Card - Planeta spisek.pdf - Różne - MarekMaly

Orson Scott Card

Planeta spisek

Tłumaczenie:

Grażyna Grygiel, Piotr Staniewski

Wydanie oryginalne: 1978

Wydanie polskie: 1997

Mojemu bratu Billowi, który pożyczył mi Catseye; Mary Jo,

która przywiodła mnie do Body Electric Bradbury’ego; Laurze

Dene, która włożyła mi do rąk Fundację Asimova; Dale i

Marii, którzy skłonili mnie do przeczytania Opowieści z Narnii

oraz bibliotekarzom w Santa Clara, Kalifornia, i Mesa,

Arizona, którzy umożliwili mi znalezienie Nazywam się Joe

Poula Andersona, Tunesmith Lloyda Biggle’a, Galactic

Derelict Andre Norton i Tunnel in the Sky Roberta Heinleina.

Sprawiliście, że zacząłem śnić; mam nadzieję, że nie obudzę

się nigdy.

1. MUELLER

O tym, co ze mną się dzieje, dowiedziałem się ostatni. A przynajmniej ostatni

uświadomiłem sobie, że już o tym wiem.

Saranna zdała sobie z tego sprawę, kiedy głaskała mój tors. Jej palce natknęły się

na wiotki fragment mego ciała, zamiast przesunąć się gładko po mięśniach,

stwardniałych od długich godzin spędzonych z mieczem, łukiem i oszczepem. Jej ręce

pamiętały podobne odkrycie na własnym ciele, niewiele lat temu. I jako prawdziwa

córa Muelleru, bystra i trzeźwa, zorientowała się od razu. Wiedziała, jaka czeka mnie

przyszłość, wiedziała, że pewne rzeczy nie będą już między nami możliwe. Mimo to,

jako prawdziwa córa Muelleru, nie powiedziała nic ani nie okazała żalu. Po prostu tak

się ułożyło, że od tamtej chwili aż do momentu, kiedy opuściłem Mueller, nigdy mnie

już nie dotknęła, przynajmniej nie tak, jak robiła to przedtem, z obietnicą przyszłych

dziesięcioleci wypełnionych namiętnością. Ona wiedziała, ale ja – jeszcze nie.

Dinte też to dostrzegł. Wtedy gdy obserwował mnie jak zwykle – drugi syn

mojego ojca, czekający z nadzieją, aż coś mi się przytrafi, a on będzie mógł opóźnić

ewentualną pomoc. Wtedy gdy wypatrywał u mnie jakichś oznak wrodzonego

kretynizmu, by on mógł zostać mianowany regentem po śmierci ojca. Wtedy gdy

zapamiętywał wszystkie wady i słabości w moim sposobie walki czy myślenia, by on,

gdy już mnie zdradzi, miał nade mną jakąś przewagę. Gdy obserwował mnie tak

pilnie, musiał zauważyć, że koszula układa się na mojej piersi inaczej niż zwykle. Ze

wszystkich powodów, dla których mogłem być uznany za niezdatnego do zasiadania

na ojcowskim tronie, właśnie tym by się najbardziej delektował. Był nędzną

namiastką syna Muelleru. Natychmiast zhardział. Nie mówił wprost o mojej

dolegliwości, ale traktował mnie z butą. Nawet tchórze są na tyle przyzwoici, że taką

butę okazują jedynie wobec trupa wroga. Dinte już wiedział, ale ja jeszcze nie.

Ojciec niczego nie dostrzegł. Mueller miał zawsze dużo pracy. Nie miał czasu, by

mnie osobiście obserwować. Ale kazał to robić wszystkim moim wychowawcom i

większości przyjaciół. Zwłaszcza w krytycznym okresie dojrzewania, kiedy

przychodzi największe niebezpieczeństwo.

My wszyscy, w których płynie prawdziwa muellerska krew, jesteśmy obdarzeni

wspaniałą zdolnością: rany zabliźniają się nam szybciej, nim wyschnie krew, a każda

utracona część ciała czy organ odrasta z powrotem. Dlatego bardzo trudno nas zabić.

Nasi wrogowie powiadają, że Muellerowie nie czują wcale bólu, ale to nieprawda.

Tak im się wydaje, ponieważ podczas bitwy nie musimy tracić czasu na

odparowywanie ciosów, by ocalić życie. Miecz wroga może wciąż tkwić w naszym

ciele, a my jesteśmy w stanie zabić przeciwnika, a potem zaraz ruszyć na następnego

ze świeżą, lecz już gojącą się raną.

Odczuwamy ból, dokładnie tak jak wszyscy inni. Nasze kobiety mdleją przy

porodzie, gdy pęka ich ciało. Kiedy włożymy rękę w ogień, w mózgu mamy płonącą

żagiew, podobnie jak inni ludzie. Czujemy ból, nie czujemy tylko trwogi. A

dokładniej: nauczyliśmy się oddzielać ból i trwogę.

Dla innych ludzi ból jest sygnałem, że ich życiu zagraża niebezpieczeństwo.

Muszą unikać go odruchowo, wszelkimi sposobami. Dla Muellerów ból oznacza, że

niebezpieczeństwo jest niewielkie. Śmierć przychodzi do nas ponad bólem – z

uwiądem starczym. Z zimnym, ciężkim oddechem topielca; z utratą czucia, gdy

głowę oddzielają od tułowia. Skaleczenie, oparzenie, dźgnięcie nożem czy złamanie

kości oznaczają jedynie utratę sił żywotnych na ten krótki czas, gdy nasze ciało

będzie się goiło. Oznaczają, że po bitwie będziemy karmieni krwistymi befsztykami,

a nie brukwią.

Największa zaś trwoga odczuwana przez innych – strach przed utratą kończyn,

palców rąk lub nóg, uszu, nosa czy genitaliów – jest dla nas śmiechu warta.

Dlaczego inni ludzie właśnie tego boją się najbardziej? Ponieważ swój obecny

kształt uważają za istotę własnej osobowości. Jeśli stracą ten kształt, stracą

osobowość i staną się potworami nawet we własnych oczach.

My, Muellerowie, już dawno temu przekonaliśmy się, że nasz obecny kształt

wcale nie jest naszą osobowością. Możemy go zmieniać, wciąż pozostając tymi co

zawsze. Jest to wiedza, którą nabywamy podczas naszego młodzieńczego szaleństwa.

W wieku lat dwunastu czy czternastu my również przechodzimy dziwaczny okres

wrzenia chemikaliów. Inni w tym okresie porastają włosami w dziwnych miejscach i

stają się maszynami, które mogą zbudować własne kopie. My zaś, z naszymi tak

żywotnymi ciałami, przechodzimy ten okres bardziej burzliwie. Mamy rozwiniętą

zdolność regeneracji utraconych lub uszkodzonych części ciała. Podczas szaleństwa

dojrzewania nasz organizm zapomina o swym właściwym kształcie i próbuje

utworzyć części ciała, które już istnieją. Każdemu młodemu mężczyźnie i młodej

kobiecie zdarzało się wygrażać trzecią ręką, pląsać wymyślnie, wykorzystując

dodatkową nogę albo nawet dwie, mrugać nadliczbowym okiem, szczerzyć trzy rzędy

zębów górnych i cztery dolnych. Sam miałem kiedyś cztery ręce, ekstra nos i dwa

serca pompujące niestrudzenie krew, dopóki chirurg nie wziął mnie pod nóż i nie

Card - Planeta spisek.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: