Herbert James - Fuks.pdf - E-BOOK - BiTS

James Herbert

Fuks

Przełożył: Marek Mastalerz

Tytuł oryginału: FLUKE

Kerry'emu, Emmie i Caseyowi

CZĘŚĆ PIERWSZA

Rozdział pierwszy

Ciepło słońca grzało moje powieki, domagając się, ale niezbyt natarczywie, bym je

otworzył. Wciskające się w uszy dźwięki dotarły w końcu do mojej świadomości.

Chaotyczny zgiełk przerywały przenikliwe piski.

Powoli, niemal niechętnie, otworzyłem zaspane oczy. Powieki rozkleiły mi się

z trudnością do połowy. Jak przez mgłę dostrzegłem obok ciemne futrzaste ciało,

równie duże jak ja. Żebra pogrążonej we śnie istoty unosiły się rytmicznie w górę

i w dół. Otworzyłem usta, z których wydarło się ziewnięcie. Oczy rozwarły mi się do

reszty. Dookoła mnie leżały inne istoty, szare i czarne. Niektóre miały krótkie

i gładkie futerka, inne długie i zmierzwione. Błysnęło nade mną coś białego

i poczułem skubnięcie w ucho. Odsunąłem się ze skowytem. Gdzie byłem? Kim,

a może czym byłem?

Zrazu nieprzyjemne, po chwili dziwnie podniecające wonie dotarły do mych

nozdrzy. Zmarszczyłem nos, wciągając te przenikliwe zapachy, i od razu poczułem się

bezpiecznie. Przycisnąłem się do innych ciepłych ciał, byle dalej od energicznej białej

paskudy, która w końcu dała mi spokój i skokami ruszyła w stronę barierki kojca.

Wspięła się i przednimi łapami wsparła na siatce, z zapałem wymachując zadkiem

i krótkim ogonem. Czyjaś wielka biaława dłoń opuściła się i wyniosła istotę poza

za s i ę g me g o wzroku.

Znów zaskowyczałem, tym razem wstrząśnięty, ponieważ dłoń była taka wielka

i silna! A zapachy dobywające się z niej były kompletnie obce. Przerażające, jednak...

interesujące. Usiłowałem się wcisnąć jeszcze głębiej w kłąb włochatych stworzeń,

starając się nawiązać z nimi jakiś kontakt. Dlaczego otaczały mnie te koszmarne

zwierzęta i dlaczego były mi takie bliskie?

Sen mnie opuścił całkowicie. Do reszty oprzytomniały zadygotałem. Znajdowałem

się w czymś w rodzaju kojca (wydawał mi się bardzo duży), którego posadzka pokryta

była słomą. Siatka kojca była bardzo wysoka, o wiele wyższa ode mnie. Moimi

towarzyszami były psy. O ile pamiętam, w tym momencie wcale nie odczuwałem

s t r ac hu, t y l k o n ajp ra wdopodobni e j b y ł e m c a ł kowi c i e zde z ori entowan y . P a miętam, że

dyszałem gwałtownie i mimowolnie trochę się zmoczyłem. Nie było tego więcej niż

nikły strumyczek. Przypominam sobie, że starałem się wcisnąć pomiędzy dwa

pulchne ciała, z którymi niejasno odczuwałem jakieś pokrewieństwo, umykającą mi

więź. Domyślam się teraz, że poczucie bliskości wynikało z faktu, iż rzeczywiście

byliśmy rodzeństwem. Wtedy jednak reagowałem wyłącznie instynktownie.

Rozejrzałem się dookoła, nie podnosząc zanadto głowy (łba?). Brodę wciąż

miałem zakopaną w słomie. Wszystko było jakieś stłumione, odcienie barw wydawały

się prawie niemożliwe do rozróżnienia, stanowiły jedynie rozmaite warianty szarości

i brudnego brązu. Ale ja w umyśle dopowiadałem sobie barwy, ponieważ już je kiedyś

widziałem... kiedyś... Kiedyś? Kiedy?

Byłem tak zdezorientowany, że już samo pytanie, nie mówiąc o odpowiedzi, było

co najmniej dziwne.

Po chwili zacząłem rozróżniać kolory, sięgając po nie pamięcią jakby

z przeszłości... Podejrzewam, że dar tej pamięci odróżniał mnie od pozostałych

podobnych mi stworzeń. Powoli miękkie szarości zamieniły się w jasne brązy,

szarości ciemniejsze w intensywniejszą brunatność. Czerń pozostała czernią, tyle że

głębszą. Roztoczyła się nagle przede mną cała paleta barw tęczy, wypełniając głowę

zamętem, oślepiając intensywnością. To, co przedtem było czarne, stawało się

ciemnoniebieskie, barwy indygo, setkami odcieni brązów. Fajerwerk kolorów tak ranił

mi ślepia, że musiałem zacisnąć powieki. Mimo to barwy nadal przeciskały się przez

nie. Wreszcie widmo ułożyło się we właściwym porządku, barwy odnalazły

prawidłową równowagę. To, co było oślepiające, stało się przytłumione, odcienie

zaczęły ze sobą harmonizować. Kiedy otworzyłem oczy, monochromatyczny obraz

zamienił się w strojne, ruchome malowidło, w którym każda barwa była samoistna —

ale jednak stapiała się z innymi — i występowała koło swoich przeciwieństw. Do dziś

czuję zachwyt, kiedy nagle, bez ostrzeżenia, objawiają mi się nowe, zaskakujące

barwy, które wydaje się są stworzone wyłącznie dla mnie, choć uświadamiam sobie,

że istniały zawsze, tylko ja ich nie zauważałem. Są one teraz bardziej stłumione, ale

świeższe i bardziej interesujące niż w przeszłości. Podejrzewam, że wynika to z tego,

iż świat wówczas wydawał mi się większy, przebywanie zaś bliżej ziemi zbliża do

natury.

Przeszedłszy przez to osobliwe stadium, którego ani nie rozumiałem, ani

doceniałem, stałem się nieco śmielszy w moich badaniach. Podniosłem łeb ze słomy

i wyciągnąłem szyję. Przede mną przesuwały się twarze, na których widniały urocze,

czułe uśmiechy. Wówczas wyglądały dla mnie wszystkie jednakowo; nie potrafiłem

odróżniać mężczyzn od kobiet, a tym bardziej poszczególnych osób. Nie zdawałem

sobie również sprawy, czym były te olbrzymie istoty. Być może to trochę dziwne, ale

od razu zacząłem odróżniać mniejsze olbrzymy i to nawet nie tylko od dorosłych, ale

od siebie nawzajem. Kilkoro z nich patrzyło na mnie z góry i wydawało dziwne

odgłosy, spoglądając wyczekująco na większe olbrzymy, które stały za nimi. Ponad

gigantami dostrzegałem sterczące wysoko w niebo wielkie budynki z szarej cegły.

Samo niebo zdawało się niezmiernie niebieskie, głębokie i przejrzyste. Niebo to

najczystsza rzecz, jaką kiedykolwiek poznałem; bez względu na to, czy jest nim

zimny lazur poranka, imponujący błękit kobaltowy w ciągu dnia, czy wydziergana

srebrem czerń nocy. Nawet w najciemniejsze dni, gdy błękit zamaskowany jest przez

posępne zwały chmur, najdrobniejsze jego przebłyski sprawiają, że ściska mi się

serce. Wówczas miałem wrażenie, że widzę niebo po raz pierwszy. I w pewnym

sensie tak było. Widziałem je pierwszy raz... innymi oczami.

Jak zaklęty wpatrywałem się przez kilka chwil w błękitny nieboskłon i słoneczne

promienie, aż ślepia zaszły mi mgłą. Zatrzepotałem gwałtownie powiekami. Nagle

dotarło do mnie, czym jestem. Nie byłem tym odkryciem wstrząśnięty. Bez sprzeciwu

zaakceptowałem fakt, czym jestem. Dopiero dużo później, kiedy odżyły dawne

wspomnienia, zacząłem kwestionować swoje nowe wcielenie. Wówczas jednak to, że

jestem psem, uważałem za całkowicie normalne.

Rozdział drugi

Czyżbym wyczuwał u ciebie powątpiewanie, a może coś jeszcze? Może odrobinę

strachu? Proszę jedynie, byś pozwolił swemu umysłowi słuchać, byś na razie

zapomniał o swoich przekonaniach i uprzedzeniach; kiedy skończę opowieść,

zdecydujesz, co o niej sądzić. Dla mnie też jest mnóstwo spraw niejasnych i wiem, że

nigdy nie pojmę ich do końca — przynajmniej nie w tym wcieleniu. Niewykluczone

jednak, że moje opowiadanie pomoże ci choć trochę zrozumieć to, co cię czeka. Może

też dzięki temu będziesz się odrobinę mniej bał.

Gdy rozglądałem się dookoła całkowicie odmiennym od twojego wzrokiem,

poczułem, że coś zaciska się na futrze na moim karku. Nagle zostałem uniesiony

Herbert James - Fuks.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: