Woodall Clive - Skrzydlaty Posłaniec.pdf - - NOWE od innych - nomaki

Clive Woodall

Skrzydlaty

posłaniec

Przełożyła

Katarzyna Kasterka

Prószyński i S-ka

Dla taty

KSIĘGA PIERWSZA

Zwiastun smutku

Kirrick przysiadł wysoko na konarze jesionu, osłonięty gęstym, świeżym listowiem. Był

piękny, wiosenny poranek i Kirrick czuł wielką pokusę, by się rozśpiewać na całe gardło -

radośnie oznajmić światu, że wreszcie minęła długa, ponura zima. Wiedział jednak, że to byłoby

szaleństwem mogącym ściągnąć na niego śmiertelne niebezpieczeństwo. Dni beztroskich

świergotów bezpowrotnie minęły. Teraz tylko bezruch i milczenie dawały szansę przetrwania.

Kirrick już od kilku miesięcy wymykał się srokom - swoim bezwzględnym prześladowcom.

Chociaż trzeba przyznać, że początkowo łowcy nie odznaczali się aż tak wielką zawziętością.

Sroki są leniwe z natury, bo - jak wszyscy padlinożercy - nie muszą się szczególnie trudzić, żeby

zdobyć pożywienie. Jednakże ostatnio ich zachowanie uległo dziwnej zmianie. Obławy i

polowania sprawiały wrażenie drobiazgowo zaplanowanych - były prowadzone z zimną precyzją

i zawsze kończyły się okrutną egzekucją. To właśnie w jednej z takich obław zginęła ukochana

Kirricka, Celine. Wyczerpana pogonią, dygocąc z przerażenia, niechcący zdradziła miejsce

swojej kryjówki. Koniec był szybki i krwawy. Zdjęty grozą Kirrick mógł jedynie bezsilnie

patrzeć, jak sroki rozszarpują jego najdroższą na strzępy.

Teraz, dwa tygodnie po tragicznym wydarzeniu, smutek po śmierci Celine przygasł, gdyż

rudziki są z natury pełnymi optymizmu i pogody ducha ptakami. Co nie znaczy, że Kirrick

kiedykolwiek wymaże tę tragedię z pamięci. Tym bardziej że - o ile zdążył się zorientować -

pozostał jedynym żywym rudzikiem w Birddom. W każdym razie przez te miesiące nieustannej

ucieczki przed oprawcami nie spotkał żadnego innego rudzika z wyjątkiem Celine. Eksterminacja

jego gatunku była całkowita. Podobnie jak innych, niegdyś wszechobecnych i lubianych ptaków:

wróbli, kosów czy drozdów, żyjących już tylko we wspomnieniach.

Na całym obszarze dominowały teraz sroki.

Ich liczba wzrastała w zastraszającym tempie. Wyparły gołębie z miast i szpaki z ogrodów.

Niekończąca się podaż martwych zwierząt na obrzeżach szos - obfitość, którą padlinożercy

zawdzięczali obojętności Człowieka wobec Natury - znacznie się przyczyniła do prawdziwej

eksplozji populacji srok. A na dodatek od pewnego czasu ich poczynaniami kierowała jakaś

złowroga siła - inteligencja przepojona okrucieństwem i nikczemnością - co sprawiło, że sroki

zawojowały niemal całe Birddom i unicestwiły większość ptasich gatunków.

Tak więc, siedząc w swojej kryjówce, Kirrick miał przekonanie, że został już jedynym

rudzikiem na świecie. A samotność - choć bolesna i straszna - dawała czas na rozmyślania. Kiedy

u boku miał jeszcze Celine, dominował w nim instynkt przetrwania - zachowania gatunku - który

blokował wszystkie inne reakcje. Natomiast od dnia śmierci ukochanej, Kirrick był nieustannie

pogrążony w rozmyślaniach, nawet w czasie gorączkowej ucieczki przed prześladowcami. I w

pewnym momencie doszedł do wniosku, że ocalał nie bez powodu. Pozostał przy życiu tylko

dlatego, że miał do wypełnienia jakąś ważną misję, a przez pamięć o Celine musiał jak

najszybciej odkryć jej cel i sens.

Gdy Kirrick snuł owe rozważania, Skulk i Skeet - dwa wielkie i groźnie wyglądające samce

sroki - skakały po polu pokrytym świeżymi kiełkami zbóż, bacznym wzrokiem lustrując pobliski

lasek, wypatrując najmniejszych oznak ruchu jakiejkolwiek żywej istoty. Ten pościg powoli

przyprawiał ich o desperację. Trop dawno ostygł, ale strach przed karą kazał kontynuować

poszukiwania w straceńczej nadziei, że jeszcze jakimś cudem uda im się dopaść rudzika. Bo obaj

dobrze wiedzieli, jaką cenę płaci się za porażkę. Na własne oczy oglądali łamanie skrzydeł i

wydziobywanie ślepi. Na samą myśl, że mieliby wrócić bez świeżej krwi na dziobach, ogarniało

ich przerażenie. I tylko dlatego do tej pory nie zaprzestali mozolnych poszukiwań. Wytężali

wzrok. Czujnie rozglądali się na wszystkie strony.

Tymczasem nerwy Kirricka były napięte jak postronki. Od wielu godzin siedział w bezruchu -

nic nie jadł i nie pił od ponad doby i wydawało mu się, że za moment zemdleje. Nogi mu

okropnie ścierpły, podobnie jak skrzydła, w których odzywał się już tak nieznośny ból, że lada

chwila Kirrick nie zdoła się opanować - będzie musiał nimi zatrzepotać, by pobudzić krążenie

krwi. Rudzik nie miał wątpliwości, że zbliża się koniec. Gdy tylko drgnie, prześladowcy go

dostrzegą, a przy tak zdrętwiałych mięśniach nie uda mu się poruszać z dostateczną szybkością,

by umknąć przed wrogiem. I podzieli los Celine.

Nagle powietrze przeszył dojmujący skowyt. Dochodził z pola leżącego po prawej stronie.

Jakaś nieszczęsna królica złapała się we wnyki i choć przeraźliwe jęki przypieczętowały jej

tragiczny los, jednocześnie uratowały Kirrickowi życie. Bo w tym samym momencie w stronę

wijącej się w agonii, przerażonej królicy z trzepotem skrzydeł pofrunęły obie sroki, by rzucić się

na łatwą zdobycz. Co ważniejsze, dzięki ofierze ludzkich pułapek, mogły teraz wrócić do

konfraterni ze świeżą krwią na dziobach i pławić się w glorii chwały. A że jeden rudzik wymknie

się pogoni? To i co z tego. Dla zachowania gatunku potrzeba przecież pary, tak wymyśliła

Natura. Poza tym, ten mały pokurcz zapewne padnie wkrótce łupem innego mięsożercy. A tak w

ogóle, cóż mógłby zdziałać zaledwie jeden mały ptak?

Kirrick skierował się na północ. Przez kilka następnych dni podróżował powoli, zachowując

wielką ostrożność, podczas gdy krajobraz poniżej stawał się coraz bardziej surowy i pełen

groźnych, wręcz niesamowitych w rysunku form. Miejsce liściastych, przytulnych zagajników

zajęły strome, wyżynne pastwiska, przetykane gdzieniegdzie ostrymi występami skalnymi.

Rudzik nie dostrzegł żadnych śladów pogoni, wiedział jednak, że niedługo przyjdzie mu się

cieszyć chwilami wytchnienia. Niegodziwość srok nie zna granic, a okrucieństwo i

bezwzględność każą im ścigać ofiarę aż do skutku.

Na razie jednak Kirrick frunął samotnie - przemykał się ukradkiem, pilnie unikając kontaktu z

jakimikolwiek żywymi istotami, które mogłyby poinformować wrogów o trasie jego podróży.

Kiedy zdecydował się ruszyć na północ, nie miał w głowie żadnego konkretnego planu. Po prostu

tak podpowiadała mu intuicja. W drodze nieustannie oddawał się rozmyślaniom. Potrzebował

pomocy. Chciał znaleźć wyjście z beznadziejnego położenia i poznać odpowiedzi na nurtujące go

pytania. Gdzie jednak miał ich szukać?

Gdyby Kirrick mógł ujrzeć przyszłość, popadłby w jeszcze większe przygnębienie. Obecna

podróż - męcząca i najeżona niebezpieczeństwami - miała być bowiem jedynie preludium do

dalszych peregrynacji wzdłuż i wszerz całego Birddom. Przytłaczające przedsięwzięcie dla tak

małego ptaszka. Ale podstawowe dla przetrwania wszystkiego, co dobre w tej krainie.

Po kilku godzinach lotu Kirrick poczuł, że musi się odświeżyć i odpocząć. Zauważył wartki

strumień, migoczący zachęcająco w

słońcu, mimo to poleciał trochę dalej, by znaleźć bezpieczne miejsce lądowania. Czuł się

przeraźliwie samotny, niemniej czujnie rozglądał się na boki, by upewnić się, że w pobliżu nie

ma żadnych innych zwierząt. W końcu przysiadł na niewielkim krzewie głogu rosnącym tuż przy

potoku. Zwinął skrzydła i przez chwilę cieszył się spokojem, jednak szybko pragnienie dało o

sobie znać i Kirrick sfrunął nad wodę. Zanurzył jaskrawy dziób w krystalicznym, szemrzącym

strumieniu, a potem odchylił łepek, żeby krople mogły swobodnie spłynąć do gardła.

Sprawiało mu to taką przyjemność, że zaczerpnął jeszcze kilka łyków, a potem zabrał się do

kąpieli z entuzjazmem i radością typową dla swojego gatunku. Rozpryskiwał wodę czubkami

lotek, a następnie przyglądał się opadającym kroplom, iskrzącym się w promieniach słońca

niczym brylanty.

- Ty naprawdę się tym rozkoszujesz!

Kirrick skamieniał z przerażenia. Miał zbyt mokre pióra, żeby zerwać się do nagłej ucieczki.

- Zauważyłam, że rozkoszujesz się kąpielą.

Rudzik ujrzał przed sobą dużego ptaka z długim, ostrym, kruczoczarnym dziobem, szarym

puchem na piersi i imponującymi, kasztanowymi piórami na policzkach. Była to perkozica, której

Kirrick nie zauważył wcześniej, bo nurkowała w poszukiwaniu smakowitych kąsków.

- Frunąłem bez przerwy przez wiele godzin.

Kirrick sam nie wiedział, kiedy wyrwały mu się te słowa. Przecież zamierzał się kryć i nie

nawiązywać z nikim kontaktu. Był jednak bardzo spragniony jakiegokolwiek towarzystwa -

choćby pozorów normalności - i zapewne dlatego podjął rozmowę.

- Mam na imię Anisse - powiedziała perkozica. - A co ciebie sprowadza w te strony?

Jestem Kirrick i przyleciałem z dalekiego południa. Podróżuję od dnia nowiu księżyca.

Anisse przez chwilę dumała nad jego słowami, po czym zapytała:

- A jaki jest cel twojej podróży?

Nie wiem - odparł szczerze rudzik. - Prawdę mówiąc, frunę z myślą o tym, żeby się oddalić

od pewnego miejsca, a nie by dotrzeć do określonego celu - jeżeli rozumiesz, co mam na myśli.

- Czy znalazłeś się w tarapatach?

Kirrick odskoczył od wody i rozpostarł skrzydła, by wysuszyć pióra. Czuł się bezpiecznie w

towarzystwie Anisse, mimo że była bardzo dużym ptakiem. Nie należała jednak do

prześladowców ani drapieżników. Rudzik natomiast czuł potrzebę, by wreszcie komuś

opowiedzieć swoją historię, zrzucić ciężar z serca. Czy jednak mógł całkowicie zaufać

perkozicy? Ostrożność, która w ostatnich miesiącach stała się jego drugą naturą, wzięła w końcu

górę.

Woodall Clive - Skrzydlaty Posłaniec.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: