiła ś wszystkich,

prawda?

- Czułam, oczywi ś cie, Ŝ e czułam. Takie tam podrygi. Zadzwoniłam do

mojej siostry w Valley, o niczym nie wiedziała: Jazz, gdyby ś miała w

aucie telefon, to dałabym ci zna ć , Ŝ e go tu nie ma - zako ń czyła

obra Ŝ onym tonem. Sandy, która nie wyobra Ŝ ała sobie Ŝ ycia bez

telefonu, nie mogła poj ąć , czemu Jazz uwa Ŝ a, Ŝ e tak niezb ę dny

przedmiot sprofanowałby wn ę trze jej ukochanej starej gabloty.

- Jak zwykle masz racj ę - odparła Jazz z filuternym u ś miechem

łobuziaka, maj ą cego na sumieniu jak ąś niewykryt ą psot ę . Ode-

tchn ą wszy gł ę boko, przybrała na powrót sw ą zwykł ą nonszalanck ą

poz ę , wymagaj ą c ą wewn ę trznej dyscypliny i ś miało ś ci wolty Ŝ era, który

balansuje na grzbiecie konia tak, by wygl ą dało to na dziecinn ą zabaw ę .

Przeskakuj ą c po dwa stopnie, wbiegła na pierwsze pi ę tro do biura

swego studia. Na ś cianach wisiały oprawione olbrzymie fotografie.

Ka Ŝ da ramka zawierała dwa zdj ę cia tej samej osoby - jedno, wykonane

w pierwszych minutach pozowania, kiedy model był jeszcze nieufny,

sztywny, przekorny, zdecydowany udawa ć kogo ś zblazowanego, i

drugie, zrobione pod koniec seansu, gdy model zmienił si ę w osob ę

spontaniczn ą , otwart ą istot ę ludzk ą ,

której prawdziwy charakter został ujawniony przez aparat fotograficzny

Jazz.

Franr;ois Mitterrand, Isabelle Adjani, ksi ęŜ niczka Anna, Jesse Jackson,

Marlon Brando, Muammar Khaddafy, Woody Allen: im wi ę ksz ą

trudno ść sprawiało Jazz nawi ą zanie kontaktu p'sychicznego z

modelem, tym wi ę ksz ą satysfakcj ę odczuwała z wyników. Osoby

wcze ś niej oswojone z obiektywem, jak Madonna czy papie Ŝ , nie

trafiały na ś ciany biura tego studia, w którym Jazz została jedn ą z

najbardziej wzi ę tych w Stanach Zjednoczonych kobiet fotografuj ą cych

znane osobisto ś ci, jak równie Ŝ specjalistk ą od fotografii reklamowej.

- Jest tu kto? - zawołała, wchodz ą c do wła ś ciwego studia.

Strz ą sn ą wszy z nóg pantofle i rzuciwszy kapelusz na podłog ę , opadła

na wiktoria ń sk ą sof ę , ś mieszny mebel w tym olbrzymim, zamkni ę tym

białymi ś cianami pomieszczeniu, którego ogromne okna wychodziły na

stateczny i koj ą cy bł ę kitem Ocean Spokojny.

Pi ęć lat wcze ś niej Jazz wraz z dwoma innymi fotografikami, Melem

Botvinickiem, fachowcem od fotografii wyszukanego jedzenia i Petem

di Constanza, specjalizuj ą cym si ę w zdj ę ciach samochodów, oraz ich

agentk ą , Phoebe Milbank, zakupili do spółki pusty budynek w stylu

Piazza San Marco przy Bulwarze Nawietrznym w Wenecji,

drewnianym deptaku, z którego schodziło si ę po schodkach wprost na

pla Ŝę . Kiedy ś mie ś cił si ę tu bank, potem bank si ę dok ą d ś wyniósł i

budynek niszczał przez czterdzie ś ci lat. Nabyli ow ą szacown ą ruder ę za

psie pieni ą dze, przechrzcili j ą na "Atelier" i urz ą dzili w niej trzy

ogromne studia fotograficzne, biuro dla Phoebe oraz mnóstwo

pomieszcze ń dla asystentów i mened Ŝ erów.

Zza drzwi ł ą cz ą cych studio z biurami, przebieralniami i archiwum

wyłonił si ę Toby Roe, szczupły młodzieniec ubrany od stóp do głów na

czarno, b ę d ą cy głównym asystentem Jazz.

- Cze ść . Wszystko w porz ą dku? Spó ź niła ś si ę z powodu trz ę sienia

ziemi, czy po prostu uznała ś dzisiejsz ą robot ę za nudziarstwo? - spytał.

- Nie mieliby ś my ci za złe, gdyby ś si ę wcale nie zjawiła - dodała

Melissa Kraft. Druga asystentka Jazz ubrana była dokładnie jak Toby, i

jak on, obwieszona trzema aparatami fotograficznymi. - Bo je ś li si ę

dobrze nad tym zastanowi ć , to kim Ŝ e on jest? Kolejnym zarozumiałym

samcem z dobrym agentem.

- Prymityw - zgodziła si ę Jazz. - Typowe filmowe bagienko. Có Ŝ , nie

zapominajmy, Ŝ e facet jest aktorem. Tylko aktorem. Powiedzcie lepiej,

czy czuli ś cie wstrz ą s.

- Tak - odparł Toby. - Nic takiego. Zadzwoniłem do mamy, ale

zastałem tylko gosposi ę , wobec czego zostawiłem wiadomo ść i

zatelefonowałem do brata. Okazało si ę , Ŝ e spał i gdyby nie ja, niczym

by nie wiedział.

U ś miechn ę li si ę do siebie. Temat trz ę sienia ziemi został wyczerpany i

mogli spokojnie o nim zapomnie ć . Cho ć fotografowie tradycyjnie

traktuj ą troch ę z góry swych klientów i zachowuj ą si ę , jakby byli

re Ŝ yserami w teatrze kukiełkowym ś wiata, ka Ŝ de z tych trojga

wiedziało, Ŝ e pozostali s ą bardzo przej ę ci tym, co ich dzi ś czekało.

Sam Butler, Australijczyk, który seri ą ś wietnie zagranych ról

nieoczekiwanie za ć mił Toma Cruise'a, został okrzykni ę ty najbardziej

uwodzicielskim i utalentowanym aktorem, jaki od wielu lat pojawił si ę

na ś wiecie. Jednak Ŝ e w przeciwie ń stwie do wi ę kszo ś ci gwiazdorów

ameryka ń skich nie chciał, przynajmniej do tej pory, lansowa ć swych

filmów przez pozowanie do portretów na okładkach magazynów.

Dzisiejsze fotografowanie go do "Vanity Fair" zapowiadało wi ę c nie

lada wydarzenie.

- Sandy mówi, Ŝ e on nie zjawi si ę tu wcze ś niej ni Ŝ za godzin ę - rzekła

Jazz do swych asystentów.

- Zawiadomiła nas, gdy jego ludzie zadzwonili - odparł Toby.

- Tylko dlatego nasza młoda Melissa nie ma jeszcze piany na ustach.

Oszcz ę dza si ę na pó ź niej.

- Toby zamierza go spyta ć , gdzie si ę strzy Ŝ e - odgryzła si ę Melissa znad

obiektywów. Ale Toby tego nie słyszał. Jego uwag ę zajmowała Jazz

za Ŝ ywaj ą ca chwilowego odpoczynku. Równocze ś nie powtarzał w

duchu mantr ę , od której zaczynał ka Ŝ dy dzie ń pracy.

"Dzi ę ki Bogu, nigdy nie zakocham si ę w Jazz. Jazz to kobieta bogata,

sławna i do tego moja szefowa. Nie, nigdy nie zakocham si ę w Jazz."

Uzbrojony w ow ą mantr ę , któr ą czasami musiał powtarza ć po kilka

razy z rz ę du, gdy akurat fotografowali, a jego koncentracja na pracy

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: