Mysticearth - Czarna magia jej tajemnice oraz zasady praktycznego zastosowania (wprowadzenie).pdf - Magia i Czary - Sucha226

2010-09-07

Mysticearth - Czarna magia jej tajemni…

WSTĘP DO MAGII

Magia, stanowiąca naukę okultyzmu, ma na celu zbadanie tajemnic życia i śmierci oraz posiadanie

sekretów świata duchowego i tak zwanego nadprzyrodzonego. Nauka okultyzmu jest bardzo starożytna.

Już kapłani egipscy uprawiali ją i znali wiele tajemnic. W Indiach dotychczas zajmują się tą nauką kapłani.

Hebrajczycy znali ją pod nazwą Kabały. W wiekach średnich Kabałą zajmowali się alchemicy i

astrologowie. W końcu XVIII i XIX wieku okultyzm znacznie rozwinął się; jego przedstawiciele zaczęli

otwarcie wyznawać swe przekonania i drukować dzieła specjalne. Zjawiły się pisma poświęcone wyłącznie

okultyzmowi. Okultyzm ma przed sobą obszerne pole badań; spirytyzm, magnetyzm i hipnotyzm

dostarczają mu niewyczerpanego materiału; nadto powtarzają się wciąż nowe fakty telepatii,

jasnowidzenia, przeczuć, spełnionych proroctw itp. Okultyzm tłumaczy i objaśnia te zjawiska, które zwykła

nauka uznaje za niewytłumaczalne i niepoznawalne. Główną zasadą magii jest siła duchowa. Trzeba

odróżniać maga od czarownika pospolitego. Czarownik bez dostatecznego rozumienia wywołuje do życia

ciemne siły przyrody i używa ich przeważnie do celów złych; mag zaś świadomie panuje nad światem

duchowym i powinien odznaczać się wysokimi zaletami moralnymi, a nie mieć żadnych złych lub

samolubnych dążeń. Tak samo w nauce medycznej są zwykli znachorzy i oszuści obok prawdziwych

uczonych lekarzy. Nadto talizmany, zaklęcia i tym podobne środki są tylko podrzędnymi dodatkami dla

prawdziwego maga; główna siła jego polega na czystości serca, sile ducha i nauce. Aby posiąść potęgę

maga, człowiek powinien poznać prawdę, pragnąć dobra, kochać piękno i postępować sprawiedliwie. W

religiach starożytnych Egiptu i Indii znajdujemy pierwsze zasady okultyzmu; w Grecji nauka ta istniała

również, o czym świadczą podania o Orfeuszu i Hermesie. Mojżesz bez wątpienia był wtajemniczony w

wiedzę okultyzmu przez kapłanów egipskich. Stąd Księga Rodzaju zawiera w sobie pod osłoną hieroglifów

i niedokładnych tłumaczeń najważniejsze tajemnice stworzenia świata. Księga ta została napisana przez

Mojżesza, który poznał tajemnice kapłanów Egiptu, pierwotnie w języku staroegipskim. Później księgi te

zaginęły, a zostały tylko tłumaczenia i odpisy, które zatraciły znaczenie pierwotne. Dopiero uczony Fabre

d'Olivet odgadł właściwe znaczenie tej księgi, według którego stworzenie świata i ludzkości wyłożone jest

w niej w sensie okultystycznym.

ŚWIAT ASTRALNY

Okultyzm uznaje istnienie trzech światów: świata duchowego, świata astralnego i świata fizycznego.

Przedstawicielem pierwszego jest duch, drugiego - energia lub siła, trzeciego - materia. Materia składa się z

cząsteczek pierwotnych lub atomów. Atomy żelaza można sprowadzić do tych pierwotnych atomów, a z

nich otrzymać atomy złota, co będzie sztuczną przemianą metalu. W starożytności magowie i mędrcy

posiadali wielkie wiadomości w tych sprawach; wiadomości te obecnie są dla nas tajemnicą. Gdy

dojdziemy do pierwotnego materialnego atomu, to za nim zaczynają się jeszcze mniejsze atomy, tak zwane

astralne. Astral jest także materią, lecz posiadającą bardziej duchowy charakter. Za materią astralną idzie

materia jeszcze bardziej duchowa. Tym sposobem mamy dwa zasadnicze bieguny: ducha i materię,

pomiędzy którymi istnieje mnóstwo stopni pośrednich. Opuszczając się na dół otrzymujemy materializację

ducha, idąc do góry otrzymujemy uduchowienie materii. Astral przenika i otacza cały świat; będąc materią

eteryczną, posiada także własności materii zwykłej. Astral znajduje się w ciągłym ruchu kolistym jak

zamknięty tok elektryczny. Jest zależny od siły odśrodkowej i dośrodkowej. Adepci magii umieją kierować

falami astralu i dlatego są w możności dokonania cudów zdumiewających. Na seansach magii lub

spirytyzmu czasem jedno ciało przechodzi przez drugie, np. szklanka z wodą, stojąca na stole, nagle

znajduje się pod nim. Mamy tu do czynienia najpierw z eteryzacją a później z materializacją szklanki i

wody, które przeszedłszy w formie atomów prze stół, powracają do postaci pierwotnej już pod stołem.

Astral jest napełniony różnymi ciałami, po części świadomymi, po części zaś nieświadomymi; ciała

astralne tworzą się z zespolenia cząstek astralu. Duch, aby się urzeczywistnić, tworzy sobie z astralu ciało

astralne, a ciało astralne tworzy sobie z materii ciało fizyczne. Tym sposobem wszyscy ludzie, zwierzęta,

rośliny, a nawet minerały, zawierają w sobie cząstkę astralną i cząstkę ducha. Przy tym ciało astralne

przechodzi kolejno do coraz to wyższych istot, od minerału do człowieka. W człowieku znajdują się trzy

główne pierwiastki, odpowiadające trzem światom: duchowy, astralny i materialny. Do pierwszego należy

czysty duch i najwyższe duchowe pojęcia i popędy. Do drugiego - rozum, uczucie i pragnienie. Do

free.of.pl/m/mysticearth/…/czesc1.htm

1/16

2010-09-07

Mysticearth - Czarna magia jej tajemni…

trzeciego - ciała astralne i fizyczne. Inaczej można rozważać w człowieku: 1) ducha, 2) ciało astralne, tj.

pośrednika między duchem i ciałem i 3) ciało fizyczne. Jak mówiliśmy, duch człowieka tworzy sobie na

początku ciało astralne, a to ostatnie tworzy dla siebie ciało fizyczne. Ciało astralne kieruje ograniczonym

życiem naszego ciała, jak oddychanie, krążenie krwi, trawienie itp. Głównym organem naszego ciała

astralnego jest wielki nerw sympatyczny; przedstawicielem ciała astralnego jest instynkt. Podczas snu

nasze ciało astralne czuwa i kieruje czynnościami naszego ciała fizycznego. Jeżeli ktoś, zasypiając,

postanawia obudzić się o pewnej godzinie, to jego ciało astralne przebudzi go. Podczas snu, a czasem

podczas czuwania, ciało astralne może wyjść z ciała materialnego i znacznie oddalić się od niego. Jednak

pomiędzy dwoma ciałami zachowuje się stale - choć słaby - związek. Przerwanie jego oznacza śmierć.

Istnienie w człowieku ciała astralnego zostało stwierdzone doświadczeniami. Przy fotografowaniu

pewnych osób otrzymano obok zwykłego zdjęcia, postacie niewyraźne, wyobrażające ciała astralne, które

wyszły z osób fotografowanych. Pewne choroby nerwowe można objaśnić tylko nienormalnym stanem

ciała astralnego. Gdy człowiekowi odcinają rękę lub nogę, to odpowiadająca część ciała astralnego

pozostaje w człowieku, który wskutek tego doświadcza bólu i wrażeń w odciętym członku, jakby ten

ostatni był na swoim miejscu. Ponieważ ciało eteryczne składa się z materii eterycznej, cząstki jego mogą

wychodzić z ciała, rzec można, że całe ciało człowieka wydziela z siebie promienie astralne. Jeżeli w

przestrzeni, napełnionej promieniami astralnymi człowieka, umieścić szklankę wody, to płyn wchłania te

promienie; miedzy wodą i człowiekiem wytwarza się związek. Ochłodzenie wody wywołuje w człowieku

zimno, pogrążenie w nią sztyletu sprawia mu ból, jak od ukłucia; pada on z krzykiem na podłogę. Pewien

okultysta zrobił figurkę z wosku i przymocował do niej lok włosów, dany mu przez znajomą panią. Gdy

później zahipnotyzował tę panią i napełnił figurkę woskową jej astralnymi promieniami, to dotknięcie do

figurki wywoływało odpowiednie wrażenia w owej pani. Ukłucie szpilką ręki figurki sprawiało ból w jej

ręce, a nawet zjawił się tam znak ukłucia. W podobny sposób, tj. za pomocą wpływu ciała astralnego

człowieka na jego ciało fizyczne, można objaśnić wpływ wyobraźni kobiety brzemiennej na dziecko, które

nosi ona w sobie, a także różne znaki na ciele człowieka. Wiadomo, że w średnich wiekach pod wpływem,

religijnego zachwytu niektórzy zakonnicy i zakonnice dostawali na rękach i nogach krwawych znaków

krzyżowej męki Jezusa, jakby od przebicia ich gwoździami. Myśl człowieka wprawia w ruch jego ciało

astralne; pod wpływem myśli astral może przyjmować żądaną formę. Odzwierciedlona i uformowana w

astralu myśl nazywa się astro-ideą. Jeżeli myśl posiada siłę i wyrazistość, to jej forma astralna może się

odzwierciedlić i urzeczywistnić nawet w materii. Jeden okultysta, trzymając nad głową swej żony,

pogrążonej w śnie magnetycznym, kliszę i myśląc uporczywie o orle, otrzymał na kliszy wyobrażenie orła.

Stąd widać, jak wielkie znaczenie ma myśl ludzka; a ponieważ myślą można kierować przy pomocy woli, to

wola nasza posiada w świecie astralnym nawet własność twórczą. Ponieważ magia ma głównie do

czynienia z astralem, to głównym zadaniem ucznia magii jest zawsze wzmocnienie i rozwój woli. Zgodnie z

wyżej podanym, każda myśl odzwierciedla się w astralu i zachowuje się tam, zależnie od swej wyrazistości

i siły. Dlatego cały astral napełniony jest miliardami astroidei, tj. obrazów myśli. Te ostatnie mogą

przenikać do mózgu ludzi i wywoływać rozmaite kombinacje. Tym sposobem wszyscy ludzie są otoczeni

astroideami i znajdują się w bezustannej łączności z nimi. Myśli człowieka z silną wolą, opanowują

człowieka ze słabą wolą. Ponadto myśli jednego gatunku przyciągają się wzajemnie, a różnego odpychają.

Dlatego zły człowiek nieświadomie stroni od dobrego, ponieważ ich astroidee wzajemnie odpychają się i

odwrotnie. Dlatego też, mając dobre myśli i uczucia, człowiek szlachetny przyciąga do siebie astroidee

miłości, miłosierdzia i dobroci, i odwrotnie - zły człowiek, żywiąc ku bliźniemu nienawiść, przyciąga

astroidee zła i występku. Astroidee, wytwarzane przez człowieka, wychodzą z niego w postaci promieni i

tworzą dokoła niego szczególną, właściwą mu atmosferę, zwaną "aurą", którą zauważyć można około jego

głowy i nad nią. Przy tym z człowieka dobrego wychodzą promienie jasne, a ze złego ciemne. Jeżeli

człowiek stale oddaje się pewnym myślom, to one tworzą nad jego głową jakby osłonę i nie przepuszczają

innych astroidei. Jak zaznaczyliśmy, astral jest pośrednikiem między duchem i materią. Tym sposobem

astral także pociąga ducha do materii i wprowadza go w nią. Astral jest życiem przyrody, dążącym do

przykucia ducha do ziemi z jej rozkoszami; jest on instynktem, pociągającym człowieka w otchłań

zmysłowości. Dlatego jest on upostaciowaniem złego pierwiastka - diabła. Lecz, jeśli duch zatriumfuje nad

astralem, jeśli człowiek zapanuje nad swym instynktem i -jak mówi Biblia - "nadepcze piętą głowę

szatana", to przez astral można uduchowić materię i za pomocą instynktu podnieść i uszlachetnić

przyrodę. Ze względu na zło, jakiego przyczyną może być astral, adepci magii nadali mu postać diabła i

przy pomocy jego uskuteczniali swe czary.

MIESZKAŃCY ASTRALU

free.of.pl/m/mysticearth/…/czesc1.htm

2/16

2010-09-07

Mysticearth - Czarna magia jej tajemni…

Astral napełniony jest astralnymi ciałami, pochodzącymi z jego ruchu lub z oddziaływania nań

pierwiastków ducha i woli; astral przenika i otacza cały świat.

1. Przede wszystkim w astralu znajdują się duchy żywio łów i przyrody, czyli tak zwane elementale. Jak

mówiliśmy, nie tylko człowiek, ale każde ciało organiczne posiada pewną cząstkę astralu lub swego ducha.

Dawniej nazywano je gnoma mi, sylfami, rusałkami itp. Są to istoty wrogie człowiekowi, który pragnie

ujarzmić żywioły. Mag rzeczywiście może zmu sić elementale, tj. siły przyrody do posłuszeństwa; zwykły

czarownik może też je wywołać; lecz dać sobie rady z nimi nie potrafi i często sam z ich przyczyny ginie.

Żeby panować nad elementalami, człowiek nade wszystko musi zapanować nad swym ciałem i poziomymi

materialnymi dążeniami, a następ nie musi przezwyciężyć strach wobec żywiołów. Kto chce panować nad

żywiołami, ten musi dowieść elementalom, że ich się nie boi, i dlatego musi przejść prze trudne próby:

przepłynąć wzburzoną rzekę, przejść po kładce nad przepaścią itp.

2. Astroidee są to ludzkie myśli w astralu. Prócz myśli w astralu istnieją i ludzkie pragnienia. Te ostatnie

odznaczają się nawet większą siłą niż zwykłe myśli, bo każde pragnienie stwarza istotę astralną, która dąży

do urzeczywistnienia siebie w materii, tj. do zadośćuczynienia pragnieniu, które ją powoła ło do życia.

Wyobrazić sobie coś, to znaczy wprost stworzyć pewien obraz w astralu. Przy pomocy naszego

nerwowego fluidu astral się kondensuje, tj. staje się stałym, a astralny obraz materializuje, tj. staje się

dostępnym dla zmysłów tak, że możemy go oglądać oczami. Takie jest pochodzenie halucynacji. Żeby

wywołać diabła, trzeba wyobrazić go sobie; a żeby nadać temu wyobrażeniu siłę, trzeba uczynić podobną

do niego swoją duszę. Wtedy obraz ten odzwierciedli się w astralu, jak w lustrze.

3. Łańcuch magiczny. Jeżeli kilku ludzi jest zjednoczonych jedną wolą, to ich myśli, pragnienia i

wyobrażenia odzwierciedlają się i żyją w astralu ze szczególną siłą. Dlatego modlitwa wierzących,

ożywionych jednym pragnieniem, posiada siłę olbrzymią i może tworzyć cuda. Także osoby świętych,

czczonych przez religię, bez względu na ich rzeczywistą osobowość, istnieją w astralu, jako stworzone

prze wyobraźnię i wolę milionów ludzi; posiadają one siłę potężną. Ludzie nie wierzący w diabła sądzą zbyt

pobieżnie. Astralna postać diabła istnieje bez wątpienia. Posiada on także rogi i ogon, jak uczy kościół i

przesąd ludowy. Zauważymy jednak, że ponieważ postacie te czerpią swą siłę z woli i wyobraźni ludzi i

zależą od wiary w nie, to trzeba przypuścić, że teraz diabeł nie tak jest straszny, jak niegdyś. A więc każda

astroidea, stworzona przez kilku ludzi, jest silniejsza, niż astroidea oddzielnego człowieka. Łańcuch

magiczny tworzy się z połączenia ludzi, związanych jedną ideą i wolą pojedynczego człowieka. Wszyscy

uczestnicy winni przyjąć wolę przewodniczącego i przyswoiwszy ją sobie, zwrócić mu ją w postaci toków

astralnych; przewodniczący tym sposobem staje się prawdziwą astro-psychiczną baterią i może dowolnie

skierować wielki zapas siły astralnej dokąd chce. Towarzystwa, złączone wewnętrzną karnością i jedną

wolą, tworzą łańcuch magiczny i choć nieświadomie, są posłuszne prawom magii. Jednak, jeśli członkowie

towarzystwa rozmieszczeni są względem siebie nieumiejętnie, to wzajemnie przeszkadzają sobie

(neutralizują się) i wola wspólna nie może być wyrażona w astralu z dostateczną siłą i wyrazistością.

4. Na zasadzie łańcucha magicznego tworzą się tak zwane egregory, tj. istoty zrodzone z zespołu ludzi,

połączonych jedną myślą i jedną wolą. Otrzymawszy od stowarzyszenia ludzi dostateczny zapas siły,

egregora zaczyna żyć życiem własnym i oddziaływać na ludzi, którzy powołali ją do życia. Zmarli

członkowie stowarzyszenia tworzą jakby część egregory i kar mią ją swymi siłami psychicznymi. Dlatego

żadnej idei w świe cie nie można zniszczyć przemocą. Męczennicy za ideę umac niają tylko istniejącą w

astralu egregorę. Są egregory dobra i zła. Gdy człowiek z wiarą wymawia słowa lub czyni znaki, które są

hasłem jakiegoś stowarzyszenia, to przez to przywołu je on do siebie i zyskuje pomoc egregory tego

stowarzyszenia. Tym tłumaczy się cudowna siła modlitwy, a także różnych religijnych przedmiotów, jak

krzyże, obrazki itp. Jednak do urzeczywistnienia modlitwy trzeba nie tylko siły woli i wiary, lecz i

wzniosłości celu, bo materialny poziomy pierwiastek osłabia siłę modlitwy.

5. Larwy są to istoty astralne, które powołane zostały do życia dzięki pragnieniom człowieka. W dziale o

astroideach było powiedziane, że każde pragnienie ludzkie żyje w astralu. Forma, w której ono tam żyje,

zwie się larwą. Larwa dąży do zadośćuczynienia pragnieniu, które powołało ją do życia. Larwa nienawiści

do pewnej osoby stara się wyrządzić jej wszelkimi sposobami krzywdę. Wskutek tego osoby nerwowe

czują się źle wobec wrogiego nastroju towarzysza. Larwy przyjmują wszelkie formy. Zwykle krążą w kole

astralnym nad głową swego twórcy - człowieka, lecz mogą przenikać do jego ciała; zmieniają też rysy jego

twarzy. Larwa stara się, żeby pragnienie, które ją zrodziło, nie wygasło. Dlatego rozpala ona i podtrzymuje

w człowieku to pragnienie. Stąd płynie siła nałogu. Pijak znajduje się we władzy wstrętnej larwy, która nie

daje mu chwili spokoju. Szczególnie niebezpieczne są larwy zmysłowości. Stworzone płciowym

pożądaniem człowieka pobudzają one ciągle jego lubieżność i wywołują przed nim obrazy kobiet

free.of.pl/m/mysticearth/…/czesc1.htm

3/16

2010-09-07

Mysticearth - Czarna magia jej tajemni…

obnażonych. Jeszcze szkodliwsze są larwy onanizmu, bo przy spółkowaniu pragnienie mężczyzny gaśnie,

wskutek czego larwa zamiera, gdy tymczasem przy onanizmie nasienie wyrzucane rodzi wciąż nowe larwy,

które niszczą człowieka, karmiąc się jego siłą nerwową. W wiekach średnich w Europie Zachodniej, gdy

religijny fanatyzm łączył się z krańcową rozwiązłością, czasami jakby fala lubieżności zalewała klasztory,

wywołując sceny tak zwanego opętania przez diabła, gdy opętane przezeń zakonnice, niepomne wstydu

żadnego, współzawodniczyły między sobą w nieprzyzwoitości ruchów i słów. Wiele zakonnic twierdziło,

że spółkowały z diabłem. Diabeł, który przyjmował postać mężczyzny, żeby posiąść kobietę, nazywał się

inkubem, a diabeł, który przyjmował postać kobiety, żeby skusić mężczyznę, nazywał się sukubem.

INKUBIZM

Inkubizmem nazywa się stosunek płciowy człowieka ze stworzoną przez siebie samego astralną larwą

mężczyzny lub kobiety. Nadto, żeby larwa mogła zmaterializować się trzeba, żeby człowiek posiadał

własność wydzielania siły nerwowej, koniecznej do zespolenia astralu. Po osiągnięciu tego zjawia się

zupełne złudzenie stosunku płciowego. Jednak takie doświadczenia są bardzo niebezpieczne, bo organizm

szybko przyzwyczaja się do nich i człowiek nie jest w stanie powstrzymać upływu siły nerwowej, wskutek

czego larwy lubieżności zjawiają się niezależnie od jego woli i niszczą go ostatecznie. W Paryżu istnieje

zakład, gdzie mężczyzn i kobiety uczy się inkubizmu sztucznego. Takich uczniów czeka niezawodnie

choroba mlecza pacierzowego i idiotyzm. Wypadki inkubizmu były szczególniej częste w wiekach średnich

w klasztorach; obecnie zdarzają się bardzo rzadko. Także podczas seansów spirytystycznych i przy

wywołaniu pewnego nastroju siła psychiczna, wydzielana przez medium i obecnych, czasem powołuje do

życia larwy lubieżności, które osiągnąwszy pewien stopień materializacji, obdarzają obecnych bardzo

wyraźnymi pieszczotami. Najczęściej ofiarami inkubizmu stają się wdowy, które tęskniąc za ukochanym

mężem i wyobrażając siebie w jego objęciach, powołują do życia larwę i w upojeniu oddają się jej myśląc,

że oddają się duchowi męża. Lecz niestety, stosunek z larwą doprowadza je do wyczerpania i obłąkania.

Czasem inkubem lub sukubem bywa nie larwa, a żywy człowiek, lecz w ciele astralnym. Bywa to podczas

wyjścia człowieka z ciała materialnego w ciele astralnym.

WYJŚCIE W CIELE ASTRALNYM

Człowiek może w ciele astralnym wychodzić ze swego ciała fizycznego. Wtedy ciało pozostaje, jakby

pogrążone we śnie, a dusza wstępuje w świat astralny. Wyjście człowieka w ciele astralnym bywa

nieświadome podczas zwykłego snu lub letargu. Po przebudzeniu człowiek nic nie pamięta ze swego

pobytu w świecie astralnym. Przy świadomym wyjściu w ciele astralnym duch człowieka wychodzi z ciała

fizycznego zgodnie ze swą wolą i zdaje sobie sprawę z tego co widzi w świecie astralnym. Przy

świadomym wyjściu w ciele astralnym człowiek może w jednej chwili przenieść się, dokąd zechce. Może

on wtedy w postaci astralnej: zjawiać się innym ludziom, wywoływać hałas i stukanie, przenosić

przedmioty itp. Ciało astralne jest czułe na uderzenia ostrza metalowego. Rany zadane ciału astralnemu

mogą zostawić ślady na ciele człowieka, mogą one nawet spowodować jego śmierć. Przykładem tego jest

wypadek, jaki zdarzył się austriackiemu oficerowi Bojano. Oficer ten nocował w pustym pawilonie; w nocy

przebudziło go drapanie do drzwi. Podniósłszy się, sprawdził, że nikogo nie było za drzwiami. Gdy szmer

powtórzył się znowu, oficer zerwał się i uderzył szablą w drzwi. Szabla przebiła drzwi i dokoła niej błysnął

snop iskier, podobnych do iskier elektrycznych. Nie znalazłszy nikogo, oficer przespał spokojnie resztę

nocy. Rano powiedziano mu, że w sąsiedniej wiosce umiera jedna kobieta, która prześladowała go swą

nienawiścią. Odwiedziwszy tę kobietę, Bojano zastał ją na łóżku z rozciętą głową, konającą. Policja gubiła

się w dociekaniach, kto mógł być winowajcą, bo sprawdzono niezbicie, że noc spędziła w domu i że nikt

do niej nie wchodził. Należy przypuścić, że kobieta ta napastowała oficera podczas swych wyjść w ciele

astralnym i że uderzenie otrzymane przez ciało astralne odbiło się na jej ciele fizycznym, które spoczywało

spokojnie w łóżku. W wiekach średnich wierzono, że czarownicy i wiedźmy, pozostawiając swe ciało jakby

we śnie, sami włóczyli się po drogach w postaci zwierząt - zwykle wilków - i napadając na ludzi -

przeważnie na dzieci - mordowali je. Nazywano ich wilkołakami. Magia tłumaczy to zjawisko wyjściem

free.of.pl/m/mysticearth/…/czesc1.htm

4/16

2010-09-07

Mysticearth - Czarna magia jej tajemni…

człowieka w ciele astralnym i następującą potem przemianą w postać wilka. Ludzie, na których napadały

wilkołaki umierali wskutek zaduszenia, bez rany i przelewu krwi, tj. wskutek wyssania z nich przez

wilkołaka ich siły nerwowej. Chociaż wilkołakom zadawano rany z broni palnej i siecznej, nigdy nie

udawało się zabić ich na miejscu. Jeśli wilkołakowi zadawano ranę, to człowiek, który przyjął jego postać,

zawsze otrzymywał taką samą ranę. Przy wyjściu w ciele astralnym człowiekowi grozi wielkie

niebezpieczeństwo, bo w opuszczone ciało może wejść obca larwa i spowodować szaleństwo lub obłęd.

Świadome wyjście w ciele astralnym wymaga długich i trudnych ćwiczeń specjalnych. Sztuka ta jest

najbardziej rozpowszechniona wśród fakirów hinduskich. Znana była także w Egipcie i Assyrii.

ELEMENTERY

Gdy człowiek umiera, to jego duch i dusza oraz ciało astralne porzucają ciało fizyczne i wstępują w świat

astralny. Podczas swego pobytu w tym świecie człowiek nazywa się elementerem. Gdy śmierć następuje

wskutek zniszczenia ciała fizycznego lub też uszkodzenia któregokolwiek z organów, to dusza wraz z

ciałem astralnym wychodzą z ciała, ponieważ nie nadaje się ono do dalszego ich pobytu; w tym wypadku

nie można ocalić człowieka. Lecz czasami śmierć lub ostateczne wyjście ciała astralnego zdarza się wtedy,

gdy ciało jeszcze zdatne jest do dalszego życia. Wtedy można człowiekowi przywrócić życie, tym bardziej,

że w pierwszych chwilach, następujących po śmierci, związek między trupem i ciałem astralnym nie jest

ostatecznie przerwany. Aby ożywić człowieka, trzeba mocą swej woli skłonić duszę ludzką, aby weszła z

powrotem w ciało porzucone i wzmocnić ciało stralne umarłego własnym astralnym fluidem. Tym

sposobem odbywają się cuda zmartwychwstania. Doktor Dundlle opowiada, jak wskrzesił swego

dwuletniego synka, umierającego na tyfus, magnetyzmem, tj. bez lekarstw, a jedynie dotykaniem rąk,

rozcieraniem i oddechem. Chłopiec już leżał jak martwy: ciało jego zaczynało stygnąć, skóra zbielała i

zsiniała, oddech stał się niedostrzegalny. Lekarze orzekli, że to jest niechybnie śmierć. Lecz Durville w

przeciągu trzech godzin starał się wrócić mu życie mocą swej woli i wlać weń swoją siłę nerwową lub jak

mówią, magnetyzm zwierzęcy. Po upływie tego czasu chłopiec ożył. Elementer lub duch zamordowanego

często prześladuje swego mordercę. Tym wytłumaczyć można ciężkie wyrzuty sumienia i widzenia

morderców, zmuszające czasami nawet zapamiętałych zbrodniarzy do przyznania się do zbrodni.

WAMPIRY

Wampirami nazywano zmarłych, którzy wychodzili z mogił, dusili lub kąsali żywych ludzi i pili ich krew.

Gdy odkopywano grób wampira, to znajdowano trupa bez oznak zepsucia; skóra była różowa i miękka,

członki giętkie, paznokcie i włosy rosły od czasu pogrzebu, krew napełniała żyły. Żeby ostatecznie dobić

wampira wbijano mu w pierś kół, odrąbywano mu głowę lub palono trupa. Istnienie wampirów tłumaczy

się tym, że elementer, pragnąc przedłużyć życie swego ciała, podtrzymuje z nim związek astralny i za jego

pośrednictwem dostarcza mu siły życiowej, którą kradnie i wyciąga z ludzi żywych. Ci ostatni umierają

wskutek wycieńczenia bez żadnej widocznej przyczyny. Magnetyzm zwierzęcy, który stanowi siłę życiową

free.of.pl/m/mysticearth/…/czesc1.htm

5/16

Mysticearth - Czarna magia jej tajemnice oraz zasady praktycznego zastosowania (wprowadzenie).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: