Bogusław Wołoszański-Władcy ognia(1).pdf

Bogusław Wołoszański

Sensacje XX wieku

Część I

Spis treści:

Strona:

Słowa wstępne

Rozdział 1 – Władcy ognia

Część I

Część III

Rozdział 2 – Kryzys

Część I

Część II

Rozdział 3 – Tajemnica Dallas

Rozdział 4 – Największy wróg Hitlera

Część I

Część II

Część III

Część IV

Rozdział 5 – Mayaguez

Rozdział 6 – Noc na pustyni

Rozdział 7 – Zdalny zabójca

102

Rozdział 8 – Titanic

108

Rozdział 9 – Pueblo

114

Rozdział 10 – Skarby Hermanna Goringa

121

Rozdział 11 – Son Tay

127

Rozdział 12 – Wielkie polowanie

135

Rozdział 13 – Skarby wojny

141

Rozdział 14 – Polski Łącznik

147

Część I

147

Część II

152

Rozdział 14 – Marszałek Tuchaczewski

159

Część I

159

Część II

165

Rozdział 15 – Mata Hari

171

Rozdział 16 – Los bohatera

178

Rozdział 17 – Tajemnica śmierci Adolfa Hitlera

187

Część I

187

Część II

192

Rozdział 18 – Tajemnica lotu Rudolfa Hessa

200

Rozdział 19 – Tajemnica Rudolfa Hessa

208

Rozdział 20 – Kondor I

215

Rozdział 21 – Kondor II

221

Część II

Słowa wstępne

Moja audycja wprowadzi was w tajniki wydarzeń rozgrywających się w gabinetach szefów

wielkich mocarstw, wywiadu i kontrwywiadu, kazamatach policji politycznej i na bitewnych

polach. Przygotowując Sensacje XX wieku wykorzystuję dokumenty, które przez dziesiątki

lat były zamknięte w archiwach, rozmowy ze świadkami wydarzeń, prowadzone często w

dalekich krajach, a także wizyty w niezwykłych miejscach - czyli wszędzie tam, gdzie

powstawała historia.

Mam nadzieję, że te reportaże z przeszłości pozwolą wam, Drodzy Państwo, lepiej poznać

oraz zrozumieć trudną i tragiczną historię naszych czasów, która wciąż kryje jeszcze wiele

tajemnic.

Bogusław Wołoszański

Rozdział 1 - Władcy ognia

Część I

Był to czas, gdy dla świata, który ledwo otrząsnął się z wielkiej wojny, narastała groźba

nuklearnej zagłady, a o życiu setek milionów ludzi miał decydować przypadek…

Wielki czarny śmigłowiec Mi-8 przemknął nisko nad lasem i zatoczył krąg nad niewielką

polaną. Pilot wypatrywał najlepszego miejsca do wylądowania, zanim opuścił maszynę na

pokryty głębokim śniegiem plac. Widok śmigłowca w syberyjskiej pustce wydawał się czymś

irracjonalnym, zważywszy na to, że do najbliższej osady było kilkaset kilometrów, a w

pobliżu nie było śladów jakiejkolwiek obecności człowieka. Na skraju lasu znajdował się, co

prawda, wielki skład drewna, ale wyglądał jakby przygotowany był do spławienia późną

wiosną, gdy puszczą lody pobliskiej rzeki.

Śnieg był za głęboki, żeby śmigłowiec mógł wylądować, zwisł więc tuż nad ziemią, a z

otwartych drzwi wyskoczyło trzech żołnierzy. Pomachali na pożegnanie pilotowi i z trudem

brnąc w śniegu, ruszyli w stronę składu drewna.

Minęło dobre pół godziny zanim udało im się dotrzeć do ogrodzenia z siatki, którego

obecność na tym pustkowiu wydawała się równie niezrozumiała jak lądowanie śmigłowca.

Oficer, który szedł pierwszy odnalazł czarną metalową skrzynkę przy furtce. Otworzył ją za

pomocą klucza, który wydobył z rękawiczki - w jej wnętrzu były guziki z cyframi. Gdy

wystukał kod, szczęknął zamek furtki, którą otworzyli przezwyciężając napór śniegu

zalegającego na placu. Dalej było już łatwiej iść. Śniegu było jakby mniej, ktoś sprzątał

wąskie przejścia między sągami drewna.

Zniknęli między nimi, jakby pod ziemię się zapadli. W istocie wejście było najściślej

strzeżoną tajemnicą. Znało je tylko kilkunastu żołnierzy i wartowników tego najtajniejszego

miejsca na Syberii.

W betonowym korytarzu, przedzielonym co kilkadziesiąt kroków ciężkimi metalowymi

drzwiami, dwukrotnie sprawdzano ich przepustki, zanim mogli wejść do dużego owalnego

pomieszczenia jasno oświetlonego lampami w metalowych obudowach.

Na ich widok trzech żołnierzy siedzących za szarymi metalowymi pulpitami zerwało się z

miejsc. Powitanie było krótkie i ograniczyło się do przekazania dokumentów, kodów i kluczy

uruchamiających wyrzutnię. Nowa zmiana rozpoczynała tygodniową służbę w silosie rakiety

balistycznej, której głowica o mocy 25 megaton - tysiące razy silniejszej od bomby, która

zniszczyła Hiroszimę - miała spopielić miasto na amerykańskim kontynencie. Żaden z trzech

żołnierzy przejmujących sterowanie rakietą nie wiedział, jakie miasto zostanie zniszczone,

gdy odpalą rakietę. Mieli tylko wykonać rozkaz, którzy nadszedłby z Kremla. Wówczas

silniki elektryczne odsunęłyby jeden z sągów drewna maskującego wylot betonowego silosu

rakiety strategicznej, a trzej ludzie za pulpitami rozpoczęliby procedurę startową.

Wtedy, w końcu lat pięćdziesiątych, Związek Radziecki był największą potęgą militarną

świata, a odpowiedź na pytanie, ile takich rakiet ustawionych w betonowych silosach

gotowych jest do startu, było najważniejszym zadaniem amerykańskiego wywiadu. Błąd mógł

mieć nieobliczalne skutki.

Prezydent Dwight Eisenhower doceniał wywiad. W jego działaniach jako dowódcy wojsk

alianckich w Europie w czasie II wojny światowej współpraca z tajnymi służbami miała

decydujące znaczenie. One bowiem tak skutecznie wprowadziły w błąd Hitlera co do miejsca

i czasu inwazji planowej w 1944 roku w Normandii, że przesądziło to o sukcesie wielkiej

operacji. Gdy żołnierze amerykańscy i brytyjscy umacniali przyczółki w Normandii, Hitler

wciąż oczekiwał inwazji w rejonie Calais oddalonym o 300 kilometrów. I tam trzymał główne

siły, które z łatwością mogły pokonać alianckie wojska inwazyjne.

Gdy jednak 20 stycznia 1953 roku Eisenhower objął urząd prezydenta uzmysłowił sobie z

przerażeniem, że nie ma tego oręża w walce z nowym wrogiem - Związkiem Radzieckim.

Osiągnięcia i możliwości amerykańskiego wywiadu były znikome.

Głównym źródłem informacji były raporty attachés wojskowych akredytowanych w

Moskwie. Fotografowali radziecki sprzęt w czasie pierwszomajowych parad lub robili długie

wycieczki w pobliże wojskowych instalacji, starając się coś dojrzeć zza płotu. Odnosili co

prawda sukcesy, jak major George van Laethan, który 3 marca 1953 roku podróżując

samochodem z Moskwy do Kijowa dzięki podręcznemu wykrywaczowi radaru, który trzymał

pod fotelem, zlokalizował 27 km na południe od Moskwy stację radiolokacyjną nowej baterii

przeciwlotniczej.

Amerykańska agencja wywiadowcza CIA, ponaglana przez prezydenta rozpoczęła operację

"Redskin" polegającą na zbieraniu informacji od obcokrajowców podróżujących po ZSRR -

naukowców, dziennikarzy, sportowców, duchownych. Niektórzy zgadzali się wykonywać

zadania zlecane przez CIA, inni szczerze odpowiadali na pytania CIA po powrocie ze

Związku Radzieckiego: jaki kolor miał dym unoszący się z kominów fabryki albo jaki pył

pokrywał jej sąsiedztwo, czy też jaki kształt miały anteny stacji radiolokacyjnych.

To było niewiele. Prawdziwych źródeł szpiegowskich informacji Amerykanie mieli jeszcze

mniej…

12 listopada 1953 roku o godzinie 15.00 do mężczyzny stojącego na rogu ulic Dorotheergasse

i Stallburgasse w Wiedniu podszedł inny mężczyzna:

Kisvalter: Nazywam się Brown. Przysłał pan list, że chce się z nami widzieć…

Prawdziwe nazwisko mężczyzny, który przedstawił się jako Brown, brzmiało George

Kisvalter. Był oficerem CIA pracującym od 1952 roku w Wydziale Radzieckim. Z

pochodzenia Rosjanin, mówił biegle po rosyjsku, a także po francusku, niemiecku i włosku.

To jemu przekazano sprawę listu, który na początku listopada 1953 roku ktoś wrzucił przez

okno do samochodu amerykańskiego dyplomaty w Wiedniu.

Popow: Czy ma pan może ten list?

Kisvalter: Pan żartuje, nie trzymamy takiej korespondencji. Mogło to by być zbyt

niebezpieczne dla pana.

Popow: A pamięta pan treść?

Kisvalter: Oczywiście. Napisał pan: Jestem rosyjskim oficerem przydzielonym do

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: