Dżentelmeni z poludnia 01 - Blake Jennifer - John.pdf - ebboki - akacja08

DŜentelmeni z Południa

Blake Jennifer

John

PrzełoŜyła Ewa Merel

John

ROZDZIAŁ 1

– To ciebie chcę.

Niespodziewana deklaracja odbiła się echem od spękanych ścian starego salonu. John

Peterson, zwany Ripem, wiedział, Ŝe moŜe ona wydać się szokująca, ale poniewaŜ była to

szczera prawda, nie zamierzał jej ukrywać.

Kobieta stojąca naprzeciwko zbladła, lecz nie uciekła ani nawet nie spuściła wzroku. Rip

musiał przyznać, Ŝe wspaniale panuje nad sobą, mimo Ŝe nie cierpiał tego jej opanowania. Nie

udało mu się przestraszyć Anny Montrose, chociaŜ chciał, a nawet powinien ją przestraszyć –

w przeciwnym razie równie dobrze mógłby od razu spakować manatki.

Odwrotu przecieŜ nie przewidywał. Gdyby w ogóle brał pod uwagę moŜliwość poraŜki,

nie byłoby go tutaj – wcale nie przyjechałby do Blest. CóŜ robiłby w tej zabytkowej willi na

starej plantacji, gdyby nie liczył na to, Ŝe konfrontacja z Anną pozwoli mu osiągnąć poŜądany

cel? Nie chodziło mu przecieŜ o to, Ŝeby tylko zwierzyć się jej ze swoich najgłębszych

pragnień i marzeń.

– Spodziewasz się, Ŝe ja... Ŝe prześpię się z tobą? – zapytała z niedowierzaniem. Gdy

czekała na odpowiedź, jej szare oczy zrobiły się ciemne jak chmura gradowa.

Ciekawe, co by zrobiła, gdyby odpowiedział twierdząco? Umierał z chęci, by tak właśnie

zrobić. Czy uległaby, gdyby wyciągnął teraz rękę? A moŜe by go spoliczkowała?

W głębi duszy dobrze wiedział, Ŝe jest za wcześnie na potwierdzanie. Zbyt wiele by

ryzykował, wdając się w takie gierki. Przynajmniej na razie.

– Wyraziłaś się interesująco, choć wysoce nieprecyzyjnie – zaśmiał się gardłowo,

wsadzając ręce do kieszeni. – „Spanie” to ostatnia rzecz, na jaką bym liczył. Gdybym

naturalnie w ogóle brał pod uwagę tego rodzaju rozliczenie. Nie – westchnął – ja po prostu

spodziewam się, Ŝe pomoŜesz mi osiągnąć coś, co zarówno ty, jak i twoja rodzina mieliście

od zawsze. Chcę być szanowanym obywatelem Montrose.

Przez chwilę patrzyła na niego szklanym wzrokiem. Mógł się tylko domyślać, Ŝe oto

nakazała sobie spokój i zmianę tonu rozmowy. Jej blade zwykle policzki niespodziewanie

nabrały intensywnie róŜowego koloru. Oblizała wargi – Rip prześledził ten ruch z najwyŜszą,

prawie bolesną uwagą – i odezwała się zduszonym głosem:

– Mam wraŜenie, Ŝe nie rozumiem.

Oczywiście. PrzecieŜ nigdy go nie rozumiała, nawet jako dziecko. Gdy na BoŜe

Narodzenie przebierano ją za aniołka i biegała radośnie, trzepocząc przyklejonymi skrzydłami

– na głowę niczego nie wkładała, wystarczały jej złociste loki – on, obdartus z domu po

drugiej stronie rzeki, patrzył na nią z naboŜnym podziwem, jakby rzeczywiście była

nadprzyrodzonym zjawiskiem. Gdy mieli po naście lat, ona zadawała szyku w najnowszym

modelu cadillaca z opuszczanym dachem, jak przystało na córeczkę najbogatszej rodziny w

okolicy, on natomiast tłukł się po wertepach pickupem, który wygrzebał na złomowisku i

naprawił własnymi, unurzanymi w smarze rękoma.

Przyjaźnił się z jej bratem, Tomem, ale cały czas miał nadzieję, Ŝe ta przyjaźń zbliŜy go

do niej. Oni tymczasem zapraszali go na kolację lub obiad i jakoś nie domyślali się, dlaczego

stale odmawia pod pretekstem, Ŝe nie jest głodny. Prawda była taka, Ŝe mieli nieskazitelne

maniery, on zaś nie wiedział, jak zachować się przy stole.

To było kiedyś... Tym razem Anna teŜ nie będzie na tyle domyślna, by zrozumieć, Ŝe ta

rozmowa odbywa się według ściśle zaplanowanego scenariusza. Nie domyśli się, Ŝe

specjalnie czekał, aŜ ona dowie się od ludzi o jego powrocie, zobaczy jego spychacze i

koparki w okolicy Blest i sama przyjdzie do niego. Nie uwierzyłaby, Ŝe właśnie tak wyobraził

sobie to spotkanie – w salonie, o zmierzchu, kiedy słabe światło wpadające przez wysokie

okna będzie rozjaśniało jej twarz. On, zgodnie z planem, stanął tyłem do okien.

ZauwaŜył, Ŝe w ogóle się nie zmieniła. Z jej klasycznych rysów biła ta sama szlachetność

co kiedyś, ciągle miała szeroko rozstawione oczy i połyskliwe włosy, którymi wszyscy

zawsze się zachwycali. Chodząca doskonałość... Tak jak dawniej czuł się przy niej

onieśmielony i niepewny. Chował swe uczucia, udając twardziela.

On sam zmienił się jednak bardzo. Więzienie go zmieniło.

– To proste – wyjaśnił szorstko. – Chcę odzyskać to, co zabrano mi w tym mieście

szesnaście lat temu. Mam zamiar Ŝyć swoim starym Ŝyciem, tylko lepiej. A planuję je

kontynuować dokładnie od miejsca, w którym zostało przerwane.

– I umyśliłeś sobie, Ŝe mogę ci w tym pomóc?

– Wiem, Ŝe moŜesz – powiedział spokojnie, patrząc jej prosto w oczy.

– A jeŜeli nie mogę albo nie chcę, wtedy zrównasz Blest z ziemią, zgadza się?

Nabrała głęboko powietrza, jakby się dusiła, a to sprawiło, Ŝe jej piersi uniosły się do

góry pod Ŝakiecikiem z kremowego jedwabiu, doskonałym na letni upał. Najwyraźniej

zauwaŜyła, Ŝe zatrzymał wzrok w tym miejscu, bo skrzyŜowała dłonie, jakby chciała się

przed nim zasłonić.

– Chcesz to zrobić, tak? – powtórzyła pytanie. – Chcesz rozwalić jeden z najstarszych i

najpiękniejszych budynków w Luizjanie, Ŝeby wybudować na jego miejscu dom opieki dla

bogatych staruszków i teren do gry w golfa?

– Tak o mnie mówią? – ironiczny uśmieszek zaigrał na jego ustach.

– Zaprzeczasz temu?

– Och nie, w Ŝadnym wypadku – wycedził. – Wiesz, Ŝe Montrose to nie jest miasto, w

którym powinienem czemukolwiek zaprzeczać. Próbowałem kiedyś co prawda, ale nic mi to

nie dało.

Zawahała się, jakby zastanowiło ją coś w jego twarzy albo głosie. Gdy zaś się odezwała,

rzuciła tylko jedno, beznamiętnie brzmiące zdanie:

– Dlaczego to robisz?

– Jestem biznesmenem, mam w tym swój interes – powiedział i spojrzał na nią

wyzywająco.

– Nie sądzę. Moim zdaniem chcesz się zemścić.

– Naprawdę? – zapytał. Przynajmniej zastanowiła się nad tym, a to znaczyło, Ŝe

poświęciła mu trochę uwagi.

– Odgrywasz się na tutejszych ludziach za to, Ŝe ośmielili się wysłać cię do więzienia. A

takŜe na mojej rodzinie za to, Ŝe świadczyła przeciwko tobie.

– Co w takim razie z tobą? Czy uwaŜasz, Ŝe mam coś przeciwko tobie?

Poruszyła nieznacznie głową – ledwie widoczny ruch zdradzający rezygnację i

przygnębienie. Smuga światła, które wpadało przez niemytą od dawna szybę, zaigrała na jej

włosach złocistych jak miód.

– Nigdy nic ci nie zrobiłam.

Rip poczuł nagłą chęć, by podejść i nią potrząsnąć. Albo nie – raczej przeciągnąć ręką po

jej jedwabiście gładkiej skórze, dotknąć ciała schowanego pod dobrze skrojonym kostiumem.

W tej samej chwili naszło go przykre, znane z przeszłości wraŜenie, Ŝe jego dotyk mógłby ją

skalać, pobrudzić.

Kiedy tak na nią patrzył, przyszło mu do głowy, Ŝe jednak wygląda trochę inaczej niŜ na

portrecie, który sobie tyle razy odtwarzał w pamięci. W rzeczywistości była wyŜsza, a jej

twarz straciła juŜ młodzieńczą pucołowatość – zdawało się, Ŝe skóra przylega teraz ściślej niŜ

kiedyś do symetrycznych, delikatnych, a zarazem wyrazistych kości policzkowych.

Spojrzenie miała bardziej tajemnicze niŜ dawniej, co w przedziwny sposób czyniło ją bardziej

bezbronną. Sam jej widok wystarczał, by coś ściskało go w gardle.

– MoŜe właśnie chodzi o to, czego nie zrobiłaś – powiedział w końcu tonem podszytym

kpiną, skierowaną zresztą głównie pod własnym adresem.

Zacisnęła usta i odwróciła wzrok. Poprzez tę aluzję chciał jej przypomnieć tamto upalne,

szalone popołudnie, kiedy mało brakowało, a zostaliby kochankami.

Jeśli chodzi o niego, pamiętał wszystko bardzo dokładnie. Jej szczupłe, delikatne ciało

przyciśnięte jego cięŜarem, przygrzewające słońce i trawę, która wściekle go kłuła, gdy

obejmował Annę. Pamiętał odurzający zapach jej skóry i włosów, a takŜe bicie serca, tak

mocne, Ŝe aŜ czuł je na swojej piersi. Była urocza, pełna wdzięku i taka niewinna...

On za to zachowywał się niezdarnie, nie mogąc uwierzyć w swoje szczęście. Bał się, Ŝe

moŜe sprawić jej ból, a jeszcze bardziej bał się tego, Ŝe wszystko zaraz minie – bo nie moŜe

trwać.

Miał rację.

– Nie uwaŜam, Ŝeby to miało jakikolwiek związek ze mną – odezwała się w końcu. –

UwaŜam za to, Ŝe wróciłeś tutaj z portfelem wypchanym pieniędzmi, bo chcesz pokazać, Ŝe

na przekór wszystkim i wszystkiemu odniosłeś sukces. Długo się zastanawiałeś, jak się

zemścić na mojej rodzinie, i uznałeś wreszcie, Ŝe najlepiej będzie po prostu zniszczyć Blest.

– No bo tak byłoby najlepiej, chyba nie zaprzeczysz? – powiedział spokojnie, obserwując

wzburzenie malujące się na jej twarzy.

– Naturalnie! Ty doskonale wiesz, jak nas ugodzić, bo wiesz, czym jest i zawsze było

Blest. Tysiące razy słuchałeś mojego ojca wspominającego ze wzruszeniem czas, gdy to

miejsce naleŜało do naszej rodziny. Byłeś przy tym, jak razem z Tomem planowaliśmy

odkupić i wyremontować ten dom, Ŝeby wszystko było jak przed Wielkim Kryzysem, kiedy

dziadek go stracił.

Miała rację. Nie miał wtedy własnych marzeń, więc uznał za swoje marzenia Anny i

Toma. Nauczył się kochać tę starą willę, jej przestronne pokoje, wysoką kolumnadę od frontu,

Dżentelmeni z poludnia 01 - Blake Jennifer - John.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: