056 - Alibi.pdf - Ewa wzywa 07 - maryla_walczynska

Wszelkie podobieństwo osób, nazwisk i zdarzeń — jest

przypadkowe. Zdarzyło się to w 1972 roku.. .

Rozdział I

Mężczyzna drgnął. Ból, pulsujący gdzieś pod pokrywą

czaszki, przywracał mu powoli świadomość. Zamknięte

powieki izolowały od otoczenia, lecz nie potrafiły zahamować

narastającego lęku. Gdy palcami dotknął twarzy — wyczuł

lepką maź.

Powoli sięgnął do klamki drzwiczek. Otwarły się

nadspodziewanie łatwo. Spróbował poruszyć nogami. Choć

wydały się jakieś obce — wyczuł, że może nimi władać bez

specjalnego bólu.

Całym ciałem zwalił się w prawo, w bok. Dłońmi dotknął

wilgotnej trawy. Zanurzył w niej twarz i to przyniosło mu

ulgę. Później powoli podniósł się i niepewnie stanął na

nogach. Lecz znów musiał pochylić się ku ziemi. Ogarnęły go

mdłości.

Po kilku minutach wyprostował się po raz wtóry. Raz

jeszcze przesunął dłonią po twarzy, rozmazując krzepnącą

krew. Chciał krzyknąć lub może tylko coś powiedzieć, lecz z

krtani wydobył się nieartykułowany bełkot.

Przez chwilę wpatrywał się w rosnące opodal drzewo. Nie

mógł zrozumieć, jak to się stało. Niczego nie pamiętał. I

może właśnie dlatego zaczął narastać w nim podświadomy

lęk, przechodzący coraz bardziej w intensywne uczucie

strachu. Ogarnęła go jedna myśl: uciekać!

Rozejrzał się wkoło. W dali dostrzegł światła ulicznych

latarni. Zataczając się ruszył w tym kierunku.

Szedł wolno, potykając się raz po raz o jakieś nierówności

terenu. Gdy wreszcie dobrnął do szerokiej wielkomiejskiej

arterii ocienionej drzewami, nie rozpoznał okolicy, w której

się znalazł.

Zatrzymał się tuż przy krawędzi chodnika, próbując

uporządkować myśli. Lecz pomimo wysiłku, niczego nie

mógł sobie przypomnieć.

I wówczas dostrzegł narastające światła jadącego ze

znaczną szybkością pojazdu...

Dwie godziny później w Wydziale Kontroli Ruchu

Drogowego Stołecznej Milicji Obywatelskiej, zwanym

powszechnie w skrócie WKRD, zmęczony całonocnym dy-

żurem oficer dochodzeniowy w stopniu kapitana kończył

przesłuchiwanie młodego mężczyzny.

— Zachował się jak wariat! — raz po raz powtarzał w

najwyższym zdenerwowaniu przesłuchiwany. — Nie mogłem

przewidzieć, że wyskoczy wprost pod samochód.

Próbowałem hamować. Zarzuciło mnie. Rozumie pan, mgła

zaczęła osiadać na asfalcie. Dlatego uderzyłem go bokiem.

Nie widziałem go, zanim nie wtargnął na jezdnię. Widocznie

stał w miejscu ocienionym drzewami. Nie mogę przecież od-

powiadać za czyny wariata?

— Proszę pana — przerwał mu prowadzący przesłuchanie

— nawet jaskrawe naruszenie porządku drogowego przez in-

nego użytkownika drogi nie zwalnia kierowcy od obowiązku

zachowania najdalej idącej ostrożności. Orzecznictwo Sądu

Najwyższego jest w tej sprawie jednoznaczne. A ten, którego

pan uderzył, na pewno nie jest wariatem. Jechał pan z

nadmierną szybkością, a widoczność nie była najlepsza.

— Ale to było o drugiej w nocy. Dokładnie o drugiej!

Drogę miałem zupełnie pustą. Nie mogłem przewidzieć, że

nagle ktoś wyskoczy na jezdnię i rzuci się pod samochód.

Dosłownie jak samobójca. Jeśli on jest normalny, to pewnie

był pijany. Przecież musiał mnie widzieć! Jechałem mając

włączone światła drogowe.

— Nie warto krzyczeć — powiedział zmęczonym głosem

prowadzący przesłuchanie. — Ja też jestem kierowcą i dla-

tego nie mam ochoty znęcać się nad panem. Ale nie jeżdżę

Wybrzeżem Gdyńskim, nawet nocą, z szybkością 80 kilo-

metrów na godzinę. Ograniczenia szybkości istnieją po to, by

ich przestrzegać. Warunki drogowe nakazywały przecież

większą ostrożność. Była mgła i ślisko. Dlatego ja panu

rozgrzeszenia nie dam. Stu siedemdziesięciu zabitych i

prawie dwa tysiące rannych w samej Warszawie w okresie

roku to chyba zbyt dużo? Pana samochód zostanie

zatrzymany do czasu zbadania go przez biegłych. I pan także

będzie zmuszony pozostać chwilowo u nas. To nieuniknione.

W poniedziałek przedłożę sprawę prokuratorowi, który

zadecyduje, co dalej.

Przesłuchiwany opuścił z rezygnacją głowę.

— Czy on żyje? — zapytał po chwili milczenia.

— Nie wiem. Przewieziono go do Szpitala Praskiego. Pół

godziny temu żył jeszcze. No cóż! Na tym zakończymy

wstępne przesłuchanie. Proszę protokół przeczytać i

podpisać, o ile zgadza się pan z jego treścią. A później proszę

spokojnie zaczekać w korytarzu. I raczej nie robić głupstw.

Gdy podejrzany wyszedł, kapitan Jan Smolak raz jeszcze

przejrzał spisany przez siebie protokół. Pracował już szósty

rok w Wydziale Kontroli Ruchu Drogowego i tego rodzaju

sprawy przechodziły dziesiątkami przez jego ręce. Spokojny i

flegmatyczny, niezwykle skrupulatny, o charakterystycznej,

nieco przedwcześnie pokrytej zmarszczkami twarzy i lekko

już siwiejących włosach, w stosunku do podejrzanych

zachowywał się niemal kurtuazyjnie, wielu wyraźnie

współczując, co nie oznaczało, by był dochodzeniowym typu

„łagodny”.

Pracując w milicji uzyskał wyższe wykształcenie

prawnicze. Proponowano mu wielokrotnie powrót do

Wydziału Kryminalnego, w którym działał ponad dziesięć lat,

056 - Alibi.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: