Gaston Diane - Skandal w wyższych sferach(1).pdf - Gaston Diane - zenobia1973

D iane G aston

Skandal w wyższych

sferach

Rozdział pierwszy

Jedna z najpiękniejszych pereł wśród wyższych sfer, kobieta urodziwa do tego stopnia, że

każdy mężczyzna byłby gotów bić się na śmierć i życie o jej względy, lady W. po cichu opłakuje

śmierć męża-mordercy. Co pogrążona w żałobie wdowa wiedziała o nikczemnych czynach mał-

żonka?

„The New Observer", 12 listopada 1818 roku.

- Proszę natychmiast dać mi spokój!

Adrian Pomroy, nowy wicehrabia Cavanley, skręcał właśnie w John Street, kie-

dy usłyszał zirytowany damski głos. Po chwili zauważył nieznajomą kobietę, która

oddalała się pospiesznie od mężczyzny. Natręt nie dał jednak za wygraną i niezwłocz-

nie za nią podążył. W gasnącym świetle listopadowego popołudnia widać było tylko

zarys obu sylwetek.

Adrian przystanął, żeby zorientować się w sytuacji. Wyglądało to na zwykłą

sprzeczkę kochanków, niewymagającą interwencji osób trzecich.

- Proszę tylko o chwilę uwagi! - odezwał się mężczyzna cicho, jakby z obawy,

że ktoś go podsłucha. - O nic więcej - dodał i w desperacji chwycił kobietę za rękę.

- Proszę mnie puścić! - Szarpnęła się nerwowo.

Bez względu na to, czy chodziło o kłótnię bliskich sobie osób, czy też o

sprzeczkę odmiennej natury, Adrian nie zamierzał stać bezczynnie i przyglądać się,

jak ktoś niewłaściwie traktuje kobietę. Momentalnie rzucił się biegiem w kierunku

nieznajomych.

- Ręce przy sobie! - krzyknął. - Cóż to ma znaczyć?

Mężczyzna puścił ofiarę tak gwałtownie, że potknęła się o rąbek obszernej pe-

leryny z kapturem. Adrian na szczęście zdążył ją podtrzymać, nim upadła. Obcy cof-

nął się niepewnie.

- Sir, niech pan nie wyciąga pochopnych wniosków - zwrócił się do Adriana. -

Nie zamierzam krzywdzić tej damy. - Uniósł obie ręce, jakby chciał w ten sposób do-

wieść czystości swych intencji.

Damy? Chwilę wcześniej Adrian był pewien, że ratuje pokojówkę przed natar-

czywym stajennym, teraz jednak przekonał się, że pelerynę uszyto z tkaniny dobrej

jakości, mężczyzna zaś przypomina z wyglądu kupca.

Adrian spojrzał uważnie na kobietę.

- Czy ten jegomość panią skrzywdził?

- Nie. - Jej twarz pozostawała ukryta w cieniu kaptura. - Po prostu nie mam

ochoty z nim rozmawiać.

Mężczyzna zbliżył się o krok.

- Zadałem tej damie tylko kilka pytań...

- Nie udzielę odpowiedzi na żadne z nich - ucięła.

Adrian był wyraźnie wyższy od nieznajomego, więc wyprostował się groźnie,

żeby go zastraszyć.

- Skoro dama nie życzy sobie prowadzić z panem rozmowy, musi pan to usza-

nować. Żegnam.

- Sir, pozwolę sobie wytłumaczyć panu, w czym rzecz. - Jegomość wsunął dłoń

do kieszeni i wyciągnął wizytówkę, którą wręczył Adrianowi. - Nazywam się Samuel

Reed i pracuję dla pisma „The New Observer".

Adrian rzucił okiem na wizytówkę.

- Jest pan żurnalistą? - zdziwił się.

Dziennikarz skinął głową.

- Cała Anglia pragnie poznać reakcję lady Wexin na zdarzenia związane z jej

niegodziwym mężem - ciągnął. - Tylko prosiłem ją o komentarz w tej sprawie.

- Lady Wexin?

Adrian z zainteresowaniem przyjrzał się kobiecie. Właśnie wracał od przyjacie-

la, markiza Tannera, który zaledwie pół godziny temu podsunął mu pod nos artykuł z

„The New Observera".

Tanner niedawno powrócił ze Szkocji, skąd przywiózł nową żonę oraz wieści o

lordzie Wexinie, o którym tyle ostatnio pisano w gazetach. Szczerze powiedziawszy,

ślub Tannera znacznie bardziej wstrząsnął Adrianem niż związana z osobą lorda

Wexina historia morderstwa, zdrady i śmierci.

Lady Wexin wyrwała Adriana z zadumy.

- Sir, czy pańskie milczenie świadczy o tym, że przyznaje pan rację temu czło-

wiekowi? - Oparła się dłonią o mur ogrodu. - Czyżby całkiem obcy ludzie mieli prawo

interesować się moimi prywatnymi sprawami?

Adrian nadal nie widział jej twarzy, ale bardzo dobrze pamiętał tę piękną by-

walczynię salonów. Który dżentelmen mógłby zapomnieć damę o tak niespotykanej

urodzie? Co prawda nigdy nie został oficjalnie przedstawiony lady Wexin, lecz od

czasu do czasu widywał ją na przyjęciach i balach.

- W żadnym razie nie musi pani poddawać się naciskom pana Reeda - oświad-

czył Adrian z krzepiącym uśmiechem. - Już nie będzie pani niepokoił.

W opinii Tannera, lady Wexin padła ofiarą perfidnej gry, która niesłychanie

ekscytowała wszelkiego typu plotkarzy. Gazety dostarczały im pożywki, spekulując o

rzekomym udziale damy w skandalu.

Lady Wexin oderwała rękę od muru.

- Zatem na mnie już pora - oznajmiła, odchodząc.

Po jednym kroku przystanęła, zawahała się i dopiero po chwili ostrożnie ruszyła

dalej.

Adrian zmarszczył brwi. Jego nowa znajoma kuśtykała.

Dziennikarz również przyglądał się jej z uwagą, niewątpliwie zastanawiając się,

czy warto ją dogonić i ponownie zasypać pytaniami. Adrian na wszelki wypadek po-

klepał go po ramieniu.

- Także na pana już pora, panie Reed.

- Ulica nie jest pańską prywatną własnością - obruszył się żurnalista.

Adrian uśmiechnął się lodowato:

- Niemniej jednak nie chciałby pan narażać się na konflikt ze mną, prawda? -

Zerknął na lady Wexin, która nieporadnie manipulowała przy zamku furtki do ogrodu.

- Ta dama niewątpliwie ma serdecznie dość rozmowy z panem. Zechce pan się odda-

lić. - To nie była prośba.

Reed przestąpił z nogi na nogę i niepewnie spojrzał na rozmówcę.

- Żegnam pana, panie Reed - powiedział Adrian cicho, lecz stanowczo.

Dziennikarz z rezygnacją pokiwał głową i powlókł się przed siebie. Po chwili

zniknął za rogiem.

Adrian podszedł do lady Wexin, która coraz bardziej nerwowo poruszała klu-

czem w zamku.

- Pozwoli pani, że pomogę? - zaproponował.

Machnęła ręką ze zniecierpliwieniem.

- Poradzę sobie.

- Stoi pani na jednej stopie. - Wskazał dłonią jej nogi.

Lady Wexin schyliła głowę.

- Trochę boli mnie kostka - przyznała. - Chyba ją skręciłam, jednak zapewniam

pana, że dam sobie radę.

Zamek w końcu ustąpił i otworzyła furtkę, ale na progu potknęła się i nieomal

upadła. Adrian bez namysłu rzucił się przed siebie i pochwycił ją w talii.

- Przecież nie może pani chodzić - zauważył.

Kaptur opadł jej na plecy, a spod niego wyłoniła się piękna twarz. Lady Wexin

miała nieskazitelnie gładką skórę, zupełnie jak rzymski posąg. O ile jednak kamienne

rzeźby są zimne i twarde, o tyle policzki urodziwej damy wydawały się ciepłe i uroczo

zaróżowione.

- Czy to pani dom? - spytał, nieco oszołomiony.

Wyzwoliła się z uścisku, ale nadal opierała się na ramieniu Adriana.

- Oczywiście. - Skinęła głową.

- Proszę mi wybaczyć. - Uśmiechnął się ze skruchą. - Tak, oczywiście, że tak.

Lady Wexin obejrzała się za siebie.

- Muszę zamknąć furtkę, zanim zobaczą - oświadczyła.

- Zanim zobaczą? - Powiódł wzrokiem za jej spojrzeniem.

- Inni żurnaliści. Ciągle czatują pod moim domem, wypatrują mnie, nękają.

Gaston Diane - Skandal w wyższych sferach(1).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: