Wolski Marcin- Noc bezprawia oraz inne szalone opowieści.pdf

Marcin Wolski

Noc Bezprawia

oraz inne szalone

opowieści

WIDEO PANA BOGA

Atak nastąpił nieoczekiwanie. Umberto Galeni pochylał się właśnie, aby sprawdzić na

monitorze stan zewnętrznych wysięgników, kiedy ze świstem przeleciał tuż obok niego ciężki

trep przyssawkowy i zdruzgotał szafkę z odczynnikami.

- Do cholery, stary, co ty wyprawiasz?

- Zabiję - zaryczał nie swoim głosem Cliff Robbins, szykując się do zadania

następnego ciosu.

- Na miłość boską, Cliff. - Drobna dziewczyna w kitlu próbowała stanąć między

głównym mechanikiem a profesorem. - Przestań się wygłupiać!

- Z drogi, Betty! - Atakujący wydawał się kompletnie zamroczony, jego czoło

pokrywały grube krople potu, oczy miał nieprzytomne, a z ust toczyła się piana. - On musi

zginąć!

Galeni z chyżością, o jaką nikt by go nie posądził, zważywszy na jego wyraźnie

rysujący się brzuszek, przesadził biurko. Robbins był jednak szybszy. Chwycił naukowca za

nogę i wbił zęby w jego łydkę. Umberto wyswobodził się kopniakiem i odskoczył. Znalazł się

jednak w kącie, bez wyjścia. Za nim był jedynie zaśrubowany właz. Tymczasem Cliff stanął

na nogi i zataczając się jak pijany, zmierzał w stronę Galeniego.

- Wola Pana, wola Pana! - powtarzał chrapliwie.

Na szczęście doktor Stone w porę przypomniała sobie o spoczywającym w jej szafce

małym pistolecie z ładunkami obezwładniającymi.

„To na wypadek, gdyby zaatakowały was małe, zieloneludziki albo gdyby ktoś z

załogi zwariował" - przypomniały jej się słowa kapitana Rossnera, gdy po raz pierwszy

pokazywał jej laboratorium.

Tymczasem profesor próbował, utrzymując wysuniętą gardę, uderzyć szaleńca

wyprzedzającym prostym. Cios jednak nie wywarł na będącym w amoku mężczyźnie

żadnego wrażenia. Chwycił Galeniego za szyję i przydusił do ziemi...

- Cliff, nie! - krzyknęła Betty Stone i nacisnęła spust.

Igiełka wbiła się w umięśniony bark Robbinsa. Zignorował ją, nadal przygniatał

szamoczącego się niemrawo Umberta. Z ust profesora wydobywały się coraz bardziej

zduszone jęki...

I kiedy wydawało się, że nikt go już nie uratuje, przez ciało głównego mechanika

przebiegł nerwowy dygot, puścił swoją ofiarę, sflaczał i opadł na podłogę.

W tym momencie rozsunęły się automatyczne drzwi.

- Co tu się dzieje? - zawołał, stając na progu, kapitan Steve Rossner. - Wszystkie

czujniki zwariowały! Wy, jak widzę, też.

- Będziesz mógł zapytać Cliffa, kiedy się obudzi, Steve - odparła biała jak kreda

lekarka. - Wiele wskazuje na to, że nasz przyjaciel znów usłyszał swój głos wewnętrzny. I że

tym razem otrzymał polecenie zgładzenia Umberta.

Lecieli nad Afryką. W nie osłoniętej chmurami przestrzeni Steve Rossner rozpoznawał

wyraźnie charakterystyczny kuper Zielonego Przylądka, ujście Senegalu, plamę Dakaru, a

dalej brunatnożółtą płachtę Sahary. „Śmieciarka" posuwała się planowo niczym wielki

odkurzacz prowadzony wprawną ręką gosposi, zbaczając z orbity tylko wówczas, gdy

pojawiał się następny obiekt do przejęcia.

Operacja „Rainbow", rozpoczęta pół roku temu, składała się z miesięcznych sesji, w

trakcie których załoga wahadłowca rozpoznawała i chwytała w elektromagnetyczne sieci

złom kosmiczny. W ciągu trwającego czterdzieści lat podboju przestrzeni pozaziemskiej w

kosmosie nazbierało się nieprawdopodobnie dużo szmelcu i wreszcie należało coś z nim

zrobić. Po udanym połowie dokonywano analiz, po czym wymontowywano co wartościowsze

elementy. Następnie obiekt podlegał zdetonowaniu i strąceniu z orbity, tak że szczątki zawsze

musiały spłonąć w górnych warstwach atmosfery.

Załoga statku składała się ledwie z czterech osób: kapitan Steve Rossner zajmował się

nawigacją; profesor Umberto Galeni rozpoznawaniem i oszacowywaniem pochwyconych

obiektów; Cliff Robbins doglądał techniki i robotów dokonujących demontażu w otwartej

przestrzeni kosmicznej, często w trudniejszych przypadkach włączając się do akcji osobiście.

Dla Betty Stone, lekarki i dietetyczki, był to lot debiutancki. Oczywiście poza szczupłą blon-

dyneczką trzej mężczyźni stanowili zespół weteranów kosmosu - doskonale potrafili się

nawzajem uzupełniać i zastępować.

Atak Cliffa w znacznym stopniu komplikował ich misję. Mieli właśnie rozpocząć

demontaż wysłużonego satelity telekomunikacyjnego, pochwyconego przez system

elektromagnetycznych wysięgników. Steve czym prędzej połączył się z Centrum w Houston i

oględnie przedstawił stan Robbinsa.

- Czy stanowi zagrożenie dla lotu? - zapytał generał Greenson, wicedyrektor NASA,

szef pionu wojskowego, odpowiedzialny za akcję „Rainbow".

- Nie, został bez trudności zamknięty w kabinie i poddany uspokajającej terapii.

- A dacie sobie we trójkę radę z demontażem satelity?

- Naturalnie.

- Zatem kontynuujcie program, a potem zobaczymy, czy każę wam natychmiast

wracać do bazy, czy może Robbinsowi się poprawi na tyle, żeby przynajmniej wam nie

przeszkadzał. Poleciłem już zbadać jego medyczne dossier. Dotąd nie mieliśmy z nim

żadnych kłopotów, wyglądał na najzdrowszego z ludzi.

- Nie musi mi pan tego mówić, znam Cliffa wiele lat, jesteśmy przyjaciółmi. Nigdy nic

nie sygnalizowało, żeby miał jakieś psychiczne problemy - rzekł Rossner, doznając

nieprzyjemnego uczucia, że jednak kłamie...

Kłopoty z Cliffem zaczęły się wkrótce po wejściu „Rainbowa 3" na orbitę.

- A to co, magia? - zapytał Robbins, gdy siadający do śniadania Galeni wykonał gest

przypominający z grubsza przeżegnanie.

Umberto podniósł na mechanika swoje wielkie, głęboko osadzone oczy.

- Czy masz coś przeciwko temu, że katolik żegna się przed posiłkiem? ..

Cliff nie odpowiedział, dłuższą chwilę wpatrywał się gdzieś w przestrzeń ponad głową

Betty, potem mruknął tylko:

- Bóg jest blisko. I potrafi oddzielać ziarna od plew! Profesor nie powinien był

kontynuować tematu, ale sprowokowany nie rezygnował.

- Sugerujesz, Cliff, że moje przeżegnanie jest tylko gestem bez znaczenia, nawykiem

wyniesionym z dzieciństwa, nie wynikającym z wiary?

- Wiara? Czy w ogóle jest jeszcze coś takiego na świecie, w którym każda prawda

wymaga naukowego udowodnienia? - wtrąciła się Betty.

Mechanik wstał energicznie.

- Przekonacie się, niedługo, bardzo niedługo! - Tu utopił swój wzrok w Galenim. -

Zwłaszcza ty!

O rozmowie bardzo szybko zapomniano. Było tyle zajęć. Kontakt z kosmosem

niektórych skłania do myślenia o sprawach ostatecznych. Steve nie doświadczał dotąd tego

uczucia. Z romantycznych marzeń o podboju wszechświata wyleczył się dość dawno. Czasy

programu „Apollo" minęły, a lot na Marsa znów przesunięto w bliżej nieokreśloną przyszłość.

Doborowa grupa doświadczonych astronautów przerzedziła się. Z roku na rok fundusze

NASA stawały się coraz skromniejsze, a program „Rainbow" egzystował tylko dlatego, że

sam się finansował. A praca kosmicznego „śmieciarza" miała się do niegdysiejszych marzeń

Steve'a tak, jak służba na promie, obsługującym dwa brzegi Hudson River, do przygód

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: