Historyczne ciesielskie konstrukcje dachowe. Propozycja systematyki i uporządkowania terminologii, cz. 2.docx

Historyczne ciesielskie konstrukcje dachowe. Propozycja systematyki i uporządkowania terminologii, cz. 2

Po wprowadzeniu między krokwie elementu nazywanego jętką otrzymano wiązar jętkowy.

Rys. 1. Więźby jętkowe i storczykowe

5. Więźby jętkowe i storczykowe
Po wprowadzeniu między krokwie elementu nazywanego jętką otrzymano wiązar jętkowy. Z takich wiązarów składa się więźba jętkowa. Nie należy mówić krokwiowo-jętkowa, a tym bardziej krokwiowo-belkowo-jętkowa. Przy określeniu więźby krokwiowej opuściliśmy belkę wiązarową, a przy jętkowej także i krokwie. Bez tych elementów konstrukcje te nie mogłyby istnieć, gdyż są one nieodzowne i stąd nie potrzeba specjalnie ich wymieniać1. W okresie średniowiecza na naszych terenach rozwinęły się dwa systemy wiązań więźb jętkowych: więźby jętkowe (bez dodatkowych elementów) i więźby storczykowe (rys. 1). Więźby jętkowe mogą posiadać jedną lub kilka jętek (nawet cztery), szczególnie w bardzo wysokich dachach. Najkrótsza i najwyżej położona jętka bywa nazywana grzędą. Wzmacnia ona dodatkowo górne połączenie krokwi.

Podobną rolę spełnia stosowany czasami w dole wiązara miecz łączący krokiew z belką wiązarową. Nazywamy go mieczem stopowym wiązara (określając jego usytuowanie). Już najstarsze dachy posiadały w dolnej części załamaną połać dzięki zastosowaniu tzw. przypustnic2 (rys. 2).

Rys. 2. Więźba trójjętkowa

Nawet te najprostsze więźby, szczególnie wyższe, posiadały często usztywnienie podłużne w postaci wiatrownic usytuowanych skośnie do krokwi, biegnących pod nimi lub czasami nad nimi (rys. 3). Takie usztywnienia dla wysokich dachów okazały się jednak niewystarczające, co doprowadziło do wprowadzenia tzw. ramy wzdłużnej3, nazywanej storczykową od jej głównego elementu – słupa zawieszanego, dla którego przyjęto nazwę „storczyk”4. Czasami jest on niesłusznie nazywany wieszakiem, a więźba wieszarową. Konstrukcję taką nazywamy storczykową (rys. 1, 5). Storczyki zawieszane są zawsze, choć może się to odbywać w różny sposób: na krokwiach poprzez parę (lub kilka par) zastrzałów nazywanych przez J. Raczyńskiego „ramionami” oraz dodatkowo w kalenicy i na jętkach lub na najwyższej jętce, tzw. grzędzie (rys. 4). Storczyki są „ustawiane” bezpośrednio na belkach wiązarowych lub na ciągłej podwalinie leżącej na nich (rys. 5). Połączone są między sobą krótkimi poprzeczkami, dla których (bez względu na rodzaj konstrukcji) przyjęto nazwę rygli, niesłusznie czasami nazywanych płatwiami. Wyjątkowo zdarzają się w ramach storczykowych nie krótkie poprzeczki – rygle – lecz długie elementy „biegnące” przez wszystkie storczyki, łącząc się z nimi na przekładkę. Dla nich proponuję określenie rygle ciągłe. Poza ryglami ramy storczykowe posiadają obowiązkowo skośne elementy usztywniające. 

Rys. 3. Więźba jednojętkowa

Rys. 4. Toruń. Kościół św. Jakuba. Model więźby storczykowej znad nawy głównej. Około połowy XIV w. Fot. J. Krawczyk. Modele ze zbiorów Instytutu Zabytkoznawstwa i Konserwatorstwa Uniwersytetu Mikołaja Kopernika

Rys. 5. Więźba storczykowa zredukowana podłużnie: więźba jednostorczykowa, dwujętkowa ze storczykiem w co drugim wiązarze zawieszonym na dwóch parach zastrzałów. Rama storczykowa dwuryglowa na podwalinie, stężona długimi zastrzałami w formie krzyży św. Andrzeja i mieczami nad dolnymi ryglami

Należą do nich zastrzały i miecze ustawione w różnych konfiguracjach. Elementy te, występujące w różnych konstrukcjach i rozwiązaniach, należą do tych detali, które jest bardzo trudno precyzyjnie zdefiniować. Najbardziej ogólnie można powiedzieć, że miecze posiadają niewielką długość i łączą zazwyczaj tylko dwa elementy, będąc ustawionymi do nich skośnie – najczęściej pod kątem zbliżonym do 45 stopni. Zastrzały natomiast, występujące w wielu systemach konstrukcyjnych i pełniące w nich dość zróżnicowane funkcje konstrukcyjne, są długimi elementami ustawionymi skośnie. Przebiegają zwykle nie tylko przez dwa elementy, ale jeszcze przez jeden lub kilka innych. Więźbę ze storczykiem zawieszonym na zastrzałach i ustawionym w każdym wiązarze należy uznać za klasyczną czyli pełną, nie obarczając jej jednym z tych przymiotników w praktyce. Należy z nich zrezygnować, a konstrukcję taką nazywać krótko więźbą storczykową (rys. 1B).

Obok powyższych więźb spotykamy i takie, w których storczyk występuje w co drugim wiązarze lub rzadziej (aż nawet do trzech w całej konstrukcji). Można powiedzieć, że nastąpiła tutaj redukcja na osi podłużnej i dlatego taką konstrukcję wypada nazywać więźbą storczykową zredukowaną podłużnie5 (rys. 5). W takich więźbach obok wiązarów pełnych pojawiają się wiązary niepełne. Nie można nazywać ich wiązarami pustymi, gdyż pozbawione są tylko storczyka, a nadal posiadają jętki i bardzo często także miecze, a nawet zastrzały6. Te zróżnicowane wiązary, pełne i niepełne, J. Raczyński7 nazywa kozłami wiązarowymi i kozłami pośrednimi. Do tradycyjnej regionalnej nazwy „kozła” nie można już powrócić, gdyż byłaby to kolizja m.in. z konstrukcją „kozłową” wykształconą w systemie płatwiowym.

Rys. 6. Połączenie jętek ze storczykiem: A. storczyk zawieszony na zastrzałach (i grzędzie) – jętki dwuczęściowe B. storczyk zawieszony w kalenicy – jętki dwuczęściowe C. storczyk zawieszony na jętkach całkowitych

Za wręcz klasyczną została uznana więźba storczykowa zredukowana podłużnie nad prezbiterium fary w Szydłowie8 (rys. 5). Jest to więźba jednostorczykowa dwujętkowa. Storczyk zawieszony na dwóch parach zastrzałów ustawiony jest w co drugim wiązarze. Dołem posiada dwie pary mieczy stopowych: podłużnych i poprzecznych, które podciągają jednocześnie belkę wiązarową i podwalinę. Wszystkie wiązary posiadają długie miecze stopowe, a wiązary niepełne dodatkowo miecze nad obu jętkami. Rama storczykowa złożona z podwaliny i dwóch poziomów rygli ciągłych posiada usztywnienie parami długich zastrzałów w formie krzyży św. Andrzeja oraz skrzyżowanymi z nimi mieczami nad dolnym ryglem. Główny element tego typu więźby – storczyk – zawieszony jest na zastrzałach zamocowanych w krokwiach (czasami dodatkowo w kalenicy lub na najwyższej krótkiej jętce, tzw. grzędzie). Przy takim rozwiązaniu jętki mogą być (i najczęściej bywają) dwuczęściowe (rys. 6A). Podobnie dwuczęściowe jętki mogą wystąpić także i wtedy, gdy storczyk zawieszony jest jedynie w kalenicy, gdyż został pozbawiony tak charakterystycznych elementów, jakimi są zastrzały (rys. 6B).

Przypisy
1 Zasada ta, dotycząca opuszczania elementów nieodzownych w nazywaniu poszczególnych rozwiązań, będzie obowiązywała przy omawianiu następnych systemów konstrukcji dachowych.
2 Stosowanie przypustnic pozwalało na przedłużenie krokwi (stąd nazwa przypustnica). Załamanie połaci dachu posiada znaczenie nie tylko plastyczne, ale także i techniczne – dalsze odrzucenie wody opadowej – oraz konstrukcyjne, gdyż
w wielu przypadkach przypustnica pozwala na bezpieczniejsze, bo dalsze od końca belki wiązarowej, osadzenie krokwi.
3 Por. J. Raczyński, op. cit., s. 101, 102.
4 Storczyk w konstrukcji dachu jest elementem pionowym (lub prawie pionowym), stąd sprawia wrażenie, że stoi (mimo że w rzeczywistości jest zawieszony) czyli sterczy, styrczy lub storczy (por. A. Brückner, op. cit., s. 515). Storczyk bywał kiedyś także nazywany „stojcem” lub słupem wiszącym (por. K. Podczaszyński, I, s. 32 i 64). Niemcy w starej literaturze używają określenia „słup środkowy” (Mittelsaüle), a w nowszej „słup wiszący” (Hängesaüle). Zawieszenie ramy storczykowej przede wszystkim na krokwiach było wynikiem chęci uniknięcia obciążenia belek wiązarowych czy wręcz ich podciągnięcia, co można było osiągnąć całkowicie w więźbach  niezredukowanych, czyli ze storczykiem w?każdym wiązarze.
5 Por. J. Tajchman, Ze studiów..., s. 194 i n
6?O wiązarach pustych można mówić dopiero przy konstrukcjach płatwiowych.
7 J. Raczyński, op. cit., s. 99 i n.
8 Ibidem, s. 107-108.

prof. dr hab. inż. arch. Jan Juliusz Tajchman
Instytut Zabytkoznawstwa i Konserwatorstwa
Uniwersytetu im. Mikołaja Kopernika w Toruniu

Dachy Źródło: Dachy, nr 7 (127) 2010