Berent Wacław - Ozimina.pdf - Berent Wacław - ChomikKulturalny

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przycisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym

LITERATURA.NET.PL

kliknij na logo poniżej.

Wacław BERENT

OZIMINA

Tower Press 2000

CZĘŚĆ PIERWSZA

Lodowy połysk czarnej tafli fortepianu i mocne lśnienie posadzki rzucały mu na salę jakby

pył powietrzny i ogromne zmalowanie barw w głębi. W tym dla oka oddaleniu tonowała się

jaskrawa rozmaitość kobiecych strojów w kilka plam zamglonych pod czarnym wirem męż-

czyzn. Tylko na krześle najbliższym odsadą barw mocnych – widniała jakaś bluzka o wodnej

zieleni, twarz otwarta, jasna i włos ciemny, rozjaśniany w ciepłe połyski, zda się, kontrastem

do tej hebanowej czerni fortepianu, sponad której padały oczy jego.

Stał jak wyczekujący rybak tej czarnej łodzi, przerzucając białe karty nut rozłożonych na

hebanie.

A dziewczyna przyglądała mu się przez zmrużone rzęsy pozornie nigdzie nie patrzących

oczu. Obserwowała go z przedziwnie długim spokojem, zamknąwszy złożonymi na kolanach

dłońmi dwa doskonałe półkola toczonych ramion, obciśniętych wysoko w białą skórę rękawi-

czek. Czoło spokojne, prawie kamienne, z odgarniętym zuchowato ciemnym włosem, oczy

zmrużone, a żywe jak u węża, rzucały aż na skroń wibrującą zmarszczkę uwagi. Rozmigota-

nie ciekawości, pytań i półuśmiechów przepływało, zda się, spod oczu przez pełne jak jabłka

policzki ku ustom i wracało falą pod zmrużoną powiekę; zaciśnięte wargi rzucały od kątów w

stronę uszu drgające rysy swawoli czy czegoś gorszego. Zastawiał się za ten wyraz głupko-

waty podbródek o migdałowym owalu i miękkości dziecięcej. Siedziała nieruchoma jak po-

sąg, półkręgami ramion obejmując wydatną pierś; pazury krótkich łapek, rzekłbyś, miękko

złożone, tkwiły w rękawiczkach – pod to przymrużone, wężowe zapatrzenie skośnych oczu.

Gdy po niejakim czasie wyszedł do dalszych pokojów, w małym przejściu za salonem

spotkał się oko w oko z tym uśmiechem na wibrujących policzkach. Dłoń spokojnie złożona

w dłoni zamykała toczone półkręgi ramion nieruchomych.

„Cóż to znów znaczy? – myślał. – Obcej kobiety uśmiech dobrze mi znany zastępuje mi

drogę jak w wizji.”

„Pan mnie nie poznaje?” – pytały oczy zmrużone.

„Nie. Ponieważ rzecz dziać się powinna w ponurym wąwozie.”

Roześmiała się niemo: białym błyskiem zębów oraz niewolnym podrzuceniem piersi wy-

datnej, a cała postać rozbłysła życiem w tym uśmiechu. W bliskości tej kobiety uderzył w

niego wiew świeżyzny jak od owoców, a zarazem skwaru, w którym one dojrzewają; jakaś

tryumfująca wegetatywność bujnego życia, leniwa do słowa, ciężka do głosu i gestu – jak w

letnie południe.

Urażona czy też zbyt opieszała, aby się przypominać w rozmowie, zwróciła się ku

drzwiom sąsiedniego pokoju; na znak, że wyszła tu jedynie dla poprawienia uczesania, wyjęła

szpilkę rogową i wbijała ją po drodze niedbale w włosy, jak widły w snop.

„Amalteo!” – zaczął już było, gdy ten gest ostatni tajemniczym kojarzeniem drobiazgów

naprowadził go na dawne wspomnienie. „Czyżby ta mała ze wsi? Czyżby ona?”

– Panna Nina? – zgadywał tedy, zapatrzony w sowitą jędrność i pełnię kształtów, które,

rychło patrzeć, staną się przelewne.

– Ja!

Krwiste wargi rozchyliły się w uśmiechu długą szczeliną, jak pękający owoc granatu, a

słowo z nich wyłuskało się ciężkie, soczyste, jak purpurowe tego granatu ziarno; zakwitły

policzki.

Roześmiał się. „To dumne samopoczucie tego «ja»! Ta smakowita błogość tego słowa, jak

u Murzyna. Wierzę, tu można być zwięzłą w słowie; wszystko inne jest zresztą zbyt wymow-

ne.”

– Już?! – krzyknął. – Już „ja”? Ależ to poszło w tempie tropikalnym! Kiedyż przeniesiono

do miejskich cieplarń?

– Pan utył.

Ta lapidarność powitalnej konstatacji obcięła mu od razu słowa i myśli wszelkie. Czuł się

tak samo oglądany i ważony nieomal, jak sam to czynił; bodajże z jednym wynikiem. Jego

ostatnie pytanie i jej konstatacja zbiegały się na jednym motywie. Myśl ruchliwa utkwiła mu

nagle na wzajemnych uśmiechach.

„Doświadczam lakonicznego szczęścia młodego padyszacha – pomyślał, splatając dłonie

na dołku. – Odzyskawszy kontenans, pozostawałoby już chyba tylko siąść na tym miękkim

jak puch dywanie, wesprzeć głowę o taboret z poduszek, jeść sorbet i całować się słodkimi

wargi.”

„Cóż za ubikacja przedziwnie leniwego nabożeństwa! – mówił do siebie, rozglądając się

po tym spiętrzeniu dywanowych poduszek, taboretów, otoman, foteli, portier, kotar, kobier-

ców i wezgłowi. – Cóż za wykwint kaukaski! Jakaż profuzja tapicerskiego geniuszu i per-

skiego natchnienia!”

Poczęła wyłuskiwać z rękawiczek pięści małe i twarde jak orzechy, ogromnie żywe tym

ogorzeniem i połyskami jak na miedzi. Ręce, w sobie krzepkie, zdały się jeszcze jędrniejsze

spod rękawiczek.

– Pani musi być silna?

W odpowiedzi wystawiła mu na zgiętych łokciach swe szpony. Zanurzył palce w ich cie-

pło żywe i pozwolił sobie oczywiście przegiąć dłonie. Lecz w tejże chwili pożałował tego.

„Na tę głupią stawkę gotówem na samym wstępie przegrać wszystko.”

– Jaki pan słaby! – rzekła, odymając wargi. Podeszła wreszcie do lustra, by poprawić wło-

sy.

– Któż to jest ta panna Ola? – pytała wzgardliwie. – Och, jak ja jej nie cierpię.

– Za co?!

– Ona pewnie jest taka sztuczna, a wy ją wszyscy może tak adorujecie: artystka!

Odpowiedź rozprysła mu się w śmiechu.

– „Pewnie” i „może” – powtórzył.

– A ja wiem o tym panu Tańskim. A co!

– Już?

– O, kobiety wszystko o sobie wiedzą! Ja mu się tam dobrze przypatrzyłam.

– Wcześnie! – mruknął. – Ile też panna Nina ma lat? Pokazała mu czubek języka w lustrze.

– No, a pani domu – drażnił dalej – pani Lena? Ta jest naprawdę piękna.

Panna Nina stała się uważającą; źrenice pod zmrużonymi powiekami spłynęły na boki:

„Och, te palce pod pięściami!” – zauważył mimochodem.

– Panie, co to było z nią i z tym poetą? – zadygotała cała z nagłej ciekawości.

– Z Woydą? Nie wiadomo. Dwa lata temu na takim jak dziś zebraniu przyszedł tu oto, do

tego pokoju, chodził długo po tym miękkim jak śnieg dywanie i dziwił się pewno, czemu

śnieg jest tak purpurowoczerwony, jakby krwią nasiąkły. Nalał sobie wody – ot, z tego dzba-

na, który trzyma ta wielka kukła Murzyna – nalał wody, połknął coś wyjętego z kieszeni od

kamizelki, popił i siadł tu... w tym oto kącie... Tak usiadł.

Berent Wacław - Ozimina.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: