NIE MA RECEPTY NA IDEALNEGO KONIA DO HIPOTERAPII

NA JEGO PRZYDATNOŚĆ WSKAZUJĄ:

1.       Cechy charakteru:

·         typu

·         temperamentu

·         pokroju

Najważniejszą rolę odgrywa jednak:

·         wychowanie zwierzęcia

·         praca z koniem „od podstaw”

Czynnikiem decydującym o doborze konia jest:

·         sam pacjent i jego choroba

Nie ma konkretnej rasy do zajęć z hipoterapii

Najczęściej pracuje się z końmi:

·         huculskimi

·         konikami polskimi

·         fiordingami

·         lub…

Pokrój konia:

·         głowa nie powinna być w stosunku do reszty ciała zbyt duża,

·         szyja powinna się charakteryzować  łagodnym przejściem do kłębu oraz dobrze wykształconą mięśniówką od góry,

·         kłąb powinien być dobrze wykształcony, niezbyt wysoki i łagodnie przechodzący w grzbiet (wysokość w kłębie 145-155 cm),

·        

·         grzbiet dobrze umięśniony,

·         łopatki nie powinny zbyt ostro spadać w dół,

·         tułów powinien mieć kształt podłużno-owalny,

·         partia lędźwiowa (nerki) działa jako siła popychająca w ruchu i jest bardzo ważna,

·         chód powinien być sprężysty, miękki, swobodny, staranny oraz rytmiczny (nie obciążony chorobami ani kontuzjami konia),

·         dobry stan kopyt,

·         wiek konia od 8-18,

·         najczęściej jest to koń chodzący w rekreacji, doświadczony i sprawdzony pod względem karności,

·         koń powinien być prawidłowo zajeżdżony oraz prawidłowo reagować na pomoce jeździeckie – czynności te wykonuje instruktor,

·         do terapii najczęściej wybierane są wałachy (wykastrowane ogiery).

Chody konia:

1. stęp – chód czterotaktowy,

2. kłus – chód dwutaktowy,

3. galop – chód trzytaktowy,

4. cwał – chód czterotaktowy.

Przygotowanie konia do hipoterapii:

1.       po wyborze konia instruktor nastawia go na pomoce, ujeżdża, sprawdza jego posłuszność,

2.       obecnie konie są specjalnie szkolone przez PTHiP przez przygotowanych do tego trenerów

3.       koń powinien być wybiegany na pastwisku (nie wystany),

4.       koń powinien pracować po posiłku i odpoczynku

5.       w lecie koń pracuje krócej (ze względu na upał)

6.       praca konia w hipoterapii powinna być przeplatana pracą np. rekreacyjną (jazdą w teren),

7.       wyczyszczenie konia w stajni,

8.       okiełznanie,

9.       umocowanie dodatkowego sprzętu według potrzeb.

Sprzęt stosowany w hipoterapii:

-          ogłowie wędzidłowe,

-          pas hipoterapeutyczny,

-          pas biodrowy.

Gdzie prowadzi się hipoterapię:

-          kryta hala ujeżdżeniowa,

-          inny teren ogrodzony.

Metodyka terapii na koniu:

1.        Pacjent wsiada sam (jeśli jego stan zdrowia na to pozwala), lub jest wsadzany przez hipoterapeutę

2.        Hipoterapeuta koryguje miejsce siedzenia pacjenta na grzebiecie konia

3.        zbędne (maskujące sylwetkę) części garderoby powinny być sciągnięte

4.        Podczas zajęć należy kilkakrotnie zmieniać kierunek jazdy,

5.        Czas i rodzaj prowadzonych ćwiczeń zależny jest od stanu funkcjonalnego oraz możliwości ruchowych i psychicznych dziecka,

6.        Korzystne jest, jeśli ćwiczenia wykonywane podczas jazdy konnej są kontynuacją ćwiczeń stosowanych na sali lub w domu,

7.        Podczas ćwiczeń dziecko nie powinno odczuwać żadnego bólu,

8.        Zajęcia nie powinny trwać dłużej niż 30 min.,

9.        Wszystkie czynności przy koniu wykonuje się z lewej strony konia.

10.    Pomoc terapeuty lub osoby asekurującej powinna być adekwatna do możliwości dziecka,

11.    Polecenia przekazywane przez hipoterapeutę powinny być zrozumiałe dla dziecka i dostosowane do jego możliwości intelektualnych,

12.    Obecność rodziców przy terapii jest problemem dyskusyjnym.

Organizacja zajęć

Zajęcia składają się z trzech części:

a)       część wstępna

-          oswajanie się dziecka z koniem, przygotowanie do jazdy,

-          wsiadanie (jeśli dziecko jest gotowe),

-          oswojenie z ruchem konia, luźna rozmowa, nawiązanie kontaktu i wstępna ocena stanu dziecka;

b)       cześć główna

-          ćwiczenia indywidualne realizujące cel zajęć;

c)       część końcowa

-          ćwiczenia uspokajające, ćwiczenia nagradzające dziecko,

-          zsiadanie,

-          pożegnanie się z koniem.

Rodzaje asekuracji

-          asekuracja z góry, terapeuta siedzi z dzieckiem na koniu,

-          asekuracja z dołu, terapeuta idzie obok konia i przytrzymuje dziecko z boku.

Zalety dosiadu bez siodła:

-          następują bezpośrednia wymiana ciepła między koniem a pacjentem,

-          przejmowanie ruchów przez pacjenta jest bezpośrednio wyczuwalne,

-          gra mięśni grzbietu końskiego oddziałuje bezpośrednio na pacjenta,

-          usadowienie się w zagłębieniu grzbietu ułatwia wybalansowanie ciała pacjenta.

Podczas terapii:

1.             obserwujemy jak pacjent przejmuje wzorzec ruchu dyktowany przez konia,

2.             staramy się korygować wszystkie elementy zablokowane,

3.             sprawdzamy ułożenie kończyn,

4.             sprawdzamy sposób ustawienia miednicy aby doprowadzić do pozycji pośredniej (najczęściej w tej części blokowane jest przechwytywanie wzorca ruchowego),

5.             sprawdzamy sposób ustawienia głowy, która jest zakończeniem drążka równowagi,

6.             od ruchu w lini prostej, jazda po łuku, kole czy wężykiem jest zależna od postępów pacjenta,

7.             uczymy nowych, modyfikujemy znane ćwiczenia, lub powtarzamy przerobione w pozycji STÓJ. Do tej pozycji wracamy zawsze jeśli wymaga tego terapia lub stan pacjenta.

Pomoce do ćwiczeń i zabaw:

-          piłka gąbkowa,

-          gumki do wiązania kucyków,

-          chustka na głowę,

-          sznurówki, sznurki,

-          czapka z daszkiem,

-          prowizoryczna lornetka

-          wykonanie lustra.