Zła macocha.pdf

Zła macocha

W jednej wiosce przed laty mieszkał chłopek ubogi. Żona mu umarła i zostawiła

grzeczną, a gładką córkę. Biedna dziewczyna rzewnie płakała, a płacząc izbę uprzątała,

krówkę doiła, jeść gotowała, a ugotowawszy ojcu w pole nosiła.

Niedługo jednak przy ojcu mieszkać mogła. Ojciec bowiem ożenił się znów z

kobietą, wdową, mającą także córkę; ale była to wielka złośnica. Zazdrościła Kasi i

urody, której córka jej nie miała, i kawałka chleba, na który ojciec jej ciężko pracował.

Poniewierała więc niebogą, do roboty napędzając; rano wstać kazała, podczas kiedy

córa jej sobie dolegała, i wszystkich wygódek używała. Kasia chętnie wstawała, izbę

chętnie umiotła, krówkę wydoiła, wody naniosła; ale wszystko macosze za mało było,

wciąż na nią się dąsała. Bolało to i ojca, lecz cóż miał robić, święty pokój chcąc w

domu zachować, przedstawiał tylko żonie i prosił, by się z córką jego lepiej obchodziła.

Nic to nie poradziło.

Nareszcie naprzykrzyło się Kasi siedzieć przy złej macosze. Prosi tedy ojca, by ją

puścił z domu na służbę.

- A kędy pójdziesz, córko kochana? - zapytał ojciec ze łzami.

- Pójdę w świat daleki, gdzie mnie oczy poprowadzą.

Dał jej ojciec błogosławieństwo na drogę, ucałował jedyne dziecię, i puścił

poruczając ją Opatrzności. Cieszyła się macocha i radowała bardzo, że się pozbędzie

znienawidzonej dziewki.

Szła Kasia płacząc, fartuszkiem łzy ucierając, szła drogą w świat daleki.

Znużona przyszła nad studnię, ocienioną wysokim jaworem, usiadła nad nią i

serdecznie rzewnić sobie poczęła, rozwodząc skargi na złośliwą macochę. Wśród

łkania słyszy głos ze studni:

- Dzieweczko, dzieweczko, wyczyść mnie rybeczko! - a była ta studnia bardzo

zamulona.

Wzięła się do pracy Kasieńka, bez ociągania się studnię wybrała, a wybrawszy, w

dalszą puściła się drogę.

- Będę pamiętała o tobie, gdy będziesz wracała - wołał głos za odchodzącą.

Idzie znów dalej rzewniąc sobie, aliści nade drogą rośnie jabłoń, pełno mchu na

niej, liście pożółkłe i kwiaty powiędłe. Znużona siada pod oną jabłonią, chcąc

odpocząć sobie, lecz ledwie usiadła, słyszy jabłoń mówiącą:

- Dzieweczko, dzieweczko, oczyść i podlej mnie rybeczko!

W okamgnieniu dziewczę ochędożyło jabłoń z mchu, listki zżółkłe obrała, suche

gałązki obłamała, a przyniósłszy wody z bliskiej strugi, podlała zemdlałe drzewo.

Kiedy chciała odchodzić, takie odebrała podziękowanie:

- Nie zapomnę ci tego.

Znów idzie biedna dziewczyna i przychodzi do pieca w polu stojącego. Przechodząc

mimo, słyszy znów wołanie:

- Dzieweczko, dzieweczko, wymieć mnie rybeczko!

Wzięło się dziewczę do roboty, wybrało popiół i piec wymiotło, a za odchodzącą

wołał głos:

- Jak będziesz kiedy powracała, zajrzyj do mnie!

Zdziwiona takimi przygodami nieboga, idzie dzień i drugi, a nigdzie ani dachu, ani

ludzi.

Spotyka nareszcie starca, siwego jak gołąbka, który nie mógł przejść przez rów i

prosił nadchodzącej, by go jakim sposobem przeprawiła. Wzięła go na plecy Kasia i

przeniosła. Starzec zaczął ją wypytywać, skąd i dokąd idzie. A gdy się dowiedział o jej

losie, zapytał, czy by u niego służyć nie chciała.

- O, czemu nie - rzekła dziewczyna. - Jać przecie za służbą idę, a czy mi u was, czy

gdzie indziej służyć, toć mi jedno.

Zgodziła się tedy na lat siedem, bo starzec tak chciał, i poszła do chaty ze starcem.

W chatce nic prócz pieska i kaczki nie było. Te to zwierzątka starzec jej pieczy

poruczył, sam zaś często wychodził z domu i chodził po świecie. Kasia doglądała onego

pieska i kaczuszki, a i starcowi posługiwała chętnie, kiedy do dom przyszedł.

Minęło siedem lat, a Kasia zatęskniła do ojca. Prosiła więc starca, by ją ze służby

uwolnił, a obiecaną dał nagrodę. Wypłacił jej stary, dając pieniędzy co niemiara, lecz

nie dość na tym, kazał jej iść na górę (pod strych) i wybrać sobie pamiątkę. Stały tam

skrzynie w piękne kwiaty malowane, złociste i piękne, ale też i proste drewniane.

Kasia patrzy, którą by wziąć, ale widzi jedną w kącie stojącą, najgorszą ze wszystkich, i

tę wybiera, a wybrawszy, na dół znosi.

- Dzieweczko, czemuś najładniejszej nie wybrała? - zapytał starzec.

Lecz dziewczyna, kontentując się małem, rzekła:

- Będzie to dla mnie dosyć, piękniejszej nie potrzebuję.

Starzec dał jej taczkę, aby wieźć mogła tę skrzynię, a żeby jej tęskno w drodze nie

było, rozkazał biec pieskowi i kaczuszce z nią.

Po kilku dniach swej podróży przychodzi do onego pieca, który była wymiatała,

zagląda do niego i widzi zdziwiona: pełen najpiękniejszych kołaczy; a kiedy stoi i nie

wie, co począć; czy brać czy nie, słyszy znów głos:

- Bierz ile chcesz, a co najlepszego.

Nabrała więc kołaczy, ile jej dusza raczyła, i w dalszą poszła drogę.

Idzie, aż oto z daleka widzi jabłoń, którą była ochędożyła ze mchu i suchych

gałązek, a na niej złociste połyskują jabłka.

Gdy się zbliżyła, znów woła coś na nią:

- Urwij sobie kilka, boś ty mnie chędożyła.

Urwała siedem złocistych jabłek, a nie bawiąc się, szła dalej.

Znużona podróżą i spragniona, przychodzi nad ową studnię, którą była wybrała.

Napiła się wody czystej jak kryształ a chłodnej; a gdy chciała odchodzić, spostrzega

trzy złote kule, a znów coś woła ze studni:

- Dzieweczko, dzieweczko, weź te kule rybeczko!

Wzięła je i schowała, i dalej ruszyła. Biegną tedy dwa zwierzątka, a kiedy przybyli

do wsi, wciąż wołał piesek: - Hafu, hafu, hafula, jedzie nasza Kasiula; przed nią brzęk,

za nią brzęk, wszystko ona dobre wiezie.

A kaczuszka mu przywtarzała, wołając:

- Tak, tak, tak.

Uradowana biegnie ku domowi. Stary ojciec na progu siedzi i myśli o swojej

biedzie, i patrzy ciekawie, co za dziewczyna ku niemu się zbliża. Poważnie podniósł się

starzec, bo poznał swe dziecię, uściskał córkę do nóg mu upadającą, a łzy radości

spływały po licu, bo myślał, że się gdzie zmarnowała dzieweczka.

Ale macocha niechętnie spoglądała na Kasię, półgębkiem się z nią witała, a na

boku szydersko się śmiejąc, mówiła do córki:

- Siedem lat służby, i cóż ma, stare skrzynczysko.

Lecz jakże się zdumiała, gdy Kasia skrzynczysko ono otworzyła i wykładać zaczęła

szczerozłote wieńce i stroje i suknie co najpiękniejsze, i srebrem tkane fartuszki. Gdy

zaczęła liczyć pieniądze i kule złote, i jabłka - zazdrość porwała złośliwą kobietę i w

okamgnieniu w sercu postanowiła i córę swoją własną wysłać na służbę.

Wypytawszy się więc Kasi o wszystko, wysłała córkę swoją z domu. Szła tą samą

drogą, co Kasia, i przyszła do studni, która jej się prosiła, by ją wybrała, bo mułem

zaszła. Ale dziewczyna zamiast się wziąć do roboty, rzekła:

- Daj mi pokój, muszę iść dalej! - i poszła.

Przyszła do jabłoni, omszałej i uwiędłej. Gdy pod nią usiadła, słyszy podobnie jak

Kasia głos proszący, by jabłoń oczyściła i podlała.

- A będę tam leźć na ciebie i drzeć łachy! - rzekła i poszła dalej.

Przychodzi do pieca. I ten się prosił, by go wymiotła, a i tu się wymówiła.

W drodze spotyka starca. Siedział nad wodą, której przejść nie mógł. Prosi

nadchodzącą dziewczynę, by mu jakoś poradziła. Z początku wymawiała się, ale gdy

się jej przypomniało, że to może ten sam dziadek, co Kasi tyle dał bogactwa,

przeniosła go przez wodę, i służbę u niego na siedem lat przyjęła.

Ale jak mu służyła? O pieska i kaczuszkę, którymi się miała opiekować, żadnego

starania nie miała. Kiedy jeść starcowi gotowała, to najlepsze kąski zjadała.

Minęło siedem lat. Dał jej starzec zasługi, i kazał jej iść na górę, wybrać sobie

pamiątkę. Poszła dziewczyna. Blask złocistych skrzyń dziwnie ją zastanowił. Szuka

najbogatszej i najpiękniejszej, a gdy wybrała, na dół zniosła.

Dał jej stary taczkę, włożyła skrzynię, do której zaglądać i otwierać nie miała, aż w

domu. Aby jej się nie dłużyło, pieskowi i kaczce kazał stary jej gospodarz biec jak

wprzódy.

Gdy już kilka dni szła i jeść jej się zachciało, poczuła zapach kołaczy. Aliści widzi

piec przed sobą, bieży prędko i widzi: pełen rumianych kołaczy. Chce brać, ale głos

okropny słyszy:

- Nie bierz, nie bierz, boś mnie wymiatać nie chciała!

Zlękła się bardzo i idzie dalej, aż znów dolatuje ją zapach jabłek. Aż oto i jabłoń.

Chce rwać jabłuszka złociste, ale i tu odzywa się jabłoń:

- Chędożyć mnieś nie chciała, nie będziesz rwała!

Smutna idzie, aż znów przychodzi do studni, w której napić się przynajmniej

chciała.

- Idź precz - zawołało coś ze studni i woda opadać zaczęła.

Zesłabła, szła pomału, pchając taczkę ze skrzynią. Przybyła do wsi, gdzie mieszkała

jej matka. Dziwią się ludzie skrzyni, ale piesek wprzód biegnie a woła:

- Hafu, hafu, hafula, jedzie nasza Jagula; przed nią brzęk, za nią brzęk, nic dobrego

nie wiezie.

A kaczuszka przywtarzała, mówiąc:

- Tak, tak, tak.

- Widzisz, widzisz chłopie, moja córka idzie ze służby, o! co za skrzynkę ma!

I biegła czym prędzej ku niej. Wniosła skrzynię do izby, i z wielką ciekawością i

niezmiernym łakomstwem otwiera wieko skrzynki. Aż tu, o zgrozo! Zamiast wieńców

złocistych i sukien, i fartuchów srebrem tkanych - pełno gadów, robaków, które się

wiły jak ćma jaka i córkę chciwą z matką złośnicą - zjadły.

Taką to nagrodę odebrała zła macocha za poniewierkę biednej sieroty!

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: