Słodka uległość - Brockway Connie.pdf - 03 Słodka uległość - ewciaz_ow

Prolog

Opactwo St. Bride's, styczeń 1804

Ceremonia ślubna

Christiana MacNeilla i Katherine Nash Blackluim

Charlotte wyszła z kaplicy i ruszyła przed siebie krużgankiem, energicz-

nie rozcierając obnażone ramiona. Styczeń w Szkocji jest diabelnie zimny,

pomyślała. Gdyby szal, z którym jej siostra Helena uganiała się za nią cale

popołudnie, nie burzył linii nowej sukni, może by i się nim okryła, choć jego

rdzawy kolor kłócił się okropnie z delikatnym błękitem.

Sama nie wiedziała, co kazało jej nagle wyjść z ceremonii. Jej druga siostra

Kate ze swym dzielnym żołnierzem tworzą idealną parę. Są tacy szczęśliwi.

Mają przed sobą pewną przyszłość; to, co było. odeszło w zapomnienie. Jak to

się mówi, wszystko dobre, co się dobrze kończy. A czyż historia dwojga pięk

nych, mądrych i szlachetnych ludzi, którzy odnaleźli się wzajemnie po latach

zmagań z losem, może się kończyć lepiej niż na ślubnym kobiercu?

Nie! Tylko że... tylko że... Charlotte miała wrażenie, że właśnie przeczyta-

ła piękną bajkę. Chociaż Kate znalazła swego rycerza w błyszczącej zbroi

i Charlotte cieszyła się jej szczęściem, obawiała się. że jej własna bajka bę-

dzie miała całkiem inne zakończenie.

Ich ojciec zginął trzy lata temu, gdy miała szesnaście lat. Jego śmierć po-

ciągnęła za sobą następną tragedię - rok potem umarła matka. Rodzina prze-

żywała trudne chwile. Siostry, zabiegające - nie, to za mało powiedziane -

zdesperowane, by zapewnić Charlotte wszelkie przywileje, należne córkom

zamożnej szlacheckiej rodziny, oraz wytworne obejście, jakimś cudem ze-

brały dość pieniędzy, by ją wyprawić do prestiżowej londyńskiej szkoły dla

młodych dam. Namawiały ją przy tym, by zawierała „cenne" znajomości.

Powoli do Charlotte dotarło to, co dla postronnego obserwatora było zupeł-

nie jasne: była ciężarem. Ukochanym brzemieniem, kuląu nogi. Inwestycją,

która nieprędko się zwróci. Chyba że Charlotte zrobi dobry użytek ze swo-

ich „cennych" znajomości.

Gdy tylko to zrozumiała, pogodziła się z losem. Nie tracąc czasu na opła-

kiwanie przeszłości, postanowiła żyć tak. jak tego oczekiwały siostry. Szyb-

ko okazało się, że potrafi doskonale przystosować się do nowej sytuacji. Już

jako dziecko była bardzo praktyczna. Teraz stała się chłodna i gardziła sen-

tymentami.

I tak, pół roku po śmierci matki, wszystkie trzy były dobrze, jeśli nie szczę-

śliwie urządzone. Łagodna i urocza Helena została damą do towarzystwa

okropnej starej sekutnicy; zapalczywa Kate uczyła gry na fortepianie córki

kupców, a Charlotte była ulubioną towarzyszką zabaw Margaret Welton, je-

dynej córki niezwykle zamożnego, dobrodusznego i strasznie niezrównowa-

żonego barona i jego równie nieodpowiedzialnej żony.

Weltonowie nie oczekiwali od Charlotte niczego więcej niż przyjmowania

podarunków i sukien, którymi hojnie ją obsypywali. Poza tym musiała za-

chowywać się w taki sposób, aby rodzice, porównując ją i jej podopieczną,

mogli swą rozpuszczoną latorośl uznać za grzeczną panienkę. No i powinna

być wobec niej absolutnie bezkrytyczna.

Całkiem przyjemne zajęcie, każdy to przyzna, pomyślała Charlotte drwią-

co, zmierzając krużgankiem ku otwartym na oścież drzwiom. Wystarczy bawić

sobą otoczenie, ładnie się prezentować i zgadzać się na wszystkie zwario-

wane pomysły, na jakie wpadnie Margaret. Stała się niesforną pannicą, fi-

glarką i kokietką. Tylko że... ostatnio coraz częściej nachodziła ją obawa, że

jest to jedyna rola, jaką przyjdzie jej odgrywać. Na pewno chcieli tego Wel-

tonowie. ale wyglądało na to, że nikt nie oczekiwał od niej innego zachowa-

nia. Co gorsza, być może pewnego dnia ją samą zacznie to zadowalać.

Życzyłaby sobie od życia czegoś więcej. Nie była pewna czego, wiedziała

tylko, że czegoś innego niż siostry. Nie miała zrozumienia dla ślepej deter-

minacji Kate w dążeniu do zabezpieczenia przyszłości. Dopięła swego u bo-

ku krzepkiego Szkota, którego fortuna pochodziła z jakiejś jaskini przemyt-

ników. Charlotte nie była też romantyczkąjak Helena, pragnącą, by kochano

w niej jej prawdziwą naturę. Uśmiechnęła się z goryczą. Nie była nawet

pewna, co to takiego ta jej prawdziwa natura. Jest cukierkiem? Niesforną

pannicą? Miłym dla oka przedmiotem? Pewnie wszystkim tym po trochu

i na dodatek kimś znudzonym każdą z tych ról. A przecież życie powinno

być czymś więcej niż tylko wypełnianiem przestrzeni.

Zerknęła do pomieszczenia, które wyglądało na bibliotekę; dwie przeciw-

ległe ściany zakrywały przeładowane szafy na książki sięgające prawie pod

sufit. Charlotte się uśmiechnęła. Uwielbiała książki, ajednąz przykrych stron

jej obecnej sytuacji był fakt. że jakakolwiek lektura inna niż katalogi aukcyj-

ne z Tatersall była rzadkością w gospodarstwie Weltonów. Wśliznąwszy się

do środka, powiodła łakomym spojrzeniem po tłoczonych skórzanych grzbie-

tach, obchodząc wielki porysowany stół ustawiony pośrodku pokoju.

Krzesło o prostym oparciu stało odsunięte nieporządnie z jednej strony,

jak gdyby ktoś wstał w pośpiechu. Nowo wydrukowana mapa Europy leżała

rozpostarta na kilku rozsypujących się stertach papierów, poznaczona gęsto

atramentem. Arkusik papieru wystawał spod niej na tyle, by Charlotte roz-

poznała, że jest napisany po francusku.

Znieruchomiała, a wzburzenie narastało w niej wraz z ponurym podejrze-

niem. Dlaczego opat, ojciec Tarkin - zapewne trafiła do jego pokoju, niepo-

dobna przecież, by inny zakonnik był na tyle ważny, by mieć własną biblio-

tekę - koresponduje z kimś po francusku? Przecież trwa wojna z Francją.

Przysunęła się bliżej.

Rzuciło jej się w oczy nazwisko ojca: Roderick Nash. Odgarnęła mapę.

chwyciła list i próbowała odcyfrować...

- Panno Nash?

Charlotte okręciła się w miejscu, a list zadrżał jej w ręku, gdy znalazła się

twarz w twarzą z ojcem Tarkinem. Jeśli nawet poczuła zażenowanie, przyła-

pana na myszkowaniu w jego rzeczach, uleciało wyparte przez słuszny gniew.

To nie ona zadaje się z wrogiem! Nie ona dostaje podejrzane listy!

- Dlaczego w tym liście jest nazwisko mego ojca? - spytała.

Ojciec Tarkin podszedł i przekrzywił głowę, by dojrzeć, co trzyma w ręku.

Zaciekawienie na jego twarzy zastąpił smutek.

- Ach! To od człowieka, który wiele zawdzięcza pani ojcu. Napisał, aby

mi przypomnieć o jego poświęceniu, a także o zasługach innych osób, dzię-

ki którym może kontynuować swe obecne przedsięwzięcia. Widzi pani? -

Podkreślił ciąg słów w liście długim kościstym palcem. - ..Z szacunkiem.

Ojcze Opacie, przypominam to, o czym Ojciec dobrze wie" - przetłumaczył

- „że wszystkie wielkie przedsięwzięcia wymagają wielkich poświęceń. Te,

wymagane ode mnie, które ostatnimi czasy wydają się tak bardzo niepokoić

sumienie ojca. są niczym wobec ofiar poniesionych przez innych, że wspo-

mnę pułkownika Rodericka Nasha, a także wielu innych bezimiennych lu-

dzi, którzy oddali życie, bym mógł dokończyć mą pracę..." - Opat urwał

i uśmiechnął się przepraszająco do Charlotte. - Reszta nie ma związku z pa-

nią moje dziecko.

„Dokończyć mą pracę". Trzy lata temu jej ojciec dobrowolnie oddał się

Francuzom w zamian za trzech szkockich chłopców, których nawet nie znał,

uwięzionych w lochach LeMons za szpiegostwo. Przed zmierzchem tego

samego dnia został stracony. Charlotte zawsze przyjmowała, że wraz z po-

wrotem trójki ocalonych do Anglii upadła intryga, którą ukartowali.

Świadomość, że ktoś kontynuuje dzieło, które tamci Szkoci zaczęli we

Francji lata temu, poraziła Charlotte. Zaraz potem uświadomiła sobie na-

stępną rzecz. Nie zdziwiło jej, że bystrooki, łagodny opat ma w tym udział.

Tamci młodzi ludzie byli wychowankami St. Bride's, czyż nie?

- Nie jestem dzieckiem, proszę ojca - odpowiedziała z powagą, o jaką nie-

wielu by ją posądziło. - Ale jeśli mój ojciec umarł za jakąś sprawę, do której

nawiązuje autor tego listu, muszę się sprzeciwić. To ma związek ze mną.

Opat pokręcił głową.

- Jeśli już, to naprawdę niewielki.

Charlotte jęknęła niepewna, dlaczego nie może zostawić tej sprawy, ale

słowa, które przetłumaczył opat, miały w sobie taką siłę. Brzmiały jej w my-

śli jak syreni śpiew, przywołując na pamięć tragiczne okoliczności śmierci

ojca i jej skutki.

Dotąd ofiara ojca wydawała jej się szlachetnym i bezinteresownym aktem

szlachetności. Ale zawsze bolało ją że jego poświęcenie nie znaczyło nic

więcej, że oddał życie za nieudany spisek. Teraz miała dowód, że misja,

której podjęli się tamci młodzi ludzie, wciąż trwa, że ofiara jej ojca pozwo-

liła dalej prowadzić ważną pracę. Z pewnością list taką rzecz sugerował.

Żarliwie pragnęła, by i ona mogła zrobić coś, co uczciłoby ofiarę ojca.

- Mogę pomóc. - Słowa zawisły w ciszy ustronnej biblioteki opata.

- Drogie dziecko, nie pojmuję, co pani ma na myśli...

- Mogę się przydać, jeśli tylko ojciec pozwoli. - Przerwała opatowi, co-

kolwiek zamierza! powiedzieć. Spojrzała mu w oczy. Zmarszczył czoło.

- Co pani sugeruje, panno Nash? - spyta! wreszcie i dziwnie dwornym

gestem wskazał jej, by usiadła na krześle.

Była zbyt zdenerwowana, by skorzystać z jego propozycji.

- Niezależnie od tego. po co wysłano tylu szkockich chłopców do Fran-

cji, sprawa nie została zakończona. Chcę pomóc. Muszę to zrobić.

Opat nie zaprzeczył jej domysłom. Przechylił głowę i zapytał:

- Dlaczego?

- Żeby moje życie zaczęło coś znaczyć. Żeby nadać znaczenie śmierci

mego ojca. Żeby jego ofiara nabrała wartości.

Na twarzy opata pojawiło się zakłopotanie.

- Uważa pani, że fakt, iż ocalił trzech młodych ludzi, nie ma większego

znaczenia?

- Nie. - Srebrne brwi ojca Tarkina uniosły się w wyrazie zaskoczenia,

a spojrzenie, które w niej utkwił, było pełne urazy. - Nie - powtórzyła sta-

nowczo, myśląc o człowieku, który tak poruszająco napisał o ofierze jej ojca;

pewna, że opat ją zrozumie. -To za mało, tym bardziej że jego poświęceniu

można nadać o wiele większe znaczenie. Jeśli dzięki memu ojcu komuś we

Francji udawało się działać na naszą korzyść przez te minione trzy lata, to

chcę mu pomóc. Chcę, aby mu się powiodło. Jestem to winna pamięci ojca

i memu krajowi. - Dostrzegła wahanie ojca Tarkina i gorączkowo szukała

sposobu, by ją zrozumiał. - Jestem to winna sobie samej.

Stali naprzeciw siebie, opat nie oderwał od niej oczu nawet na chwilę.

- Może jest coś... - powiedział w zamyśleniu, lekko bębniąc palcami po

stole.

- Cokolwiek.

- Od czasu do czasu - zaczął mówić powoli - do Londynu przybywają

posłańcy z informacjami, które trzeba przekazać dalej. Często przebywają

daleką drogę, podróżując krętymi trasami i nie zawsze da się przewidzieć,

kiedy i gdzie się zatrzymają. Nasi przeciwnicy, przetrząsając miasto w po-

szukiwaniu adresata oraz informacji, które miały do niego dotrzeć, chcą zna-

leźć tego, kto kieruje naszymi ludźmi w Londynie. Odbiorca nie może więc

pozostawać zbyt długo w jednym miejscu. Ciągle zmienia kwatery i stara się

nie ściągać na siebie uwagi.

Czekał, a Charlotte zrozumiała, że to sprawdzian. Jeśli jest dość bystra,

powinna wyciągnąć właściwe wnioski z jego słów.

- Odbiorca tak często się przeprowadza - powiedziała ostrożnie - i nigdy

nie wie, kiedy oczekiwać kuriera. To utrudnia zorganizowanie spotkania.

Opat kiwnął głową. Zdała egzamin.

- W zeszłym roku kurier z Francji w ogóle nie przekazał informacji. Mu-

siał wracać, zanim ktoś zauważyłby jego nieobecność, a odbiorca akurat

zmienił mieszkanie.

- Zatem potrzebujecie pośrednika-ciągnęła Charlotte- kogoś, kogo obie

osoby odnajdą. Kogoś, kogo nikt nie będzie podejrzewał, że może być

wmieszany w jakiś spisek. Gdyby to był ktoś młody i niepoważny, niemają-

cy żadnych powiązań politycznych ani religijnych, ktoś łatwo dostępny,

przebywający stale wśród ludzi: na jakimś kiermaszu, zabawie lub przyjęciu

albo gdzie indziej, gdzie można się do niej łatwo zbliżyć, nie wzbudzając

podejrzeń.

- Do niej?

- Do mnie - powiedziała Charlotte. - Byłabym idealną kandydatką do

tego zadania, ojcze opacie. Cieszę się swobodą, do jakiej niewiele młodych

dam może sobie uzurpować prawo. Obracam się w różnych kręgach, mo-

gę chodzić, dokąd i kiedy chcę, nie wywołując komentarzy. - Skrzywiła wa-

rgi. - No, powiedzmy, nie wywołując komentarzy, do jakich nie przywy-

kłam.

Opat odwrócił się od niej. Opuścił w zamyśleniu głowę. Powykręcane dłonie

splótł za plecami i ruszył ku najdalszej szafie bibliotecznej. Obserwowała

go, wstrzymawszy oddech.

Nie zdawała sobie sprawy, jak jest to dla niej ważne, dopóki nie nadarzyła

się okazja, by zrobić coś dla sprawy ojca. Opat nie może jej odmówić. Oce-

nił jąjako modną, figlarną, płochą panienkę, jaką znał świat, czy raczej jako

upartą, zdecydowaną kobietę, za jaką sama się uważała? Za chwilę wszyst-

ko się wyjaśni.

- To nie powinno być niebezpieczne - mruczał do siebie.

Czekała.

Obejrzał się na nią przez ramię, a jego poznaczona bruzdami twarz wyra-

żała troskę.

- Będzie pani musiała tylko zapamiętać kilka adresów i czasem powtó-

rzyć je, przechodząc zatłoczoną salą.

Skwapliwie kiwnęła głową.

- Nasza grupka jest bardzo mała. Wysłannicy będą się z panią kontakto-

wali trzy razy w roku.

- Rozumiem.

Obrócił się do niej.

- Mimo wszystko wiąże się to z pewnym ryzykiem.

- Jestem gotowa je ponieść.

- Ale czy ja jestem gotów?

- Tak - odpowiedziała za niego.

Zamyślił się na długą chwilę. Charlotte nie odezwała się, wiedząc, że naci-

skać teraz byłoby błędem. W końcu głęboko westchnął.

- Dobrze, panno Nash. Zgoda.

Uśmiech zakwitł na wargach Charlotte.

- Dziękuję.

- Nie, moje dziecko. Nie dziękuj mi. Stąpam po cienkiej linie i sumienie

już nie daje mi spokoju. - Znów westchnął i sięgnął ku grubemu, ciężko

tłoczonemu tomisku na półce nad swą głową. - Skoro postanowiliśmy, że

zostaniesz łączniczką, możesz poznać jednego z mych agentów. Autora tego

listu.

Mocno szarpnął ku dołowi książkę. Charlotte szeroko otworzyła oczy, gdy

jedna z szaf bibliotecznych przesunęła się. odsłaniając korytarz oświetlony

latarnią.

- Chodź! - ponaglił opat.

Serce Charlotte zabiło szybciej. Oto ma poznać śmiałka, który wytrwał

i wypełniał plan rozpoczęty lata temu. Człowieka o głębokich przekonaniach

i niezachwianej lojalności. W jej pojęciu już był bohaterem, szlachetnym,

wartościowym, choć niewątpliwie lata ukrywania się i przeżyte niebezpie

czeństwa uczyniły go ostrożnym i surowym...

- Nie tak głośno, ojcze. - Młody mężczyzna wyłonił się z mroku. Nieco

zbyt długie, matowe, brązowe włosy okalały szczupłą twarz i kanciastą szczę

kę pokrytąkilkudniowym ciemnym zarostem, który prawie zasłaniał paskudną

bliznę na lewym policzku. Brudna smuga przecinała mocną brązową szyję,

znikając pod niechlujną koszulą. Kapotę miał luźną i przetartą przy mankie

tach, ale jeszcze luźniejsze były nędzne spodnie wiszące na wąskich bio

drach. Uśmiech zabłysnął na jego opalonej twarzy.

- To jest... Dand Ross - powiedział ojciec Tarkin, przyglądając jej się

uważnie.

Nie rozpoznałaby w nim jednego z trójki młodych Szkotów, którzy od

wiedzili jej dom trzy lata temu. Trudno się dziwić, kto zauważyłby pozosta

łych, jeśli w tym samym pokoju był Ramsey Munro z jego spojrzeniem upad

łego anioła? W dodatku młody człowiek, który stal w ich salonie w Yorku,

dopiero co wyszedł z francuskiego więzienia po blisko dwu latach zamknię

cia.

Ten tutaj trzymał się prościej, był smuklejszy, wyglądał groźniej. Ich oczy

się spotkały. Uśmiech zamarł na jego twarzy, a jej coś zatrzepotało w piersi.

Odruchowo zrobiła ku niemu krok. Lekko rozchyliła wargi, ale sama nie

wiedziała, czy chciała się przywitać, czy tylko uśmiechnąć.

Coś błysnęło w mrocznym spojrzeniu mężczyzny.

- No proszę, kogo tu mamy? - Jego głos był nieco chrapliwy, słychać

w nim było szkocki akcent. - Nie miałem pojęcia, że teraz przyjmuje ojciec

też dziewczynki. Ale widać tak, bo inaczej dlaczego ta sierotka nosiłaby

ubranie dwa rozmiary za ciasne i takie przetarte, że całkiem prześwieca?

I masz tu bohatera, pomyślała Charlotte.

- O co chodzi, panie Johnstone?

- Może to nie jest potrzebne, proszę pani? Z pewnością król...

- Król jest głupcem, o królowej lepiej nie wspominać. To się źle skończy.

Jego Wysokość nie chce widzieć tego, co dla moich oczu jest aż nazbyt wy

raźne. Nie poświęcę mego dziecka dla jego krótkowzroczności. Nie. Chło

piec pojedzie do Szkocji.

- Tak, proszę pani. -- Jeremy nisko się skłonił.

Dama uczyniła niecierpliwy ruch dłonią, a jeden ze służących, wyczekują

cych z tyłu, zbliżył się do nich z ciężką aksamitną sakiewką w ręku. Wzięła ją

i przekazała Jeremy 'emu.

- Tych pieniędzy jest aż nadto, aby wystarczyły dla was obydwu. W środ

ku znajdzie pan list do moich przyjaciół z prośbą, by zaopiekowali się chłop

cem. Powierzam go panu i proszę, by przekazał pan im tę korespondencję

zaraz po przybyciu. - Pierwszy raz wątpliwości zmarszczyły jej gładkie czo

ło. - Żałuję, że nie miałam czasu, by ich zawiadomić o moich pianach, ale

sytuacja staje się niebezpieczna. Nie odważę się zwlekać.

Schyliwszy się, znalazła się twarzą w twarz z chłopcem. Odwzajemnił jej

spojrzenie. Dotknęła ramienia syna, a Jeremy poznał po lekkim nachyleniu

jego ciała, jak bardzo mały pragnie objąć ją ramionami. Nie zrobił tego

jednak. Stał spokojnie.

- Nie zapomnij, kim jesteś, mój synu. Nigdy nie zapomnij, kim jesteś i cze

go się od ciebie oczekuje.

- Nie, madame - obiecał uroczyście. - Nie zapomnę.

Francja, późna jesień 1788

- Czy muszę jechać z panem Johnstone 'em, madame? - spytał chłopiec,

spoglądając na nauczyciela angielskiego. W jego głosie nie było strachu,

tak jak i prawdziwej nadziei, że odwiedzie matkę od jej planu. Mógł jednak

próbować to zrobić.

- Tak. Wszystko jest przygotowane. — W głosie damy w aksamitnej sukni

nie było ani śladu matczynych uczuć. Ścisnęła chłopca za ramię, spojrzenie

utkwiwszy w Jeremym. — To mądry chłopiec. Dojrzalszy niż jego rówieśnicy.

Nie sprawi panu kłopotu.

Była zdenerwowana i chciała jak najszybciej wyprawić chłopca w podróż.

Było to widać po sposobie, w jaki uciekała spojrzeniem przed wzrokiem syna.

- Będę go strzegł jak źrenicy oka. Jestem zaszczycony, że pokłada pani

taką wiarę we mnie. - Jeremy pochylił się nad dłonią damy. Nigdy przedtem

z nią nie rozmawiał. Od czasu, gdy trzy lata temu przybył do Francji, by

podjąć się edukacji jej małego synka, wszelkie polecenia wydawała mu przez

służbę.

Przygłądał jej się ukradkiem, szukając podobieństwa między matką a sy

nem, ale było niemal niezauważalne. Miała okrągłe i ładne rysy, ale wyraz

twarzy cechowała twarda stanowczość, której chłopiec nie odziedziczył.

Był dobrym dzieckiem, bystrym, o niewymuszonym zachowaniu. Już mówił

po angielsku bez śladu swego rodzimego akcentu. Jeremy nie tylko go lubił,

ale podziwiał za siłę ducha. Zachował spokój mimo otaczającego go zamę

tu, co głęboko poruszyło nauczyciela.

Jeremy podejrzewał, że właśnie ten zamęt - zamieszki wybuchły w Greno

ble zaledwie kilka tygodni wcześniej - byl powodem, dla którego matka wy

syłała chłopca do przyjaciół w Szkocji. Miał u nich zaczekać, dopóki sprawy

we Francji się nie ułożą. Chociaż Jeremy wiedział, że chłopiec bez skargi

postąpi tak, jak oczekiwali tego rodzice, nie potrafił obojętnie patrzeć na ból

malujący się na twarzy małego. Odrywano go od bliskich i od wszystkiego,

co znał, a Jeremy cierpiał razem z nim.

- Hm.

Dama oderwała wzrok od syna i popatrzyła na niego chłodno.

Słodka uległość - Brockway Connie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: