Woodiwiss Kathleen E. - Milosc bez pamieci.pdf - Woodiwiss Kathleen E - akacja08

Kathleen E. Woodwiss

MIŁOŚĆ BEZ PAMIĘCI

Prolog

Księżycową ciszę rzeki zakłócił pulsujący pomruk. Ponad szmer wartkiego nurtu

wznosił się odgłos pracy tłoków parowych i plusk wody ciętej łopatkami kół po obu burtach.

Ogromny pływający pałac minął właśnie zakole, pozostawiając za sobą smugę światła

bijącego z bogato iluminowanych pokładów. Parostatek skrzył się i jarzył, tylko mostek,

oświetlony jedynie lampą kompasu, tonął w półmroku. Tu za sterem tkwił wachtowy

wpatrzony w czarno- srebrzystą gładź przed dziobem. Obok sternika stał kapitan i cichym

głosem ostrzegał przed mijanymi mieliznami. Pod jego dowództwem statek ominął

bezpiecznie piaszczystą łachę, a potem unoszący się na wodzie pień drzewa.

Wysoki, barczysty mężczyzna wsparty o drewnianą poręcz mostka uśmiechał się do

siebie, czując pod stopami spokojny, wibrujący ruch maszyn. Jednym ramieniem obejmował

młodą kobietę, która przytuliła się mocno do jego piersi i z rozkoszą podzielała dumę męża.

„Czarodziejka”, przedmiot owej durny, od bywała właśnie swój dziewiczy rejs w górę rzeki.

Kapitan wyjął z ust fajkę, odwrócił głowę i rzucił przez ramię:

— Jak na nowy statek, bardzo dobrze się sprawuje, sir. — W jego głosie słychać było

uznanie. — Trochę jeszcze sztywna, ale szybka niczym łania.

— Taka właśnie jest, kapitanie — przytaknął mężczyzna w za myśleniu, przesuwając lekko

dłonią po plecach żony. — Taka właśnie jest.

Kapitan pyknął z fajeczki, po czym rzekł:

— Kotły dobrze hartowane, a tłoki pracują prawie bezszelestnie. Za dnia robiliśmy jakieś

osiem węzłów, i to w górę rzeki, a prąd silny, bo nurt bardziej wezbrany niż zwykle o tej

porze roku.

Nachylił się do sternika, wskazując cybuchem kolejną prze szkodę.

— Daj prawo na burt, bo inaczej nie ominiesz tej plątaniny gałęzi.

Wysoki mężczyzna nie słyszał ostatnich słów kapitana, zapatrzony w zielone, uśmiechnięte

oczy swojej towarzyszki. Przytulił ją mocniej do siebie, na co palce żony odpowiedziały

delikatną pieszczotą, wreszcie oderwał wzrok od ukochanej twarzy.

— Zostawiamy pana, kapitanie, na posterunku. Jeśli będzie mnie pan potrzebował, proszę po

mnie przysłać. Schodzimy do kabiny.

— Dobranoc, sir. Pani. — Zasalutował kobiecie z galanterią.

Para zeszła na niższy pokład, tutaj obydwoje zatrzymali się jeszcze na chwilę, podziwiając

srebrzące rzekę refleksy księżyca i spienioną biel kilwateru za rufą „Czarodziejki”.

— Jest naprawdę piękna, Ashtonie — powiedziała cicho kobieta.

— Jak ty, moja najdroższa — szepnął jej do ucha mężczyzna.

Obróciła się w objęciach męża i pogładziła go pieszczotliwie po mocno zarysowanej brodzie.

— Nie mogę uwierzyć, że jesteśmy małżeństwem. Zdaje się, że jeszcze wczoraj byłam

przekonana, iż powinnam zostać starą panną.

Ashton zaśmiał się rozbawiony uwagą żony.

— Jeszcze wczoraj?

Zawtórowała mu śmiechem i wzruszyła ramionami.

— Powiedzmy, jakiś miesiąc temu. — Podniosła ręce i zarzuciła mu na szyję, przywierając

doń całym ciałem. — Zawsze czarujesz i zniewalasz kobiety w takim błyskawicznym tempie?

— Tylko wtedy, kiedy dama tak głęboko zapadnie mi w serce, jak ty. — Spojrzał na żonę

pytająco, lekko uniósłszy brwi. — Żałujesz, że nie poczekałaś na pozwolenie swojego ojca?

— Ani trochę — zapewniła go gorąco i teraz sama zadała pytanie: — A ty? Żałujesz, że nie

jesteś już kawalerem?

— Moja kochana Lierin — westchnął i nachylił usta ku jej wargom. — Nie wiedziałem, czym

jest życie, dopóki nie pojawiłaś się na mojej drodze.

Ashton przerwał i zaczął nasłuchiwać, gdy gdzieś z dołu do szło raptem ciche puf, potem

głośniejsze klik i donośne bang, a wreszcie rozległ się ogłuszający huk. Para uchodząca z

kotłów przesłoniła rufę „Czarodziejki”, łopatki kół obracały się coraz wolniej, po chwili

znieruchomiały. Piękny statek stracił sterowność i niczym żałosny wrak zaczął dryfować w

stronę brzegu. Spod pokładu dobiegały pełne przerażenia krzyki. Kapitan do skoczył do

syreny, pociągnął za spust, ale wydobył z niej jedynie żałosne sapnięcie resztek uchodzącej

pary. Widząc, że nic nie wskóra, zaczął bić w dzwon, zawiadamiając o niebezpieczeństwie

wszystkich, którzy mogli słyszeć ostrzeżenie.

W pobliżu „Czarodziejki” zamajaczył na wodzie ciemny kształt; zrazu niewyraźny po chwili

stał się bardziej widoczny. Niewielka, zamaskowana ściętymi krzakami barka uderzyła całą

siłą rozpędu o burtę statku, a wtedy spod gałęzi wyroiła się w jednej chwili chmara mężczyzn

z bosakami przygotowanymi do abordażu.

— Piraci! — Wykrzyknął Ashton tylko jedno, napawające lękiem słowo.

Niemal równocześnie dał się słyszeć odgłos wystrzału i koło ucha jeszcze przed momentem

dumnego armatora bzyknęło coś niby wściekła osa. Schylił się odruchowo, pociągając żonę

za sobą i wykrzykując ostrzeżenia pod adresem swojej załogi. Tym czasem uzbrojeni

napastnicy wdarli się już na dolny pokład i wspinali się po schodach na górny. Rozległy się

kolejne wy strzały. Przerażeni pasażerowie i marynarze chwytali, co kto miał pod ręką, a co

mogło stanowić broń. Na statku rozpętało się prawdziwe pandemonium, kiedy napadnięci

zwarli się w chaotycznej walce z piratami, których mogło być około trzydziestu.

Ashton zerwał z siebie czarny surdut i narzucił na ramiona żony, by jej jasna suknia w

mroku mniej rzucała się w oczy. Wśród wizgu kul zgięci wpół powoli ruszyli ku schodom.

Ashton przyciskał cały czas żonę do ściany, osłaniając ją własnym ciałem. Raptem usłyszał,

że ktoś za nimi biegnie, odwrócił się i stanął oko w oko z uzbrojonym w sztylet napastnikiem.

Lierin krzyknęła przerażona i zatoczyła się na reling, zbój zaś z impetem natarł na

przypartego do ściany Ashtona, usiłując zatopić śmiercionośne ostrze w jego ciele.

Na wszystkich pokładach toczyły się podobne potyczki, tym czasem kapitan i sternik czynili

rozpaczliwe wysiłki, by zapanować nad dryfującym statkiem. Dziób otarł się o jakiś pień,

uniósł się i pchnięty silnym nurtem kadłub osiadł na mieliźnie, silnie przechylony na prawą

burtę. Obydwaj mężczyźni na mostku uderzyli o ściany małego pomieszczenia: sternik upadł

zalany krwią, kapitan zaś osunął się na kolana.

Siła gwałtownego przechyłu wypchnęła Lierin za burtę w mroczną przepaść. Rozległ się

krzyk, potem głośny plusk wody. Ashton, jakby ktoś go dźgnął, przerażony, naparł z siłą

rozjuszonego byka na zbója, rzucił go na pokład i wraził obcas w jego twarz. Napastnik

znieruchomiał, Ashton zaś przypadł do relingu. Z jego ust wydarło się imię żony, oczy

rozpaczliwie wypatrywały w ciemnościach jakiegoś jej śladu. W ciemnej wodzie zamajaczył

jaśniejszy kształt i Lierin wypłynęła na powierzchnię. Ashton zdarł z nóg buty, chwycił za

reling i już miał skończyć w czarną otchłań, gdy straszliwe uderzenie w bok rzuciło go na

deski pokładu.

Resztkami świadomości przywoływał jeszcze imię żony. Po winien biec jej na ratunek! Musi

ją ratować! Była całym jego życiem, bez niej nic nie miało sensu. Pociemniało mu w oczach,

resztkami sił próbował jeszcze podnieść głowę. Jak przez mgłę dojrzał nad sobą jakąś

brodatą, okoloną gęstwą czarnych włosów twarz .Łotr wzniósł już nóż do ciosu, gdy raptem w

pobliżu rozległ się strzał. Na twarzy mężczyzny odmalowało się zdumienie, a na piersi

pojawiła plama krwi. Wzniesiona ręka opadła bezwładnie, nóż wypadł z martwiejących

palców. Ashton nie widział już, jak pirat chwiejnie wlecze się ku schodom — zapadł w czarną

otchłań.

Lierin, mimo iż wyglądała na delikatną, miała w sobie dość hartu, by z determinacją

walczyć o życie. Gdzieś w głowie kołatała się uporczywa myśl, że nie po to wreszcie spotkała

miłość, by teraz ją tracić w tak bezsensowny sposób. Usiłowała ze wszystkich sił utrzymać się

na powierzchni, choć ciężka od wody suknia ciągnęła ją w głąb. Walczyła z żywiołem...

dopóki nie zobaczyła błysku wystrzału, męża upadającego na pokład i stojącego nad nim

łotra. Straciła wolę życia. Zamiast nadziei, czuła teraz rozpaczliwą, przeraźliwą pustkę. Prąd

zakręcił jej suknią, wir wciągał w głębinę. Zimna, czarna toń już po raz drugi za mknęła się

nad jej głową, ale tym razem nie miała już siły walczyć. Powoli szła na dno styksowej

otchłani.

9 marca 1833, Missisipi

Przez cały dzień siekł deszcz i dął zmienny wiatr, ale gdy noc spowiła ziemię czarnym

całunem, wszystko ucichło. Zdawało się, że nawet powietrze znieruchomiało. Od czasu do

czasu zza cięż kich chmur przebijały się promienie księżyca, a wtedy skąpany w srebrzystym

blasku krajobraz nabierał niesamowitego charakteru. Zrujnowany ceglany dom otoczony

zdziczałym ogrodem i żelaznym ogrodzeniem zdawał się płynąć we mgle. Czas jakby stanął.

W nocnej ciszy rozległo się skrzypnięcie zawiasów; dźwięk zamarł równie szybko i

nieoczekiwanie, jak się narodził. Krzak przy drzwiach kuchennych poruszył się nienaturalnie,

wychynęła zza niego jakaś postać, uważnie rozejrzała po podwórzu i niczym wielki, czarny

nietoperz z furkotem opończy przemknęła pod ścianę domu. Tu dłoń w rękawicy, odnalazłszy

ukryty między kamieniami ładunek prochu strzelniczego, skrzesała ogień. Po sypały się iskry,

potem buchnął płomień, który zamienił się po chwili w dym. Zajarzyły się trzy lonty biegnące

pod domem w trzech różnych kierunkach, ku kupkom prochu usypanym obok suchych pakuł i

nasączonych naftą szmat. Lonty kurczyły się z sykiem, w nocną ciszę wkradł się niepokój,

poruszenie wywołane nadchodzącym nieszczęściem. To pierzaści i futerkowi mieszkańcy

domu pospiesznie opuszczali swoje siedziby, umykając w noc. Cień wycofał się, szybko

minął żelazną bramę i spiesznie ruszył ku pobliskiemu zagajnikowi, gdzie czekał spętany

wierzchowiec, potężny wałach z białą gwiazdką na czole, zwierzę silne i szybkie. Mężczyzna

skierował go na torfową ścieżkę, mokry grunt tłumił odgłos kopyt. Kiedy oddalił się już na

bezpieczną odległość od domu, smagnął konia z całych sił pejczem, przymuszając do galopu.

Po chwili jeździec i rumak zniknęli w ciemnościach nocy.

Zapadła śmiertelna cisza. Dom zdawał się w milczeniu opłakiwać swój mający się właśnie

dopełnić los. Przegniłe okiennice roniły ostatnie krople deszczu spływające na ziemię powoli

niby łzy, gdzieś wewnątrz narastały niespokojne szmery: podniosły się stłumione głosy, jęki,

wreszcie przeraźliwy, obłąkany, pozbawiony sensu śmiech rozdarł martwe powietrze.

Księżyc skrył się za chmurą i dalej kontynuował wędrówkę po niebie, obojętny na sprawy

tego świata.

Trzy syczące węże lontów pełzły wyznaczonym torem ze ślepym posłuszeństwem, póki jasne

wybuchy prochu nie zasygnalizowały, iż sięgnęły celu. W ciemnościach błysnęły żółte

płomienie, od których zajęły się nasączone naftą szmaty. Ogień zaczął trawić drewniane

elementy konstrukcji. W jednym z frontowych pomieszczeń parteru pojawił się pełgający, z

każdą chwilą coraz intensywniejszy blask. Pod wpływem narastającego gorąca wyginały się

kraty w oknach, zaczęły pękać szyby, żarłoczne języki ognia lizały już zewnętrzne ściany.

Z piętra domu dobiegały przeraźliwe krzyki, palce kurczowo zaciskały się na kratach,

skrwawione pięści rozbijały szyby. Ktoś z całych sił walił w zamknięte drzwi wejściowe, aż

wreszcie ustąpiły pod naporem siły. Osłaniając łysą czaszkę dłońmi, jakby lada chwila

spodziewał się ciosu, wypadł na dziedziniec potężny mężczyzna, przebiegł dobrych

kilkadziesiąt metrów i dopiero wtedy się zatrzymał, odwrócił i spojrzał na dom ze zgrozą,

niby dziecko, będące świadkiem wydarzenia, którego w pełni nie po trafi pojąć. Przez drzwi

kuchenne uciekł jeden z pielęgniarzy, gdy tymczasem pozostawiona na pastwę żywiołu reszta

walczyła z opornymi zamkami, w panice i zamęcie szukając kluczy. Krzyki i zawodzenia

uwięzionych zagłuszały huk pożaru. Pewien salowy, wielki i silny, uznał, że powinien

ratować tylko tych, których zdoła wyprowadzić bez żadnego dla siebie uszczerbku. Inny,

dużo wątlejszej postury, czynił herkulesowe wysiłki, świadom, że nikt poza nim nie przyjdzie

z pomocą pensjonariuszom za kładu dla obłąkanych.

Wkrótce na dziedzińcu zaczęli pojawiać się oszołomieni pacjenci, jedni zostali wyciągnięci z

sal w samych koszulach, kilku przewidujących zdążyło zabrać ze sobą koce, ci byli w

znacznie lepszej sytuacji niż ich towarzysze. Teraz już bezpieczni, lecz ciągle przerażeni, zbili

się w gromadkę, wciąż jeszcze nie pojmując, co się wydarzyło.

Nieustraszony opiekun wyprowadzał kolejnych chorych, do póki spadające belki stropowe nie

zatarasowały drogi odwrotu. Po raz ostatni wybiegł z domu, wynosząc jakiegoś staruszka, po

czym osunął się na kolana i zaczął gwałtownie łapać powietrze. Całkowicie wyczerpany, nie

zauważył, jak kilku pensjonariuszy przemknęło się przez żelazną bramę i znikło w zaroślach.

W nocne niebo biła czerwona łuna szalejącego pożaru, nad nią unosił się gęsty szary dym.

Huczący ogień zagłuszał wszelkie inne odgłosy i nikt nie mógł słyszeć stuku kopyt, gdy w

miejscu, skąd niedawno wyruszył, pojawił się ten sam, co wcześniej, wierzchowiec. Koń

zatrzymał się posłuszny rozkazom okrytego czarną peleryną jeźdźca. W ukrytych pod

kapturem oczach odbijała się krwawa poświata, kiedy wpatrywały się w ludzi na dziedzińcu.

Jeździec trwał chwilę w bezruchu, po czym ogarnął niespokojnym wzrokiem zbocze wzgórza

za swoimi plecami. Szczupłe dłonie szarpnęły wodze i koń popędził w stronę lasu. Rozdęte

nozdrza świadczyły, że zwierzę jest już mocno utrudzone, ale jeździec nie pozwolił mu

odpocząć; gnał pośród drzew z pozoru na oślep, w gruncie rzeczy pewną ręką prowadząc

rumaka.

Pęd powietrza zerwał kaptur z głowy, odsłaniając długie, targane teraz wiatrem sploty

włosów. Gałęzie drzew zaczepiały o jedwabiste pukle, zahaczały o poły peleryny.

Dziewczyna gnała przed siebie niepomna tych drobnych niedogodności. Od czasu do czasu

oglądała się tylko niespokojnie za siebie, jakby lękała się, że goni ją jakaś niebezpieczna

bestia. Gdzieś obok przemknął spłoszony jeleń, na moment wstrzymała oddech, ale parła

dalej do przodu nieprzetartym szlakiem.

Gdy spośród drzew wyjechała na otwartą, oświetloną blaskiem księżyca przestrzeń, z drżącej

piersi dobyło się westchnienie ulgi. Tutaj koń mógł ruszyć pełnym cwałem. Spięła go bosymi

piętami, wierzchowiec skoczył przed się i w tej samej chwili usłyszała cichy turkot kół i zdała

sobie sprawę, że nie jest na równinie sama. Gnała prosto na spotkanie jakiegoś zaprzęgu.

Zdjęło ją dławiące przerażenie. Przez ułamek sekundy miała wrażenie, że owiewa ją już

oddech parskających koni i śmierć zagląda do oczu. Czarny stangret próbował zboczyć z

drogi i zapanować nad przechylonym niebezpiecznie powozem, ale było za późno. Z piersi

dziewczyny wyrwał się krzyk i zamarł pod wpływem uderzenia.

Wytrącony z drzemki gwałtownymi wstrząsami Ashton Wingate w pierwszej chwili

pomyślał, że jego stangret postradał zmysły. Kiedy lando, kolebiąc się na boki, zjechało z

drogi, zdążył jeszcze dojrzeć, jak wyrzucony z siodła jeździec leci w powietrzu niby ranny

ptak, uderza o ziemię i stacza się do rowu. Zanim jeszcze konie stanęły, zerwał z ramion

pelerynę, wyskoczył z po wozu i dobiegł do leżącej na wpół w wodzie postaci. W oparach

mgły zsunął się do rowu, stanął w lodowatej wodzie i wyciągnął dziewczynę na pobocze. Jej

twarz przysłaniała gęstwa mokrych włosów. Nachylił się, ale nie usłyszał, by z ust dobywał

się oddech. Ujął bezwładną dłoń, na próżno szukając pulsu, wreszcie przyłożył drżący palec

do tętnicy szyjnej i dopiero teraz wyczuł słabe tętno... potwierdzenie, że dziewczyna żyje...

Jeszcze żyje.

Podniósł głowę i zobaczył, że obok stoi stangret. Ten, zmuszony spędzać w zimowe miesiące

wiele godzin na koźle, a nie chcąc rozstawać się z bardzo przez się cenionym melonikiem,

miał zwyczaj nakładać na denko wełniany szalik, który wiązał elegancko pod brodą, w ten

sposób łącząc szyk z dbałością o zdrowie. Teraz biedak miął w wielkich dłoniach końce szala

z taką desperacją, że wytworne nakrycie głowy zjechało mu prawie na nos.

— Uspokój się, Hiramie. Dziewczyna jeszcze oddycha — po cieszył Ashton wystraszonego

sługę. Przeraźliwe rżenie wałacha, który w czasie kolizji połamał nogi, niemal zagłuszyło

słowa Ashtona. Wingate podniósł się z klęczek i wskazał na konające zwierzę: — Hiram, weź

no ze skrzyni na bagaże pistolet, który wozisz, i wybaw to stworzenie od dalszych męczarni.

— Juści, panie. Zara się uwinę! — Chociaż zadanie nie należało do przyjemnych, Hiram

skwapliwie wykonywał polecenia, byle zająć czymkolwiek myśli.

Ashton ponownie nachylił się nad dziewczyną. Ciągle nieprzytomna, leżała bez ruchu na

brzegu rowu, tam gdzie ją położył. Przyklęknął przy niej z niejakim trudem, przemoczone

nogi zaczęły dawać znać o sobie, nasączone wodą spodnie przylegały do ciała niczym

lodowaty kokon. Spojrzał na twarz leżącej i uniósł brwi zdziwiony. Nie była już dzierlatką,

jak mu się w pierwszej chwili wydawało. Okryte wilgotną koszulą nocną ciało niewątpliwie

należało do kobiety, młodej, co prawda, niemniej w pełni dojrzałej.

Na suchy odgłos strzału Ashton gwałtownie poderwał głowę. Nieszczęsny koń przestał się

miotać w męczarniach, wydał ostatni jęk i znieruchomiał. Nad nim, w prześwietlonej

księżycem mgle, rysowała się przygarbiona sylwetka Hirama. Ashton wie dział, jak bardzo

jego służący kocha zwierzęta, może nawet miał dla nich więcej współczucia niż dla ludzi, ale

teraz, kiedy należało ratować inne cenne życie, nie czas było opłakiwać tego, które właśnie

zgasło.

— Hiramie! Chodź tutaj, musimy zabrać dziewczynę do domu.

— Juści, panie.

Zmobilizowany do działania Hiram przybiegł na brzeg rowu, gdy Ashton, zdjąwszy z ramion

rannej mokry płaszcz, wziął ją na ręce i wyniósł na drogę, z trudem pokonując śliskie

Woodiwiss Kathleen E. - Milosc bez pamieci.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: