Światło w ciemnosci - Sala Sharon.pdf - Sala Sharon - ania12131

Sharon Sala

Światło w ciemności

Out of the Dark

Przełożyła Klaryssa Słowiczanka

Rozdział 1

St. Louis, Missouri – 1977

Było już po północy; Margaret Cochrane otworzyła oczy i

spojrzała na śpiącego męża. Od siedmiu lat była jego żoną, od czterech

matką Jade. Kiedyś ślepo, bezwarunkowo kochała Sama, ale w

ostatnim roku coś się zmieniło, była coraz bardziej niezadowolona z

siebie i swojego życia.

Nastały niedobre czasy, Stany od lat usiłowały spacyfikować

daleki kraj, którego nazwę ledwie potrafiła wymówić. Młodzi chłopcy

uciekali do Kanady, do Europy, byle tylko uniknąć mobilizacji. Ludzie

w wieku Margaret palili flagi, organizowali protesty i marsze na

Waszyngton, a ona miała uczucie, że życie przecieka jej przez palce.

Chciała coś robić, działać, zmieniać świat, ale obowiązki żony i matki

nie pozwalały na to. Ostatecznie zapisała się na kurs samorealizacji w

miejscowym college’u, przynajmniej tyle mogła dla siebie zrobić.

Któregoś dnia, mniej więcej po dwóch tygodniach zajęć, kiedy

szła przez uniwersytecki campus na przystanek autobusowy, natknęła

się na grupkę hippisów, w każdym razie w pierwszej chwili właśnie

tak ich określiła. Widywała często podobne grupy, ale zawsze z

daleka. Teraz znalazła się w samym środku jednej z nich: długowłosi

młodzi ludzie, niektórzy z kwiatami we włosach, inni z bukietami w

dłoniach, ubrani bardzo barwnie, niczym Cyganie z hollywoodzkiego

filmu. Dziewczyny w długich do kostek spódnicach, chłopcy w

spodniach dzwonach i koszulach mieniących się psychodelicznymi

kolorami. Ktoś jej powiedział, że to Radośni, tak kazali siebie

nazywać, i że przewodzi im niejaki Solomon.

Margaret zatrzymała się zaintrygowana i zaczęła przysłuchiwać

się bez specjalnego przekonania, okrzykom: „make love, not war”,

powtarzanym przez hippisów w całym kraju.

Pewnie odeszłaby, ale zanim zdążyła się ruszyć, dopadł do niej

Solomon. Jedno jego spojrzenie wystarczyło, żeby zamarła,

znieruchomiała. A on uśmiechnął się, pogłaskał ją po twarzy, dotknął

jej włosów, a potem nachylił się i wetknął w nie kwiat. Ludzie wokół

przyjęli jego gest oklaskami, a Margaret poczuła dziwny ból. Ból

duszy?

Dni mijały, pojawiała się w campusie niemal codziennie. Pewnego

razu przyjechała z Jade. Radośni przywitali jej córeczkę jak

księżniczkę, zachwycali się urodą małej. Znów były skandowane

hasła...

Poczuła się, jakby urodziła wyjątkowe dziecko, prawdziwy dar

niebios. Tak niewiele czasu minęło, a ona miała wrażenie, że znalazła

coś w rodzaju zastępczej rodziny. Kontakt z Radosnymi wypełniał

pustkę w jej sercu i tak oto zaczęło się pranie mózgu Margaret

Cochrane.

Pół roku później była gotowa odejść od człowieka, któremu kiedyś

ślubowała wierność i miłość po grób. Odejść, zniknąć, pozbawić go

nie tylko swojej, wątpliwej już czułości czy też opieki, ale i córki.

Wiele razy chciała mu o tym powiedzieć, lecz nie potrafiła zdobyć się

na odwagę, zresztą Sam i tak nic by nie zrozumiał.

Wysunęła się ostrożnie z łóżka. Udało się jej nie obudzić Sama,

spał spokojnie, nic nie przeczuwając. Kochał ją, to pewne, ale nigdy

nie miał dla niej czasu, w jakimś momencie stracili kontakt. Margaret

znalazła się na ostatnim miejscu jego listy priorytetów, w każdym

razie tak to odczuwała. Jeszcze chwila wahania, niepewności i zaczęła

się ubierać. Wybrała długą do kostek kwiecistą suknię, którą kupiła

poprzedniego dnia. Na palcach wymknęła się z sypialni i wślizgnęła

do pokoju małej.

Jade spała jak aniołek; Margaret raz jeszcze pomyślała o tym, co

chce zrobić, znowu się zawahała. Sam... Ten cios go zniszczy.

Uwielbiał córeczkę, byłoby zapewne lepiej, gdyby zostawiła mu Jade,

bez trudu przecież znalazłby dla niej opiekunkę, ale natychmiast

przypomniała sobie Radosnych i ich zachwyty nad cudownym

dzieckiem. W pewnym sensie chciała im ofiarować Jade, może nawet

bez małej księżniczki nie mogłaby zaistnieć wśród nowych przyjaciół?

Nachyliła się, dotknęła policzka Jade i szepnęła cicho:

– Obudź się, skarbie, musimy jechać. Jade przewróciła się na

drugi bok.

– Spać – mruknęła zaspanym głosikiem. – Nie chcę jechać.

Margaret rozejrzała się nerwowo, jakby Sam lada chwila miał

wejść do pokoju, po czym wyjęła Jade z łóżeczka, zawinęła ją w

kocyk.

– Pojedziesz. Jesteś córeczką mamusi, musisz ze mną jechać,

mama cię nie zostawi. – Margaret wyniosła małą z pokoju i zbiegła na

dół. Po chwili była przy niebieskim volkswagenie, który czekał pod

domem. Drzwiczki vana otworzyły się natychmiast, małą odebrał

długowłosy, brodaty chłopak, drugi wyciągnął rękę do Margaret,

pomagając jej wsiąść.

I nagle Margaret ogarnęła panika. Jeden z chłopaków, ledwie

tylko zasunął drzwiczki, podał jej skręta. Czyżby chciał ją w ten

sposób uspokoić?

– Machnij się, śliczna.

Przyjęła papierosa z marihuaną, zaciągnęła się głęboko, raz, drugi,

i ogarnął ją błogi spokój, swego rodzaju nieświadomość. Trawka miała

zbawienne, kojące działanie, pozwalała na chwilę zapomnieć o

wyrzutach sumienia. Jeszcze dwa pociągnięcia i Margaret nie miała

najmniejszych wątpliwości, że podjęła właściwą decyzję.

Jade mruknęła, załkała cicho. Jeden z chłopaków przeniósł ją na

tył vana, drugi wyjął Margaret skręta z dłoni, zaciągnął się, przekręcił

kluczyk w stacyjce; samochód ruszył.

Tymczasem Sam obrócił się na drugi bok i wyciągnął rękę.

Pusto... Poderwał się gwałtownie. Margaret często wstawała w nocy,

żeby sprawdzić, co z małą, jej nieobecność nie stanowiła jeszcze

powodu do niepokoju, ale tym razem coś było inaczej, w domu

panowała dziwna, martwa cisza, cisza i pustka, wskazujące na brak

kogokolwiek poza nim.

– Maggie? Żadnej odpowiedzi.

Poderwał się i ruszył do pokoju córeczki. Ciemno, drzwi szeroko

otwarte, łóżeczko puste. Serce zabiło mu gwałtownie, teraz już ryknął

na cały głos imię żony:

– Maggie! Żadnej odpowiedzi.

Biegał po domu, włączając światła: piętro, poddasze, wreszcie

parter. Tu dopiero, na dole w holu zrozumiał, co się stało.

Zniknęły. Oczywiście coś mogło się stać, ale w głębi duszy

doskonale wiedział, że Maggie postanowiła odejść. Ciemne chmury od

dawna zbierały się nad ich małżeństwem, ale on nie chciał przyjąć do

wiadomości zwiastunów nieszczęścia, spojrzeć prawdzie w oczy,

zrozumieć, że Maggie jest naprawdę bardzo, bardzo nieszczęśliwa i to

on w dużej mierze ponosi odpowiedzialność za taki stan rzeczy.

Widział paciorki na jej toaletce, widział, że zaczęła się inaczej

ubierać, inaczej czesać. Nie dalej jak przed tygodniem, wracając z

pracy, zobaczył odjeżdżający spod domu van należący wedle

wszelkich oznak i wyglądu kierowcy do hippisów. Kiedy zapytał

Maggie, co to za jedni, wzruszyła ramionami i oznajmiła, że po prostu

pytali o drogę. Nie uwierzył, ale nie miał ochoty drążyć tematu.

Światło w ciemnosci - Sala Sharon.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: