Bajki czeskie.doc

BAJKI CZESKIE

Biblioteka Pisarzy Czeskich i Słowackich

BAJKI CZESKIE

Z języka czeskiego przełożył Józef Waczków Posłowie napisał Bolesław Lubosz

Wydawnictwo „Śląsk" Katowice

Tytuł oryginału Ceskć pnhadky

Opracowanie yraficzne

Andrzej Czeczot i Stanisław Kluska

5904.

O Macieju i Magdusi

I

W bogatej wsi u sołtysa był na służbie sierota, na imię miał Maciej. Gdy odumarła go matuś, przestał chodzić do szkoły i musiał pod lasem na łąkach pasać sołtysowe krowy. Stado było wielkie a Maciuś mały, nabiegał się chłopczyna za krowami, oj nabiegał, czasem to już nóg nawet nie czuł. Bydło, jak to bydło, kiedy zalazło w piękną koniczynkę, pasło się spokojnie i nie rozłaziło; Maciuś wtedy szukał zacisza w leszczynie albo siadał za krzakiem jałowca czy tarniny, co zakwita białymi drobnymi kwiatuszkami, i przyglądał się życiu wokół siebie. Patrzył, jak między łodyżkami traw krzątają się robaczki, sypał mrówkom okruszyny, które pozostały mu w kieszeni, rozpoznawał po śpiewie każdego ptaszka, dzwońca i szczebiotkę, przepiórkę i tę krzykaczkę dzierzbę, co ma swoje gniazdo głęboko w ciernistej tarninie.

I tak leżał raz sobie Maciuś pod leszczyną i patrzył, jak po błękitnym niebie płyną obłoki, podobne do okrętów i zamków. Z poręby wyfrunęła gołąbka i leciała ku wysokiej jodle, gdzie miała w gniazdku pisklęta. Wtem ze środka obłoku wypadł wielki krogulec i jak strzała runął z góry na gołąbkę. Rzucił się na nią z pazurami, ze skrzydełek posypały się piórka. Struchlała gołąbka ratowała się ucieczką w cierniste tarniny, a drapieżnik nic, tylko za nią w te pędy jak dzikus. Maciuś zerwał się, złapał kijaszka i pognał w krzaki, gdzie drapieżnik już trzymał gołąbkę w swych szponach. Maciuś nie namyślając

się łups kijem drapieżcę po grzbiecie! Krogulec odwrócił łe-bekf w ślipiach błysnęła mu wściekłośćr i w mig z pazurami i krzywym dziobem na Maciusia. Ale Maciuś się nie dał: ciach, ciach kijem krogulca, tylko bure pierze leciało, a w końcu tak go rymsnął w dziób, że drapieżnik ze strachu uleciał.

Maciuś schylił się nad gołąbką, wziął ją w dłonie i wygładził jej potargane piórka.

—  Dziękuję ci, Maciusiu, żeś mi życie ocalił — przemówiła naraz ludzkim głosem gołąbka — żeś nie dopuścił, by osierociały moje gołębiątka.

Rozpostarła skrzydełka, wyfrunęła z Maciusiowej dłoni i pomknęła na wysoką jodłę. Ale zanim Maciuś wyszedł z tarniny, już trzepotały nad nim skrzydełka gołębicy, przybyła z powrotem. W dzióbku trzymała wielką poziomkę, czerwoniutką jak dziewczęce liczko, wypuściła ją prosto w dłonie Maciusia i pouczyła go:

—  Zjedz tę jagódkę, a będziesz rozumiał mowę wszystkich ptaków, czy świergotają w powietrzu, czy śpiewają na drzewach, czy też krzyczą na wodzie. Może ci to kiedyś być ku pomocy.

Ledwo to rzekła, odfrunęła na wysoką jodłę do swoich małych.

Już-już brał Maciuś poziomkę na ząbek, gdy od wsi przybiegła do niego sołtysowa Magdusia. Była od Maciusia cokolwiek młodsza, prowadzał ją za rękę do szkoły, i była dla Maciusia dobra. To mu dała kawałek chleba, to ciastka a za-, wsze tak, żeby chytry sołtys nie wiedział, kiedy zaś Maciuś pochlipywał ze zwykłej żałości, że jest na świecie sam jak ten palec, czochrała mu czuprynę i powtarzała:

—  Nie becz, Maciusiu, toż masz mnie, ja jestem twoją wierną kamratką!

Magdusia niosła właśnie Maciejowi kawałek placka, który ukradkiem ułamała z blachy w komorze, i już z daleka widziała, jak z Madejowych rąk wyfrunęła gołąbka i poleciała na wysoką jodłę, i jak za chwilkę znowu do Macieja powróciła.

—  Co tam masz, Maciusiu? — zapytała go, gdy ujrzała poziomkę.

A że Maciuś był poczciwina i z całego serca kochał Magdu-się, ugryzł tylko pół jagódki, a drugą połowę bez słowa wetknął Magdusi między ząbki, żeby też skosztowała.

Tego dnia wieczorem, kiedy Maciuś zaganiał stado do sołtysowego obejścia, Krasula z Łaciatą zaczęły się bóść we wrotach i stado się zatrzymało.

—  Nicponiu nicponiowaty, nie umiesz zagnać krów do obory? —• krzyknął wściekle sołtys z progu wygrażając Maciusiowi pięścią.

Ledwo to powiedział, na stertę drew wyskoczył kogut i zaczął piać na całe gardło. Maciuś parsknął śmiechem •— toż on zupełnie dobrze rozumiał, co pieje kogut, jak gdyby to była ludzka mowa.

—  Będziesz mi się jeszcze śmiał, fąflu? — skoczył sołtys do Maciusia.

Maciuś już ani mru-mru, stał cicho jak trusia. Za to Magdusia, która właśnie wyszła z chaty, nie milczała.

—  Wiesz, tatku, co ten nasz kogut wykrzykuje? Sołtysie, sołtysie, teraz na Macieja wrzeszczysz, a kiedyś będziesz mu czyścił trzewiczki połą odświętnej kapoty!

Sołtys się rozsierdził na dobre, chwycił za furmański bat, co wisiał nad drzwiami, i zaczął siec Maciusia po plecach, aż mu posiekał nędzną koszulinę. Ale kogut wyfrunął na jeszcze wyższy sąg drzewa i znowu zapiał, tym razem jeszcze głośniej:

—  Kuku-ryku, kuku-ryku, teraz Macieja bijesz batem, a kiedyś będziesz przed nim klęczał na kolanach!

Magdusia, teraz już bez śmiechu, raczej ze łzami w oczach powtórzyła to sołtysowi i błagała go, żeby dał Maciusiowi spokój. Ale pyszałkowaty sołtys wpadł w jeszcze większą złość. Obrócił bat w ręku i zaczął okładać Maciusia grubym brzozowym biczyskiem, a wrzeszczał przy tym jakby rozum postradał:

—  Precz,  precz! Wynoś  się  od nas,  ty hołoto nędzarska! Maciej nie czekał już na nowe cięgi, w te pędy się obrócił

i wypatrywał dziury, którą w płocie zostawił cieśla. Ale nim wymkDął się z obejścia, zdążył zobaczyć i usłyszeć, jak kogut wyskoczył na sam wierzchołek sągu i po raz trzeci zapiał tak potężnie, aż się po całej wsi niosło:

—  Kuku-ryku, kuku-ryku, teraz Macieja wyganiasz, a kiedyś będziesz go witał jako narzeczonego Magdusi!

Kiedy Magdusia z płaczem powiedziała sołtysowi, co kogut po raz trzeci zapiał, pyszałkowatego sołtysa ogarnął szał, chwycił kosę i jednym zamachem uciął łeb kogutowi.

Tymczasem Maciuś chodził od zagrody do zagrody i prosił:

—¦ Gospodarzu, sołtys mnie wygnał, weźcie mnie do siebie, będę wam krowy pasał!

Ale chłopi byli nielitościwi i bez serca dla sieroty, a pewnie też woleli nie narażać się sołtysowi, dość, że nikt w całej wsi nie chciał Maciusia przygarnąć do siebie. Ba, nawet przenocować pod dachem mu nie pozwolili, choć błagał i prosił.

—  Idź do kogo innego — mówili — nam taki darmozjad jak ty do niczego niepotrzebny!

Zaciął się w złości Maciuś, kiedy na darmo obszedł całą wieś i powiada sobie:

—  Nigdzie mi pracy dać nie chcą, to cóż, pójdę do zbójników w lesie, chyba tam na coś im się przydam!

W tych stronach, gdzie zachodziło słońce, były głębokie czarne bory, a w nich panował ze swoją rotą zbójnicki herszt Mentekaptus. Za białego dnia, przy pełnym dzbanie w gospodzie ludziska z niego szydzili i przekręcali jego imię na Mięto-kapciuch, ale jak tylko czarna noc zapadła, nikomu nie było do śmiechu, każdy z duszyczką na ramieniu cyrklował tak, żeby po ciemku nie znaleźć się nigdzie na drodze, ale u siebie w domu.

Co miał biedaczyna Maciuś począć, postanowił od razu się udać do tego herszta Mentekaptusa. Pod koszuliną, posiekaną sołtysowym batem, świszczał mu nocny chłód, w żołądku go ssało z głodu, oczy paliły od łez, a w końcu cały zaczął dygotać od zimnicy, ale Maciuś tylko zęby zaciął i szedł, i szedł w głąb lasu. Strach go nie jeden raz oblatywał, bo ciemno, choć

oko wykol, a tu coś z lewa szeleści, a tam znów coś jakby tupie, a ńad głową co i rusz pohukują i ksykają nocne sowy. Z jednej strony odzywa się puszczyk, a głos ma miaukliwy jak kot;

—  Co to za wariatuńcio pcha się prosto w łapy Mentekaptusa?

A z drugiej strony pojękuje pójdźka:

—  Spójrz, spójrz, to Maciuś z wioski, idzie do zbójników na posługi.

—• A bodajby kark skręcił! ¦— krzyczał puszczyk.

—  Skręci, skręci! Ani chybi skręci, w takim fachu to nie dziwota!

Macieja przeszło mrowie, ale za późno było na zmianę postępowania. Między drzewami przeświecały już czerwone grzebyki ognia, Maciej był o krok od zbójników. Przy wielgach-nym ognisku, gdzie nad płomieniami smażyły się całe wieprze i barany, a zbójnicy jeden z drugim opiekali nadzianego na szablę kurczaka, siedziało w dwunastu rzędach po dwunastu chłopów. Zarost kędzierzawił im się pod same oczy, kapelusze mieli wbite głęboko na czoło, a każdy coś tam obgryzał i chrupał, aż mu gęba błyszczała od tłuszczu. Największy z nich, z piórem na kapeluszu, ze złotą szablą wspartą o kolano, trzymał w podołku nieckę pełną dukatów, przeliczał je i rozdzielał. To był sam herszt Mentekaptus, przed niego przywiedli Maciusia. Herszt zaraz przestał liczyć, szablę zatknął szpicem w ziemię i zmierzył Macieja oczyma:

—  Robaczku, co niby chcesz, po coś przyszedł do starego herszta Mentekaptusa?

Pod Maciusiem ugięły się nożyny, ale jakoś tam wyjąkał, że pasał krowy we wsi, ale że go teraz sołtys ni w pięć, ni w dziewięć wygnał, a jeszcze go batem przetrzepał, i że mu nie pozostaje nic, tylko zaciągnąć się na służbę do zbójników.

—  No to musisz najpierw przejść próbę, czy się nadajesz do naszego fachu!

Maciej był głodny, że zjadłby wilka, trzęsło go z zimna i nie miał gdzie głowy złożyć. Więc nad czym tu myśleć?

Powiada:

—  Zrobię wszystko co potrzeba, tylko mi dajcie coś do zjedzenia i dopuśćcie mnie cokolwieczek bliżej ogniska, żebym się ogrzał!

Herszt Mentekaptus uciął mu szablą połeć barana, a dwaj z roty przesiedli się ździebko i puścili Macieja między siebie.

Na drugi dzień, ledwo Maciuś przetarł oczy, powiada herszt Mentekaptus:

—  Nie ma nic darmo Macieju, taki to już nasz los. Musisz poddać się próbie, a jak nie podołasz, przykrócimy cię o głowę.

Zawiedli Macieja na gościniec ciągnący się przez czarny las i powiadają:

—  Za chwilę tą drogą powiedzie rzeźnik wołka. Jeśli tego wołka rzeźnikowi ukradniesz,  część próby będziesz miał za sobą.

Zbójnicy z Mentekaptusem schowali się w lesie, Maciusia zostawili, niech sobie radzi sam. Maciuś zadumał się srogo, bo jeszcze nigdy w życiu nie kradł, no i bał się, że ten rzeźnik, choć ma tylko kostur, a nie szablę, jaką jemu, Maciejowi, dali zbójnicy, to jednak, co tu gadać, chłop musi być na schwał i może spuścić mu tęgie lanie. Ale wtem wpadł na pomysł. Wyciągnął szablę z pochwy i pochwę rzucił na środek gościńca. Ledwo zdołał wleźć w krzaki, już drałował rzeźnik z wołkiem. Kopnął pochwę, chwilkę przyglądał się jej spod oka i poszedł dalej. Maciuś szybko przez zarośla pobiegł do przodu i za zakrętem rzucił na drogę szablę. Gdy rzeźnik dowlókł się z wołkiem do szabli, podrapał się za uchem:

—  Toż ona będzie pasować do tej pochwy, com ją widział przed chwilą!

A że nie chciał wołka ciągnąć z powrotem, przywiązał go do przydrożnego jesionu i ruszył po pochwę. Łebski Maciej wołka odwiązał i w te pędy z bydlątkiem w gęstwinę do Men-tekaptusa.

—  Chytra z ciebie sztuka — powiada herszt — ale teraz musisz temu samemu rzeźnikowi ukraść jeszcze kapotę, co ją ma na sobie.

10

•— Czemużbym miał nie ukraść, skoro muszę? — Maciuś na to — chodźcie popatrzeć, jak to zrobię!

Ze ściągniętej z krowy skóry obciął ogon, pomknął z nim przez gęstwinę wzdłuż gościńca i kiedy już wyprzedził rzeź-nika o ładny kawałek drogi, wdrapał się na wierzchołek rozłożystego dębu, co rósł przy tym trakcie. Między najgęstszym listowiem zatknął krowi ogon tak, żeby go dobrze było widać. Sam zlazł na najniższą gałąź, przysiadł na niej i zaczął głośno płakać. Rzeźnik, trzymając w jednej ręce bat, a w drugiej szablę, za którą mu przyszło tak drogo zapłacić, szedł gościńcem ponury i wściekły i ledwo zbliżył się do dębu, zeźlił się na Maciusia:

—  Co tak beczysz, basałyku, na tym dębie?

Maciuś popatrzył na rzeźnika ze zdziwieniem, jakby go nigdy jeszcze nie widział, i powiada zmartwionym głosem:

—  Ach, panie gospodarzu,   stała   się   dziwna  rzecz!   Przed chwilą przybiegł o, z tej strony, młody wołek z urwanym powrozem. Chciałem go złapać, ale to bydlę ni z tego, ni z owego rzuciło się na ten dąb i •— o dziwo! — ciach-prach, wdrapało się na sam wierzchołek. Siedzi tam w koronie i wyjada żołędzie, widać miało na nie chrapkę! Chciałem je przytrzymać, ale całego mnie pobodło, a ja jestem słabowity i nie dałem mu rady.

—  Co też pleciesz? — rzekł rzeźnik wybałuszając oczy.

—  No to spójrzcie, gospodarzu, o, tam mu wystaje kawałek ogona! — powiada na to Maciuś ukazując rzeźnikowi zatknięty na gałęzi wśród nieprzejrzanego listowia krowi ogon.

—  Olaboga! —¦ wykrzyknął rzeźnik — toż to jest moje utracone bydlę! Patrzcie go, małpiszona, żołędzi mu się zachciało!

Czym prędzej odłożył szablę i bat, zdjął kapotę, zzuł buty, żeby mu się lepiej właziło na drzewo i zaczął wdrapywać się po swojego wołka. Kiedy już był pośrodku korony, Maciuś jak wiewiórka zsunął się na dół, złapał kapotę i buty, bat i szablę — i smyk w gęstwinę do Mentekaptusa.

W ten oto sposób Maciusia przyjęto między zbójników. Na służbie u herszta Mentekaptusa czesał konie, czyścił gwery i przez cztery lata wyrósł na dorodnego, krzepkiego młodzień-

11

ca. I choć wiodło mu się świetnie, nie cieszył go żywot wśród zbójników, do których przystał z głupoty i ze złości na sołtysa.

Pewnego dnia herszt Mentekaptus powiada:

—  Nie będziesz chyba do śmierci machał u mnie zgrzebłem! Krzepy ci nie brak, a i rozumu, ot, masz tu szablę, masz tu konia i jutro skoro świt powiedziesz moją rotę na robotę!

Nie w smak było Maciejowi krwawe zbójnickie rzemiosło, ale wykręcić się nijak nie mógł. Szpiedzy, którzy w żebrackich łachmanach przesiadywali po gospodach i wałęsali się po mieście, przynieśli wieść, że jutro o staje stąd pojadą królewscy wojacy z pełną furą złotych dukatów. I umyślił herszt Mentekaptus, że tym złotym ptaszkom trzeba będzie podciąć skrzydełka.

Wypadli na wóz z królewskimi dukatami z ukrycia, na czele Maciej na karym koniu. Jak tylko wrzasnęli dziko po zbój-nicku, wojownicy na łeb, na szyję rzucili się do ucieczki i zmykali, aż się kurzyło. Wóz ze złotem został na środku drogi, elegancko czekał na zbójników. Rota się radowała, że psim swędem tyle bogactwa zdobyli, i piorunem chciała zawieźć złoto do hersztowej kryjówki.

—  Stój — krzyknął na to Maciej — dzisiaj słuchać się musicie mnie!

I przykazał zbójnikom, żeby w najbliższej wsi połowę dukatów odsypali na plac przed karczmą, zaraz też kazał zawołać wszystkich biedaków ze wsi, niech sobie to rozbiorą na osłodzenie żywota. Zbójnicy się chmurzyli jak belzebuby, ale że sam Mentekaptus nakazał im słuchać we wszystkim Macieja, nic nie gadali i woli Macieja stało się zadość. Kiedy przyjechali do kryjówki leśnej i złota było tylko pół wozu, Mentekaptus wykrzyknął do Macieja:

—  A gdzie masz resztę? Ukryłeś te dukaciki dla siebie, gagat-ku?

Maciej się tylko uśmiechnął, jako że miał sumienie czyste, ale zbójnicy zaraz naskarżyli hersztowi, co za błazeństwo mu strzeliło do głowy. Mentekaptus okrutnie się skrzywił, ną-

12

wymyślał Maciejowi od jołopów i zagroził, że jeśli to się jeszcze raz powtórzy, własną ręką z karku strąci mu tę jego durną łepetynę.

Za niedługi czasik znowu doniesiono z przeszpiegów, że nowy wóz ze złotem królewskim pojedzie tą samą drogą. Wojaków naokoło jak tych much, pieszych i kawalerzystów, ale jak Maciej ze swą rotą krzyknął i na karych koniach wypadli z lasu, dowódca wojaków pierwszy dał drapaka. Wojacy widząc, jak ich zwierzchnik znika w krzakach, sami czym prędzej wzięli nogi za pas i po raz drugi wszystko złoto wpadło zbójnikom w ręce.

Maciej wiedziałr że nie wolno mu odstąpić od Mentekaptu-sowego przykazania, ale było mu żal, że wszystko złoto ot. tak, bez nijakiego pożytku przepadnie w zbójnickiej kryjówce. Więc jak tylko wóz ruszył, rąbnął szablą na odlew po dechach i rozluzował je, żeby bodaj tam i sam jakiś dukacik się wy-smyknął dla wędrujących gościńcem. Ale wypatrzył to najstarszy zbójnik, któremu herszt nakazał nie spuszczać z Macieja oka. Bez miłosierdzia zamachnął się szablą i tępą stroną zdzielił Macieja po ciemieniu, aż mu zabrzęczało w głowie.

Maciej zleciał z konia w kurzawę, zbójnicka rota zacięła batem zaprzęg i tyle ich było widać. A wojacy królewscy nie uciekli daleko. Ledwo zbójnicy znikli, wygramolili się z lasu, gdzie się byli pochowali, i w te pędy do Macieja. Zanim Maciej oprzytomniał, miał już na rękach i nogach okowy i wokół siebie straż na koniach. Na wieczór tego samego dnia siedział już w królewskim więzieniu na zamku, wspominał wieś rodzinną, a ze wszystkiego najwięcej sołtysową Magdusię.

— O rety, rety, nigdy się już, Magdusiu, nie zobaczymy — żalił się, aż go serce bolało, i ze strachem myślał o ranku, kiedy to stanie przed sądem a potem przed katem.

Rano powiedli Macieja z łańcuchem przed samego króla. Do-koluśka jego złotego tronu siedzieli królewscy jenerałowie, wszystko się na nich świeciło, a na Macieja patrzyli tak srogo, jakby go chcieli przewiercić oczami. Maciej widział, że żadnego zlitowania nad nim nie będzie. No i zaczął jeden z nich Ma-

13

cieja obwiniać, że teraz już armii przeciwko Turkom wystawić nie mogą, bo króla z dukatów ograbiono, a przy tej grabieży Maciej był ze wszystkich najgłówniejszy.

Macieja strach obleciał nie na żarty, bronić się nie miał jak, a opowiadać, jak go bieda zapędziła do zbójników, to by tym pyszałkowatym jenerałom za nic nie opowiadał. Toteż milczał i tylko słuchał, jak król biada, że niby za co teraz wyszukuje nową armię, kiedy całe złoto aż do ostatniego dukacika chap-nęli zbójnicy. Wreszcie król biadać skończył, a Macieja zasądzili na amen, że ma być powieszony na szubienicznej belce. Gdy to Maciej usłyszał, zebrał w sobie wszystką śmiałość i wykrzyknął do króla:

—  Com zrobił, tom zrobił, najjaśniejszy panie, alem zbójnikiem stał się nie ze zbytków, tylko z biedy. Szkoda mi tej mojej młodej głowy, umierać mi się nie chce. Wolałbym ja sza-belkę, niż tę szubieniczną belkę, toż ja bym wam Turka przegnał za rubieże!

Wszyscy jenerałowie, ilu ich tam było, krzywo się uśmiechnęli, że niby na co się ten wiejski chamuś porywa, kiedy oni ze swoją jeneralską uczonością nie mogli sobie tu dać rady, ale król podrapał się pod koroną i powiada:

—  No cóż, na wieszanie zawsze czas znajdziemy, nic by nie zaszkodziło spróbować!

Na to jenerałowie jak nie zaczną jeden przez drugiego mleć ozorami, król się przeraził, no i łaskawca kat zabrał Macieja do swojej siedziby. Na drugi dzień raniutko, kiedy wschodziło słońce, rozdzwoniła się sygnaturka na zamkowej wieży. Wywiedli Macieja na ostatnią drogę; z ciężkim sercem szedł przez dziedziniec, gdzie w kącie stała szubienica, i gorzko dumał, że już niezadługo kruki będą mu oczy dziobać.

Ale król, co wczoraj Macieja sądził, usłyszał dzwonienie sygnaturki, wychylił się z okna sypialni królewskiej i krzyknął na kata:

—  Stój, obermajstrze kacie, zmiarkuj na chwilę swoją gorliwość!

14

Kat przystanął, a król duchem zbiegł na dziedziniec, aż mu z pośpiechu podskakiwała na głowie korona.

—  Słuchaj, Macieju — powiada badawczo — ty byś naprawdę na tego Turka się porwał?

—  Porwałbym się, najjaśniejszy panie — Maciej na to — dajcie mi, panie królu, jeden szwadron, a zobaczycie!

A że król już nie wiedział, co z tym Turkiem począć, bo jego królewscy jenerałowie jeden za drugim uciekali przed tureckim wojskiem, więc skinął, żeby Macieja rozkuli, i sam go odwiózł do swojej królewskiej kancelarii. Tam napisał na papierze i wielką pieczęcią to potwierdził, że Macieja ustanawia dowódcą jednego szwadronu, tego ostatniego, co jeszcze królowi pozostał, i że mu przykazuje wyprawić się na Turka i jak najprędzej go przegnać za rubieże.

Mróz był trzaskający, kiedy Maciej powiódł w pole ten swój szwadron. Patrzy, koniki chude, aż im żebra chodzą pod skórą, a wojownicy na nich obdarci jak młynarczyki. A z oczu — i wojakom, i koniom — wyziera głód. Ci królewscy jenerałowie wszystkie pieniądze rozkradli, a wojaków żywili tylko raz na dzień kaszą z otrąb.

—  Z takim wojskiem Turka nie rozgromię! — westchnął Maciej, kazał się szwadronowi rozejść i dalejże łamać sobie głowę, jak tu się wykaraskać z tych tarapatów. Na drugi dzień z rana miał już plan gotowy. Wziął trzy wozy zbite z desek, w jakich król przewoził pieniądze, potajemnie dał je napełnić kamieniami, a do tej gospody, w której siadywali szpiedzy Mentekaptusa, posłał dwóch szpakami karmionych wojaków, żeby pili i niby to po pijanemu wygadali, że nazajutrz powiozą królewskie złoto przez czarny las. Wiedział, że na taką

V wieść Mentekaptus da się nabrać jak szczygieł na oset. Sam przepatrzył wojaków i wybrał ze szwadronu dwudziestu najsilniejszych i najbardziej grackich młodziaków. Z nimi po kryjomu inną drogą ruszył do czarnego lasu.

Jak tylko herszt Mentekaptus usłyszał od swoich ludzi, że nadciągają trzy fury złota, trzem najstarszym zbójnikom kazał pilnować kryjówki i z całą swoją rotą wyprawił się po łup. We-

15

dle pouczeń Macieja wojownicy przy wozach mieli się bronić tylko dla oka, kropnąć parę razy z gwerów, a potem zostawić wozy na gościńcu i umknąć. Tak więc Mentekaptus czaił się ze swoją rotą w zasadzce, a tymczasem Maciej z dwudziestoma młodziakami hops mu do kryjówki, związali zaskoczonych strażników i dalejże nosić do wozu pełne czapki pieniędzy.

— Bierzcie, kamraci, tylko dukaty — przykazał Maciej.

Talary i srebrniki omijali i naładowali wóz czubato, aż osie trzeszczały. Nim się kto spodział, piorunem wyjechali z lasu na trakt do stolicy. Po drodze nadarzyła się owczarnia. Maciej odsypa! jednemu wojakowi dukatów do czapki i kazał kupić całe owcze stado, no i przygnać je za nimi do miasta. Od-sypał do czapki i drugiemu, tego posłał, żeby kupił dziesięć wozów chleba, odsypał i trzeciemu, ten znów pojechał do browaru po dwa beczkowozy piwa. W stolicy dał zaraz obstalunek sukiennikowi, niech dla całego jego szwadronu przysposobi czerwonego sukna na kapoty.

Radości było w szwadronie co niemiara! Maciej każdemu wojakowi dał po dukacie, po jednym baranie, czerwonej kapocie i nowych miękkich trzewikach, a chleba z piwem każdy mógł brać, ile dusza zapragnie. Wojacy się posilili, wyostrzyli szable, a z owczych skór porobili sobie kożuszki, no i teraz prowadź nas, Macieju! W ogień poszliby za nim!

Herszt Mentekaptus galopem przyciągnął zrabowane wozy do swojej leśnej chałupy, cieszył się, że mu się tak poszczęściło. Ale gdy pierwszy wóz odpieczętowali, posypały się kamienie, nie inaczej było z drugim i trzecim. Mentekaptusa coś tknęło i z lękiem pognał do kryjówki, a tu masz, diable, kro-pielnicę! No tak, ze skarbu sporo ubrano, a strażnicy, co mieli pilnować, są jacyś dziwnie skrępowani. Nikt inny nie mógł wpaść na taki chytry pomysł, tylko Maciej. Rozsierdzony Mentekaptus poprzysiągł mu zemstę aż do grobowej kanciastej deski.

Maciej, kiedy już miał szwadron elegancko ods.trychnięty, oddał resztę pieniędzy, dobre pół wozu, do królewskiej skarbnicy i ze swoim szwadronem ruszył na Turka. Turek rozłożył

16

się w dolinie za wielkim lasem, całe miasto tam sobie postawił. Namioty miał z końskiej skóry i nad każdym namiotem powiewał koński ogon. Maciej ukradkiem wyjechał na wzgórek nad tą doliną, zaczął te końskie ogony rachować na wszystkie strony, raz, dwa, trzy, raz, dwa, trzy, raz, dwa, trzy, ale się tych chwostów pstrzy, było ich co najmniej dwadzieścia razy więcej niż miał ich Maciej w swoim szwadronie!

— Marna sprawa — westchnął — siłą ich nie zmożemy, jak nic zdeptaliby nas na tych swoich kobyłach. Tu potrzeba mądrej łepetyny.

Ledwie zapadła ciemność, rozciągnął Maciej swój szwadron w jedną długachną linię, wszystkim kazał nabić gwery, i w ten sposób dojechali po ciemku do tureckiego obozowiska na odległość strzału. Jak kropnęli w obozowisko, Turcy zaczęli się roić, i zaraz ten pierwszy z brzegu regiment skoczył na koń, żeby się z wrogiem rozprawić.

Maciej dał w tył zwrot, całą linią powolutku odjeżdżali od Turków i tylko co chwila ten i ów strzelił przez ramię. Gdy w tej ciemnicy wyciągnęli turecki regiment na dobrą godzinę drogi od obozowiska, Maciej dał komendę i szwadron po cichutku, pomalutku, elegancko rozdzielił się na dwie połowy. Jedni objechali Turka z prawej, drudzy z lewej strony, a potem złączyli się za plecami tureckiego regimentu. Pach-pach! zaczęli w nich kropić z tyłu, a turecki regiment, cały przerażony musiał się do nich obrócić i naganiać Macieja z powrotem do obozowiska. O to tylko Maciejowi chodziło. Gdy się ta ich strzelanina zbliżyła do obozowiska, najstarszy pohaniec się wystraszył i posłał drugi regiment na pomoc temu pierwszemu.

A że nie było nic widać, ciemnica choć oko wykol, więc Maciej ze swoim wojskiem jeszcze raz i drugi wystrzelił, a potem przejściem między dwoma regimentami raz dwa galopem uskoczyli na boki. To ci dopiero była rzeź! Jeden regiment rzucił się na drugi i rąbał Turek Turka w tej ciemnicy, aż iskry leciały. Trzask, huk rozlegał się dookoła, słyszał najstarszy pohaniec w swoim namiocie, że jakaś wielka bitwa się rozpętała, skoczył czym prędzej na koń, kazał wziąć pochodnie i po-

2 Bajki czeskie

17

jechali się tam rozejrzeć. Ale nim zmiarkowali, co się w ogóle dzieje, po ciemku dwa regimenty wycięły się wzajemnie w pień.

A Maciej nie próżnował, wiedział, że to jeszcze nie koniec. Ileś tam mil za tureckim obozowiskiem był na starym pagórze wielgachny staw, cały zamarznięty. Ale pod lodowym kożuchem ruszała się woda. Maciej kazał zeskoczyć z koni, szablami zaczęli podkopywać wał. Gdy już wyryli sporą dziurę, Maciej podłożył pod wał beczułkę prochu, przystawił lont i łu--bu-du! już się woda toczyła przez rozwalony wał. Nasamprzód rwała dziko, ale potem, już bliżej doliny, zaczęła pięknie przemykać się jak nocna złodziejka i prosto do tureckiego obozowiska.

Mróz był, aż wojakom nosy siniały, a Maciej z zadowolenia tylko ręce zacierał. Zajechali do obozowiska z drugiej strony i skoro świt huraa! jak diabły wtargnęli między namioty. Trębacz turecki zaczął trąbić na alarm, pohańcy wyskoczyli i prosto do koni, a tu masz, konie aż po pęciny zamarzły w tej wodzie, co ją Maciej w nocy puścił do obozowiska, i ani rusz z miejsca. Tak Maciej z jednym szwadronem rozbił w perzynę całe wojsko tureckie, a tego najstarszego pohańca przywiózł w klatce na zamek królewski. To dopiero była radość i świętowanie! Król na złość wszystkim jenerałom ustanowił Macieja wodzem nad całym wojskiem i nakazał mu, żeby je znowu podszykował i wystroił.

W tym czasie już sołtysowej Magdusi szło na osiemnasty rok, a wyrosła z niej dziewczyna dorodna jak jabłuszko. Często wspominała Maciusia, gdzie to on może się podziewać, a i niejedną łezkę przy tych wspomnieniach uroniła. Ale lata biegły, a po Macieju ani widu, ani słychu, no, myślała już sobie, gdzieś tam się w świecie całkiem zgubił, a to kogucie proroctwo, przez które sołtys Maciusia wygnał, to była tylko dziecinada. O zamążpójściu wcale nie myślała, ale kiedy jej ojciec zaczął wmuszać bogatego gładysza z sąsiedniej wioski, przestała się w końcu sprzeciwiać. I zaczęli u sołtysa szykować wielkie weselisko. Kołaczy napiekli całe fury, jadł od samego

rana, kto tylko usta miał, a muzyka grała, aż się okna trzęsły. Gdy panna młoda siadała na wóz, by jechać do kościoła na ślub, na kalenicy zaczęły świergotać jaskółeczki. Ta jedna powiada:

—  Zapomniała Maciusia, zapomniała Magdusiai

Magdusi dech zaparło, pobladła, a tu ta druga jaskółeczka szczebioce:

—  Toż gdyby wiedziała, że jej Maciej zdrów i cały, pewnie by czekała!

Magdusię jakby nożem kto dźgnął. Łzy jej rzuciły się do oczu, czym prędzej zeskoczyła z wozu i pobiegła do babcinej przybudówki i tam skryła się w komórce. Na nic zdały się prośby i groźby, na nic nalegania, ona do ślubu nie pojedzie i basta. Pan młody, był to syn bogatego chłopa, obraził się, trzasnął z bicza i pojechał do domu z niedoszłego weseliska. Sołtys ze wściekłości o mało Magdusi nie zabił, ale co się stało, to się już nie odstanie. A w końcu, żeby się przynajmniej wstydu najadła, posłał ją do obory jako młodszą krowiarkę.

Maciej tymczasem zabrał się do odszykowania królewskiego wojska. Ale kiedy zaszedł do królewskiej skarbnicy, aby wziąć pieniędzy na uzbrojenie, skarbnica była pusta jak dłoń żebraka. Przyparł skarbnika, gdzie te dukaty, co je tam odłożył na potrzeby wojska. Okazało się, że dukaty już jenerało-wie dawno wyciągnęli i na rozmaite marności utracili. Maciej wpadł we wściekłość, że tak nadaremnie się trudził, ale nie rzekł nic. Zawołał tylko na stronę Jurę, takiego jednego grac-kiego wojaka, z którym był w Mentekaptusowej kryjówce, i powiada:

—  Nie ma rady, Juro, żeby wyszykować całe wojsko, trzeba jeszcze raz podebrać zbójnikom dukatów ze skarbu.

—  Jeśli nie ma innej rady, podbierzemy.

—  Pamiętasz chociaż dobrze, jak wtedy jechaliśmy? Na to Jura, że pamięta, po ciemku by tam trafił.

—  No to dobrze — powiada Maciej — więc posłuchaj! Napadać Mentekaptusa w lesie nie ma co, nic byśmy nie zwojo-

I

18

19

wali, a tylko po próżnicy tracili ludzkie żywoty. A skusić go na królewskie złoto też nam się nie uda. Ale ja zrobię coś takiego, że go wyciągnę z kryjówki, a ty w tym czasie wpadniesz i wywieziesz, ile tylko się da. A jak to wszystko dobrze przeprowadzisz, zrobię cię jenerałem, Juro!

Jura się na wszystko zgodził, więc Maciej wyłożył mu cały swój tajny plan. Mentekaptus Macieja srodze nienawidzi i wypatruje sposobności, żeby się na nim zemścić. No to kazał Maciej rozgłosić wszędzie, gdzie się kręcą szpiedzy Mentekaptu-sa, że tego a tego dnia pojedzie przez czarny las ze swoją małą przyboczną drużyną. Mentekaptus na pewno wyjdzie z całą rotą by na Macieja czatować w jakiejś zasadzce. Będzie chciał dopaść go żywego albo martwego, a w tym czasie Jura opróżni mu kryjówkę.

Powiedziane, zrobione. Maciej dał Jurze dwa tęgie wozy i dwudziestu wiernych wojaków, a sam wziął tylko trzech przewodników i pojechali w czarny las. Konia miał Maciej pięknego, wronego, nazywał go Wietrzyk, a wiedział, że Wietrzyk jest niezawodny, z każdego niebezpieczeństwa go wyprowadzi. I tak się stało, jak Maciej przewidywał. Ledwo dojechał w czarnym lesie do tego starego dębu, na którym kiedyś rzeź-nikowi wołka pokazywał, Mentekaptus ze swoją rotą wypadł z gęstwiny i dalejże pędzić do Macieja.

— Leć, Wietrzyku! — Maciej pochylił się nad grzywą swego wiernego konia, a ten poszybował jak strzała. Ale gdy przeskakiwał rów przy gościńcu, prawym przednim kopytem zarył w dziurę po wykarczowanym pniu, a wtedy Maciej przekoziołkował mu przez łeb i spadł na ziemię. Wyrżnął ciemieniem, zamroczyło go, leżał całkiem jak bez życia. A tu już zbójnicka czeladka otoczyła go, po czym skrępowała powrozami i jak kłodę powieźli Macieja na wozie do swojego zbójnickiego obozowiska.

Tymczasem wojak Jura zrobił, co miał przykazane, załadował dwa wozy złota ze zbójnickiej kryjówki i pognał do stolicy, co koń wyskoczy. Ale tam już byli Maciejowi przewodnicy i z przerażeniem donieśli, że pod jenerałem Maciejem koń

20

się potknął, a Maciej wpadł zbójnikom w ręce. Jenerałom w to graj, że mają z głowy tego znienawidzonego przybłędę, i ledwo Jura wjechał z pieniędzmi na królewski dziedziniec, zaczęli kręcić się wokół złota i Jurze spod rąk je wybierać. Ten, że niby musi wszystkie konie w swoim regimencie podkuć, tamten znowu, że musi wojakom sznury do kapot zakupić, trzeci chce na chleb, czwarty na owies i nic tylko całymi garściami napychali sobie złotem jeneralskie kieszenie. Jura jak nie skoczy, jak ich szablą nie zacznie odganiać od wozu, krzycząc, że musi ze wszystkiego co do grosza przed Maciejem się wyliczyć. Ale Jura był zwykłym wojakiem, toteż jenerałowie zawołali straż, no i strażnicy ściągnęli Jurę z konia, pałasz mu z ręki wytrącili i ani się miły Jura obejrzał, jak siedział w ciemnicy na słomie.

Maciej, biedaczysko, był w gorszych od Jury opałach. Herszt Mentekaptus kazał go przywiązać do świerka tuż przy wielkim ognisku, a powrozy tak zacisnąć, żeby mu się wrzynały w ciało, po czym okrutnie go przesłuchiwał, gdzie podziało się złoto ze zbójnickiej kryjówki. Maciej tylko głową potrząsał, że niby nic nie wie. Mentekaptus, zielony ze wściekłości, zaczął go smagać batem, ale Maciej milczał jak dąb, ani słóweczka, ani westchnienia z siebie nie wydał. Na koniec po daremnych męczarniach Mentekaptus postanowił ściąć Maciejowi głowę na drugi dzień o wschodzie słońca. Po północy, gdy ognisko zaczęło wygasać, a wszyscy zbójnicy opatuleni w kapoty posnęli, próbował Maciej zerwać powrozy. Ale gdzie tam, trzymały jak z żelaza. Przyszło mu na myśl, że to już druga noc w jego młodym żywocie, kiedy musi czekać na śmierć, i przypomniał sobie Magdusię. Nagle słyszy nad głową, że z korony wysokiego świerka grucha gołąbek. Dziwna rzecz, toż o północy gołębie nie gruchają, widać mu się tylko tak wyrwało przez sen gdzieś tam w gniazdku. Ale po chwili gruchanie się powtórzyło i rozeznał cichutkie:

— Macieju! Macieju!

Rozejrzał się dokoluśka w ciemności, aż tu na najniższej gałęzi naprawdę zobaczył gołąbka.

21

¦— Macieju — cieniuśko zagruchał ten gołąbek — tyś ocalił kiedyś życie mojej matusi, a za to dzisiaj ja pomogę tobie!

Sfrunął do Macieja, pazurkami chwycił się jego ramienia i słabym dzióbkiem zaczął skubać węzeł. Ale daremnie się trudził, te węzły były mocno zasupłane i maleńkim dziobem nie dało się ich nawet uszczknąć. Maciej szepnął do gołąbka ze smutnym uśmiechem:

—  Leć sobie, gołąbku, to próżna fatyga, ja już się stąd nie wydostanę...

Gołąbek na to nic nie powiedział, sfrunął Maciejowi z ramienia i zaczął łapkami popiół w ognisku rozgrzebywać. Grzebie, grzebie, aż tu pod pazurkiem błysnął mu żarzący się węgielek. Gołąb go chwycił dzióbkiem, wzleciał i złożył Maciejowi na ramieniu jak raz w tym miejscu, gdzie się krzyżowały powrozy. I znowu chwycił się kapoty pazurkami i po cichutku wachlował skrzydełkami, żeby węgielek rozżarzył się na dobre.

Maciej czuł, jak węglik mu się tli na ramieniu, a po chwili zaczął go parzyć przez kapotę. Ale wtedy gołąbek zaszeptał:

¦— Spróbuj, Macieju, rozerwać powrozy!

Maciej cały się naprężył, szarpnął ramionami i proszę, nadpalony węglikiem powróz pękł. Chłopak chciał podziękować gołąbkowi, ale szukaj tu gołąbka w ciemności, zatrzepotał skrzydełkami i znikł bez śladu. I podkradł się Maciej cichaczem z obozu aż do miejsca, gdzie zbójnicy mieli przywiązane konie, odwiązał jabłkowitego siwka, którego dosiadał sam herszt Mentekaptus, osiodłał go i jak strzała wypadł z lasu. Cma nie ćma, gnał do miasta jak ten wiatr, a kiedy na niebie wystrzeliły pierwsze promyki słonka, wleciał w bramę królewskiego zamku, aż się wszystkie straże spłoszyły. Wozy, co z nimi Jurę wyprawił, stały puste na środku królewskiego dziedzińca.

—  Gdzie Jura? — huknął na straże tak wściekle, aż się okna zatrzęsły.

Straże tylko wzruszyły ramionami, ale z okienka więziennego, za którym Maciej spędził jedną złą noc, rozległ się krzyk:

22

-— Tu jestem, panie Macieju, skuli mnie i zamknęli w nareszcie.

Maciej przykazał, żeby Jurę zaraz wywiedli, i gniewnie pyta, co to niby ma znaczyć: wozy na dziedzińcu puste, a Jura w kajdanach. Ba, co miał Jura robić, przecież nie weźmie winy na siebie, powiedział tedy Maciejowi, co tu się działo, jak tylko wieść się rozniosła, że Maciej jest w niewoli, i jak to jenerało-wie królewscy wszystko złoto rozkradli. Maciej się zeźlił, dowódcy straży wyrwał szablę z ręki i tak jak stał, bez jeneral-skiej kapoty, w samej koszuli do cna potarganej pognał na siwku do obozu. Tam była żałoba, wojacy siedzieli ze zwieszonymi głowami, no bo bez Macieja kto ich teraz weźmie w obronę, oj, teraz dopiero przyjdą na wojsko złe czasy. Kiedy Maciej wjeżdżał w bramę, dwaj strażnicy najeżyli na niego piki. Ale jak Macieja poznali, taka radość ich zdjęła, że czaka z głowy zerwali i dalejże rzucać je w górę i krzyczeć: Hurra! Hurra!, aż się całe wojsko zbiegło. I to ,,hurra" już za chwilę leciało przez cały obóz jak burza grzmiąca nad jakim lasem. Maciej rozkazał trąbić alarm jeneralski i wszystkich jenera-łów czym prędzej do niego przywołać.

Szły te panocki blade, miny robiły, że niby bógwijak się cieszą z ocalenia Macieja, ale w środku targała nimi wściekłość i strach, co to z nimi teraz będzie. Maciej im rozkazał ustawić się w szereg jak prostym wojakom, pchnął posłańców po wozy, postawił przy nich Jurę i wrzasnął na cały obóz:

—  Dukaty zwracać! Wszystkie, co do jednego!

Jenerałowie się ociągali, ten, że niby wczoraj całemu pułkowi żołd zapłacił, tamten, że podków nakupił dla całej kompanii, ów, że wziął z wozu tylko tyle, ile mu za służbę pan król jest dłużny i ani grajcara więcej. Było jasne, że po dobroci z nimi nie można.

...