Uciekająca narzeczona - Heyer Georgette.pdf - angela3311

GEORGETTE HEYER

Uciekająca narzeczona

Sprig Muslin

Tłumaczył: Wojciech Usakiewicz

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Pani Wetherby odczuwała wielką radość, że może gościć jedynego

żyjącego brata, ale przez pierwsze pół godziny wizyty miała w gruncie rzeczy

okazję jedynie wymienić kilka banalnych uwag nad głowami swej rozbawionej

dzieciarni.

Sir Gareth Ludlow przybył na Mount Street wtedy, gdy młodociana

gromadka, złożona z panny Anny, żywiołowej osóbki, mającej jeszcze rok do

debiutu, panny Elizabeth i panicza Philipa wracała z przechadzki w parku,

odbytej pod opiekuńczymi skrzydłami guwernantki. Gdy tylko owe starannie

wychowywane dzieci dojrzały wysoką, elegancką postać wuja, od razu

zapomniały o wszelkich zasadach dobrego tonu, z takim pietyzmem

wszczepianych im przez pannę Felbridge, i z piskliwymi okrzykami „Wuj Gary!

Wuj Gary!” rzuciły się na łeb, na szyję, aby otoczyć sir Garetha jeszcze przed

progiem. Zanim zrzędliwa, lecz pobłażliwa panna Felbridge zdołała nad nimi

zapanować, kamerdyner już trzymał drzwi, a rozentuzjazmowane stadko

młodych krewnych prowadziło sir Garetha do wnętrza domu. Natychmiast

posypała się nań lawina pytań i zwierzeń, podczas których jego najstarsza

siostrzenica czule uwiesiła mu się u ramienia, a najmłodszy siostrzeniec usiłował

zwrócić na siebie uwagę, ciągnąc z całej siły za drugie. Sir Gareth zdołał się

jednak uwolnić na dostatecznie długą chwilę, by podać rękę pannie Felbridge i

powiedzieć z uśmiechem, który niechybnie przyprawiał tę hojnie wyposażoną

przez naturę kobietę o drżenie serca:

– Jak się pani miewa? Proszę ich nie karcić! To w zasadzie moja wina,

chociaż nie mam pojęcia, dlaczego wywieram na nich tak piorunujące wrażenie.

Ufam, że wróciło już pani lepsze samopoczucie. Kiedy ostatnio się widzieliśmy,

cierpiała pani z powodu niezwykle przykrego ataku podagry.

Panna Felbridge oblała się pąsem, podziękowała i zaprzeczyła, myśląc

jednocześnie, że to podobne do drogiego sir Garetha, by pamiętać o tak

bagatelnym szczególe jak podagra guwernantki. Dalszej wymianie zdań

przeszkodziło pojawienie się na scenie panicza Leigh Wetherby’ego, który

wybiegł ze znajdującej się w głębi domu biblioteki, wołając:

– Czy to wuj Gary?! Na Jowisza, sir, diabelnie się cieszę, że wuja widzę!

Jest coś, o co koniecznie chciałbym zapytać!

Cała kompania porwała następnie sir Garetha na górę, przekrzykując się

nawzajem, i w ten sposób zagłuszając dość ospałe wysiłki panny Felbridge,

próbującej zapobiec zbyt nagłemu wdarciu się wychowanków do salonu przed

oblicze mamy, co byłoby niezgodne z zasadami.

Nadmierna gorliwość nie miałaby naturalnie sensu. Młodzi państwo

Wetherby, począwszy od Leigh, poddanego rygorom korepetycji, które

umożliwiłyby mu jeszcze w tym roku rozpoczęcie kariery uniwersyteckiej, po

Philipa, stawiającego właśnie pierwsze kulfony, jednomyślnie łączyli się w

głęboko przemyślanej opinii, że nigdzie na świecie nie znajdzie się wspanialszego

wuja niż właśnie sir Gareth. Próba zagonienia młodszych latorośli do pokoju

nauki była z góry skazana na niepowodzenie, a w najlepszym razie mogła

doprowadzić do długotrwałych dąsów.

Jeśli zawierzyć starannemu doborowi słów pana Leigh Wetherby’ego, sir

Gareth był tak bardzo tip-top, jak tylko można sobie wyobrazić. Mimo że był

uznanym członkiem Stowarzyszenia Koryntian, nie zadzierał nosa i bez

specjalnych próśb demonstrował aspirującemu do roli dandysa siostrzeńcowi, w

jaki sposób zawiązać fular. Panicz Jack Wetherby, którego ekstrawagancje mody

niewiele obchodziły, ciepło wspominał otwartość wuja i jego ogólne zrozumienie

najpilniejszych potrzeb młodego dżentelmena, znoszącego ograniczenia życia w

Eton College. Panna Anna, niezaprzeczalnie jeszcze przed debiutem, nie

umiałaby wskazać większego źródła radości i dumy niż przejechanie u boku wuja

w jego kolasce rundki lub dwóch dokoła Hyde Parku, ku zazdrości (o tym była

przekonana) wszystkich mniej uprzywilejowanych panien. Co zaś tyczy się

panny Elizabeth i panicza Philipa, to widzieli w wuju sprawcę tak

oszałamiających przyjemności, jak wizyty w amfiteatrze Astleya lub udział w

wielkim pokazie ogni sztucznych. Nie było więc mowy, by mogli dostrzec u

niego choćby najmniejszą skazę.

W tym ostatnim nie byli zresztą odosobnieni, gdyż doprawdy niewielu

ludzi umiałoby znaleźć taką u sir Garetha Ludlowa. Obserwując, jak udaje mu się

raz po raz ku uciesze małego Philipa, demonstrować magiczne właściwości

swego repetiera, słuchać wynurzeń Leigh, przedstawiającego jakiś nurtujący go

problem, pani Wetherby myślała, że trudno o bardziej atrakcyjnego mężczyznę.

Żałowała, bodaj już po raz tysięczny, że nie udało jej się dotąd znaleźć dla niego

kandydatki na żonę, mającej dostatecznie dużo uroku, by zająć w jego sercu

miejsce niezmiennie należące do nieżyjącej ukochanej. Bóg jej świadkiem, że

przez te siedem lat, które upłynęły od śmierci Clarissy, nie szczędziła wysiłków,

by dopiąć swego. Przedstawiła jego rozwadze krocie panien na wydaniu,

niejednokrotnie równie bystrych jak urodziwych, jednak nie zauważyła w jego

szarych oczach nawet namiastki tego ciepłego spojrzenia, jakim zwykł był

obdarzać Clarissę Lincombe.

Rozmyślania te przerwało wejście pana Wetherby’ego, zacnie

wyglądającego czterdziestokilkuletniego mężczyzny, który uścisnął dłoń szwagra

ze słowami:

– O, Gary! Cieszę się, że cię widzę! Następnie nie tracąc czasu, rozesłał

potomstwo do różnych zadań. Gdy skończył, zwrócił uwagę żonie, że nie

powinna zachęcać niedorostków do naprzykrzania się wujowi.

Sir Gareth, który odzyskał już i zegarek, i monokl, wsunął ten pierwszy do

kieszonki, drugi zaś zawiesił na szyi za pomocą długiej, czarnej tasiemki,

powiedział:

– Wcale mi się nie naprzykrzają. Sądzę, że przydałoby się, abym wziął w

przyszłym miesiącu Leigh do Crawley Heath. Widok dobrej walki oderwie go

trochę od roztrząsania zagadnienia kroju surdutów. No cóż, wiem, że nie

popierasz walk zawodowców, Trixie, ale jeśli nie weźmiesz go pod odpowiednią

kuratelę, chłopak wkrótce zacznie się pokazywać w towarzystwie dandysów.

– Niedorzeczność! Z pewnością nie chcesz sprawić sobie kuli u nogi w

postaci tego młokosa – powiedział Warren, niezbyt udanie maskując wdzięczność

za to zaproszenie.

– Owszem, chcę. Lubię Leigh. Nie musisz się obawiać, że pozwolę mu

rozrabiać, bo z pewnością tak się nie stanie.

W tym momencie włączyła się pani Wetherby, dając wyraz myśli, która

właśnie przyszła jej do głowy.

– Och, mój drogi Gary, gdybyś wiedział, jak mi tęskno do dnia, w którym

zobaczę, że rozpieszczasz własnego syna.

– Naprawdę? Tak się składa, że właśnie z tego powodu przyszedłem cię

dzisiaj odwiedzić. – Zauważywszy na jej twarzy wyraz zaskoczenia i zmieszania,

wybuchnął śmiechem. – Nie, nie zamierzam wyznać ci istnienia owocu grzesznej

miłości. Mniemam jednak, a raczej mam nadzieję, że wkrótce będę odbierał od

ciebie gratulacje.

Na chwilę niedowierzanie odebrało jej głos, wnet jednak wykrzyknęła

entuzjastycznie:

– Och, Gary, czy to Alice Stockwell?!

– Alice Stockwell? – powtórzył zdziwiony. – To urocze dziecko, które

próbowałaś mi podsunąć? Wielkie nieba, nie!

– Przecież ci mówiłem – odezwał się pan Wetherby z dyskretnie

zaznaczoną satysfakcją.

Pani Wetherby poczuła mimo woli rozczarowanie, ponieważ ze wszystkich

jej protegowanych panna Stockwell wydawała się najbardziej odpowiednia.

Ukryła to jednak najlepiej, jak umiała, i powiedziała:

– Wyznam, że nie przychodzi mi do głowy, któż by to mógł być. Chyba

że... och, proszę cię, Gary, powiedz, nie daj mi czekać.

– Już mówię – odrzekł, rozbawiony jej podekscytowaniem. – Poprosiłem

Brancastera o pozwolenie na poważną rozmowę z lady Hester.

Skutek tego oświadczenia był dość zgubny. Warren, właśnie zażywający

tabaki, wciągnął do nozdrzy o wiele za dużo proszku, w wyniku czego dostał

ataku kichania. Jego żona zaś, wlepiając wzrok w brata z wyrażającą najwyższe

niedowierzanie miną, wybuchnęła płaczem, wołając:

– Och, Gary, nie!

– Beatrix! – zmitygował ją, niezdecydowany, roześmiać się czy zirytować.

– Gareth, ty mnie nabierasz? Powiedz, że to żart. No tak, naturalnie.

Przecież za nic w świecie nie oświadczyłbyś się Hester Theale.

– Chwileczkę, Trixie – pohamował siostrę. – Skąd u ciebie taka niechęć do

lady Hester?

– Niechęć? Och nie. Ale ta dziewczyna... dziewczyna? Ona musi mieć

teraz ni mniej, ni więcej tylko dwadzieścia dziewięć lat. Kobieta, której od

dziewięciu lat nikt nie swata, która nigdy nie miała powodzenia, odpowiedniej

prezencji i nawet nie próbowała nadążyć za modą... Chyba postradałeś zmysły!

Przecież na pewno wiesz, że wystarczyłoby ci okazać najmniejsze

zainteresowanie... O Boże, jak mogłeś zrobić coś takiego?

W tym momencie jej współmałżonek uznał, że nadszedł czas na

interwencję. Gareth sprawiał wrażenie coraz bardziej rozdrażnionego.

Wprawdzie był uroczym człowiekiem wyjątkowo łagodnego charakteru, nie

należało jednak spodziewać się, że będzie potulnie znosił kwaśne uwagi siostry

na temat damy, którą postanowił poślubić. Pytanie, dlaczego ze wszystkich

panien na wydaniu, tylko czekających na oświadczyny przystojnego baroneta,

wybrał akurat Hester Theale, która przestała uczestniczyć w życiu towarzyskim

po kilku nieudanych dla niej sezonach, aby ustąpić miejsca łatwiejszym do

wydania za mąż siostrom, niewątpliwie mogło zbić z pantałyku, nie należało

jednak do kategorii tych, które Warren uważał za stosowne. Obrzucił przeto żonę

karcącym spojrzeniem i powiedział:

– Lady Hester! Nie znam jej zbyt dobrze, lecz mam ją za młodą kobietę,

której niczego nie można zarzucić. Rozumiem, że Brancaster przyjął twoje

oświadczyny.

– Przyjął? – odezwała się Beatrix, wyłaniając się nagle zza chustki. –

Chciałeś chyba powiedzieć, że zapiał z zachwytu. Omal nie zemdlał z wrażenia,

jak sobie wyobrażam.

– Wolałbym, żebyś siedziała cicho! – Warrena zirytowało to

bezceremonialne wyrażanie emocji. – Możesz być pewna, moja droga, że Gary

najlepiej wie, co jest dla niego dobre. Nie jest małym chłopcem, tylko

trzydziestopięcioletnim mężczyzną. Bez wątpienia lady Hester będzie dla niego

kochającą żoną.

– Bez wątpienia! – odcięła się Beatrix. – Kochającą i śmiertelnie nudną.

Nie, Warren, nie dam sobie zamknąć ust. Kiedy pomyślę o tych wszystkich

urodziwych pannach, które ze wszystkich sił starały się wzbudzić jego

zainteresowanie, a on mówi mi, że poprosił o rękę nijakiej kobiety, bez majątku i

szczególnej urody, w dodatku zaś bezguścia, rażącego głupią wstydliwością...

Och, czuję, że zaraz dostanę spazmów!

– Jeśli ci się to zdarzy, Trixie, to uczciwie ostrzegam, że wyleję ci na głowę

największy dzban wody, jaki będę mógł znaleźć – odparł z przykładną

szczerością jej brat. – Nie bądź taką gąską, moja miła. Biedny Warren musi się

Uciekająca narzeczona - Heyer Georgette.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: