Webber Meredith - Uroczyste oświadczyny.pdf - A) ROMANSE NOWE! - monika2316

Meredith Webber

Uroczyste oświadczyny

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Fraser McDougal, którego wszyscy przyjaciele oraz członkowie personelu i bardziej

zaprzyjaźnieni pacjenci szpitala Świętego Patryka nazywali po prostu Mac, siedział w swej

klitce, chyba dla żartu nazwanej gabinetem, i zastanawiał się, czy w ogóle da się wyleczyć

lekarza zawalonego papierkową robotą. Sfrustrowanego, cierpiącego na ból głowy człowieka

przygniecionego stosami makulatury.

– Ciekawe, czy podczas sekcji zwłok znaleziono by w moich płucach złogi ścinków

papieru? – zapytał samego siebie, patrząc na sterty dokumentów z taką niechęcią, jakby

wierzył, że znikną pod wpływem jego spojrzenia. – A może papierowe wybroczyny w moich

oczach?

– Mówisz do siebie, Mac?

Podniósł wzrok i uśmiechnął się. Większość ludzi uśmiechała się na widok Amelii

Peterson, choć nie należała do kobiet szalenie atrakcyjnych. Była tak drobna i szczupła, że

budową przypominała chłopca. Jej ciemne włosy, zaczesane do tyłu i starannie upięte, już po

godzinie pracy sterczały na wszystkie strony. Miała jednak delikatne rysy i wyrazistą twarz, z

której promieniowała pogoda ducha.

– Nie głośniej niż zwykle – odparł. – Ale jeśli przyszłaś mi powiedzieć, że jestem wam

potrzebny, to daremnie się fatygowałaś. Skończyłem dyżur dwie godziny temu i nawet na

nagłych wypadkach mam zagwarantowane prawo do chwili spokoju.

– Jeśli chcesz mieć spokój, to trzeba wyjść ze szpitala. Powinieneś o tym wiedzieć. –

Amelia Peterson, nie czekając na zaproszenie, zrzuciła z krzesła stertę papierów i usiadła. –

Tak czy owak, nie zamierzam cię wzywać do pacjenta. Chcę po prostu poprosić o przysługę.

Mac zmarszczył brwi. Nie miał pojęcia, czego może od niego chcieć Amelia, ale nie lubił

być stawiany w sytuacji, w której musiał komukolwiek czegokolwiek odmawiać.

– Jeśli chcesz, żebym poszedł z tobą na szpitalną potańcówkę, to odpowiedź brzmi nie.

Wiesz, że nie uczestniczę w tego rodzaju imprezach. A jeśli chodzi o...

– Jaką szpitalną potańcówkę? – spytała ze zdumieniem.

– Myślałem, że są we wszystkich szpitalach. Amelia wzruszyła ramionami.

– Nic o tym nie wiem, ale mogę cię zapewnić, że prędzej poprosiłabym o to cyrkowego

klowna. Choć gdyby przebrał się za goryla, wszyscy pomyśleliby, że przyszłam z tobą.

Mac zachmurzył się jeszcze bardziej. Przed kilkoma laty pokazywano w kinach

idiotyczny jego zdaniem film, którego bohater, uważający się za goryla, został uratowany i

sprowadzony na łono cywilizacji przez piękną blondynkę. Większość kolegów uznała, że Mac

mógłby być dublerem tego aktora i przez kilka tygodni po oddziale krążyły głupkowate

dowcipy na temat jego podobieństwa do małpy. Tylko dlatego że rzadko chodził do fryzjera,

a po dwunastogodzinnym dyżurze wydawał się bardziej nieogolony niż większość mężczyzn.

– To niezbyt dyplomatyczna uwaga w ustach osoby, która chce mnie prosić o przysługę!

– Wiem – przyznała ze skruchą, choć w jej oczach nadal błyszczało rozbawienie. Potem

zawahała się. Mac postanowił przejąć inicjatywę.

– O cokolwiek chodzi, nie zadawaj sobie trudu – mruknął opryskliwym tonem. – Rzadko

mam ochotę wyświadczać przysługi, a teraz jestem nastawiony do świata jeszcze bardziej

nieprzychylnie niż zwykle. Widzisz te stosy papierów? Czy nie zdajesz sobie sprawy, że w

nich tonę? A nasz oddział ma takie niedobory kadrowe, że wypełnianie tych formularzy w

godzinach pracy nie wchodzi w grę!

Amelia odwzajemniła jego nieprzychylne spojrzenie.

– Och, oszczędź mi swoich skarg! – poprosiła. – Znam je już na pamięć. Gdybyś nie czuł

się w obowiązku badać każdego hipochondryka, który u nas się pojawia, gdybyś nie

kontrolował tak dokładnie poczynań wszystkich podległych ci lekarzy, miałbyś dość czasu na

te papierki w godzinach pracy!

Mac, urażony tą bezpodstawną krytyką, spojrzał na Amelię z jeszcze większą niechęcią.

– Chyba sama wiesz, jak wielu lekarzy zupełnie nie przejmuje się losem pacjentów. Oni

uważają staż na naszym oddziale za zło konieczne i traktują izbę przyjęć jak taśmę

produkcyjną. A niektórzy z tych – jak ich nazywasz – hipochondryków mogą cierpieć na

śmiertelną przypadłość! Więc nie ma chyba nic dziwnego w tym, że lubię trzymać rękę na

pulsie wydarzeń.

– Owszem, ale ty angażujesz się osobiście we wszystkie sprawy! Nie masz pojęcia o

organizacji pracy ani o podziale obowiązków, więc...

Mac uniósł dłoń, by zatamować potok jej wymowy, a ona uśmiechnęła się do niego

serdecznie.

– No dobrze – przyznała. – Znasz moje skargi równie dobrze, jak ja twoje. Proponuję

zawieszenie broni, zgoda?

Przytaknął ruchem głowy i najwyraźniej uznając ich rozmowę za zakończoną, sięgnął po

kolejny stos papierów.

– Mac!

Uniósł wzrok. Na jego twarzy, skażonej piętnem permanentnego znużenia, pojawił się

wyraz zaskoczenia.

– Chodzi o tę przysługę – wyjaśniła cierpliwie. Spojrzał na nią podejrzliwie.

– Przecież już mnie o nią prosiłaś, prawda? A ja ci odmówiłem.

– Myślałeś, że chodzi o szpitalną potańcówkę! – mruknęła. – A mnie taka ewentualność

w ogóle nie przyszła do głowy!

Gdyby nie to, że miał niemal metr dziewięćdziesiąt wzrostu, a ona była o trzydzieści

centymetrów niższa, najchętniej potrząsnęłaby nim z całej siły.

– Chodzi mi o prostą sprawę. Jesteś członkiem doradczej komisji lekarskiej, prawda?

– Owszem, ale to chyba jeszcze jedna kara za moje grzechy. Nie mam pojęcia, dlaczego

mnie do niej powołali. To największa strata czasu, jaką można sobie wyobrazić. Wiem, że

taka komisja jest potrzebna, ale...

Ale Amelia nie miała zamiaru pozwolić mu na to, by ponownie zepchnął rozmowę na

boczny tor.

– Nie zaczynaj! – przerwała, ostrzegawczo unosząc dłoń.

– Posłuchaj mnie wreszcie! Chcę uruchomić wewnętrzne kursy doszkalające dla

pielęgniarek z nagłych wypadków, ale potrzebuję na to zgody kierowniczki kadr, więc...

– Jestem ostatnią osobą, która miałaby wpływ na tę kobietę – oznajmił oschłym tonem. –

Nie bierze udziału we wszystkich posiedzeniach komisji, ale kiedy już się zjawia, dochodzi

między nami do ostrej wymiany zdań.

– Ona nie jest taka zła – zaprotestowała Amelia. – Ty po prostu nie lubisz kobiet.

– Ja nie lubię kobiet? – spytał z przesadnym oburzeniem. – Oczywiście, że je lubię! Do

tego stopnia, że byłem kiedyś mężem jednej z nich!

Amelia, zdając sobie sprawę, że Mac ponownie odbiega od tematu, uniosła oczy w górę.

– Zapomnij o twojej żonie, zapomnij o wszystkich kobietach i po prostu zechciej mnie

wysłuchać! – zawołała z irytacją. – Większość naszych pielęgniarek to doświadczone

specjalistki, które pracowały przedtem na innych oddziałach szpitala. Tak jest obecnie i tak

było prawie zawsze. To doświadczenie jest im bardzo przydatne, kiedy muszą szybko ocenić

sytuację i stan pacjenta. Ale dziesięć lat na nagłych wypadkach niekoniecznie poszerza ich

wiedzę. Natomiast dobrze zaprogramowany system szkolenia wewnętrznego pomógłby im

podnieść kwalifikacje, dałby im szanse specjalizacji.

Mac spojrzał na nią z nieco większą uwagą.

– Mówisz takim tonem, jakbyś recytowała tekst z jakiegoś podręcznika. Powiedz mi

swoimi słowami, co by to dało. Jak mogłoby podnieść poziom naszych usług pielęgniarskich.

Amelia miała ochotę ponownie westchnąć, ale w porę się powstrzymała. Zamknęła oczy i

wzięła głęboki oddech.

– Pomówmy na przykład o umiejętności porozumiewania się – podjęła spokojnym tonem.

– Kiedy mamy do czynienia z przytomnym pacjentem, diagnoza zaczyna się od

porozumienia, od nawiązania z nim dialogu. Shirley Cribb jest chyba jedną z najbardziej

doświadczonych pielęgniarek naszego oddziału i z pewnością nikt nie potrafi zakładać

kroplówki tak dobrze jak ona. Ale każdy pacjent, który będzie skazany na kontakt z nią

podczas wstępnej rozmowy, zacznie się zastanawiać, po co w ogóle przychodził do szpitala.

Mac uśmiechnął się z rozbawieniem.

– Co panu dolega? – warknął, znakomicie imitując głos Shirley. – Czy nie ma pan lekarza

rodzinnego, do którego mógłby pan się udać, zamiast narażać nas na stratę czasu?

– No właśnie! – pochwaliła go Amelia. – Choć nasz szpital jest tak przeciążony pracą, że

staramy się nakłonić ofiary drobnych wypadków do korzystania z usług lekarzy rodzinnych

lub czynnych przez całą dobę przychodni, nie jest to właściwy sposób przemawiania im do

rozumu.

– A ty myślisz, że wysłanie Shirley na taki kurs może pomóc? Czy ona w ogóle zechce

się zapisać?

– Zapewne nie dobrowolnie – przyznała Amelia. – Te kursy zostały już ogłoszone przez

wydział doskonalenia zawodowego, a Shirley dotąd nie skorzystała z tej oferty. Ale jeśli staną

się częścią zintegrowanego programu szkolenia wewnętrznego, będzie musiała to zrobić.

– No dobrze, ale co to ma wspólnego ze mną? Jesteś u nas starszą pielęgniarką. Możesz

robić ze swoim personelem, co chcesz, i wprowadzać wszelkiego rodzaju programy według

własnego uznania, prawda?

Tym razem Amelia nie powstrzymała się od westchnienia. Mogła przewidzieć reakcję

Maca. Kiedy on chciał coś zrobić, po prostu forsował swą wolę i martwił się o konsekwencje

dopiero później. Ale jako ordynator mógł sobie na to pozwolić. Sytuacja pielęgniarki jest

zupełnie inna.

– Do pewnego stopnia masz rację – odparła – ale tego rodzaju program ma bardzo szeroki

zakres. Obejmuje wiele dziedzin, których znajomość jest niezbędna w naszej pracy. Trzeba

więc opracować system całościowy. Uczestniczki kursów muszą otrzymywać zapłatę za

godziny szkolenia. Należy też zmodyfikować harmonogram dyżurów w taki sposób, żeby ich

nieobecność nie odbiła się na funkcjonowaniu oddziału.

– Ha! Więc chodzi o pieniądze! Nic z tego. Oboje dobrze wiemy, jak napięty jest nasz

budżet. A ty chcesz mnie nakłonić, żebym zaproponował dodatkowe wydatki. Niezły pomysł,

siostro Peterson!

– Nic podobnego – zaprotestowała ze złością. – Wszystkie zakłady pracy mają obowiązek

podnoszenia kwalifikacji pracowników. Dotyczy to także szpitali, więc w budżecie muszą się

znajdować odpowiednie fundusze. Nasze pielęgniarki nie uczestniczą w istniejących już

kursach, choć mogłyby one podnieść ich kwalifikacje.

– Więc jak chcesz je do tego zmusić?

– Zamierzam zastosować system motywacyjny, który istnieje już w Stanach. W ostatnim

okresie wzrosła tam wyraźnie liczba pielęgniarek, które dzięki zdobytym kwalifikacjom

przejmują na siebie część obowiązków lekarzy.

Mają prawo przepisywać leki i rozpoczynać wstępną terapię, a nawet...

– Czy sądzisz, że twoje podwładne zechcą podjąć się tych dodatkowych obowiązków?

– Nie, ale chcę, żeby były do nich przygotowane, bo system amerykański zostanie w

końcu wprowadzony u nas. On jest bardzo korzystny, Mac. Lekarze mają więcej czasu na

ważniejsze sprawy, a szpital oszczędza mnóstwo pieniędzy. Pielęgniarki osiągają wyższe

zarobki dzięki podnoszeniu kwalifikacji, a nie tylko dzięki długości stażu pracy.

– Nadal nie rozumiem, na czym ma polegać moja rola. Przecież ja nie mam z tym

wszystkim nic wspólnego.

– Chyba zależy ci na tym, żeby nasz oddział dysponował lepiej wyszkolonym

personelem, prawda? Jak możesz mówić, że cię to nie obchodzi?

Mac, zdając sobie sprawę, że nie potrafi podważyć słuszności jej rozumowania, spojrzał

na nią z niechęcią.

– Zawsze uważałem, że doświadczenie zdobyte podczas pracy jest więcej warte niż tysiąc

kursów. Popatrz na siebie. Od jak dawna tu pracujesz? Czy byłaś tutaj, kiedy objąłem tę

posadę? Pamiętam jakąś drobną istotę, która biegała po oddziale, ale myślałem wtedy, że to

mysz!

Amelia rzuciła w niego medycznym czasopismem.

– Uczestniczyłam już w kilku kursach i uważam, że stałam się dzięki temu lepszą

pielęgniarką. Przestałam traktować tę posadę jak stanowisko przy linii produkcyjnej, na której

pacjenci są przyjmowani do szpitala lub odsyłani gdzie indziej. Staram się traktować każdego

jak żywą istotę ludzką, bo wiem, że mają do tego prawo. – Widząc, że znowu chce jej

Webber Meredith - Uroczyste oświadczyny.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: