diagnoza.doc

MAŁGORZATA WALCZAK-SARAO’

DANUTA KRĘCISZ

SUPLEMENT

DO PROGRAMU

WESOŁE PRZEDSZKOLE I PRZYJACIELE

(Rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 8 czerwca 2009  w sprawie dopuszczania do użytku  w szkole programów wychowania przedszkolnego i programów nauczania oraz dopuszczania do użytku szkolnego podręczników )

I. Sposoby osiągania celów kształcenia i wychowania z uwzględnieniem możliwości indywidualizacji pracy w zależności od potrzeb i możliwości dzieci.

Program wychowania i edukacji przedszkolnej ma służyć osiągnięciu celów sprecyzowanych w Podstawie programowej wychowania przedszkolnego (Załącznik nr 1 do Rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z 15 stycznia 2009 r. w sprawie kształcenia ogólnego w poszczególnych typach szkół). Cele te są dokładnie sprecyzowane i dotyczą różnych obszarów funkcjonowania dziecka.

Program Wesołe przedszkole i przyjaciele podaje szczegółowe treści z zakresu poszczególnych sfer rozwoju dzieci od trzeciego do piątego roku życia. Jest w nim mowa zarówno o – tak podkreślanym w podstawie programowej - rozwijaniu umiejętności społecznych, moralnych, estetycznych, związanych z bezpieczeństwem, zdrowiem, a także - o rozwijaniu małej i dużej motoryki oraz umiejętności związanych z nauką czytania, pisania i myślenia matematycznego.

To w jaki sposób nauczyciel będzie realizował program ma znaczący wpływ na edukacyjny sukces dziecka w szkole. Punktem wyjścia do planowania działań edukacyjno- wychowawczych musi być zawsze dobra znajomość grupy. Dzieci, które przychodzą do przedszkola (obojętnie czy są to 3-, 4- czy 5-latki), zazwyczaj są na różnym poziomie edukacyjnym, wynikającym z różnic kulturowych i społecznych rodzin, w których się wychowują, a także różnią się czasem stanem zdrowia czy predyspozycjami psychospołecznymi. Często zdarza się tak, że dziecko funkcjonuje na różnych poziomach rozwoju w poszczególnych sferach rozwojowych. W obydwu przypadkach wnikliwa obserwacja pozwoli nauczycielowi na udzielenie dziecku wsparcia poprzez dostosowanie stopnia trudności realizowanych treści do poziomu jego rozwoju, a poprzez pracę indywidualną na wyrównanie szans edukacyjnych lub rozwijanie umiejętności i uzdolnień w przypadku dzieci zdolnych.

Należy więc przede wszystkim poznać możliwości dziecka i do nich dostosować stopień trudności realizowanych treści, dbając o ciągłość w edukacji (możliwość nawiązania do tego, co dziecku jest już znane i przechodzenie do treści nowych, trudniejszych).

Program Wesołe przedszkole i przyjaciele pozwala na indywidualizację działań edukacyjnych, ponieważ to nauczyciel sam wybiera takie treści do realizacji, które są dla dziecka dostępne, a jednocześnie ciekawe i rozwijające. Stopniowo przechodzi od stosunkowo łatwych, takich, które dziecko jest w stanie przyswoić sobie przy pomocy nauczyciela, do trudniejszych, np.:

SFERA ROZWOJU EMOCJONALNEGO

1.      Poznawanie samego siebie. Gromadzenie doświadczeń i informacji na temat swój oraz innych osób.

Nauczyciel przechodzi kolejno od:

·         Poprawnego nazywania części ciała;

·         Dokładnego opisywania wyglądu;

·         Opisywania wyglądu innych dzieci;

·         Porównywania wyglądu własnego i innych dzieci;

do treści coraz trudniejszych, bardziej złożonych.

              Nauczyciel powinien dobrze poznać program, z którego czerpie cele ogólne i treści edukacyjne. Planując swoją pracę (rozkład materiału) musi zadbać o to, by cele i treści były ze sobą dobrze powiązane. Nie ma obowiązku zachowania kolejności realizowanych treści. Jeżeli nauczyciel uzna, że specyficzne warunki życia, przyrody czy zainteresowań dzieci, sprzyjają realizacji innych treści lub realizację treści programowych na wyższym poziomie, będzie to jak najbardziej zgodne z zasadą indywidualizacji. Nauczyciel może w każdej chwili uzupełnić treści programu o własne, na przykład zawarte w programie autorskim jego placówki lub mające związek ze specyficznymi uzdolnieniami dzieci czy nabywaniem przez nie dodatkowych kompetencji.

              Wybierając treści programowe do realizacji w danym tygodniu czy dniu, nauczyciel musi mieć jasno sprecyzowany cel. To cel wyznacza drogę działaniu, określa jego kierunek. Następnie dobiera do nich odpowiednie metody i formy pracy, różnorodne środki dydaktyczne. Ważne jest zachowanie równowagi między aktywnością dorosłych a aktywnością dzieci.

              Jeżeli, w wyniku obserwacji zachowań i umiejętności dziecka w praktycznych, codziennych sytuacjach, nauczyciel uzna, że opanowało ono wprowadzane treści - przechodzi do kolejnych, o wyższym poziomie trudności. Nauczyciel przedszkola nie może stawiać dzieciom rygorystycznych wymagań i formułować negatywnych ocen za brak oczekiwanych umiejętności. Jeżeli istnieje taka potrzeba, należy powtórzyć i utrwalić wcześniej realizowane treści (na przykład w toku pracy indywidualnej, w małych grupach czy w trakcie zabaw dydaktycznych). Ważne jest, aby każde dziecko miało poczucie zadowolenia, wiary we własne możliwości i było dumne z własnych osiągnięć.

Każde zajęcie realizowane w przedszkolu powinno być dokładnie zaplanowane, realizować określone treści programowe, a przede wszystkim służyć osiągnięciu założonych celów.

Przykładowa procedura osiągania celów kształcenia i wychowania w korelacji z treściami  zawartymi w programie „Wesołe przedszkole i przyjaciele.

SFERA ROZWOJU SPOŁECZNEGO

2.      Nabywanie wiedzy na temat najbliższego otoczenia: dziecko jako członek społeczeństwa. (Podstawa programowa wychowania przedszkolnego)

Hasło programowe: Zapoznanie z pracą ludzi wykonujących różne zawody, spotykanych w sąsiedztwie przedszkola i domu (narzędzia, wytwory, rodzaj świadczonych usług).

Temat zajęć: Na ratunek - konstruowanie gry planszowej.

Cele operacyjne:

Dziecko:

·         Rozumie, na czym polega praca policjanta, strażaka, lekarza.

·         Zna numery alarmowe oraz zasady korzystania z nich.

·         Przestrzega ustalonych reguł gry.

·         Potrafi współdziałać z partnerem, pogodzić się z porażką.

·         Rozwija umiejętności rachunkowe.

Metody:

·         metody aktywne

·         metody słowne: pogadanka, opis, opowiadanie

·         metody oparte na działaniu: ćwiczenia, zajęcia praktyczne, zadania stawiane do wykonania

Formy pracy:

·         zbiorowa

·         grupowa

·         indywidualno-całościowa

Środki dydaktyczne: trzy duże obręcze, akcesoria lekarza, policjanta, strażaka, plansze z „adresami”, kartki-losy, szarfy w trzech kolorach, duża kostka do gry lub kartony z „oczkami”, plansze z numerami alarmowymi i obrazkami pojazdów, dwa telefony-zabawki, małe obręcze, nagranie „wesołej” muzyki, kostki i pionki do gry.

Przebieg zajęć: