1 NAUCZYCIEL
Pedeutologia- nauka o nauczycielu, bada jak przebiega praca, jak dobrać do zawodu, jak kształcić.
1Skł. Merytoryczno- motywacyjny realizowany na drodze kompetencji-fachowość sportowo merytoryczna i teoretyczna, zdolności, fachowości, identyfikacji ideowej, identyfikacji zawodowej i autokracji, inspiracji i poszukiwań
2.Skł. Metodyczno-organizacyjny- nauczanie, nowatorstwo, organizatorstwo, kontroli i oceniania
3. Skł.społeczno- kulturotwórczy- rozumienia i socjalizacji, komunikatywności, czynnego uczestnictwa w kulturze, społecznego działania.
2. TRENER
Trener jest wychowawcą i nauczycielem swoich podopiecznych. Jest osobą która nie tylko rozwija sprawność fizyczną, umiejętności sportowe ale bierze udział w kształtowaniu jego pełnej osobowości.
Miara sukcesu- wynik sportowy, relacje trener- zawodnik, przygotowanie do zawodów, rozwój warsztatu pracy trenera, relacje w grupie,
Rola trenera –wiedza ogólna i specjalna, motywacja negatywna i pozytywna, współpraca z ekspertami
Warsztat pracy trenera- rozumiemy ogół metod, środków i form stosowanych w procesie treningowym i właściwym dla danego trenera świadczących ojego możliwościach doboru i władania nimi oraz znajomości osobniczych i poza osobniczych warunków które determinuja jego efektywność.
Aspekt pedagogiczny warsztatu pracy-znajomość metod wychowania i ich stosowanie, umiejętność tworzenia ze swoich podopiecznych zespołu, znajomość metod rozpoznawania struktury nieformalnej, znajomość zasad tworzenia danych interakcji, włączanie zawodnika w planowanie treningu, planowanie pracy szkoleniowej z uwzględnieniem predyspozycji zawodnika, znajomość metod diagnozy dydaktycznej i wychowawczej, wspólne planowanie treningu
Czynniki efektywności warsztatu atmosfera w zespole, wzajemne stosunki trener- działacze, wysoki poziom wiedzy ogólnej i fachowej, współpraca ze specjalistami, współpraca ze szkołą, styl kierowania zespołem
Zasady wychowania w sporcie – kierowniczej roli w procesie treningowym, organizowania zespołu środowiska , indywidualizacja i szacunek dla zawodników
3. EDUKACJA OLIMPIJSKA
Olimpizm-jest filozofią życia, wyrażającą i łączącą w wyważoną całość wartości ciała, woli i umysłu. Łącząc sport z kulturą i wychowaniem, olimpizm dąży do stworzenia drogi życia opartej na radości znajdowanej w wysiłku, wychowawczej wartości dobrego przykładu i na szacunku wobec uniwersalnych i fundamentalnych zasad etycznych.
Cel olimpizmu- Włączenie sportu do służby w harmonijnym rozwoju człowieka i zachęcanie do budowy pokojowego społeczeństwa zainteresowanego zachowaniem ludzkiej godności. Olimpizm ma też „przyczyniać się do budowy lepszego, pokojowego świata z pomocą wychowania młodzieży poprzez sport, uprawiany bez jakiejkolwiek dyskryminacji, w duchu olimpijskim, który wymaga wzajemnego zrozumienia w połączeniu z duchem przyjaźni, solidarności i fair play”
Zadania ruchu olimpijskiego
1. Promowanie fizycznych i moralnych wartości, które stanowią o istocie sportu.
2. Wychowywanie młodych ludzi poprzez sport w duch wzajemnego zrozumienia, aby byli w stanie współdziałać w budowaniu lepszego świata.
3. Upowszechnianie olimpijskich wartości na całym świecie poprzez rozwijanie w ludziach postawy dobrej woli.
4. Co dwa lata, zgromadzenie sportowców z całego świata na igrzyskach olimpijskich.
Czego uczy olimpizm
• Ludzie są równi na starcie
• Wszyscy powinni podlegać tym samym miarom i kryteriom oceny
• Ludzie są różni pod względem swych przyrodzonych i nabytych przymiotów, zawsze jednak jest szansa na doskonalenie poprzez prace nad sobą i wole zwycięstwa
• Ludzie są i mogą być uczciwi i szlachetni, albowiem doskonale wiedzą, gdzie przebiega granica między faul a fair
• Człowiek nigdy nie jest sam – zawsze się z kimś spotyka i zawsze kogoś reprezentuje
• Człowiek jest wolny, ale zarazem potrafi podporządkować się regułom
• Żadna rywalizacja nie kończy się definitywnym, absolutnym rankingiem tabelarycznej kolejności, dzisiejszy przegrany może wygrać jutro
• Choć świat jest skomplikowany, jest on w istocie prosty w swych uniwersalnych zasadach
• Dobro objawia się nie poza realnym światem, lecz w nim samym – w zdrowiu, sprawności, odwadze i radości istnienia, w dążeniu do wszechstronnej doskonałości
Edukacja olimpijska
Konkretna koncepcja edukacyjna oparta na filozofii olimpizmu, w której sport stanowi podstawowy nośnik uniwersalnych wartości oraz formę i metodę ich upowszechniania
Edukacja poprzez sport
Całokształt oddziaływań edukacyjnych wykorzystujących sport jako źródło wartości oraz płaszczyznę oddziaływań wychowawczych
Kategorie edukacji olimp
1. Edukacja olimpijska jako element przygotowań do igrzysk poszczególnych krajów i ich społeczeństw
2. Edukacja olimpijska jako nośny instrument w edukacji młodzieży, z szansami na samorealizację i socjalizację, partnerstwo w interakcjach wychowawczych, pogłębioną refleksję etyczną i rozbudzoną potrzebę własnego doskonalenia — nie tylko w sporcie
• sport i olimpizm mogą wpłynąć na wzbogacenie programu dydaktyczno - wychowawczego szkoły
• Zainteresowanie uczniów sportem może być wykorzystane jako motywacja w nauce.
• Wartości olimpizmu oraz zjawiska występujące w rzeczywistości olimpijskiej mogą służyć jako punkt odniesienia w dyskusji na ważne problemy społeczne.
• Igrzyska olimpijskie lub inne zawody sportowe mogą posłużyć jako źródło treści dla rozwijania konkretnych umiejętności uczniów.
• „Historie olimpijskie” mogą stać się inspiracją dla uczniów do podjęcia działań konstruktywnych i dawać nadzieję na lepsze życie.
•
Metody rozwijania edukacji olimpijskiej na świecie
1. Metoda oparta na przekazie wiedzy
2. Metoda praktycznych działań
3. Metoda oparta na doskonaleniu umiejętności motorycznych
4. Metoda kształtowania odpowiedniego stylu życia
Drogi rozwijania edukacji olimpijskiej w Polsce
• TOR PIERWSZY – FORMALNY obejmuje wszelkie inicjatywy podejmowane przez Polski Komitet Olimpijski, jego Klub Fair Play, związki sportowe oraz inne organizacje i stowarzyszenia w kulturze fizycznej
• TOR DRUGI - NOWATORSKIE INICJATYWY NAUCZYCIELI I TRENERÓW
• TOR TRZECI - DZIAŁALNOŚĆ AKADEMII WYCHOWANIA FIZYCZNEGO
• TOR CZWARTY – NAUKOWA EKSPLORACJA OLIMPIZMU - analizowanie możliwości jego wychowawczego oddziaływania na człowieka w skali indywidualnej i globalnej
4.EDUKACJA ZDROWOTNA
Edukacja zdrowotna w szkole jest to proces
dydaktyczno-wychowawczy, w którym dzieci
i młodzież uczą się jak żyć aby:
zachować i doskonalić zdrowie własne i innych ludzi,
w przypadku choroby (urazu) aktywnie uczestniczyć w jej leczeniu, radzić sobie z nią i zmniejszać negatywne skutki
Cele współczesnej edukacji zdrowotnej
Pomoc uczniom w:
Ø poznawaniu siebie, śledzeniu przebiegu swojego rozwoju, identyfikowaniu i rozwiązywaniu problemów zdrowotnych
Ø w zrozumieniu czym jest zdrowie, od czego zależy, dlaczego i jak należy o nie dbać
Ø rozwijaniu poczucia odpowiedzialności za zdrowie własne i innych ludzi
Ø wzmacnianiu poczucia własnej wartości i wiary w swoje możliwości
Ø rozwijaniu umiejętności osobistych i społecznych sprzyjających dobremu samopoczuciu i pozytywnej adaptacji do zadań i wyzwań codziennego życia
Ø przygotowaniu się do uczestnictwa w działaniach na rzecz zdrowia i tworzenia zdrowego środowiska w domu, szkole, miejscu pracy, społeczności lokalnej
Istotą edukacji zdrowotnej w szkole jest nie tylko przekazywanie wiedzy ale przede wszystkim kształtowanie:
• właściwych postaw wobec zdrowia
• umiejętności życiowych
umożliwiających uczniom (teraz i w przyszłości)dokonywanie wyborów sprzyjających
zdrowiu oraz podejmowaniu działań na rzecz zdrowia własnego i innych ludzi oraz tworzenia zdrowego.
Bloki tematyczne wymagańw nowej podstawie programowej WF
Gimnazjum i szkoły ponadgimnazjalne
• Aktywność fizyczna, praca i wypoczynek, żywienie
• Rozwój fizyczny w okresie dojrzewania i młodzieńczym
• Dbałość o ciało, bezpieczeństwo, choroby
• Zdrowie i dbałość o zdrowie
• Zdrowie psychospołeczne, umiejętności życiowe
AWFLICENCJAT