Zaslona dymna - Francis Dick.pdf - - KRYMINAŁY DO CZYTANIA - Seria z Jamnikiem - buraczek88

DICK FRANCIS

ZASŁONA

DYMNA

Tłumaczyła

MIRA MICHAŁOWSKA

Jane i Christopherowi Coldrey

z podziękowaniem

Rozdział pierwszy

Byłem spocony, nękany pragnieniem, zgrzany i zmęczony

do granic wytrzymałości.

Dla zabicia czasu zabawiałem się wyliczaniem wszystkich

swoich kłopotów.

A było ich sporo.

Siedziałem za kierownicą sportowego samochodu o

opływowych kształtach, zrobionego niewątpliwie na

zamówienie dla synka jednego z naftowych szejków, któremu

się widać znudziła ta kosztowna zabawka. Nazwaliśmy go

Specjał. Siedziałem tak od bez mała trzech dni. Przede mną

ciągnął się wysuszony piekielnym słońcem rozległy

płaskowyż, zakończony hen na horyzoncie łańcuchem

brunatnofioletowych wzgórz. Godziny mijały, a zarys

horyzontu nie zmieniał się ani na milimetr, nie zbliżał, nie

oddalał, a to po prostu dlatego, że ten Specjał, przeznaczony

do robienia co najmniej dwustu trzydziestu kilometrów na

godzinę, tkwił w miejscu.

I ja też. Ponurym wzrokiem wpatrywałem się w mocne,

nierdzewne kajdanki na moich przegubach. Jedno ramię

przewleczone miałem przez kierownicę, drugie obejmowało

ją górą. W ten sposób byłem przykuty do tej kierownicy, a

tym samym do samochodu.

Ale zaraz, nie zapominajmy o jeszcze jednym drobiazgu, a

mianowicie o pasach bezpieczeństwa. Specjał nie mógł

ruszyć, jeżeli pasy nie były zapięte. Jednakże, mimo że w

stacyjce nie było klucza, pasy miałem założone bardzo

starannie i ciasno: jeden wciskał mi się w żołądek, drugi

przecinał klatkę piersiową:

Znajdowałem się - jak to w samochodzie sportowym - w

pozycji na pół leżącej, toteż zgięcie nóg w kolanach było

wykluczone. Wielokrotnie próbowałem to zrobić, gdyż

chciałem silnym uderzeniem stóp złamać kierownicę. Ale

byłem za wysoki i miałem za długie nogi. Poza tym

kierownica skonstruowana była na pewno z bardzo solidnego

i zupełnie niełamliwego materiału. Firmy, które zajmują się

produkcją tak kosztownych samochodów jak Specjał, nie

wykonują kierownicy z masy plastycznej. Moja, co tu gadać,

była mała, ale metalowa, obciągnięta autentyczną skórą. A

trwała jak Mont Blanc.

Miałem naprawdę tego dość. Bolały mnie wszystkie

mięśnie, nogi, kręgosłup i ramiona. Głuchy ból zaciskał mi

się ciasną obręczą wokół czaszki.

No, ale co tam, trzeba zrobić kolejny wysiłek, żeby się

uwolnić, mimo że poprzednie nie dały rezultatu.

Napiąłem znowu mięśnie i wytężyłem wszystkie siły,

próbując przerwać pasy i kajdanki. Pot już strumieniami

spływał mi po twarzy. I nic.

Odchyliłem głowę, oparłem ją o miękkie zaplecze fotela i

zwróciłem twarz w prawo, ku otwartemu oknu.

Przymknąłem oczy. Promień słońca jak ostrze brzytwy

przeciął mi policzek, szyję i ramię. Zapomniałem na chwilę,

że jest lipiec, godzina trzecia po południu, i że znajduję się

na trzydziestym siódmym równoleżniku. Słońce odparzyło

mi lewą powiekę. Wiedziałem, że na mojej twarzy maluje się

wyraz cierpienia, że czoło pokrywają bruzdy bólu, a kąciki

ust opadły. Mięśnie szczęk zaczęły mi drgać spazmatycznie, z

trudem przełykałem ślinę. Opuściła mnie wszelka nadzieja.

A potem siedziałem już tylko bez ruchu i czekałem.

Dokoła panowała pustynna cisza.

Czekałem.

Evan Pentelow krzyknął „Stop!”, bez zresztą większego

entuzjazmu i kamerzyści oderwali oczy od obiektywów.

Najmniejszy nawet wiaterek nie poruszał wielkich,

kolorowych parasoli, które chroniły ich i aparaturę przed

morderczym działaniem słońca. Evan zaczął się energicznie

wachlować trzymanym w ręku skryptem, próbując

wytworzyć chociażby najlżejszy ruch powietrza, a spod

zielonych, poliesterowych daszków wyłaniali się powoli inni

członkowie zespołu. Widać było, że są u kresu sił, że ich

energia życiowa roztopiła się po prostu w tej bezlitosnej

temperaturze. Dźwiękowiec zdjął z uszu słuchawki, zawiesił

je na poręczy krzesła i powoli kręcił gałkami Nagry, podczas

gdy litościwi elektrycy gasili skierowane na mnie reflektory,

którymi wzmacniali efekt słonecznych promieni.

Spojrzałem w soczewkę Arriflexa, która precyzyjnie

rejestrowała każdą kroplę mojego potu. Była ustawiona w

odległości prawie dwóch metrów od mojego prawego

ramienia. Kamerzysta Terry wycierał sobie kark zakurzoną

chustką do nosa, a Simon pisał zlecenie do laboratorium i

etykietkę dla negatywu.

Z większej odległości i pod innym kątem ta sama scena

została zarejestrowana na taśmie aparatu kamery Mitchell,

której pojemność wynosi trzysta metrów taśmy. Obsługiwał

go Lucky. Zauważyłem, że od rana unika mojego wzroku i

zastanawiałem się dlaczego. Pewnie myśli, że gniewam się na

niego za to, że wszystkie zdjęcia, jakie zrobiliśmy

poprzedniego dnia, okazały się do niczego, bo taśma miała

jakieś braki. Powiedziałem mu tylko, stosunkowo zresztą

łagodnie, że mam nadzieję, że dzisiaj wszystko pójdzie

gładko, bo nie wyobrażam sobie, żebym mógł scenę 623

powtórzyć jeszcze kilka razy.

Mimo to powtarzaliśmy ją jeszcze sześć razy. Tyle że z

przerwą na lunch.

Evan Pentelow bardzo głośno i wielokrotnie przepraszał

zespół, zapewniając nas jednocześnie, że będziemy

powtarzali tę scenę, dopóki nie zagram jej bezbłędnie.

Zmieniał jednakże instrukcje po każdym ujęciu, a chociaż

uwzględniałem niemal każdą jego precyzyjną wskazówkę,

Zaslona dymna - Francis Dick.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: