Michelle Martin - Granice ryzyka.pdf - Martin Michelle - akacja08

MARTIN MICHELLE

GRANICE RYZYKA

Przekład Anna Mosakowska

Rozdział pierwszy

K iedy taksówka skręcała w Mackenzie Lane, wycieraczki starły mżawkę,

która osiadła na przedniej szybie. Rzędy wysokich, sędziwych dębów, rosnące

po obu stronach drogi, otuliły samochód. Pociemniałe od deszczu gałęzie wraz z

gęstwiną zielonych liści tworzyły gęsty baldachim. Świat wydawał się spokojny,

zmysłowy i magiczny. Tego się Cullen nie spodziewał.

Z pewnością nie przypuszczał, że będzie się czuł tak... dziwnie. Jego

zmysły pracowały intensywnie - każda kropla deszczu, każde źdźbło trawy z

rozciągających się wzdłuż drogi łąk, każde pociągnięcie wycieraczek na szybie

działały pobudzająco. Co nim tak wstrząsnęło? Przecież wracał do domu.

Nagle dotarło do niego, że Hongkong z niebotycznymi drapaczami

chmur, hałasem, zatłoczonymi ulicami i mieszaniną przeróżnych zapachów

stanowił w ciągu ostatnich dziewięciu miesięcy swego rodzaju tarczę. Chronił

Cullena przed świadomością, że istnieje jakiś inny świat, przed myśleniem o

czymkolwiek poza pracą i Whitney. Chronił go nawet przed jakimikolwiek

prawdziwymi doznaniami.

Natomiast ten spokojny, magiczny zakątek, przez który teraz podróżował,

nie oferował żadnej ochrony. Cullen znów mógł odczuwać podniecenie i, co

najdziwniejsze, właśnie je odczuwał.

Od blisko dziesięciu lat nie spędzał wakacji w domu. Z trudem

powstrzymał się, by nie przytknąć nosa do tylnej szyby i nie wpatrywać się we

wszystkie tak boleśnie znajome krajobrazy, które teraz wydawały mu się

zupełnie nowe. Kosztowało go wiele wysiłku, by przypomnieć sobie, że jest

bogatym i wpływowym trzydziestoletnim mężczyzną, i że wielcy przedsiębiorcy

nie zachowują się w ten sposób.

Przejeżdżali akurat obok farmy Barrisfordów. Piękne rasowe konie z

zadowoleniem skubały soczystą, zieloną trawę. Sierść pociemniała im od

porannej mżawki. Źrebaki tuliły się do matek lub trzymały się blisko nich. Inne

stały, niezdecydowane czy mają się bawić, czy odpoczywać.

Cywilizacja, a wraz z nią podmiejskie domy, centra handlowe i biurowce,

wdarły się już na znaczną część terenów Wirginii, ale do tego zakątka, dzięki

Bogu, jeszcze nie dotarły.

Po lewej stronie drogi pojawiło się znajome białe, żelazne ogrodzenie

stadniny Skylark. Cullen przeskoczył na drugą stronę siedzenia i przyglądał się

południowo-wschodnim pastwiskom, które, tak jak reszta posiadłości,

przypominały typową angielską farmę. Nie było tam zwykłych ogrodzeń, lecz

gęste, wysokie na półtora metra żywopłoty. Oddzielały od siebie poszczególne

pola, tworząc subtelną, niemal idylliczną aurę, tak bardzo różniącą to miejsce od

nowoczesnej, zmechanizowanej farmy Mackenziech.

Taksówka przejechała drogą już prawie kilometr, gdy nagle Cullen

spostrzegł jakiś ruch.

- Proszę się zatrzymać - powiedział.

Kierowca, brodaty Hindus, posłusznie zjechał na prawo i zatrzymał

samochód. Cullen obserwował jeźdźca na gniadym, pięknie zbudowanym koniu,

którego widać było ponad żywopłotem. Najpierw ruszył galopem na wprost,

następnie zrobił kółko, podjechał z prawej strony, potem z lewej i znów prosto.

Kilka razy powtórzył manewr, nie zważając zupełnie na deszcz.

Ktoś obcy mógłby wziąć jeźdźca za młodego chłopaka w długich butach,

dżinsach i przyciemnionej deszczem, fioletowej koszuli z krótkimi rękawami.

Miał około stu sześćdziesięciu pięciu centymetrów wzrostu i smukłą sylwetkę.

Poruszał się z gracją, idealnie harmonizując swoje ruchy z ruchami zwierzęcia.

Ułożenie nóg było doskonałe; linia od wędzidła, poprzez wodze, aż do zgięcia w

łokciu bez zarzutu; plecy wyprostowane i nieco pochylone do przodu nad

silnym karkiem konia. Ale Cullen wiedział swoje.

To zarządczyni, współwłaścicielka i jednocześnie główny trener stadniny

Skylark, Samantha Fay Lark, we własnej osobie. Mimo że padał deszcz, że stał

daleko, że dżokejka zasłaniała jej twarz, i że nie widział jej rudego warkocza na

plecach, nie miał wątpliwości. Znał tę kobietę przez całe życie. Rozpoznałby ją

wszędzie i z każdej odległości.

- Za chwilę wrócę - powiedział, otwierając drzwi taksówki.

- Licznik będzie chodził - uprzedził kierowca.

- W porządku.

Cullen przeszedł przez drogę, przeskoczył ogrodzenie, otworzył czarny

parasol przywieziony z Hongkongu i ruszył po gęstej, zielonej trawie w

kierunku jeźdźca, który najwyraźniej nie zwracał na niego uwagi. Cullen

uśmiechnął się szeroko. Planował powrót dopiero w przyszłym tygodniu. Sam

musiała być zaskoczona jego widokiem, ale nie dała tego po sobie poznać.

Samantha Fay Lark miała więcej zimnej krwi niż inne spośród znanych mu

osób. Ta cecha czyniła z niej groźną przeciwniczką podczas Grand Prix i

wszystkich zawodów konnych. Dzięki swemu opanowaniu wygrywała trzy z

pięciu rozdań w pokera, kiedy byli jeszcze smarkaczami.

Teraz widział ją bardzo wyraźnie. Czuł się tak, jakby cofnął się w czasie.

Przepełniał go podziw. Sam mogła mieć... ile lat? On przekroczył trzydziestkę,

ona musiała mieć więc dwadzieścia osiem. Ale nadal wyglądała na szesnaście;

zawzięta chłopczyca, która robiła to, co do niej należało, lepiej niż ktokolwiek

inny w tym kraju. Widząc ją znowu tak niespodziewanie, poczuł nagły przypływ

radości. Nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo się za nią stęsknił w ciągu

minionych miesięcy... a właściwie lat. Ostami raz spędzili wspólnie trochę czasu

na pogrzebie jej matki pięć lat temu. Tamtego dnia także padało.

Uznanie dla wirtuozerii jeźdźca i konia, przeskakujących właśnie żywo

płot w odległości kilku metrów, zmieniło się w niepokój, gdy Cullen poślizgnął

się na mokrej trawie i zdał sobie sprawę jak niebezpieczne są warunki tej jazdy.

Czyżby Sam celowo próbowała skręcić sobie kark?

Przeskoczyła żywopłot, kierując konia w stronę Cullena. Skok był

doskonały. Sam ściągnęła wodze i wolno okrążyła Cullena.

- No, no, no - powiedziała, przesadnie cedząc słowa i zatrzymała konia na

wprost przybysza. - Czy to nie papcio Warbucks? Cóż sprowadza jaśnie

wielmożnego pana w moje skromne progi?

- Zgubiłem się - odpalił. - Szukam Daisy Mae, orientalnego salonu

piękności i składu kradzionych samochodów.

Ani śladu uśmiechu.

- To trzy kilometry w dół drogi i w prawo. - Skierowała go do jedynej

przydrożnej gospody w okolicy. Nie mógł powstrzymać śmiechu.

- Mnie też miło cię widzieć, Sam. Świetnie wyglądasz, tylko trochę

zmokłaś. Nie mogłaś przynajmniej włożyć płaszcza przeciwdeszczowego?

- Jakiś durny meteorolog powiedział, że dziś będzie ładnie. Zresztą mam

to gdzieś. Odrobina deszczu jeszcze nikomu nie zaszkodziła. Z wyjątkiem

Whitney, oczywiście. Deszcz kompletnie dewastuje te dzieła sztuki, które

Stefano wyczarowuje z jej włosów.

Zignorował zaczepkę. Postanowił nie okazywać, jak bardzo chciałby

dowiedzieć się choćby kilku szczegółów o swej ukochanej. Bez słowa okrążył

powoli konia i dziewczynę.

- Prawidłowe proporcje i niezwykła siła - zawyrokował, przyglądającsię

badawczo zwierzęciu. - Szeroka, wypukła pierś. Wysokie w kłębie, długie,

muskularne barki. Doskonała rzeźba grzbietu. Szeroki, umięśniony zad.

Idealny rozstaw tylnych kończyn. Jest w nich jakaś sprężystość.

Wytworny, dobrze usztywniony łeb. Inteligentne, szczere, pełne wigoru oczy.

Małe, sterczące uszy, zakończone ładnym szpicem. Postawa świadcząca o

pewności siebie. - Zatrzymał się naprzeciwko Sam. - Nie wiem, co to za koń, ale

mnie się podoba.

- To jest Lark Magic, ty tępy biznesmenie.

- To jest Magic? -powiedział Cullen z zaskoczeniem. Minęło kilka

ładnych lat od jego ostatniej wizyty w stadninie Lark. Zwykle, podczas swych

krótkich wizyt w domu, dzielił czas między posiadłości Mackenziech, dom

Whitney Sheridan i... własne pożądanie.

- Wygląda na to, że twój system hodowli naprawdę przynosi dobre efekty

- powiedział. - Dlaczego więc próbujesz zakatować tak świetnego konia na tej

śliskiej trawie?

Jej wąski nos uniósł się o kilka centymetrów.

- Magic musi sobie radzić z przeszkodami nawet w najtrudniejszych

warunkach. Wiem, że nie masz tego odnotowanego w swoim kalendarzu, ale

jeździeckie rozgrywki Mackenziech odbędą się już za trzy miesiące. To będą

jego pierwsze poważne zawody i chcę, żeby był przygotowany na wszystko.

- Nawet jeśli oznacza to, że w trakcie treningu sama się wykończysz? Ta

trawa jest śliska jak lodowisko.

Sam potrząsnęła głową z oburzeniem.

- Nie dość że tępy, to jeszcze dureń. W przeciwieństwie do twoich

tchórzliwych, głupkowatych włoskich koni, Lark Magic jest porządnie podkuty.

Zdradź mi tajemnicę, dlaczego nie jesteś w Hongkongu i nie trzęsiesz giełdą,

czy co tam jeszcze robią tacy potentaci jak ty?

- Udało mi się wcześniej zakończyć pertraktacje z chińskim rządem -

odparł Cullen. Deszcz delikatnie pukał w jego parasol.

- Zapewne gdzieś w Londynie czy Nowym Jorku łączono jakieś firmy i

twoja obecność była przy tym niezbędna?

- Jest tylko jedno połączenie, które mnie interesuje, tu, w Wirginii.

- Myślisz, że uda ci się wynegocjować godziwe warunki? - spytała

niewinnie.

Uśmiechnął się.

- Ostatnich dwanaście lat spędziłem na doskonaleniu swoich

umiejętności.

Zaśmiała się.

- A Whitney spędziła całe życie na doskonaleniu własnych. Obudź się i

przejrzyj na oczy, papciu Warbucks. Niczego nie rozumiesz. Albo zgodzisz się

na jej warunki, albo nie dostaniesz nic. Kiedyś ci to oczywiście nie

przeszkadzało.

Cullen westchnął w duchu. Sam traktowała go z przymrużeniem oka, a on

przyzwyczajony był do tego, że wszyscy traktowali go bardzo poważnie. Do

tego dochodził jej stosunek do pieniędzy - nawet ta imponująca suma, którą

udało mu się zgromadzić, nigdy nie robiła wrażenia na Sam.

- Odniosłem sukces, bo zawsze dostawałem to, czego chciałem. Nie

zamierzam teraz tego zmieniać.

- Świat biznesu nie poskromił twojego ego, panie Mackenzie, ale to do

ciebie pasuje.

Ciemne, brązowe oczy, które nigdy go nie okłamały, nie zwodziły i nigdy

z nim nie flirtowały, lustrowały go badawczo od stóp do głów.

- Świetnie wyglądasz.

Mówiła szczerze. Rozbawiło go to, ale jednocześnie w duchu odczuwał

zadowolenie. Zmierzył ją wzrokiem.

- Nie zmieniłaś się.

- Szkoda, że nie mogę potraktować tego jako komplementu - powie

działa z westchnieniem.

Cullen uśmiechnął się do niej szeroko.

- Co słychać u Dzieciaka?

- Moja młodsza siostra szaleje w Rzymie. Jak wynika z jej listów, Erin

nie przestaje świętować, odkąd została pierwszą wiolonczelistką Włoskiej

Orkiestry Symfonicznej pół roku temu.

Michelle Martin - Granice ryzyka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: