James_Clavell_-_Shogun_tom_3.pdf

James Clavell

SHOGON

cz. 3

Powieść o Japonii

Przełożyli Małgorzata i Andrzej Grabowscy

ISKRY

KSIĘGA CZWARTA

47.

Oślepiająco jasny Erasmus błyszczał w promieniach słońca w samo południe przy

nabrzeżu w Edo.

- Panie Jezu w niebiesiech, Mariko, spójrz tylko na niego! Czy widziałaś kiedyś coś

takiego jak on? Spójrz na jego sylwetkę.

Zaopatrzony w nowe liny statek cumował o sto kroków od nich przy nabrzeżu, otoczony

ze wszystkich stron barierkami. Cały teren był silnie strzeżony, samuraje byli też na pokładzie

statku, a napisy wszędzie obwieszczały, że wstęp tutaj jest wzbroniony, chyba że za osobistą

zgodą pana Toranagi.

Erasmus był świeżo pomalowany i wysmołowany, pokłady lśniły czystością, kadłub

uszczelniono, a żagle naprawiono. Nawet fokmaszt, który zabrała burza, został zastąpiony

ostatnim z zapasowych, wiezionych w ładowni, i osadzony w gnieździe pod idealnym kątem.

Końce wszystkich lin były porządnie zwinięte, wszystkie działa w furtach działowych

błyszczały pociągnięte ochronną warstwą smaru. A nad tym wszystkim powiewała dumnie

postrzępiona bandera.

- Ahoj! - zawołał wesoło Blackthorne spoza ogrodzenia, ale nikt mu nie odpowiedział.

Jeden ze strażników wyjaśnił, że dziś na pokładzie nie ma żadnych barbarzyńców.

- Shi gata ga nai - odparł na to. - Dõ mo. - Poskromił rosnącą niecierpliwość, żeby

wejść na pokład, i uśmiechnął się promiennie do Mariko. - Wygląda tak, jakby właśnie opuścił

po remoncie stocznię w Portsmouth, Mariko-san - rzekł. - Spójrz na jego działa, chłopcy

musieli tu tyrać jak woły. Jest piękny, ne? Nie mogę się doczekać spotkania z Baccusem,

Vinckiem i innymi. Do głowy mi nie przyszło, że odnajdę statek w takim stanie. Chryste, jaki

on śliczny, ne?

Mariko przyglądała się jemu nie statkowi. Zdawała sobie sprawę, że o niej zapomniał. I

że znalazł sobie co innego na jej miejsce.

Trudno, powiedziała sobie. Nasza podróż dobiegła końca.

Tego ranka dojechali wreszcie do rogatek na przedmieściach Edo. Ponownie

sprawdzono im dokumenty podróżne. Ponownie przepuszczono ich uprzejmie, lecz tym razem

czekała na nich nowa eskortą honorowa.

Większość wczorajszego dnia i wieczór spędzili w przydrożnym zajeździe ze dwa ri na

południe stąd, a Yoshinaka, jak poprzednio, pozwolił im mitrężyć czas.

Ach, to była taka piękna noc, pomyślała.

Tyle było tych pięknych dni i nocy. Wszystkie cudowne, z wyjątkiem pierwszej po

wyjeździe z Mishimy, kiedy to dogonił ich ponownie ojciec Tsukku-san i kruchy rozejm, jaki

zawarł z Blackthorne’em, został gwałtownie zerwany. Ich nagłą zajadłą kłótnię podgrzał i

zaognił wypadek z Rodriguesem i za dużo wypitej brandy. Po groźbach z jednej i drugiej strony

i klątwach ojciec Alvito pomknął przodem do Edo, pozostawiając ją z poczuciem klęski i

rujnując całą przyjemność z tej podróży.

- Nie wolno nam było dopuścić do tego, Anjin-san - powiedziała.

- Ale ten człowiek nie miał prawa...

- O, tak, zgadzam się. Oczywiście, masz rację. Ale jeżeli ten wypadek zniszczy twoją

wewnętrzną harmonię, to zgubisz siebie i mnie. Proszę cię, błagam, bądź Japończykiem.

Zapomnij o tym incydencie, jest on tylko jednym z tysięcy. Nie wolno, żeby zniszczył twoją

równowagę ducha. Schowaj go w jakiś zakamarek duszy.

- Jak? Jakże mogę to zrobić? Spójrz tylko na moje ręce! Jestem taki wściekły, że nie

mogę opanować ich drżenia.

- Spójrz na ten kamień, Anjin-san. Posłuchaj, jak rośnie.

- Co takiego?

- Posłuchaj, jak rośnie ten kamień, Anjin-san. Skup się na tym, na harmonii tego

kamienia. Wsłuchaj się w jego kami. Wsłuchaj się, jeśli ci życie miłe. I moje!

Tak więc spróbował - z pewnym powodzeniem - a następnego dnia, kiedy znów

zapanowały pomiędzy nimi przyjaźń, miłość i spokój, uczyła go dalej, starając się w niego

wpoić, tak żeby się nie zorientował, ideę Wieńca Ośmiu Płotów i budując w nim wewnętrzne

ściany i umocnienia, które jako jedyne mogły doprowadzić go do harmonii. I przeżycia.

- Tak się cieszę, że ten ksiądz odjechał i już nie powróci, Anjin-san.

- Tak.

- Lepiej byłoby jednak, żeby nie doszło między wami do kłótni. Boję się o ciebie.

- Nic się nie zmieniło... zawsze był moim wrogiem i zawsze nim będzie. Karma to

karma. Ale nie zapomnij, że oprócz nas nie ma nic. Jeszcze nie. Ani jego, ani nikogo. Aż do

Edo. Ne?

- Tak. Jesteś taki mądry. I znów masz rację. Jestem z tobą taka szczęśliwa...

Droga z Mishimy do Edo szybko opuściła równiny i zaczęła się wspinać, wijąc w górę

ku przełęczy Hakone. Zadowoleni i szczęśliwi odpoczywali na wierzchołku góry przez dwa dni,

o wschodzie i zachodzie słońca podziwiając wspaniałą górę Fuji, której szczyt spowijały kłęby

chmur.

- Czy ta góra zawsze tak wygląda? - spytał Blackthorne.

- Tak, Anjin-san, na ogół zawsze jest zasłonięta. Ale dzięki temu, gdy widać ją jak na

dłoni, wydaje się jeszcze piękniejsza, ne? Można wspiąć się aż na sam jej szczyt.

- To zróbmy to teraz.

- Nie” teraz nie, Anjin-san. Kiedyś się na nią wespniemy. Musimy zostawić sobie coś na

przyszłość, ne? Wejdziemy na Fuji-san jesienią...

Aż do równin Kantõ, wędrując w dół, zatrzymywali się w samych ładnych, ustronnych

zajazdach. Na prawo mieli morze i bez przerwy przeprawiali się przez strumyczki” potoki,

rzeki. Ich grupka podążała na północ uczęszczanym tłocznym gościńcem Tokaidõ, który wił się

przez największą nieckę ryżową w cesarstwie. Każdy najmniejszy centymetr płaskich,

namulistych, obfitujących w wodę równin zajmowały uprawy. Powietrze było tu w tej chwili

gorące, wilgotne, przesycone silnym fetorem ludzkich odchodów, którymi rolnicy, po

zmieszaniu ich z wodą, bardzo troskliwie podlewali rośliny.

- Ryż dostarcza nam jedzenia, tatami do spania, sandałów do chodzenia, okryć do

ochrony przed deszczem i zimnem, strzech, żebyśmy mieli ciepło w domach, papieru do

pisania. Bez ryżu nie da się żyć, Anjin-san.

- Ale ten smród, Mariko-san!

- To mała cena za tak wiele pożytków, ne? Po prostu rób to co my, miej otwarte oczy,

uszy, rozum. Słuchaj wiatru i deszczu, owadów i ptaków. Przysłuchuj się, jak rosną rośliny, a w

wyobraźni oglądaj wszystkich swoich potomków aż po kres czasu. Jeżeli to zrobisz, Anjin-san,

to wkrótce zaczniesz dostrzegać i czuć same powaby życia. Wymaga to praktyki... ale staniesz

się bardzo japoński, ne?

- Och, dziękuję, pani! Muszę ci jednak wyznać, że już zaczynam lubić ryż. Na pewno

wolę go od kartofli i wiesz co jeszcze? Już nie tak bardzo tęsknię za mięsem. Czy to nie

dziwne? Przestałem już być taki głodny..

- A ja jeszcze nigdy nie byłam taka wygłodniała.

- Och, ale ja mówiłem o jedzeniu.

- Och, ja również...

W trzy dni drogi od przełęczy Hakone Mariko zaczął się okres, poprosiła go więc, żeby

wziął sobie którąś ze służących z zajazdu.

- Mądrze byś zrobił, Anjin-san - powiedziała.

- Przepraszam, ale wolę nie brać.

- Proszę cię o to. To dla bezpieczeństwa. Z rozwagi.

- Zgadzam się, ponieważ to ty o to prosisz. Ale nie dzisiaj, jutro. Dzisiejszą noc

prześpijmy spokojnie.

Tak, pomyślała Mariko, tę noc przespaliśmy spokojnie, a następny ranek był tak śliczny,

że pozostawiłam go samego w ciepłym posłaniu, usiadłam na werandzie z Chimmoko i

patrzyłam, jak wstaje nowy dzień.

- O, dzień dobry, pani Toda. - U wejścia do ogrodu stała zgięta w ukłonie Gyoko. -

Wspaniały poranek, ne?

- Tak, piękny.

- Czy wolno ci przeszkodzić? Czy mogłybyśmy porozmawiać w cztery oczy, same? W

sprawach interesów.

- Oczywiście.

Mariko zeszła z werandy, nie chcąc zakłócać snu Blackthorne’owi, a potem wysłała

Chimmoko po cha i poleciła jej ułożyć koce na trawie przy małym wodospadzie.

Kiedy zostały same i już można było przejść do rzeczy, Gyoko powiedziała:

- Zastanawiałam się, w jaki sposób mogę być najbardziej pomocna wielmożnemu panu

Toranadze.

- Tysiąc koku jest aż nadto hojnym darem.

- Ale jeszcze hojniejszym mogą się okazać trzy tajemnice.

- Wystarczy jedna, byleby właściwa, Gyoko-san.

- Anjin-san to dobry człowiek, ne? Jego przyszłości też trzeba dopomóc, ne?

- Anjin-san ma swoją własną karmę - odparła Mariko wiedząc, że nadszedł czas targów,

i zastanawiając się, z czego zrezygnować i czy starczy jej na to odwagi. - Mówiłyśmy o panu

Toranadze, ne? Czyżby jedna z tych tajemnic dotyczyła Anjin-sana?

- O nie, pani. Jest tak, jak mówisz. Anjin-san ma swoją własną karmę, podobnie jak ma

swoje własne tajemnice. Po prostu wpadło mi do głowy, że należy do ulubionych wasali pana

Toranagi, a wszystko, co chroni naszego pana, w pewnym sensie chroni też jego wasali, ne?

- Owszem. Obowiązkiem wasali zaś jest naturalnie przekazywanie wszelkich wieści,

które mogą dopomóc ich panu.

- To prawda, pani, wielka prawda. Och, to dla mnie ogromny zaszczyt móc służyć tobie.

Naprawdę. Niech mi wolno będzie ci powiedzieć, że zaszczyca mnie to, że mogę z tobą

podróżować, rozmawiać, jeść i śmiać się, a niekiedy służyć skromną radą, chociaż nie dostaje

mi wiedzy, niestety. A na koniec muszę ci powiedzieć, że twoja mądrość dorównuje twojej

piękności, a twoja dzielność jest tak świetna jak twoja pozycja społeczna.

- Ach. Gyoko-san, wybacz, proszę, ale jesteś dla mnie za uprzejma, za życzliwa. Jestem

zaledwie żoną jednego z generałów mojego pana. Co mówiłaś? O czterech tajemnicach?

- O trzech, pani. Zastanawiałam się, czy wstawisz się w mojej sprawie u pana Toranagi.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: