Sébastien Japrisot - Przedział morderców.pdf - Sebastien Japrisot - uzavrano

SÉBASTIEN JAPRISOT

Przedział morderców

CZYTELNIK * WARSZAWA * 1975

TAK TO SIĘ ZACZYNA..

NADJEŻDŻAŁ POCIĄG z Marsylii.

Dla człowieka, który miał za zadanie sprawdzić, czy wszystko

jest w porządku na korytarzach i w opustoszałych przedziałach,

był to „Phoceen" 7.50 („Potem można sobie coś przekąsić").

W poprzednim — „Annecy" 7.25 — znalazł dwa płaszcze,

parasol i uszkodzenie aparatury regulującej ogrzewanie.

Pochylał się właśnie nad złamaną rączką, gdy przez okno

zobaczył „Phoceen", zatrzymujący się po drugiej stronie

peronu.

Była sobota, początek października, dzień bardzo słoneczny i

zimny.

Podróżni wracający z Południa, gdzie mogli się jeszcze kąpać

w morzu i opalać, byli zaskoczeni widokiem pary, jaka

wydobywała się z ich ust razem ze słowami powitania.

Człowiek, idący korytarzami wagonów „Annecy", liczył sobie

czterdzieści trzy lata, na imię miał Pierre, koledzy nazywali go

Bébé; wygłaszał poglądy skrajnie lewicowe, myślał o strajku

planowanym na najbliższy wtorek i o tym wszystkim, co jak

zwykle działo się o 7.53 na Gare de Lyon w ten nieco chłodny

ranek sobotni, a poza tym był głodny i marzył o filiżance

mocnej kawy.

Ponieważ cały skład „Phoceena" miał i tak zostać na torze

dobre pół godziny, Pierre, wysiadając z „Annecy", zdecydował

się najpierw wypić kawę i dopiero potem „odwalić" pociąg

marsylski. O 7.56 był w stołówce kolejowej na samym końcu

toru M — granatową czapkę zsunął na tył głowy, w ręku

trzymał żółtą filiżankę z czerwonym szlaczkiem, pełną gorącej

kawy — i w towarzystwie kontrolera-krótkowidza oraz

robotnika z północnej Afryki rozprawiał o tym, co da im strajk

wyznaczony na wtorek, kiedy nikt, dosłownie nikt, nie jeździ

pociągami.

Mówił wolno, spokojnie, tłumaczył, że ze strajkiem to trochę

tak jak z reklamą: rzeczą najważniejszą jest trafić do wyobraźni

mieszczuchów. Obaj słuchacze przyznawali mu oczywiście

rację. Rację bowiem łatwo mu przyznawano. Był wysoki,

masywny, głos i ruchy miał powolne, oczy wielkie,

odmładzające. Cieszył się opinią faceta spokojnego, który

jednak potrafi się odciąć, gdy go ktoś znienacka zaczepi.

O 8.05 szedł już korytarzami „Phoceena", rozsuwał i zamykał

oszklone drzwi przedziałów.

W wagonie nr 4, w trzecim przedziale drugiej klasy, licząc od

końca, znalazł na kuszetce żółto-czarną damską apaszkę.

Rozpostarł ją i obejrzał: deseń przedstawiał zatokę nicejską.

Przypomniało mu to Niceę, Promenadę Anglików, kasyno,

małą kawiarenkę w dzielnicy Saint-Roch. W Nicei był dwa razy:

na koloniach letnich, kiedy miał lat dwanaście, i w podróży

poślubnej, kiedy miał lat dwadzieścia.

Nicea.

W następnym przedziale znalazł trupa.

Chociaż w kinie na filmach kryminalnych zwykle zasypiał,

teraz wiedział od razu, że to trup. Kobieta leżała w poprzek

dolnej prawej kuszetki, nogi miała dziwacznie zgięte, tak że

stóp nie było widać pod ławką, światło dnia odbijało się w jej

otwartych oczach, ubranie — ciemny kostium i biała bluzka —

było wprawdzie w nieładzie, ale nie większym, jak mu się

wydało, niż każdej innej pasażerki, która przespała noc na

kuszetce, wcale się nie rozbierając. Lewa ręka z wystającymi

kostkami opierała się o krawędź ławki, prawa dłoń leżała

płasko na cienkim materacyku; ciało zastygło jakby w

momencie, gdy kobieta usiłowała wstać. Podwinięta spódnica

tworzyła trzy fałdy nad kolanami. Elegancki pantofel —

szpilkowy obcas — został na szarym pledzie kolejowym,

zrulowanym w nogach kuszetki.

Pierre zaklął szpetnie i przez dwanaście sekund przyglądał

się zwłokom. W trzynastej sekundzie przeniósł wzrok na

opuszczoną zasłonkę w oknie przedziału. W czternastej

sekundzie spojrzał na zegarek.

Była 8.20. Znów zaklął, zastanawiając się, kogo należy

powiadomić, i sięgnął do kieszeni po klucz, by na wszelki

wypadek zamknąć przedział.

Pięćdziesiąt minut później, gdy uniesiono zasłonkę, słońce

oświetliło kolana leżącej kobiety i zaczęły trzaskać flesze

fotografa z Urzędu Śledczego.

KOBIETA BYŁA brunetką, młodą, raczej wysoką, raczej

szczupłą, raczej ładną. Na szyi, nieco powyżej wycięcia bluzki,

widniały dwa ślady duszenia, przy czym niższy składał się z

wielu małych, okrągłych, stykających się z sobą plamek, a

wyższy, głębszy i jednocześnie szerszy ślad otaczała ciemna

opuchlizna. Lekarz powoli przesunął po niej palcem i zauważył,

że nie jest to tylko zsinienie skóry: ciemna pręga wskazywała, iż

posłużono się tu chyba brudnym paskiem.

Trzej mężczyźni w płaszczach, stojący przy doktorze,

pochylili się, żeby zobaczyć. Rozdeptywane koraliki znowu

zatrzeszczały na podłodze przedziału. Było ich wszędzie pełno;

rozsypane — niby mikroskopijne okruchy słońca — na

prześcieradle, dokoła zmarłej kobiety, na przeciwległej

kuszetce, na podłodze, a nawet o metr wyżej, na wąskim

parapecie okna. Później znaleziono je również w prawej

kieszeni żakietu. Były to tandetne błyszczące perełki z

naszyjnika kupionego w domu towarowym.

Lekarz powiedział, że przypuszczalnie morderca znajdował

się początkowo z tyłu, za ofiarą, zarzucił jej na szyję pasek i

przy zaciskaniu go rozerwał naszyjnik. Na karku nie

dostrzeżono sińców, kręgi szyjne były nietknięte. Natomiast

jabłko Adama i mięśnie boczne zostały silnie uszkodzone.

Bronić się musiała krótko i słabo. Paznokcie pokryte były

lakierem, który odprysnął tylko na jednym paznokciu

środkowego palca prawej ręki. Potem, umyślnie lub

przypadkowo podczas szamotania się, morderca przewrócił

kobietę na kuszetkę. Udusił ją, zaciskając pętlę na szyi. Śmierć

Sébastien Japrisot - Przedział morderców.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: