Telegraf – krótka historia.pdf

(78 KB) Pobierz
Telegraf – krótka historia
wieżyca telegrafu optycznego
…od zamierzchłych czasów ludzkość korzystała z różnych prymitywnych rodzajów
sygnalizowania, w celu przekazywania pilnej i ważnej informacji. Ognie zapalane na
najwyższych okolicznych punktach, czy też dym z ognisk, miały zawiadomić o zbliżeniu się
wrogów, albo niebezpiecznym żywiole. Pewne plemiona i narody wykorzystywały do tych
celów kombinacje dźwiękowych sygnałów uzyskiwanych za pomocą perkusyjnych
muzycznych narzędzi (bębnów). Inni nauczyli się podawać określone wiadomości
manipulując odbitym światłem słonecznym, dzięki systemom luster.
W 1792 roku we Francji Claude Chappe stworzył system przekazywania wzrokowej
informacji, który otrzymał nazwę telegrafu optycznego. Była to seria budowli z
umieszczonym na dachu drążku z ruchomymi poprzeczkami. Obiekty te postawione na
najwyższych możliwych do tego celu miejscach, mogły być obserwowane z następnej takiej
budowli. Wieże stacji przekaźnikowych znajdowały się w odległości od 16 do 32 kilometrów
od siebie. Na każdej z wież umieszczono lunetę.
Poruszanie drążkami było możliwe przy pomocy systemu lin umieszczonych wewnątrz
budynku. Każde ramię mogło zająć 7 pozycji a ponadto dodatkowe ramię krzyżowe
pozwalało na kolejne cztery układy, co razem umożliwiało stworzenie kodu opartego na 196
kombinacjach.
Ramiona koloru czarnego miały od 1 do 10 metrów długości i zostały odpowiednio
wyważone. Lampy, które montowano po to by przekazywać wiadomości nocą okazały się w
praktyce jednak nieużyteczne.
Chappe stworzył specjalną tabelę kodów, gdzie każdej literze alfabetu odpowiadała obliczona
figura, utworzona przez semafor, w zależności od położenia w stosunku do poprzecznych
belek podpierającego drążka. System Chappe pozwalał przekazywać wiadomości z
szybkością 2 słów na minutę. Ta nowinka komunikacyjna szybko rozprzestrzeniła się po
Europie. W Szwecji łańcuch stacji optycznego telegrafu działał do 1880 roku.
Jedna z pierwszych prób stworzenia środka łączności z wykorzystaniem elektryczności
wydarzyła się w drugiej połowie XVIII wieku, kiedy to w 1774 roku Lesage zbudowano w
Genewie elektrostatyczny telegraf . W 1796 roku hiszpański wynalazca Francisco Salva
stworzył własną konstrukcję elektrostatycznego telegrafu. Później, w 1809 roku niemiecki
uczony Samuel Soemmering zbudował i wypróbował elektrochemiczny telegraf . Pierwszy
elektromagnetyczny telegraf (elektromagnetyczno igiełkowy) stworzył rosyjski uczony
Paweł Szyling w 1832 roku. Publiczny pokaz pracy aparatu odbył się w mieszkaniu Szylinga
21 października 1832 roku.
Wynalazca opracował także oryginalny kod, w którym każdej literze alfabetu odpowiadała
kombinacja symboli, która była manifestowana czarnymi i białymi punktami widocznymi w
aparacie jego telegrafu. Chwilę później, bo już w 1833 roku elektromagnetyczny telegraf
1
441978750.002.png 441978750.003.png
 
zbudowali w Niemczech Carl Friedrich Gauss i Wilhelm Weber., w Wielkiej Brytanii Cooke i
I.Uitstonom (1837), a w USA elektromagnetyczny telegraf został opatentowany przez S.
Morse’a w 1837. Telegraficzne aparaty Szylinga, Gaussa-Webera, Cooke’a-Uitstonoma były
układami elektro-magnetycznymi, a aparat Morse’a używał układu elektro-mechanicznego .
Największą zasługą Morse’a jest niewątpliwie wynalazek specyficznego kodu
telegraficznego, gdzie litery alfabetu zostały przedstawione przez kombinację punktów i
kreskę ( kod Morse’a ). Komercyjną eksploatację elektrycznego telegrafu rozpoczęto w
Londynie w 1837 roku.
W 1843 roku szkocki fizyk Aleksander Bain zademonstrował i opatentował własną
konstrukcję elektrycznego telegrafu . Układ Baina jest uważanym za pierwszy prymitywny
faks. W 1855 roku włoski wynalazca Giovanni Caselli stworzył analogiczne urządzenie, które
nazwał pantelegraf i zaproponował aby używali go kupcy i handlowcy.
7 maja 1895 roku rosyjski naukowiec Aleksander Popow zademonstrował przyrząd, nazwany
przez niego „grozootmietczik” , który był przeznaczony do rejestracji fal
elektromagnetycznych. Przyrząd ten jest uznawany za pierwszy w świecie telegraficzny
aparat bezprzewodowy . W 1897 roku przy pomocy aparatów bezprzewodowej telegrafii
Popow urzeczywistnił przyjmowanie i przekazywanie wiadomości między brzegiem i
wojskowy statkiem. W 1899 roku Popow skonstruował zmodernizowany wariant tego
aparatu, gdzie przyjmowanie sygnałów (alfabetem Morse’a) odbywało się przez słuchawki
umieszczone na głowie operatora. W 1900 roku dzięki radiostacjom zbudowanym na wyspie
Gogland i w rosyjskiej morskiej bazie w Kotce, pod kierownictwem Popowa były z
powodzeniem prowadzone prace awaryjno-ratunkowe na pokładzie okrętu wojennego
„Generał-Admirał Apraksin”, tkwiącego na mieliźnie przy wyspie Gogland. W wyniku
wymiany wiadomości, przekazanej metodą bezprzewodowej telegrafii, do rosyjskiego
lodołamacza „Jermak” dotarła we właściwym czasie szczegółowa informacja o fińskich
rybakach, dryfujących na oderwanej bryle lodu.
W 1896 roku w Wielkiej Brytanii Włoch Gulijelmo Marconi złożył patent „O poprawkach,
przeprowadzonych w aparacie bezprzewodowej telegrafii”. Aparat, przedstawiony przez
Marconiego, w ogólnych zarysach powtarzał konstrukcję Popowa, wielokrotnie do tego czasu
opisaną w europejskich popularnonaukowych pismach. W 1901 roku Marconi osiągnął stałą
transmisję sygnału bezprzewodowego telegrafu (litery S) przez Atlantyk.
W 1872 roku francuski wynalazca Jean Baudot utworzył aparat telegraficzny który miał
możliwość przekazywania pojedynczym przewodem dwóch i więcej wiadomości w jedną
stronę. Oprócz tego, Baudot stworzył bardzo dobry telegraficzny kod ( kod Baudot ), który
później został przyjęty do powszechnego użytku i otrzymał nazwę: Międzynarodowy
telegraficzny kod № 1 (ITA1). Zmodyfikowana wersja MTK № 1 otrzymała nazwę MTK №
2 (ITA2). ITA2 jest wciąż używany między innymi w telekomunikacyjnych urządzeniach dla
głuchoniemych TDD i w krótkofalarstwie jako RTTY. Aby uhonorować jego twórcę
jednostka szybkości przekazywania informacji to baud. (bod/s)
2
441978750.004.png 441978750.001.png
 
Zgłoś jeśli naruszono regulamin