Foley Gaelen - Książę 02 - Diaboliczny lord.pdf - Książe - anastazja352

GAELEN FOLEY

DIABOLICZNY LORD

Przekład

Maria Wojtowicz

Jakiś potwór tu nadchodzi...

Makbet

akt IV, scena 1, przekład Józefa Paszkowskiego

Londyn 1814

Cienie wokół wysubtelniały i uwypukliły wyrazisty profil Luciena, gdy spoglądał na

zatłoczoną salę balową z wyżyn mrocznej galerii. Jego wysoka wytworna postać w

migotliwym blasku płonącej w kinkiecie świecy zdawała się to znikać, to znów się

materializować - jakby nie był człowiekiem, lecz zjawą. Rozedrgane światło tworzyło

refleksy w kruczoczarnych włosach i podkreślało czujny, przebiegły wyraz srebrzystych oczu.

Cierpliwości. Wszystko przebiega zgodnie z planem. Ostateczny rezultat zależy

przede wszystkim od umiejętnego przygotowania, on zaś opracował wszystko niezwykle

skrupulatnie.

Pogrążony w zadumie lord Lucien Knight podniósł do ust kryształowy kielich; zanim

wypił łyk burgunda, rozkoszował się przez chwilę niezrównanym bukietem wina.

Nie znał jeszcze nazwisk ani twarzy swoich przeciwników, wyczuwał jednak

obecność tej bandy szakali. Podkradali się blisko, coraz bliżej... Znakomicie! Był gotowy.

Zastawił pułapkę, postarał się o niezawodną przynętę. Takiemu połączeniu występku i

zmysłowości nie oprze się żaden szpieg!

Pozostawało już tylko uważnie obserwować i czekać.

Ciągnąca się od dwudziestu lat wojna zakończyła się wreszcie ostatniej wiosny klęską

Napoleona, jego abdykacją i osadzeniem go pod strażą na Elbie, jednej z wysp Morza

Śródziemnego. Teraz była już jesień i europejscy władcy zebrali się w Wiedniu, by ustalić

ostatecznie warunki pokoju. Ale przecież każdy z odrobiną oleju w głowie powinien sobie

uświadamiać, że póki Bonaparte nie zostanie przetransportowany w inne, lepiej strzeżone

miejsce (choćby pośrodku Atlantyku), koniec wojny nie jest wcale taki pewny!

Elba leży o dwa kroki od włoskiego buta! No i nie brak tych, którym pokój wcale nie

odpowiada: albo nie widzą żadnej osobistej korzyści w przywróceniu władzy Burbonów we

Francji, albo wzdychają do powrotu Napoleona. Jako jeden z asów wywiadu Korony

Brytyjskiej, Lucien otrzymał od ministra spraw zagranicznych, wicehrabiego Castlereagha,

wyraźne rozkazy: dopóki pokój nie zostanie ostatecznie ratyfikowany, ma nieustannie czuwać

jako obserwator i obrońca ojczystej ziemi. Nie dopuścić, by wrogie, kryjące się w cieniu siły

przenikały do Anglii i wywoływały tu niepokoje i zamieszki.

Lucien wypił znów nieco wina. W jego srebrzystych oczach pojawiła się żądza walki.

Niech tylko spróbują! Odnajdzie ich, schwyta i zniszczy tak samo, jak pokonał i zlikwidował

wielu innych! Nie zamierzał biernie czekać. Sam ich do siebie zwabi!

Nagle w dole pod nim rozległy się wiwaty; przez salę balową przeleciały gromkie

brawa. No, no! Otóż i nasz bohater!

Lucien wychylił się z galerii, opierając łokcie o balustradę, z cynicznym uśmiechem

przyglądał się jak triumfalnie wkracza na salę jego brat bliźniak - pułkownik lord Damien

Knight, olśniewający w szkarłatnym mundurze, surowy i dostojny niczym archanioł Michał,

który właśnie rozprawił się ze smokiem. Blask bijący od złotych epoletów i paradnej szpady

tworzył wokół niego coś w rodzaju aureoli. Nawet przysłowiowa już kamienna powaga

pułkownika nie zniechęcała roju urzeczonych niewiast, gorliwych adiutantów, młodszych

oficerów i wszelkiej maści pochlebców, którzy natychmiast skupili się wokół swego

bożyszcza. O tak, Damien zawsze był wybrańcem losu!

Lucien pokręcił głową, karcąc samego siebie. Mimo że jego usta wygięły się w

ironicznym uśmiechu, za pogardliwym spojrzeniem taił się ból. Jakby nie dość było tego, że

nieustraszone męstwo na polach bitew zapewniło Damienowi sławę i zjednało mu ogólny

podziw, bohaterski pułkownik niebawem miał zostać hrabią! Zaszczyt ten wynikał z

ostatecznego rozstrzygnięcia zagmatwanej kwestii pochodzenia obu braci... A kto na tym

skorzystał? Oczywiście starszy z bliźniaków!

Jednakże Lucien cierpiał nie z powodu zazdrości o brata. Dręczyła go samotność. Czuł

się jak dzieciak odtrącony przez najwierniejszego przyjaciela i sprzymierzeńca. Przecież tylko

Damien naprawdę go rozumiał. Przez większość swego życia (mieli teraz po trzydzieści jeden

lat) bliźniacy byli nierozłączni. W burzliwych latach wczesnej młodości zostali ochrzczeni

przez koleżków Lucyferem i Demonem, a zatrwożone mamuśki debiutantek ostrzegały swoje

pociechy przed tą parą diabłów. Ale tamte beztroskie dni wspólnych uciech i serdecznej

zażyłości skończyły się raz na zawsze, gdy Lucien sprzeniewierzył się rycerskim zasadom

wyznawanym przez brata.

Damien nigdy w pełni nie zaaprobował decyzji Luciena, który dwa i pół roku temu

porzucił armię i dołączył do grona tajnych agentów, działających pod przykrywką funkcji

dyplomatycznych. Oficerowie liniowi, tacy jak Damien, z reguły uważali szpiegów za podłe

gady. Starszy z bliźniaków był urodzonym bohaterem. Każdy, kto ujrzał go w bitewnym

zamęcie, z twarzą umazaną prochem i krwią, nie miał co do tego wątpliwości. Ale ów heros

nie odniósłby aż tylu triumfów bez nieustannego dopływu informacji, których dostarczał mu

Lucien wbrew regulaminowi i z narażeniem własnego życia. Dotyczyły one lokalizacji sił

wroga, ich sprawności bojowej, liczebności oraz przewidywanej taktyki. Z pewnością

cierniem w boku niezrównanego dowódcy była świadomość, że nimb jego sławy

prezentowałby się znacznie skromniej, gdyby nie pomoc braciszka nędznego szpiega.

To mu nie zaszkodzi! - myślał cynicznie Lucien. Nadal potrafił zręczniej od innych

ukłuć nadętego wojennego bohatera.

- Lucien! - rozległ się za jego plecami nieco zdyszany głosik. Odwrócił się i ujrzał w

drzwiach ponętną postać Caro.

- A, moja najdroższa lady Glenwood! powiedział aksamitnym głosem, wyciągając do

niej rękę.

Uśmiechnął się przy tym tajemniczo. Ciekawe, czy Damien bardzo się wścieknie?

- Wszędzie cię szukałam! Długie loki, zwisające jak u lalki po obu stronach jej

uróżowanej twarzy, zakołysały się, gdy podbiegła do niego z szelestem czarnej atłasowej

sukni. Uśmiechnęła się figlarnie, ukazując wdzięczną szparkę między dwoma górnymi

ząbkami, wzięła go za rękę i nie zaoponowała, gdy przytulił ją mocno do siebie. - Damien już

tu jest...

- Kto? mruknął z roztargnieniem, muskając wargami jej wargi. Jęknęła cichutko i

stopniała w jego objęciu. Czarny atłas jej sukni ocierał się zmysłowo o biały brokat jego

kamizelki. Ubiegłej nocy okrywała ich tylko nagość.

Mimo że dwudziestosiedmioletnia baronowa nosiła żałobę po zmarłym mężu, Lucien

bardzo wątpił, czy przelała po nim choćby jedną łzę. Dla kobiet pokroju Caro mąż stanowił

tylko zawadę w pogoni za uciechami życia. Stanik czarnej jak noc sukni był tak skąpy, że

obfity biust w każdej chwili mógł wyzwolić się z tej uwięzi. W zestawieniu z czernią atłasu

karnacja baronowej wydawała się jeszcze bielsza, wręcz alabastrowa. Usta natomiast

dorównywały szkarłatem różom wpiętym we włosy o barwie czekolady, zaczesane do góry z

wyjątkiem wspomnianych loków. Po chwili Caro z niejakim trudem przerwała pocałunek,

odpychając się obiema dłońmi od piersi Luciena.

Kiedy odsunęła się od niego, spostrzegł jej triumfalną minę, zarumienione policzki i

zwycięskie błyski w brunatnych jak rodzynki oczach. Powściągnął bezczelny uśmieszek, gdy

Caro z przesadnie skromną minką przesłoniła oczy rzęsami i pogładziła klapy jego czarnego

fraka (był dziś w pełnej gali dyplomatycznej). Nie ulegało wątpliwości: sądziła, że dokonała

tego, co nie udało się żadnej z jej rywalek - usidliła obu bliźniaków i będzie mogła teraz wy-

grywać jednego Knighta przeciw drugiemu dla zaspokojenia własnej próżności. Nic z tego,

moja pani, czeka cię nie lada niespodzianka!

Lucien wiedział, że nie postępuje fair, ale nie oparł się pokusie zakpienia z

zarozumiałej ślicznotki. Oblizał sugestywnie wargi, nie odrywając wzroku od Caro, po czym

zerknął wymownie na tonącą w mroku ścianę galerii.

- Nikt nas tu nie zobaczy, najdroższa. Masz ochotę? Parsknęła gardłowym śmiechem.

- Ach ty... zbereźniku! Dostaniesz znacznie więcej... we właściwej porze. Teraz mam

ochotę spotkać się z Damienem. Lucien uniósł brew. Grał swą rolę z ogromną wprawą.

- We trójkę?

- Właśnie. Niech wie, że nie mamy nic do ukrycia! Rzuciła mu spod rzęs przebiegłe

spojrzenie i wygładziła jego biały jedwabny fular. - Musimy zachowywać się całkiem

swobodnie!

- Spróbuję, ma cherie - mruknął.

- Doskonale! No to chodźmy. - Wzięła go pod ramię i pociągnęła w kierunku krętych

schodków, prowadzących na salę balową. Szedł potulnie, co nie wróżyło nic dobrego i

powinno było dać jej do myślenia. - Możesz przysiąc, że nic mu nie powiedziałeś?

- Ależ, mon ange, jak bym mógł powiedzieć choć słowo?

Nie uznał za stosowne wyjaśnić, że między identycznymi bliźniętami słowa nie są

wcale potrzebne do wymiany informacji. Spojrzenie czy uśmiech wystarczały za całe tomy.

Doprawdy strach pomyśleć, że ta rozpustna mała intrygantka o mały włos nie wydała się za

Damiena! Na szczęście dla tego herosa, jego braciszek podły gad - pospieszył mu znów na

ratunek i zaraz przekaże informację najwyższej wagi: Caro nie zdała egzaminu.

Lucien nachylił się do jej ucha.

- Mam nadzieję, że tak czy owak wybierzesz się ze mną do Revell Court, jak się

umówiliśmy?

Rzuciła mu niespokojne spojrzenie.

- Prawdę mówiąc, kochanie... nie jestem tego pewna.

- Co takiego?! - Zatrzymał się i spojrzał na nią z gniewem. - Czemu nie? Chcę, żebyś

pojechała!

Rozchyliła lekko wargi i miała taką minę, jakby jego natarczywe żądanie omal nie

przyprawiło jej o orgazm. - Ach, Lucienie...

- No więc, Caro? - odparł równie nagląco.

Istotnie zależało mu na jej obecności - z tej prostej przyczyny, że każda piękna kobieta

była na wagę złota w jego superpułapce na szpiegów konkurencji.

- Nic nie rozumiesz! - powiedziała, dąsając się. - Bardzo bym chciała z tobą pojechać,

tylko... Dostałam dziś list od panny Skromnisi. Pisze mi, że...

Foley Gaelen - Książę 02 - Diaboliczny lord.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: