May Karol - Jego królewska mość.pdf - Ebooks PL 16 Przygoda z sensacją - janek2013

JEGO KRÓLEWSKA MOŚĆ

Karol May

W POTRZASKU

Doktor Hilario niespokojnie przemierzał pokój tam i z powrotem.

— Być może, palnąłem dziś największe w życiu głupstwo — mruczał do siebie. — Zdradziłem

tajemnicę. Czy wyjdzie mi to na korzyść?

Wtem cicho zapukano do okna. Otworzył je i wyjrzał. Na dworze stał jakiś mężczyzna.

— Kto tam? — zapytał ostro.

— To ja, stryju.

— Manfredo? Już idę.

Otworzył boczną furtkę i wpuścił bratanka.

— Nie oczekiwałem ciebie — powiedział. — Czy masz coś ważnego?

— Tak, nawet bardzo.

— Chodź ze mną do pokoju!

Przez pewien czas przypatrywał się młodemu mężczyźnie.

— Skąd przybywasz? — spytał wreszcie.

— Z hacjendy del Erina.

— Dlaczego stamtąd? Przecież wysłałem cię do stolicy, abyś odszukał kogoś z werbujących dla

Corteja.

— Byłem tam, stryju. Udało mi się spotkać jednego z jego ludzi. Powiedział, że Cortejo

przebywa w hacjendzie del Erina. Zaciągnąłem się wraz z innymi i wyprawiono mnie tam.

— Po co zatem tu przyjechałeś?

— Proszę, abyś wyświadczył przysługę Cortejowi, o ile oczywiście zechcesz. Potrzebne mu

schronienie. Jest zbiegiem.

Zdziwienie odmalowało się na twarzy starca. Manfredo poinformował go w paru słowach o

fatalnych przygodach Corteja, zdobyciu hacjendy przez Miksteków oraz powrocie hrabiego Fernanda

i jego przyjaciół.

— Nie mam czasu, aby wszystko ci dokładnie opowiedzieć. Uwierz mi jednak, że przeżyliśmy

wiele okrutnych dni i że z całą pewnością zarządzono za nami pościg. Z ogromnym trudem

uratowaliśmy córkę Corteja, której groziło poważne niebezpieczeństwo.

— A więc i ona jest z wami?

— Tak. Cortejo, Josefa, Grandeprise, którego ongiś wyleczyłeś, i pewien Meksykanin.

— Gdzie są?

— Niedaleko. Przyszedłem tu sam, aby się dowiedzieć, czy skłonny jesteś przyjąć Corteja.

Doktor przechadzał się zamyślony po celi.

— Co za przypadek! Oczywiście przyjmę. Przyprowadź go!

Manfredo wyszedł i niebawem wrócił z Cortejem. Na skinienie stryja wyszedł ponownie,

zostawiając ich samych.

Cortejo stał przy drzwiach. Ukłonił się i z nieufnością przyglądał się starcowi. Ten zaś zmierzył

przybysza spojrzeniem od stóp do głów i zapytał:

— Cortejo to pańskie nazwisko, senior?

— Tak.

— Jest pan owym Cortejem, który służył u hrabiego Fernanda Rodrigandy?

— Zgadza się.

— Witam pana. Proszę usiąść.

Cortejo usiadł, Hilario jednak stał i nie spuszczając z gościa przenikliwego spojrzenia mówił

dalej:

— Bratanek powiedział mi, że szuka pan na pewien czas schronienia. Jestem gotów udzielić go

panu.

— Dziękuję. Ale czy będę tu bezpieczny? Nikt się o tym nie dowie?

— Ma pan powody do obaw?

— Niestety Czy zna pan moje koleje losu?

— Wiem, że zabiegał pan o fotel prezydenta.

— Właśnie. I z tego powodu wygnano mnie z kraju.

— Francuzi?

—- Właściwie to cesarz Maksymilian: ale on nic nie uczyni bez zgody Francuzów. Nie chcąc

rezygnować z kandydowania, wyruszyłem na północ, gdzie zamierzałem zgromadzić swoich

popleczników. Znienacka napadnięto na mnie w hacjendzie del Erina. Rozgromiono moich ludzi i

jestem pewien, że zorganizowano pościg.

— U mnie będzie pan całkowicie bezpieczny. Ten stary klasztor ma tyle jaskiń, korytarzy i

podziemi, że można tu ukryć tysiące ludzi.

— To znakomicie! Zwłaszcza że w mieście są Francuzi, o czym się przed chwilą dowiedziałem.

Poznaliby mnie na pewno.

— Nie powinien się pan niczego obawiać. Juarez rozbroił Francuzów. Będą więc zadowoleni,

jeżeli pozwoli im spokojnie wyjechać. Co się tyczy wynagrodzenia...

— Jestem bogaty — przerwał mu Cortejo.

— Co to za bogactwo? Cortejo się speszył.

— Dlaczego pana to interesuje?

— Nie ze względów osobistych, bo zrzekam się zapłaty. Chcę jednak poznać pańską sytuację i

powiązania, aby wiedzieć, w czym mógłbym być przydatny.

— Dziękuję. Ale niech mi pan powie, czemu zawdzięczam takie zainteresowanie moją osobą?

— Dowie się pan wkrótce. A teraz ponawiam pytanie: co to za bogactwo?

— Zarządzam majątkiem hrabiego Rodrigandy. Nieokreślony uśmiech pojawił się na twarzy

doktora:

— To znaczy, że zagarnął pan majątek hrabiego? Cortejo zmieszał się.

— Tego nie chciałem powiedzieć.

— Nie obchodzi mnie, co pan chciał powiedzieć. Rozpatruję tylko fakty. Zresztą, stracił pan

stanowisko. Nie mógłby mnie zatem senior wynagrodzić.

— Mam pieniądze! I to dużo! — Cortejo zląkł się, że doktor go nie przyjmie. — Są dobrze

schowane. Musiałem być przygotowany na wszelką ewentualność.

— A więc ukrył pan część bogactw hrabiego? Odpowie pan za to!

— Co to ma znaczyć?

— To chyba jasne, że hrabia Fernando udzieli panu dymisji.

— Co?! — wykrzyknął Cortejo. — Hrabia już dawno nie żyje!

Doktor znowu się uśmiechnął.

— Sam pan w to nie wierzy. Wie pan równie dobrze jak ja, że don Fernando żyje.

Krew uderzyła do głowy Corteja.

— Kto panu o tym powiedział?

— Mój bratanek Manfredo. Był z panem dosyć długo, aby zorientować się w niejednym.

— Pański bratanek źle pana poinformował.

— Nie usiłuj mnie pan oszukać! Wiem dokładnie, jak się rzeczy mają. Nie jest pan szczery ze

mną i dlatego nie przyjmę pana!

— Ale co pana obchodzi rodzina Rodrigandów?

— Nic, absolutnie nic. Ale nie mogę ukrywać człowieka ściganego, nie wiedząc, co może mi

grozić ze strony jego prześladowców.

— Nie powinien się pan nikogo lękać.

— Znowu powtarzam: sam pan nie wierzy w to, co mówi. Mój bratanek niewiele mi przekazał,

ale zrozumiałem, że ci, którzy was ścigają, są bardzo odważnymi ludźmi. Co mają przeciwko panu?

Musi mi pan zaufać i wyjawić całą prawdę.

Cortejowi pot wystąpił na czoło. Był w potrzasku. Tylko doktor Hilario mógł mu pomóc. Ale

odsłonić się przed nim? Wyspowiadać? Nie ma jednak innego wyjścia. Przecież później będzie go

można usunąć. Kiedy i jak, czas pokaże. Szybkim, zdecydowanym ruchem podniósł głowę rzekł:

— No dobrze, wtajemniczę pana w swoje sprawy. Ale czy naprawdę mogę panu zaufać?

— Przysięgam, że nikomu nie powiem o tym, czego się od pana dowiem.

— Mam nadzieję. Może senior być pewny, że w przeciwnym przypadku zabiję pana.

I oto Cortejo zrobił coś, co uważał dotychczas za niemożliwe — dopiero co poznanego

człowieka wtajemniczył w sekrety rodu Rodrigandów. Omijał wszystko, co go mogło ośmieszyć.

Mimo to doktor Hilario dowiedział się tyle, że kiedy Cortejo skończył, zapytał z niedowierzaniem:

— Czy to prawda, senior? Może opowiedział mi pan treść jakiejś przeczytanej czy usłyszanej

historii?

— Najszczersza prawda.

— Czy sądzi senior, że niebawem przybędą pana wrogowie?

— Tak. Wyruszyli natychmiast za nami i jestem pewien, że nie zgubią mojego śladu.

— A więc przyjmiemy ich. Ale czy muszę ukryć także pańskiego towarzysza, Meksykanina? Nie

będzie mi potrzebny.

— Mnie także. Oddal go.

— Dobrze. Inna rzecz z Grandeprisem. Jest mi wielce zobowiązany i na pewno nas nie zdradzi.

Idźże teraz, senior Cortejo, i przyprowadź córkę. Wskażę wam ukryte podziemne mieszkanie.

W tym czasie seniorita Emilia siedziała w swoim pokoju. Biła się z myślami, czy już dziś przejąć

tajną korespondencję doktora. Pokój jej znajdował się blisko pokoju Hilaria. Dzięki temu usłyszała,

że ktoś odwiedził ordynatora. Zgasiła światło i uchyliła lekko drzwi, aby podsłuchiwać. Po pewnym

czasie znowu rozległy się czyjeś kroki. Kiedy drzwi pokoju doktora zostały otwarte, ujrzała w blasku

lampy, że wchodzi tam mężczyzna i kobieta. Jak zdążyła zauważyć, mężczyzna był ślepy na jedno

oko.

Przez pewien czas nic się nie działo. Potem usłyszała szmery. Zobaczyła, jak Hilario i dwoje

przybyszów kierują się ku schodom, prowadzącym do podziemi. Kiedy mijali jej pokój, dotarło do

niej kilka słów z prowadzonej szeptem rozmowy:

— Seniorita Josefa, na dole będzie pani zupełnie...

Ledwo zniknęli, wpadła jej do głowy śmiała myśl. Nie zastanawiała się ani chwili. Wzięła kilka

zapałek i zakradła się do pokoju Hilaria. Było tam ciemno. Zapaliła zapałkę, by oświetlić ścianę,

gdzie wisiały klucze. Zdjęła odpowiednie i wróciła do swego pokoju, znów nie domykając drzwi.

Wkrótce wrócił Hilario. Był teraz sam. Widocznie ukrył tamtych w podziemiach — pomyślała.

Postawiwszy lampę na stole, przechadzał się, mówiąc do siebie (tego już jednak Emilia słyszeć nie

mogła):

— Co za wieczór! Ale ten Cortejo głupi i nieostrożny. Zdradzić mi taką historię? Do licha!

Zrobię Manfreda hrabią! A że trzeba będzie usunąć wszystkich wtajemniczonych w tę sprawę... No

May Karol - Jego królewska mość.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: