Angelsen_Trine_-_CĂłrka_morza_15_-_Ĺ»ona_dwĂłch_mÄ™ĹĽĂłw.pdf

TRINE ANGELSEN

ņ ONA DWÓCH M Ħņ ÓW

SAGA CÓRKA MORZA XV

Rozdział 1

W kuchni zaległa kompletna cisza. W ko ı cu Lina wrzasn ħ ła:

- Czy to prawda? Jutro przyjedzie tutaj Andreas? – zerwała si ħ z krzesełka tak

gwałtownie, Ň e z hukiem run ħ ło na podłog ħ .

- Andreas przyje Ň d Ň a! Andreas przyje Ň d Ň a! – wy Ļ piewywała, a potem odta ı czyła na

kuchennej podłodze najprawdziwsz Ģ polk ħ . – Och, Elizabeth, jaka Ļ ty dobra! Z rado Ļ ci czuj ħ

mrowienie pod skór Ģ .

- Sk Ģ d przyszedł ci do głowy pomysł, Ň eby zrobi ę cos takiego? – Ļ miała si ħ Maria do

siostry.

Pozostali domownicy te Ň przygl Ģ dali si ħ Elizabeth zaskoczeni, Ň e posun ħ ła si ħ do

tego, by napisa ę list do narzeczonego Liny w Kabelvaag i zaprosi ę go na Ļ wi ħ ta do Dalsrud.

Gospodyni wzruszyła ramionami.

- A dlaczego nie? Przecie Ň Andreas wkrótce i tak si ħ tutaj sprowadzi. Pomy Ļ lałam

sobie, Ň e powinni Ļ cie mieszka ę we dworze a Ň do Ļ lubu, to b ħ dziecie mieli czas na

wyko ı czenie swojego nowego domu i przygotowanie wszystkiego. Mo Ň ecie sobie tam

chodzi ę , Andreas b ħ dzie miał czas na zrobienie jakich Ļ mebli i w ogóle.

Lina opadła na krzesło.

- W głowie mi si ħ od tego kr ħ ci – Ļ miała si ħ .

- Uwa Ň am, Ň e powinni Ļ my to uczci ę kaw Ģ i ciastem – oznajmiła Ane.

- No wła Ļ nie, tak trzeba zrobi ę – przytakn ħ ła Elizabeth. – Maria, zajmij si ħ kaw Ģ , a ja

przynios ħ ciasto.

Siedzieli przy stole i gadali jedno przez drugie, dopiero kroj Ģ c ciasto, Elizabeth

zauwa Ň yła, Ň e Kristiana z nimi nie ma.

- A gdzie gospodarz? – spytała Larsa.

- Nie wiem, wspomniał co Ļ o sprawie do załatwienia, a potem ju Ň go nie widziałem.

Poczuła, Ň e robi jej si ħ gor Ģ co. Powinien był mie ę tyle przyzwoito Ļ ci, Ň eby razem ze

wszystkimi usi ĢĻę do stołu, cieszy ę si ħ z Lin Ģ . Prychn ħ ła gniewnie, układaj Ģ c ciasto na tacy.

Je Ļ li dobrze zna swojego m ħŇ a, to mo Ň e si ħ domy Ļ la ę , Ň e jest zirytowany, bo nie poradziła si ħ

go, wysyłaj Ģ c list z zaproszeniem dla Andreasa. Ale skoro Kristian chce si ħ zachowywa ę jak

uparty dzieciak, to prosz ħ bardzo!

Zmusiła si ħ do szerokiego u Ļ miechu, potem wyszła ze Ļ pi Ň arni i doł Ģ czyła do reszty

domowników.

- Oto ciasto, zapraszam – powiedziała, stawiaj Ģ c tac ħ na stole.

- A gdzie tata- Kristian? – spytała Ane zaniepokojona. – Mo Ň e po niego pójd ħ ?

- Nie, sied Ņ spokojnie. Pewnie miał jakie Ļ pilne zaj ħ cie. Jak sko ı czy, to przyjdzie.

Maria, co z t Ģ kaw Ģ ?

Helene usiadła obok Larsa, a Elizabeth spostrzegła, Ň e uj ħ li si ħ pod stołem za r ħ ce.

Przepełniło j Ģ radosne uczucie. Lina zasługuje na jak najwi ħ ksze szcz ħĻ cie, ale po tych

bolesnych do Ļ wiadczeniach, jakie były niedawno udziałem Helene, to naprawd ħ wspaniale, Ň e

i ona spotkała nareszcie m ħŇ czyzn ħ , którego b ħ dzie mogła pokocha ę i który odwzajemni jej

miło Ļę .

- Je Ň eli on ma spa ę ze mn Ģ w izbie czeladnej, to pewnie powinienem tam posprz Ģ ta ę –

powiedział Lars, cz ħ stuj Ģ c si ħ kolejnym kawałkiem ciasta.

- Nie – odparła Elizabeth. – Lina przygotuje dla niego pokój go Ļ cinny na górze.

Andreas jest naszym go Ļ ciem.

Słu ŇĢ ca wytrzeszczyła oczy.

- Andreas b ħ dzie mieszkał w tym pi ħ knym pokoju, który nale Ň ał do matki Kristiana?

Elizabeth, to szale ı stwo! Pomy Ļ lała, co twój m ĢŇ na to powie?

- My Ļ lisz, Ň e w ogóle co Ļ powie? – Czy Ň nie ma w Dalsrud zwyczaju, Ň e go Ļ cie nocuj Ģ

wła Ļ nie tam?

Lina odłamała kawałek ciasta.

- No, ale mimo wszystko…

- Tak b ħ dzie tym razem.

Wtr Ģ ciła si ħ Maria:

- A czy kto Ļ pomy Ļ lał o prezencie gwiazdkowym dla niego? Bo z tego, co

zrozumiałam, sp ħ dzi z nami tak Ň e Wigili ħ .

Lina podskoczyła.

- O Bo Ň e, nie przyszło mi to do głowy. Ale b ħ dzie wspaniale! Tylko nie szykujcie

niczego specjalnego. Nie trzeba zachodu. A mo Ň e by Ļ my sp ħ dzili Ļ wi ħ ta w naszym, nowym

domu?

- Słyszeli Ļ cie, jakie głupstwa wygaduje ta dziewczyna? – skrzywiła si ħ Elizabeth. –

Czy nie mówi si ħ o Dalsrud, Ň e ludzie tutaj s Ģ bardzo go Ļ cinni? dlaczego nagle mieliby Ļ my to

zmienia ę ?

Lina zaczerwieniła si ħ obracała na spodeczku fili Ň ank ħ z kaw Ģ .

- Ja bym tylko nie chciała przysporzy ę ci kłopotów, Elizabeth. Ju Ň u tak bardzo du Ň o

zrobiła Ļ .

Elizabeth poklepała j Ģ po dłoni.

- Głuptas z ciebie, Andreas i ty sp ħ dzicie Ļ wi ħ ta z nami wszystkimi. A prezenty te Ň si ħ

znajda. Mamy dopiero pi ħ tnasty grudnia, tak czy inaczej zd ĢŇ ymy.

Rozmowa przy stole tłoczyła si ħ dalej. Elizabeth my Ļ lała o tacy, która przed kilkoma

dniami schowała. Lina i Andreas dostan Ģ t ħ tace, kiedy b ħ d Ģ si ħ wyprowadza ę do siebie.

„Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj” – wypisano na niej złoconymi literami. Ona

sama bardzo j Ģ lubiła, zauwa Ň yła jednak, Ň e Lina te Ň . Ucieszy si ħ , kiedy j Ģ dostanie,

pomy Ļ lała. Elizabeth zebrała tak Ň e sporo innych domowych sprz ħ tów i wło Ň yła je do du Ň ej

skrzyni. Ane i Maria wyhaftowały dla Lny dwa obrusy.

- Mamo, dlaczego ty tak siedzisz i parzysz przed siebie u Ļ miechni ħ ta? – spytała Ane.

Elizabeth otrz Ģ sn ħ ła si ħ .

- A bo pomy Ļ lała, Ň e dzisiaj ty pójdziesz z Mari Ģ do obory,

Ane skrzywiła si ħ .

- A ty?

- ja pomog ħ Linie przygotowa ę pokój dla Andreasa.

- To niesprawiedliwe – burkn ħ ła Ane, ale wi ħ cej nie protestowała. Bo w gruncie

rzeczy lubiła prac ħ w oborze, przy ukochanych zwierz ħ tach.

- No, to chyba nieprzyzwoite, inaczej nie mo Ň na powiedzie ę – oznajmiła Lina.

Elizabeth poprawiła jeszcze narzut ħ na łó Ň ku.

- ņ e Andreas b ħ dzie tu spał z jedwabnymi tapetami i grubym dywanem na podłodze!

Elizabeth wyprostowała si ħ i spytała ze Ļ miechem:

- Uwa Ň asz, Ň e mu to zaszkodzi?

- Co jest nieprzyzwoite? – spytała.

- Nie, nie to chciałam powiedzie ę – u Ļ miechn ħ ła si ħ Lina. – Ja si ħ z tego strasznie

ciesz ħ , Elizabeth. No bo powiesz, on, który mieszka w rybackiej chacie! I nie zna innego

Ň ycia!

Elizabeth usiadła na kraw ħ dzi łó Ň ka, ostro Ň nie, Ň eby nie pognie Ļę narzuty.

- Bardzo mało mi powiedziała Ļ o Andreasie. Jedyne, co wiemy, to jak si ħ nazywa i Ň e

mieszka w Kabelvaag. No i dawno temu widzieli Ļ my jeszcze kawałek fotografii.

Lina poruszyła si ħ .

- I niewiele wi ħ cej jest do opowiadania. Andreas jest miły i dobry… ma niebieskie

oczy i jasne włosy – dziewczyna przygryzła doln Ģ warg ħ , jakby nie wiedziała, co mówi ę . – A

jutro przyjedzie, to na pewno sam opowie wi ħ cej. Mnie si ħ zdaje, Ň e nie byłoby w porz Ģ dku

tak gada ę o kim Ļ , kogo tu nie ma; to jakby plotkowa ę za plecami,

- Plotkowa ę o czym?

- Ech, o jego Ň yciu.

Elizabeth wstała i pogłaskała słu ŇĢ c Ģ po policzku.

Ale jedno jest pewne; dostanie najmilsz Ģ na Ļ wiecie Ň on ħ .

Lina zarumieniła si ħ z rado Ļ ci.

- Dzi ħ kuj ħ , Elizabeth. Jak pi ħ knie to powiedziała Ļ !

Kiedy wróciły na dół, gospodarza nie zastały. Elizabeth zajrzała pospiesznie do obu

izb i kantoru, ale stwierdziła, Ň e Kristiana jak nie było, tak nie ma. Trzeba go znale Ņę , zanim

ludzie zaczn Ģ zadawa ę pytania! Samodziałowa kurtka, czapka i r ħ kawice m ħŇ a te Ň znikn ħ ły,

zauwa Ň yła, władaj Ģ c okrycie. Z kuchni docierały rozmowy i Ļ miech. Dziewczyny ciesz Ģ si ħ z

powodu jutrzejszej wizyty, pomy Ļ lała. Cho ę najbardziej podniecona jest Lina, to wszyscy

ch ħ tnie spotkaj Ģ kogo Ļ nowego. Zwłaszcza Andreasa, o którym tyle słyszeli.

Poło Ň yła r ħ k ħ na brzuchu. Wyra Ņ nie wyczuwała ju Ň male ı kie wzniesienie. Ale

pozostało jeszcze pół roku do czasu, kiedy male ı stwo ujrzy dzienne Ļ wiatło. Sze Ļę długich

miesi ħ cy czekania. U Ļ miechn ħ ła si ħ i zawzi ħ ła chusteczk ħ pod brod Ģ . czas szybko przeleci. I

zreszt Ģ , co to jest sze Ļę miesi ħ cy wobec długich lat nadziei i t ħ sknoty za jeszcze jednym

dzieckiem.

Na dworze zaczynało zmierzcha ę . Mimo to Elizabeth nie wzi ħ ła latarki. Przecie Ň zna

w tym obej Ļ ciu ka Ň dy zak Ģ tek, a Ļ wiatło niepotrzebnie zwracałoby uwag ħ . Nie chciała

Ň adnych nieprzyjemnych pyta ı ze strony słu Ň by, dlatego wolała i Ļę w ciemno Ļ ciach.

Stan ħ ła przy Ļ cianie Ļ pichlerza i nasłuchiwała. Panowała jednak kompletna cisza. Taka

g ħ sta, wyj Ģ tkowa cisza, jaka bywa tylko zimn Ģ , kiedy spanie du Ň o Ļ niegu.

Wzrok gospodyni zatrzymał si ħ przy szopie na łodzie. Zdecydowanym gestem uj ħ ła

spódnic ħ tak, aby skraj si ħ nie zamoczył w Ļ niegu, i ruszyła Ļ cie Ň k Ģ w dół.

Kristian siedział na stołku i reperował sieci. Obok, na beczce, stała latarka, rzucaj Ģ c

delikatne Ň ółte Ļ wiatło na r ħ ce i kolana m ħŇ czyzny.

- A, tutaj siedzisz? – Elizabeth weszła, zamykaj Ģ c za sob Ģ drzwi na haczyk.

- Na to wygl Ģ da – odparł, nie podnosz Ģ c wzroku.

- Czy ty si ħ nie wstydzisz? – spytała. Nie to sobie zaplanowała. Miała by ę miła,

wychodzi ę mu naprzeciw, ale zło Ļę przewa Ň yła i Elizabeth nie panowała nad słowami.

- Dlaczego miałbym si ħ wstydzi ę . –s pytał. Odci Ģ ł zawi Ģ zan Ģ ni ę , wyj Ģ ł kolejn Ģ .

Pracował szybko, tak jak Elizabeth, kiedy tka lub robi na drutach.

Z rozmysłem udawał, Ň e nie rozumie, Elizabeth była tego pewna. Nie w Ģ tpiła, Ň e chce

j Ģ rozdra Ň ni ę .

- Dlaczego sobie poszedłe Ļ , nic nikomu nie mówi Ģ c?

- Mam robot ħ , która nie mo Ň e czeka ę .

Elizabeth nie mogła si ħ z tym pogodzi ę .

- Wszyscy uwa Ň aj Ģ , Ň e zachowałe Ļ si ħ co najmniej dziwnie, Kristian. Pytali, dlaczego

tak wybiegłe Ļ , jakby Ļ nie mógł Ļ cierpie ę , ze ma do nas przyjecha ę ten narzeczony Liny.

To akurat nie była prawda, miała jednak nadziej ħ , Ň e w ten sposób zmusi do jakiej Ļ

reakcji.

Zauwa Ň yła, Ň e na moment zesztywniał. Ogarn ħ ły j Ģ wyrzuty sumienia i mało

brakowało, a byłaby si ħ wycofała, ale zacisn ħ ła wargi, nie powiedziała nic wi ħ cej.

- I co ty im powiedziała Ļ ?

- A co miałam powiedzie ę . ņ eby ciebie pytali.

Kristian pracował nadal. Elizabeth widziała, Ň e zbli Ň a si ħ do ko ı ca, ale zwleka z tym. I

chyba nie wiedział, co zrobi, je Ļ li ona wci ĢŇ b ħ dzie nad nim stała.

- Ale je Ļ li ty mi odpowiesz, to mogłabym przekaza ę wiadomo Ļę dalej – rzekła,

krzy Ň uj Ģ c r ħ ce na piersi.

- Tylko Ň e ja wcale nie uwa Ň am, Ň ebym był komukolwiek winien jakie Ļ wyja Ļ nienia.

- No pewnie. W takim razie sied Ņ tu sobie naburmuszony jak jaki Ļ rozpieszczony

dzieciak – powiedziała i ruszyła ku drzwiom. Haczyk si ħ zaci Ģ ł i musiała si ħ z nim przez

chwil ħ mocowa ę .

- Nie powinna Ļ była robi ę czego Ļ takiego bez naradzenia si ħ ze mn Ģ – burkn Ģ ł

Kristian.

Co Ļ w jego głosie sprawiło, Ň e si ħ odwróciła. Robił wra Ň enie naprawd ħ zmartwionego.

Wpatrywała si ħ w m ħŇ a poprzez mrok. Było bardzo cicho. Słyszała tylko chlupot fal,

rozbijaj Ģ cych si ħ na oblodzonych kamieniach.

- A to dlaczego?

Zwlekał z odpowiedzi Ģ . Tak długo, Ň e nagle ogarn Ģ ł j Ģ niepokój.

- Czasem lepiej si ħ tak nie spieszy ę . To si ħ mo Ň e opłaci ę – rzekł w ko ı cu.

- Czy robiłoby jak ĢĻ ró Ň nic ħ , gdybym najpierw ci powiedziała, jaki mam zamiar?

- Nie wiem.

Nareszcie udało jej si ħ otworzy ę haczyk.

- Niedługo kolacja.

Potem wyszła, nie mówi Ģ c nic wi ħ cej. Kristian długo siedział i patrzył w Ļ lad za ni Ģ .

Wreszcie pochylił głow ħ i ci ħŇ ko westchn Ģ ł. W chwil ħ pó Ņ niej wstał i poszedł za Ň on Ģ .

W czasie posiłku zachowywał si ħ normalnie, Ň artował z Ane, rozmawiał z Larsem o

łowieniu ryb. I tylko Elizabeth wiedziała, Ň e nie wszystko jest jak powinno. Dostrzegała to w

jego wzroku. Pociemniałym, zwróconym do wewn Ģ trz, jakby Kristian pogr ĢŇ ony był w

gł ħ bokich my Ļ lach.

Tego wieczora długo znajdowała sobie jakie Ļ zaj ħ cia w kuchni w ko ı cu została sama,

bo wszyscy poszli ju Ň spa ę . Dla pewno Ļ ci wst Ģ piła jeszcze do izby tkackiej i popracowała

troch ħ . Wreszcie uznała, Ň e teraz to Kristian ju Ň na pewno Ļ pi. Wyj ħ ła z koszyka kł ħ bek

włóczki u Ļ ciskała go mocno, potem odło Ň yła na miejsce i podeszła do okna. U dołu szyby

utworzyła si ħ cieniutka warstwa lodu. Elizabeth poczuła, Ň e marznie. Trudno, trzeba i Ļę do

łó Ň ka.

Jutro mamy go Ļ cia, my Ļ lała. Musz ħ by ę wypocz ħ ta, nie mog ħ chodzi ę z workami pod

oczyma. To zwyczajnie nie wypada.

Po ciemku zdj ħ ła z siebie ubranie i niemal bezszelestnie poło Ň yła si ħ na swojej

połowie łó Ň ka. Oddychała ostro Ň nie, przez nos, Ň eby nie obudzi ę Kristiana. Akurat teraz nie

miała ochoty na rozmow ħ . Nie chciała si ħ wi ħ cej kłóci ę o to, dlaczego nie przyszła do niego

po porad ħ , zanim napisała ten list. I tak zniszczył. Przynajmniej cz ħĻ ciowo, rado Ļę z

niespodzianki, jak Ģ przygotowała dla Liny, i to j Ģ zło Ļ ciło.

- Dlaczego kładziesz si ħ tak pó Ņ no?

Elizabeth drgn ħ ła. Była przekonana, Ň e m ĢŇ Ļ pi.

- Ja… - b Ģ kn ħ ła. Musiała odchrz Ģ kn Ģę . – Ja miałam robot ħ , która nie mogła czeka ę –

powiedziała i zdała sobie spraw ħ , Ň e posługuje si ħ t Ģ sam Ģ wymówk Ģ , co on.

- Takie to było wa Ň ne, Ň e nie mogło poczeka ę do jutra? – przysun Ģ ł si ħ bli Ň ej.

- Nie. a zreszt Ģ jakie to ma znaczenie?

Obj Ģ ł j Ģ mocno w pasie, drug Ģ r ħ k ħ poło Ň ył na brzuchu. Z czuło Ļ ci Ģ , jakby on

ochraniał.

- Przepraszam, Elizabeth.

Nie wiedziała, co powiedzie ę , wi ħ c milczała.

Kristian mówił dalej:

- Nadal jeste Ļ na mnie zła?

Odwróciła si ħ do niego.

- Nie, Kristian. Nie jestem na ciebie zła – zmokn ħ ła go lekko w policzek. Poczuła

ukłucie twardego zarostu. – Jutro musisz si ħ ogoli ę – rzekła.

- Czy ty zawsze b ħ dziesz moja, Elizabeth?

- Oczywi Ļ cie, Ň e b ħ d ħ .

- Niezale Ň nie od tego, co si ħ stanie?

- Co ty za głupstwa wygadujesz? – roze Ļ miała si ħ dobrodusznie, przysuwaj Ģ c si ħ do

niego.

- Naprawd ħ chc ħ to wiedzie ę ! Mówi ħ powa Ň nie.

- Ja te Ň mówi ħ powa Ň nie: Gadasz głupstwa.

- Ja i to male ı stwo zawsze b ħ dziemy przy tobie.

I Maria, i Ane te Ň . I wszyscy inni. – Zachichotała, słysz Ģ c jak dziecinne brzmi Ģ te jej

wyznania. W taki sposób mówiła do dziewczynek, kiedy jeszcze były małe.

Ale nagle zdała sobie spraw ħ , Ň e on nadal jest powa Ň ny, po chwili westchn Ģ ł i obj Ģ ł j Ģ

mocno.

- Moja Elizabeth – szeptał, nagryzaj Ģ c jej ucho.

Odchyliła głow ħ i przyjmowała pocałunki, którymi obsypywał jej szyj ħ i ramiona, w

ko ı cu wargi pochwyciły brodawk ħ piersi. Elizabeth przenikn Ģ ł słodki dreszcz, j ħ kn ħ ła

cichutko. Równocze Ļ nie poczuła jego r ħ k ħ na brzuchu, potem na biodrze i na udach. Była

gotowa, zanim poczuła w sobie jego palce. Zadr Ň ała, kiedy dotarł do punktu, z którego

płyn ħ ła najwi ħ ksza rozkosz. Wpiła dłonie we włosy m ħŇ a, tuliła si ħ do jego ciała i rozsuwała

uda.

- Chod Ņ – szepn ħ ła spazmatycznie, unosz Ģ c w gór ħ biodra.

- Z drugiej strony – nakazał, przewracaj Ģ c j Ģ na brzuch. – Na kolana!

Oszołomiona i lekko zawstydzona, zrobiła, co chciał. Poczuła, Ň e w ni Ģ wchodzi.

Najpierw bardzo wolno, ostro Ň nie, ale potem zacz Ģ ł przyspiesza ę i wkrótce ogarn ħ ło j Ģ

wra Ň enie, Ň e oboje opadaj Ģ w dół, w mroczn Ģ otchła ı .

Kiedy w jaki Ļ czas potem le Ň eli mocno do siebie przytuleni, szcz ħĻ liwi, rozgrzani i

spoceni, szepn ħ ła mu do ucha:

- Zawsze b ħ d ħ twoja, Kristian. Zawsze!

Rozdział 2

Jeszcze na schodach Elizabeth słyszała, Ň e Lina Ļ piewa. Zatrzymała si ħ i słuchała.

Piosenka opowiadała nieszcz ħĻ liwej miło Ļ ci – dziewczyna, po długiej i ci ħŇ kiej chorobie,

umiera w ramionach ukochanego.

- Opu Ļ ciła Ļ mniee, odeszła Ļ do Pana, ale kiedy Ļ spotkamy sieje, moja ukochana –

wy Ļ piewywała Lina przejmuj Ģ cym głosem. Elizabeth ze Ļ miechu łzy spływały po policzkach.

Nigdy jeszcze nie słyszała, Ň eby kto Ļ a Ň tak fałszował. Ale te Ň nigdy przedtem nie słyszałam,

jak Lina Ļ piewa, pomy Ļ lała. I, jak si ħ okazuje, dzi ħ ki Bogu, Ň e nie słyszałam.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: