Sierocki Sławomir - Wydma Umarłych.pdf - Ebooks PL 16 Przygoda z sensacją - janek2013

SŁAWOMIR SIERECKI

WYDMA

UMARŁYCH

Na Helu, samotnej placówce Księstwa Warszawskiego, w tajemniczych okolicznościach ginie

komendant polskich żołnierzy. Jego następca usiłuje wyjaśnić zagadkę, co zrazu przekracza jego

możliwości: wróg jest nie roz-poznany i wyprzedza jego kroki. A kilka małych stateczków

korsarskich nie może sprostać dwom korwetom brytyjskim, skutecznie kontrolującym ruch w

Zatoce Gdańskiej. W grę wchodzi zaginiony skarb, trumna z dziwną, zawartością, i młoda

dziewczyna, która musi zostać dostarczona Anglikom.

Finał jest zupełnie niespodziewany: tragiczny. a zarazem zaskakujący...

Okładkę i stronę tytułową projektował MICHAŁ JĘDRCZAK

Redaktor ANDRZEJ BOGUSŁAWSKI

Redaktor techniczny RENATA WOJCIECHOWSKA

Korektor KRYSTYNA SZCZERBACZUK

ISBN 83-11-07713-4

Printed in.Poland

Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej Warszawa 1990 r.

Wydanie I

Nakład 19 700 + 300 egz.

Objętość 10,62 ark. wyd., 14,5 ark.

druk. Papier offsetowy V ki. 70 g, 82X104/32.

Oddano do składania w czerwcu 1989 r.

Druk ukończono w maju 1990 r. w Wojskowej Drukarni w Łodzi. Zam. nr 248

U schyłku lata 1810 roku, dobrze już pod wieczór, na wysokości przylądka Rozewie znalazły się dwa

patrolowe okręty brytyjskie, wchodzące w skład eskadry bazującej na duńskiej wyspie Anholt. Były

to dwie piękne, siostrzane dwudziestodwudziałowe korwety, obie wybudowane wkrótce po bitwie

pod Trafalgarem w Plymouth: „Seafox”, dowodzona przez kapitana Anthony Durbeyfielda -

surowego, nie rozpieszczającego swej załogi wilka morskiego - i „Falcon”, pod komendą Samuela

Barrowa, który w stopniu młodszego oficera uczestniczył w bitwie pod Abukirem, znanej na Wy-

spach Brytyjskich jako „batalia na Nilu”.

Na trawersie przylądka oba żaglowce rozstały się. „Seafox” wziął kurs na południowy zachód, mniej

więcej równolegle do linii brzegowej Półwyspu Helskiego, natomiast „Falcon” popłynął kursem

zachodnim. Jego zadaniem było ubezpieczać operację siostrzanej korwety i w tym celu podążał

aż poza cypel półwyspu, gdzie po wyjściu na wody Zatoki Gdańskiej, miał

przebrasować reje, przerzucić ster i szerokim łukiem wrócić na miejsce obecnego rozstania. Zgodnie

z zaleceniem francuskiej ochrony wybrzeża, na Rozewiu i na Helu płonęły światła sygnalizacyjne. W

okolicy Rozewia stacjonował szwadron huzarów francuskich, chociaż obszar ten należał

wówczas do Prus, natomiast na cyplu Helu - pluton wojska Księstwa Warszawskiego, detaszowany

ze stacjonującego w Gdańsku dziesiątego pułku piechoty. Jednostki te nie zagrażały jednak

wykonaniu zadania przez obie korwety, a flotylla korsarskich żaglowców francuskich, bazujących w

uj-

ściu Wisły, była za słaba, aby zaatakować brytyjskie okręty. Dlatego, mimo sekretnego charakteru

operacji, już w momencie rozstania, a więc zanim jeszcze zapadły ciemności, na obu okrętach

zapalono światła pozycyjne.

Na morze spłynęła już dawno różowa poświata zorzy wieczornej, któ-

ra obecnie zamieniała się w głęboki fiolet. Potem fiolet nagle poszarzał i ostatecznie zapadł

popielaty zmierzch, a morze z płynnego złota zamieniło się w płynny ołów. Wówczas to zapalone

wcześniej światła pozycyjne uwydatniły się, a na każdym z obu okrętów wciągnięto dodatkowo na

wysokość średniej rei fokmasztu umówiony znak: czerwoną latarnię. Pozwala-

ło to załogom obu żaglowców pozostać długo w kontakcie, natomiast tym, którzy oczekiwali ich na

lądzie, oznajmić: „jestem okrętem jego królewskiej mości króla Anglii i przybywam zgodnie z

umową...” Wiatr osłabł, co było zjawiskiem typowym dla zmierzchu. Po jakimś czasie dopiero miały

nadlecieć ostre porywy, zrodzone ze zmienności prą-

dów wstępujących po upalnym dniu.

Na rufie obok sternika znajdował się pierwszy .zastępca kapitana korwety „Seafox” - Alfred

Hawthorne, który do bazy na wyspie Anholt trafił

wprost z Indii Zachodnich. Hawthorne kazał właśnie zrzucić górne żagle, co zresztą było

wykonaniem wcześniejszego polecenia dowódcy, a nie efektem wiedzy żeglarskiej. Nie należało się

zbytnio spieszyć, w oznaczonym miejscu „Seafox” miał zjawić się dopiero po zapadnięciu

ciemności.

Poza tym ostre porywy wieczornej bryzy mogły niekiedy spowodować awarię przy pełnym

ożaglowaniu, a nawet zdryfować okręt z kursu, cc było szczególnie niebezpieczne ze względu na pas

mielizn, ciągnący się wzdłuż brzegu.

Dowódca powinien już być na pokładzie, ale-widocznie po rozstaniu z Barrowem i wymianie

pozdrowień chciał jeszcze wypić filiżankę ulubionej herbaty, do której steward nalewał z reguły „dla

smaku”, trochę rumu. Durbeyfield miał absolutne zaufanie do swego zastępcy, a złośliwi mówili, że

ufał mu bardziej niż sobie. Było oczywiste, że po zauważeniu przez wachtę na oku sygnałów z lądu

wylezie ze swej kabiny, jak borsuk wietrzący jakiś przysmak.

- Przepraszam, sir, czy mogę o coś zapytać?

Te słowa skierował do zastępcy dowódcy młodszy oficer korwety,-

stażysta Robert Addison. Był jeszcze żółtodziobem w służbie jego królewskiej mości, ale

legitymował się ponoć sporą dozą błękitnej krwi w żyłach i polecono go szczególnej opiece kapitana

Durbeyfielda, co ten przekazał

swemu zastępcy.

- Gadaj, Dick, co cię gryzie?

- Przypadkowo usłyszałem, sir, że naszym punktem orientacyjnym na tym mrocznym i pustym

wybrzeżu jest jakaś „Deads Men Dune” - „Wydma Umarłych”. To prawda, sir?

- Tak, istotnie. Półwysep jest tam tak wąski, że przy sztormowej pogodzie fale przelewają się z

otwartego morza do zatoki. Miejsce to jest ulubionym punktem przeładunkowym towarów angielskich

przemycanych na kontynent. W takich właśnie warunkach rodzi się sława ludzi zajmujących się

kontrabandą, łamiących blokadę kontynentalną, wymyśloną przez Bo-nia. - Użył żartobliwego

określenia cesarza Napoleona, nazywanego we flocie „Bonny” - jako zdrobnienie rodowego

nazwiska Bonapartych. '

- ...ale, jeśli śmiem zapytać - skąd ta dziwna nazwa samej wydmy? Czy wiąże się to z jakimś

strasznym zdarzeniem?

- Trzeba panu wiedzieć, Addison - przeszedł z bezpośredniego „Dicka” do „pana Addisona” - że na

tych wodach, wbrew pozorom, zdarzają się huraganowe szkwały. Zdarzają się rzadko i trwają

krótko, ale spadają niespodziewanie i mogą przenieść statek z załogą o dziesięć mil dalej, aby rzucić

go następnie o skały. Zdarzają się także zwykłe sztormy, jak na Morzu Pół-

nocnym, ale bardziej zdradliwe, bo o typowych, „łamiących” się falach zamkniętego morza. To

pański pierwszy rejs na Bałtyku?

- Tak jest, sir. Brałem dotąd udział w patrolach na Kanale, na Skager-raku i w Kattegacie. Po raz

pierwszy przepłynąłem Sund.

- No więc, zdarzyła się tu smutna historia. W czasie sztormu, albo „bia-

łego szkwału”, zimą, przy dużym-mrozie, poszedł na dno statek handlowy.

Było to stosunkowo niedaleko brzegu, więc kilkunastu ludziom udało się osiągnąć plażę. Fale były

jednak tak duże, że przelewały się przez półwysep, a jedynym punktem oparcia dla rozbitków była

właśnie wydma. Dodatkowe niebezpieczeństwo stwarzała na brzegu ostra jak brzytwa, połama-na

kra. Dlatego też uratowani postanowili uchwycić się wydmy, powiązać się nawzajem pasami i

czekać świtu. Wiedzieli, że w pobliżu .muszą być rybacy, którzy rano im pomogą... Byle wy- trzymać

do rana...

- Wytrzymali?

- No, w pewnym sensie tak. Nikogo nie zmyło, a rano sztorm osłabł, fale przestały zalewać plażę.

- Jeśli w pobliżu mieszkali rybacy, winni byli postawić na brzegu wartę sztormową.

Sierocki Sławomir - Wydma Umarłych.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: