Trening sportowy
Trening sportowy to wieloletni, specjalnie zorganizowany proces pedagogiczny, w ramach którego zawodnik uczy się techniki i taktyki swojej dyscypliny i doskonali je, kształtuje sprawność fizyczna, a także cechy wolicjonalne i osobowość oraz nabywa wiedzę na temat prowadzonej przez siebie działalności sportowej. Celem treningu jest optymalizacja funkcji ustroju i rozwinięcie specyficznej adaptacji wysiłkowej, umożliwiającej uzyskiwanie maksymalnych wyników i osiągnięć w uprawianej specjalności ruchowej.
Adaptacja to zdolność przystosowania się człowieka do różnorodnych warunków środowiskowych. Mówimy o adaptacji genotypowej (polegającej na wytworzeniu zmian anatomicznych i fizjologicznych w puli genetycznej, a więc przekazywanych z pokolenia na pokolenie) lub fenotypowej (reakcje fizjologiczne na działające bezpośrednio bodźce środowiska).
Wczesna specjalizacja to dążenie do możliwie najwcześniejszego przygotowania organizmu do specyficznych wymogów wąskiej specjalizacji ruchowej i funkcjonalnej.
Pojęciem całkiem przeciwstawnym jest tzw. trening ogólnorozwojowy, którego celem miałby być równomierny rozwój cech i dyspozycji stanowiących fundament pod przyszłą specjalizację.
Prawidłowe rozwiązania treningowe muszą być oparte na prawach rozwoju biologicznego młodego organizmu, w szczególności zaś rozwoju wydolności i sprawności fizycznej, co wynika z całokształtu zjawisk wzrastania, dojrzewania i różnicowania ustroju.
Tak więc w funkcji celu, trening przebiegający w latach intensywnego naturalnego rozwoju winien być skierowany na rozbudowę potencjału ruchowego i wszechstronne doskonalenie funkcji oraz nabywanie różnorakich umiejętności ruchowych.
W skali czasu wyróżniamy trzy etapy szkolenia: wszechstronny, ukierunkowany i specjalistyczny.
Trening wszechstronny obejmuje wszelkie grupy środków rozwijających w sposób analityczny poszczególne cechy motoryczności bądź też kompleksowo kształtuje potencjał ruchowy, wzbogacając umiejętności ruchowe w rozmaitych zadaniach.
Trening ukierunkowany grupuje środki służące kształtowaniu celowo profilowanego potencjału ruchowego, w sposób analityczny i kompleksowy, przy zastosowaniu różnorakich metod oraz formowanie zespołu umiejętności charakterystycznych dla prognozowanego kierunku specjalizacji.
Trening specjalny oparty jest o wymogi techniczne i funkcjonalne wybranej specjalizacji. Rozbudowuje sprawność specjalną przy użyciu specjalnych metod, zawiera również środki doskonalenia technicznego, taktycznego, wolicjonalnego i teoretycznego.
Różnicowanie jest konieczne ze względu na efektywność osiągnięcia celu, choć wynika z różnych przesłanek. I tak:
- na etapie szkolenia wszechstronnego różnicowanie umiarkowane jest przede wszystkim kryteriami rozwoju biologicznego,
- na etapie szkolenia ukierunkowanego trening różnicowany jest ze względu na czynniki rozwojowe, dotychczas ukształtowany poziom potencjału ruchowego oraz prognozowane wymogi modelowe zamierzonej specjalizacji,
- na etapie szkolenia specjalnego trening podporządkowany jest nabywaniu i doskonaleniu umiejętności i sprawności specjalnej, różnicowanie ma charakter techniczny, taktyczny i funkcjonalny.
Struktura treningu to układ i rozmieszczenie elementów składowych procesu, sposoby ich wzajemnego podporządkowania i relacje między nimi oraz zasady sprzężenia w jeden system funkcjonujący jako całość. Sposób funkcjonowania systemu stanowi łączny efekt funkcji poszczególnych elementów oraz struktury jako systemu.
Struktura treningu charakteryzuje się:
- racjonalnym systemem wzajemnych powiązań różnych składowych przygotowania w procesie treningu (sprawnościowe, techniczne, taktyczne, teoretyczne),
- określoną zależnością parametrów obciążeń wysiłkowych, obciążeń treningowych i startowych, faz pracy o różnym charakterze i wypoczynku,
- uzasadnioną w funkcji celu kolejnością występowania składowych ogniw struktury czasowej, przejawiającą się fazowo w całościowym procesie szkolenia, zgodnie z zasadami rozwoju stanu wytrenowania i formy sportowej.
Tak więc trening jest procesem ujętym w ramy określonego strukturalnego porządku. Odzwierciedla się on we wzajemnym celowym przenikaniu składowych:
- struktury rzeczowej uwzględniającej różne rodzaje przygotowania (elementy składające się na stan wytrenowania, tzn. różne aspekty przygotowania zawodnika, jest to jakby katalog prac, które trzeba realizować dla budowania stanu wytrenowania i formy sportowej),
- struktury czasowej ujmującej trening w cykle różnej długotrwałości (reguluje rozkład prac w czasie, w jej ramach umieszcza się zadania dotyczące kształtowania składowych stanu wytrenowania, czyli elementów struktury rzeczowej).
Czynnikami wpływającymi na strukturę treningu są:
- biologiczne prawa rozwoju i funkcjonowania organizmu,
- charakterystyka procesów fizjologicznych zachodzących w ustroju pod wpływem treningu,
- uwarunkowania systemu szkolenia sportowego,
- szczególne cechy modelu mistrzostwa sportowego w danej dyscyplinie,
- zasady współzawodnictwa – system startów, kalendarz imprez,
- charakterystyki obciążeń treningowych – objętość i intensywność pracy – na różnych etapach i cyklach szkolenia – cykliczność pracy i odnowy,
- poziom wiedzy teoretycznej i doświadczeń praktyki w zakresie szeroko pojętego procesu szkolenia i jego uwarunkowań.
W strukturze treningu występują trzy wzajemnie się przenikające funkcje: merytoryczna, organizacyjna, środowiskowa.
W rzeczowej strukturze treningu ujmujemy podstawowe rodzaje przygotowania (i treningu), tzn. przygotowanie: sprawnościowe, techniczne, taktyczne, psychiczne i teoretyczne.
Sprawność fizyczna odzwierciedla wysoki stan narządów i funkcji ustroju, wyrażający się efektywnym rozwiązywaniem wszechstronnych zadań ruchowych, a uwarunkowany stopniem ukształtowania cech motorycznych. W podręczniku stoimy na stanowisku, że rozwijając poprzez trening zdolności, kształtujemy cechy sprawności, które przybierają określony poziom i przejawiają się w swoisty dla danej konkurencji czy dyscypliny sposób.
Sprawność fiz nie jest zjawiskiem jednolitym. W sporcie przejawia się w dwóch zasadniczych formach =- jako potencjał ruchowy (sprawność wszechstronna) i sprawność specjalna.
Na poziom sprawności fiz bardzo istotny wpływ ma stopień rozwoju cech motorycznych, które są wielkościami charakteryzującymi możliwości ruchowe ustroju. Wyróżniamy trzy cechy podstawowe: siłę, szybkość i wytrzymałość jako cechy mierzalne i takie właściwości, jak koordynacja ruchowa (zwinność) i gibkość a także skoczność - intercechę, funkcję szybkości i siły.
Podstawą identyfikacji cech motorycznych jest możliwość ich jednoznacznego wyodrębnienia oraz zastosowanie określonych jednostek miar. Jedynie dwie z nich (siłę i szybkość) możemy określić w jednostkach fiz. Pozostałe nie spełniają tych wymogów i są pochodnymi cech podstawowych, funkcjami budowy anatomicznej oraz właściwości układów i narządów (wytrzymałość) lub układu nerwowo-mięśniowego. Nie ulega jednak wątpliwości, że odgrywają one w treningu bardzo ważną rolę. W niektórych dyscyplinach sportu sa cechami wiodącymi.
a) siła mięśniowa
Siła mięśniowa to zdolność do pokonywania oporów zewnętrznych lub przeciwstawiania się nim kosztem wysiłku mięśniowego.
Rozpatrując możliwości i specyfikę przejawiania siły mięśniowej używa się wielu pojęć:
- absolutna siła mięśniowa – określa maksymalny poziom siły zawodnika, możliwy do rozwinięcia w dowolnym ćwiczeniu,
- względna siła mięśniowa – wyznaczana jest ilorazem absolutnej siły mięśniowej do masy ciała ćwiczącego,
- gradient siły – wartość charakteryzująca prędkość narastania siły, najczęściej określa się go czasem potrzebnym do uzyskania 50% siły maksymalnej w danym ruchu dla danego zawodnika,
- siła eksplozywna – poziom siły dynamicznej uzyskanej zazwyczaj w trakcie ruchu związanego z pokonywaniem niewielkiego oporu zewnętrznego na drodze maksymalnego przyspieszenia,
- siła izometryczna – poziom siły uzyskany podczas pracy statycznej, tz. Podczas skurczów izometrycznych,
- siła koncentryczna – poziom siły uzyskany w trakcie pracy typu auksotonicznego, kiedy ruch ma charakter dynamiczny pokonujący (tzn. moment sił zewnętrznych jest większy od momentu siły rozwiniętego przez zaangażowane w pracę mięśnie),
- siła izokinetyczna – siła rozwijana w warunkach automatycznie dostosowującej się siły oporu do poziomu wysiłku, istotą tego rodzaju siły jest stała wielkość oporu w trakcie realizacji całego aktu ruchowego, efe4kt siły izokinetycznej jest możliwy do uzyskania dzięki specjalnym trenażerom o działaniu ośrodkowo-hamującym.
Źródłem siły są skurcze mięśniowe, których wielkość zależy od:
- czynników osobniczych, np. wiek, płeć, uwarunkowania genetyczne,
- czynników fizjologicznych, np. powierzchnia przekroju fizjologicznego, stan pobudzenia, budowa morfologiczna mięśnia,
- czynników biomechanicznych, np. kąt zgięcia stawowego, siła mięśnia przy jego długości spoczynkowej,
- innych czynników, np. rytm dobowy i sezonowy, promieniowanie nadfioletowe, charakter odnowy.
Wyróżniamy tzw. siłę wolną (maksymalna masa), siłę szybką (masa niewielka, przyspieszenie duże), siłę zrywową (dążenie do maksymalnego przyspieszenia ruchu).
Metodyka treningu siły
W układzie długofalowym procesu kształtowania siły powinno przebiegać w trzech etapach:
1. przygotowania wszechstronnego – obejmującego kształtowanie siły wszystkich mięśni zawodnika, bez uwzględniania jego specjalizacji sportowej,
2. przygotowania ukierunkowanego – obejmującego głównie kształtowanie siły tych partii mięśniowych, które stanowią bazę dla „funkcjonalnego fundamentu” wysiłków specjalistycznych,
3. przygotowania specjalnego – polegającego na kształtowaniu tego rodzaju siły mięśniowe, która odgrywa wiodącą rolę w działaniu startowym, z jednoczesnym rozwijaniem innej zdolności motorycznej (np. w sprintach 0 szybkości, biegi średnie i długie – wytrzymałość) przy możliwie pełnym zachowaniu struktury uprawianej konkurencji.
W krótszej perspektywie czasu (np. okres przygotowawczy makrocyklu) pierwsze pozytywne objawy adaptacyjne (przyrost siły) najpierw wynikają z poprawy koordynacji mięśniowej (mówiąc inaczej – lepszej techniki i płynności ruchu). Trenując np. cztery razy w tygodniu zauważalne oznaki tego efektu występują już po około 2 tygodniach.
Adaptacja nerwowo-mięśniowa poprawia się po około 6-8 tygodniach.
W kształtowaniu siły mięśniowej stosuje się dwie, bardzo rozbudowane grupy metod: dynamiczne i statyczne. Kryterium różnicowania stanowi charakter skurczów mięśniowych. Uzupełnia je trzecia grupa – metoda skurczów pośrednich (mieszana).
W praktyce funkcjonują one w pięciu zasadniczych kompleksach:
1. metody kształtowania maksymalnych mozliwości siłowych, metoda maksymalnych krótkotrwałych obciążeń,
2. metody kształtowania możliwości szybkościowo-siłowych, w tym np. różnorodne warianty metody interwałowej realizowanej w formie ćwiczeń „na stacjach” lub metoda plyometryczna, obciążenia raczej średnie rzadziej duże,
3. metody kształtowania możliwości wytrzymałościowo-siłowych, w tym np. warianty metody interwałowej lub aplikacje metody zmiennej realizowanej w formie obwodowej treningu, na ogół obciążenia średnie i małe,
4. metody kształtowania masy i rzeźby mięśniowej, w których przyrost możliwości siłowych jest niejako na drugim planie. Są to różne warianty ćwiczeń prowadzonych w formie wielokrotnych wysiłków (zwykle z dużym obciążeniem) wykonywanych do do granicznego zmęczenia. Taki trening jest stosowany w kulturystyce.
5. metody rozwoju siły poprzez napięcia izometryczne, metoda izometryczna oraz stretching. W każdym przypadku mamy do czynienia z wysiłkami o charakterze statycznym.
Trening maksymalnych możliwości siłowych
Podstawową drogą przyrostu siły mięśniowej jest oddziaływanie na sprawność systemu nerwowo-mięśniowego, głównie synchronizację aktywnych jednostek motorycznych. Wykorzystuje się tutaj głównie metodą maksymalnych, krótkotrwałych obciążeń (zwaną ciężkoatletyczną).
Najlepsze rezultaty przynosi stosowanie oporów przekraczających 90% i dochodzących do 100% ciężaru maksymalnego (CM). Możliwe jest wtedy wykonanie jedynie od 2 do 3 powtórzeń, ale za to z pełną koncentracją i maksymalnym wysiłkiem. W ten sposób pobudzone zostają także włókna szybko-kurczliwe. Ze względu na wysoką intensywność pracy konieczne sa tutaj pełne przerwy odpoczynkowe i dlatego w trakcie jednostki treningowej wykonuje się jedynie 3-5 serii danego ćwiczenia.
Optymalną adaptację po treningu tego typu uzyskuje się po około 6-8 tygodniach pracy, w rytmie 3-4 treningów tygodniowo. Najpopularniejszy jest wariant o progresywnie narastającej intensywności - niezbędna jest tutaj solidna rozgrzewka przygotowująca zawodnika do maksymalnych wysiłków oraz długie, dochodzące do 5 minut odpoczynki.
Wariant drugi (maksymalna praca koncentryczna) stosowany jest zazwyczaj w podnoszeniu ciężarów, głównie przez wysoko kwalifikowanych zawodników. Ciekawą propozycją są maksymalne wysiłki ekscentryczne, podczas których rozwijana jest siła dochodząca do wartości 150% maksymalnej siły statycznej (wariant trzeci). W każdym ćwiczeniu zawodnik musi być maksymalnie skoncentrowany i pobuczony. Potrzebne są tutaj albo specjalne trenażery, albo uważna asekuracja przez partnera lub trenera, żeby wyeliminować niebezpieczeństwo kontuzji.
Dla wzbudzenia maksymalnej impulsacji stosuje się także wysiłki mieszane: koncentryczno-ekscentryczne. Wykonywanie ćwiczeń składających się niejako z dwóch płynnie połączonych faz: a) wolnego opóźniania ruchu (hamowania), b) maksymalnego przyspieszenia ruchu. Np. w leżeniu na plecach powoli opuszczamy sztangę, by w wybranym momencie maksymalnie szybko wypchnąć ją w górę. Istotne jest tutaj właściwe dobranie ciężaru oraz właściwy rytm wysiłku.
Trening szybkościowo-siłowy.
Celem jest tu podwyższenie poziomu siły w ruchach wykonywanych ze znaczną prędkością. Należy brać pod uwagę uwarunkowania techniczne uprawianej konkurencji. Skuteczne są obciążenia wahające się od 30 do 60% CM, o ile skrupulatnie przestrzega się optymalnego czasu wykonania ruchu.
Często stosuje się także ćwiczenia polegające na pokonywaniu oporu własnego ciała, czasami dodatkowo obciązonego nieznacznym ciężarem. Należy zadbać, aby wykonywanie ćwiczenia podobne były lub zbliżone do działania startowego. Ćwiczenia szybkościowo-siłowe należy wykonywać dynamicznie, krótkimi seriami do 10 powtórzeń w serii, przestrzegając niezbednego czasu na odpoczynek pomiędzy ćwiczeniami oraz seriami. Jednostki tego typu często organizuje się w tzw. formie stacyjnej. Istotny jest tutaj właściwy dobór ćwiczeń na kolejnych stanowiskach pracy – należy naprzemiennie kształtować różne partie mięni, a nie jednostronnie, raz za razem, obciążać np. mięśnie kończyn dolnych. Cykl taki powtarza się podczas jednostki treningowej najczęściej 2-3 razy.
W treningu skoczków często stosuje się metodę plyometryczną, obejmującą tzw. zeskoki w głąb. Sa to ćwiczenia o bardzo wysokiej intensywności, które można stosować w przypadku wszechstronnego przygotowania oraz przy wysokiej odporności układu kostno0stawowego i mięśniowego zawodnika na przeciążenia mechaniczne. Ćwiczenia plyometryczne polegają na łączeniu efektu skurczu ekscentrycznego i koncentrycznego, co stwarza efekt tzw. reaktywnego napięcia mięśniowego.
W ramach danej jednostki treningowej zawodnik wysokiej klasy może wykonać bez ryzyka kontuzji 30-40 zeskoków (zalecana wysokość 80-90 cm). Ćwiczenia te powinno się wprowadzać do treningu w drugiej części okresu przygotowawczego, traktując je jako środek docelowego kształtowania specjalnej siły eksplozywnej o intensywności zbliżonej do warunków startowych.
Trening wytrzymałościowo-siłowy.
W treningu tym stosuje się małe opory zewnętrzne, z którymi sportowiec ćwiczy stosunkowo długo. Wielkość obciążenia ustala się tak, żeby umożliwić wykonanie co najmniej 30 powtórzeń ( z reguły jest to ciężar nie przekraczający 30% CM. Tempo pracy ma być wolne, rytm oddechowy ustabilizowany. Wymaga się redukcji do minimum wszelkich przerw odpoczynkowych. Trening wytrzymałościowo-siłowy powinien być w zasadzie długotrwałą, nieprzerwaną pracą, co nie prowadzi do widocznego przyrostu masy mięśniowej, ale powoduje wzrost oczekiwanego rodzaju wytrzymałości (siłowej).
Najpopularniejszą formą zajęć jest tu trening obwodowy. Jego istotą jest zrealizowanie 8-12 ćwiczeń wszechstronnie kształtujących różne grupy mięśniowe. Dobór obciążenia to intensywność średnia, czas pracy około 1 minuty, a kolejne ćwiczenia należy wykonywać bez przerw wypoczynkowych (odpoczynek występuje dopiero po pokonaniu całego obwodu i wynosi 2-4 minut).
Jeżeli celem treningu jest doskonalenie bardziej dynamicznego aspektu dyspozycji wytrzymałościowo-siłowych, zastosować można trening w formie tzw. strumienia. Strumień to celowo dobrane ćwiczenia (najczęściej 5-6 na dowolne grupy mięśniowe), które należy jak najszybciej wykonać przestrzegając wyznaczonych założeń. Czas pokonania strumienia waha się od 40 do 80 s, a częstotliwość powtórzeń reguluje się zazwyczaj liczbą ćwiczących w jednym zastępie.
W obrębie przygotowania szybkościowo-siłowego i szczególnie wytrzymałościowo-siłowego funkcjonuje tzw. trening izokinetyczny oparty na wykorzystaniu specjalnych trenażerów o działaniu odśrodkowo-hamującym. Istotą tej metody jest stała wielkość oporu w trakcie realizacji całego aktu ruchowego. Szczególnie powinna być preferowana dla kobiet, ponieważ z reguły nie pociąga za sobą wyraźnych przyrostów masy mięśniowej.
Rozwijanie masy mięśniowej i siły.
Celem treningu jest przede wszystkim hipertofia układu mięśniowego. Dominuje tutaj metoda wielokrotnych wysiłków wykonywanych do granicznego zmęczenia, nazywana systemem body building. Zwykle wybiera się w danej jednostce 10-12 ćwiczeń angażujących 3-4 zespoły mięśniowe.
Cechą charakterystyczna jest tu duża liczba powtórzeń przy względnie wysokiej intensywności. Wykonując ćwiczenia seriami należy unikać ruchów gwałtownych, gdyż praca winna być płynna i w pełni kontrolowana. Ma wywoływać około-maksymalne napięcia mięsniowe, a czas aktywności musi być na tyle długi, żeby praktycznie wyczerpać beztlenowy potencjał energetyczny i wyraźnie zaktywizować tlenowe drogi resyntezy ATP.
Dobór obciążenia powinien umożliwić wykonanie 5-20 powtórzeń w serii.
Trening izometryczny.
Istota izometrycznych napięć polega na maksymalnym napinaniu mięśni, co jest łatwiejsze do wykonania w warunkach pracy statycznej. Trening izometryczny nie zajmuje dużo czasu, a stosowane przyrządy i sprzęt sportowy są tu bardzo proste. Za pomocą ćwiczeń izometrycznych można oddziaływać wybiórczo praktycznie na każdą grupę mięśniową. Trening z wykorzystaniem tylko obciążeń statycznych bardzo szybko powoduje stabilizację uzyskanego poziomu siły. Koordynacja nerwowo-mięśniowa przy wykonywaniu ćwiczeń izo- i dynamicznych różni się wyraźnie, przez co trening prowadzony w formie ćwiczeń statycznych może mieć niewielki wpływ na wskaźniki siły w dynamicznych działaniach startowych. Trening izo- powinien być w zasadzie jedynie dodatkowym środkiem kształtowania siły.
Klasyczny trening izo- zakłada, że wielkość napięcia mięśnia powinna być zbliżona do maksimum, czas pojedynczego napięcia wynosi 5-6 s, liczba ćwiczeń 5-10. Każde ćwiczenie należy powtórzyć dwukrotnie, stosując 2-5 s przerwę wypoczynkową. Przerwa pomiędzy poszczególnymi ćwiczeniami powinna wynosić 30-180 s, liczba serii od 3 do 5, a przerwa między seriami 1-2 min.
Efekt pracy izometrycznej znajduje także zastosowanie w treningu realizowanym metodą skurczów pośrednich. Ćwiczenia tutaj wykonywane mają charakter dynamiczny, pokonywany jest opór zbliżony do maksymalnego a istotą metody jest stosowanie w trakcie ruchu 2-3 przystanków statycznych.
Popularną formą ćwiczeń treningowych wykorzystującą także napięcia izometryczne jest stretching. To stopniowe i ostrożne napinanie oraz rozciąganie mięśni, co poprawia ich elastyczność oraz ruchomość stawów. Głównym zadaniem strechingu jest, zatem doskonalenie gibkości, ale wykonywana tu praca statyczna istotnie wpływa na poziom siły.
Trening siły młodocianych – szczególnie preferencje.
W pierwszej kolejności trzeba wykorzystać zabawy i zaprawy terenowe. Celem oddziaływania ruchu na młody organizm jest jego wszechstronny rozwój w sensie morfologicznym i czynnościowym. Zadania te realizujemy przez aktywne, urozmaicone zajęcia. Zajęcia takie powinny być czynnikiem adaptującym do zwiększających się systematycznie wysiłków. Zaprawy terenowe łączą w sobie ruchy lekkoatletyczne, gimnastyczne oraz zakresu gier zespołowych, posiadają ponadto duże nasycenie emocjonalne.
Zajęcia w terenie stwarzają możliwości rozwijania i doskonalenia różnych przejawów aktywności ruchowej. Ta duża różnorodności wpływa na rozwój siły, szybkości i innych cech.
Kontrola poziomu przygotowania siłowego.
Współczesne urządzenia kontrolno-pomiarowe pozwalają zmierzyć poziom siły zarówno w warunkach statyki, jak i dynamiki, również w funkcji czasu trwania pracy. Stosujemy tu różne techniki:
- Dynamometryczne – oparte na pomiarze w warunkach statyki, polegają na bezpośrednim odczycie wielkości rozwijanych sił z dynamometru,
- Dynamograficzne – rejestracja siły w warunkach dynamicznych, pozwalają na ocenę siłowych charakterystyk mięśni, co daje pośrednią informację o poziomie siły mięśniowej, np. platforma tensometryczna,
- Sprawdziany i testy oceny sprawności siłowej – w których miarą siły jest maksymalna liczba powtórzeń wybranego ćwiczenia z oporem,
- Elektromiograficzne – do oceny stanu czynnościowego mięśnia i pośrednio ich siły.
Poziom siły ogólnej wiarygodnie oddają wskaźniki momentów sił głównych partii mięśniowych mierzonych podczas pracy statycznej.
b) szybkość
Szybkość określana jest jako zdolność do wykonywania ruchów w najmniejszych dla danych warunków odcinkach czasowych
Ocena ta przejawia się przez trzy składowe: czas reakcji, czas ruchu prostego i częstotliwość ruchów cyklicznych.
Czas reakcji liczy się od momentu zadziałania bodźca do zapoczątkowania ruchu. Na jego wymiar składa się pięć czasów o...
lazew20