Lackey Mercedes - lot strzały.pdf - Lackey Mercedes - MarekMaly

M ERCEDES L ACKEY

LOTSTRZAŁY

Drugitomzcyklu

„TrylogiaHeroldówValdemaru”

Tłumaczył: Leszek Rys

Tytuł oryginału:

ARROW’S FLIGHT

Data wydania polskiego: 1994 r.

Data pierwszego wydania oryginalnego: 1987 r.

Dla Carolyn,

która wie dlaczego. . .

PROLOG

Dawno temu — tak dawno, ze szczegóły zatargu utoneły w mroku dziejów,

a ocalały zaledwie odpryski legend — swiat Velgarthu zniszczyły doszczetnie

wojny prowadzone przez magów. Ludnosc została zdziesi atkowana, ziemie szyb-

ko zamieniły sie w dzikie ugory. Wkrótce porosły je puszcze i opanowały cza-

rodziejskie stworzenia, którymi posługiwano sie w bojach. Kto zyw uciekł na

wschodnie wybrzeza, by tam na nowo odbudowac z gruzów swe zycie. Jednakze

ludzkosc to prezna rasa — po niezbyt długim czasie ponownie zaczeła sie mnozyc

i ludy znów rozpoczeły wedrówke na zachód, by zakładac nowe królestwa tam,

gdzie dot ad rozci agały sie tylko dzikie pustkowia.

Jednym z owych nowych królestw był Valdemar, załozony przez barona Val-

demara i tych sposród jego wasali, którzy woleli wybrac wygnanie, niz stan ac

w obliczu gniewu samolubnego i okrutnego monarchy; domena ta objeła wysu-

niety najdalej na północny zachód skrawek cywilizowanego swiata. To własnie po

czesci przez pamiec na załozycieli swego kraju władcy Valdemaru chetnie udzie-

lali serdecznej gosciny wszelkim uciekinierom i banitom. Z biegiem lat spowodo-

wało to, ze zwyczaje i obrzedy mieszka nców ich królestwa ułozyły sie w praw-

dziw a, wielojezyczn a mozaike. Trzeba jednakze nadmienic, ze jedyna, niepodwa-

zalna reguła, jak a królowie Valdemaru kierowali sie, rz adz ac swymi poddanymi,

brzmiała: „Nie ma jednej, jedynie słusznej drogi”.

Rz ady nad tak przypadkowo przez los dobranymi obywatelami mogłyby oka-

zac sie niemozliwe, gdyby nie Heroldowie z Valdemaru.

Wiele obowi azków spadało na barki Heroldów: nadzorowali działalnosc ad-

ministracji, ogłaszali prawa, zbierali informacje, a nawet doraznie wcielali sie

w role wojskowych doradców; za swe czyny odpowiadali jedynie przed Monar-

ch a i przed równymi sobie Heroldami, którzy zbierali sie w Kregu. Taki system

stwarzałby idealne warunki do naduzyc władzy, gdyby nie Towarzysze.

W oczach postronnego obserwatora Towarzysz wydawał sie niczym wiecej,

jak tylko wyj atkowo zgrabnym, białym koniem. Były to jednak istoty znacznie do-

skonalsze, zesłane przez nieznan a moc — czy tez moce — na prosbe samego Kró-

la Valdemara. To własnie Towarzysze rozpoznawały Heroldów — zadzierzgniet a

miedzy nimi a ich Wybranymi myslow a wiez zerwac mogła jedynie smierc. Choc

nikt nie mógł dokładnie ocenic ich inteligencji, to jednak panowało powszechne

mniemanie, iz nie ustepuj a swym ludzkim partnerom. Towarzysze mogły (i robiły

to) wybierac, nie kieruj ac sie ani wiekiem, ani płci a — choc skłonne były raczej

wybierac młodziez u progu dojrzałosci i czesciej Wybra ncami zostawali chłopcy

niz dziewczeta. Jesli nie liczyc specyficznego typu osobowosci, na któr a składała

sie cierpliwosc, wyzbycie sie egoizmu, poczucie odpowiedzialnosci i zdolnosc do

heroicznych poswiece n w imie obowi azku, to Wybranych ł aczyło jeszcze jedno:

u wszystkich mozna było wykryc przynajmniej cie n zdolnosci paranormalnych.

Przestawanie z Towarzyszem, ci agłe pogłebianie ł acz acych wiezi rozwijało zdol-

nosci, które dot ad drzemały ukryte w kazdym z Wybranych. Z czasem — w miare

jak nature owych zdolnosci zaczeto rozumiec coraz lepiej — rozwinieto metody

wykorzystania ich w pełni przez tych, którzy byli nimi Obdarzeni. Stopniowo Da-

ry nabrały wielkiego znaczenia, wypieraj ac wiedze o „prawdziwej magii”, która

jeszcze tliła sie w Valdemarze, az zagineły wszelkie przekazy, sk ad wzieła sie owa

magia i jak sie z niej korzystało.

I tak oto wykształcił sie sposób, w jaki w Valdemarze sprawowano rz ady:

Władca, wspomagany przez Rade, ustanawiał prawa, które Heroldowie ogłaszali

i baczyli, by ich przestrzegano. Heroldowie byli całkowicie niezdolni do naduzy-

cia tymczasowo oddanej im w rece władzy, przekupienie ich graniczyło z niemoz-

liwosci a. Wybrani z natury swej zdolni byli do poswiece n, szkoła tylko umacniała

w nich te ceche. Szanse na to, ze dla dobra słuzby nie złoz a w ofierze swego zy-

cia, były nikłe — musiało tak byc. Lecz mimo tego byli normalnymi, zazwyczaj

młodymi, ludzmi zyj acymi za pan brat z niebezpiecze nstwem. Trudno ich zatem

było obwiniac, ze w chwilach wolnych nie stronili od rozrywek, nie bacz ac co to

cnota. Herold z rzadka jedynie pozwalał sobie na nawi azanie zwi azków wykra-

czaj acych poza braterskie, które oznaczałyby cos wiecej niz chwilow a przyjem-

nosc. Byc moze na przeszkodzie zawieraniu stałych zwi azków uczuciowych stało

silne poczucie braterstwa miedzy Heroldami i wiez ł acz aca ich z Towarzyszami.

Jakkolwiekby było, zazwyczaj niewielu sposród prostego ludu lub szlachty miało

im to za złe, gdyz powszechnie wiedziano, iz, bez wzgledu na to, jak rozwi azły

potrafi byc w czasie wolnym, od chwili przywdziania swego snieznego uniformu

Herold staje sie całkowicie odmienn a istot a; poniewaz Herold w Bieli był He-

roldem na słuzbie, któremu wypełnianie obowi azków nie zostawia czasu na nic

innego, a juz najmniej na uleganie swym frywolnym przyjemnostkom. Mimo tego

trafiali sie i tacy, którzy byli odmiennego zdania. . . nawet w wysokich progach.

Uchwalone przez pierwszego Króla prawa nakazywały, by Monarcha takze

był Heroldem. Była to zatem gwarancja, iz władc a Valdemaru nie zostanie nigdy

tyran podobny do tego, który zmusił załozycieli królestwa do ucieczki i opusz-

czenia rodzinnych siedzib. Tuz po Monarsze najwazniejsz a w kolejnosci osob a

w królestwie był Herold zwany Osobistym Heroldem Króla lub Królowej. Wy-

bierany przez Towarzysza, który — jak sie zdawało — nigdy sie nie starzał (choc

Lackey Mercedes - lot strzały.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: