las rzeczy00.pdf

Spis treści

Wiersze

Iwona Kwiatkowska-Milińska . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1

Dominik Sulej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2

Paweł Stangret . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2

Adam Roguski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 4

Magdalena Woźniewska . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5

Magdalena Pawłowska . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5

Katarzyna Wąsik . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 6

Małgorzata Matysik . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 6

Monika Paszkowska . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .8

Barbara Wojtyńska . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 9

dr Magdalena Saganiak – Wiersze naszych przyjaciół . . . . . . . . . . . . . . 10

Las Rzeczy

Pismo Koła Literackiego UKSW

Zima 2001

Numer specjalny

e-mail: lasrzeczy@poczta.onet.pl

Numer zredagowali:

Iwona Kwiatkowska-Milińska, Adam Roguski,

dr Magdalena Saganiak, Paweł Stangret,

Dominik Sulej, Barbara Wojtyńska

Magdalena Woźniewska

Ilustracje:

Adam Roguski

Iwona Kwiatkowska-Milińska

Czy wybiorę się jutro na bulwar?

Chciałabym bardzo, ale okropnie tu wieje.

Oczywiście, Mounsier.

Adieu.

Ars poetica mea

jest czas

kiedy inaczej myślę

inaczej mówię

kiedy rodzą się we mnie

słowa za słowami

kiedy inaczej piszę

nie dbając o znaki interpunkcyjne

Chicago, grudzień 1997

Deszcz

padaj

spłyń wielką ulewą

obudź mnie

oczyść

później ubierz w tęczę

i wyjdę

zbierać rosę na naszyjnik

bo słowa same

układają się w strumień

raz szeroki

to znowu węższy

nie chcę wtedy

zatrzymywać jego płynięcia

budować tamy

regulować brzegów

to będzie chwila szczególnie osobliwa

chcę tylko płynąć

unoszona na słowach

zachłyśnięta ich mnogością

zdziwiona wielorakością

ucieszona stworzeniem

Klucze

dla Andrzeja M.

W ciszy mnie usłyszysz

W głębinie zobaczysz

W dojrzałej brzoskwini posmakujesz

W ściętej rano róży poczujesz

W dłoni żony dotkniesz

Renoir w Chicago

Dzień dobry, Renoir.

Pan tu na dłużej?

Jeszcze tydzień.

Cudownie!

Tak, przyleciałam dziś rano.

Uwierzy Pan?

Widziałam Londyn, ocean

i mnóstwo wolnego jeszcze miejsca w Kanadzie.

Pan też był zaskoczony.

Tu wszystko wokół takie wielkie.

Nawet jezioro wygląda jak morze.

Ale budowle trochę jakby znajome.

Nie, nie myślę o Paryżu,

raczej o Moskwie.

Wygodnie urządził się Pan tutaj –

dużo przestrzeni, światła, ciepło.

Czy wydawało mi się?

Dostrzegłam na dole Chagalla.

Porozwieszał w oknie swoje anioły.

Spędzacie razem wieczory.

Oh, madame Clapisson!

Chyba trochę znudzona.

Mounsier Vollard –

zapatrzony w doskonałość.

A Monet – jak zwykle przy sztalugach.

Czy on nie odpoczywa?

Renoir, uśmiecha się Pan.

Jestem

Między Imieniem i Krzyżem

Między bólem i snem

Między muszelką na piasku

I ręką dziecka

Poza Tobą

Obok Ciebie

W Tobie

Jestem

Zima 2001

Las Rzeczy

Paweł Stangret

Antyfona – wariacja

Panno Święta, co jasnej bronisz Częstochowy

I w Ostrej świecisz Bramie.

Największa Kobieto

wyrosła z Małych

Dominik Sulej

Największa Kobieto

tchnij Ogniem

przyjdź

przez

zamgloną

Bramę Tchnienia.

Sonet VI

Anonimia

W letni i gorący dzień podchodzę do studni,

Ściskam kamyk w dłoni, żadnej chmury w niebie,

Popycham ciężką blachę, jest ciepła, z głębi dudni,

Duży pająk ucieka, wciągając sieć w siebie.

Kocham...ją

Ją kocha...ja

Ją ja...kocham.

Kolumna chłodnej czerni sięga w dół głęboko,

Cembrowina wysoka, a spojrzeć się boję,

Bo tam daleko w mroku błyszczy białe oko.

Kamień kładę na brzegu; zbrodnia w duszy mojej.

Bóg w

jedności Ducha

wie

kto co kogo

i...

zróbcie z tego sylabotonizm...

Pchnięty leci tak wolno, smutne echo budzi,

Mruga oko i łzawi, ja zatykam uszy,

Bo słuchać już nie zdołam, powtarzanej skargi.

muza

Wiadro spuszczam powoli, niech się w studni studzi.

Gdy zamilkły już głosy, wiem, nie stracę swej duszy.

Łez naczerpię tak zimnych, zanurzę w nich wargi.

Otoczony oddechem

Helikonu...

– a mnie miłości pali żar

– gdy cię nie widzę

– jednego serca

– jeśli nie ma miłości

– równy bogom

– odi et amo

– w twych oczu słonecznym ogrodzie

– odrzuć twe imię, które nie jest tobą...

ja cię kocham .

Wydma

Jeszcze słyszę jej szelest, jak drży utrapiona.

Ślepy wiatr, co jednaki, popycha ją stale.

Jeszcze ciało pamięta; słoneczna jej strona

Delikatnie wygniotła pierwsze w piersi znamię.

Bałem się, że rozniosę słoneczną jej kibić

Na stopach, pośród jeżyn rosnących na piachu.

A ona tak cierpliwie uczyła mnie pędzić

Jej suchym, ciepłym stokiem, przez granicę strachu.

Masło maślane

Brzęk szerszenia powiedział o jej drugiej stronie.

Gdy zatłukłem go kijem, z nieznaną obawą

Ruszyłem szukać gniazda, przyjąć lekcji koniec.

Nie kaleczy się trawy

błyszczącą zielenią.

Nie wbija się w niebo

noży błękitu.

Nie wystawia się ognia

na destrukcję żaru,

ni morza na fajne chłostanie strumyka...

Tak wolno zszedłem w drzewa, skąd w stopy chłód

wionie,

Broniony tylko prętem przed nagłą obławą,

Uczony nieść ratunek tej cienistej stronie.

tak ja nie będę

Las Rzeczy

Numer Specjalny

rzezał tępymi słowami

Kobiety w Kobiecie.

Śpij dobrze

* * * * *

Dzień słońce zamknął

i wiatr porusza niewidzialną ścianą lasu,

a niebo budzi światłość

gwiazd.

Milcząca noc oddycha tchnieniem spokoju.

Najlepszy erotyk

brzmi

kocham cię

– ale to nie jest metafora

Dziękuję.

nie chodzi o arytmetykę lat, co

najwyżej o dzielenie

połówek na Jedność

Zamykasz oczka spokojnie

i oddech porusza niewidzialną halą piersi,

rozchylone usta budzą

światłość milczenia

i oddychasz tchnieniem spokoju.

Erotyk-wiersz miłosny o niej

albo

Kołysanka (wiersz miłosny o niej)

Dziękuję.

Noc daje mi tęsknoty...

nocy.

Tęsknię ciepłem mego objęcia

twych ramion.

Obejmuję twoje pocałunki.

Całuję twoje wytchnienie,

oddech spokojny...

Skóra pachnie pieczenią

i chlebem.

Niosę ciasto!

Opieka...ne.

Na deser (deser snu)!

Nie chcę żyć dla życia,

poruczmy się Bogu

– On zawsze usłucha.

Teraz żyjąc życiem –

widzę ciebie wtuloną w płaszcz

mego niesienia.

Płaszcz kryje,

chowa,

osłania

twoje leżenie we śnie,

twoje serduszko

małością herbaty wielkie,

twoją ciebie.

Płaszcz i zapach kakao

w deszczu za oknem

dają gwarancję

na sen

Nasz sen – nasz dom

na sen

na sen.

Zima 2001

Las Rzeczy

Adam Roguski

Tlen i miód...

Swędzi i piecze...

tlen i miód, i słód, i wanilia, mieszają się

i bez, i dziecko, unoszą się

w aromacie ciała, kiedy obok śpisz

Swędzi i piecze, robią się liszaje,

bąble i strupy – w miejscu, gdzie skłamałem.

Mężczyznom przysługują szramy na twarzy,

lecz łzy nie przystoją i wewnętrzne rany.

kiedy wtulam się, jesteś zapachu mgłą

subtelnością lipcowej ciepłej nocy

tlen i miód, i słód, i sen, i seks, i szok

tlen i miód, i słód, i wanilia, mieszają się

i bez, i dziecko, unoszą się

w aromacie ciała, kiedy obok śpisz

Quasi-kobieca wrażliwość mnie stawia

na równi z czarnymi, niepełnosprawnymi,

gejami i s ł a b o ś c i ą wszelką, i dlatego

siedzę pod miotłą, nie zdradzam niczego.

zanim usnę chcę zerwać kwiat twoich ust

rozbić się jak fala spieniona o brzeg

stracić świadomość na rzecz jedności serc

Stagnacja

woda w szklance powoli nasiąka herbatą

w radiu grają bardzo rozwlekłe piosenki

coraz ciemniej i ciemniej za oknem

dochodzi siedemnasta

czy mogę traktować cię jak miękki narkotyk

czy jesteś niezbędnym światłem, mym pokarmem

czy mogę więc

zanim usnę chcę zerwać kwiat twoich ust

rozbić się jak fala spieniona o brzeg

stracić świadomość na rzecz jedności serc

przeobrazić się w wieczny pocałunek

następna stacja – stagnacja

właściwie to mógłbym się już położyć

Zrobię ci dziecko...

Dziś

zrobię ci dziecko szybko i niedbale

byle w twych piersiach pojawił się pokarm

może to mleko jest esencją życia

i wreszcie zmusi mą krew do krążenia?

i dopiero dzisiaj odważyłem się ufniej spojrzeć

na niebo

kiedy tylko czarna tkanina nocy rozerwała się

na wskroś

w miejscu w którym falowała szarfa migoczącej zorzy

– i uwolniło się dzienne światło

Pleśń pokryła przeszłość

i dopiero dzisiaj odważyłem się ufniej spojrzeć

zbyt dużo dotąd nosiłem w sobie

wyrzucam to sobie

i z siebie wyrzucam – na dobre

zło zjełczało, jest niepotrzebne

na niebo

kiedy zenit i nadir połączył pierwszy gorący

pocałunek

przestrzeń ścisnęła się w objęciach biegunów

do jednego punktu

– rozpoczął się kolejny dzień tworzenia

i z tego wszystkiego ciało zrobiło się jakby lżejsze

po co składować ciemne urywki przeszłości

klisze czarno-białych filmów

negatywów

serce nimi obrasta jak kurzem

jak tłuszczem, pleśnieje i dławi się

jak konająca gwiazda zapada się w sobie

zbyt dużo dotąd nosiłem w sobie

wyrzucam to sobie i z siebie

– na dobre

Las Rzeczy

Numer Specjalny

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: