M-W18_71.pdf

Mąż Waleczny

UCZESTNIK BOŻEGO SYNOSTWA

W DUCHU MESJASZA JEZUSA

Nr. 18 (71) JESIEŃ/ZIMA 2004

Przywdziejcie całą zbroję Bożą, abyście mogli ostać się przed zasadzkami diabelskimi. Gdyż

bój toczymy nie z krwią i z ciałem, lecz z nadziemskimi władcami tego świata ciemności,

ze złymi duchami w okręgach niebieskich (Ef.6,11-12).

Żaden żołnierz nie daje się wplątać w sprawy doczesnego życia... (2 Tym. 2,3-4).

PLANTATOR

Gdy na lichym pastwisku widzisz strumyk gnojowy,

to wstrzymując swój oddech słyszysz szum ruczaju;

gdyż rajskie skojarzenia przychodzą do głowy,

kiedy nad brudne wody przybędzie się w maju.

Widząc aż po horyzont krajobraz śmietnika

duchów ludzkiej niewiary zionących miazmatem,

to wąchanego kwiatu wonność aż zatyka

nozdrza, gdy oko się zachwyci kwiatem.

Barw i wonności życia nie pojmą umysły,

w które Stwórca Jedyny ludzi wyposażył.

Wszak mieszanych nam wrażeń dostarczają zmysły,

by lud Boży o świętych wspaniałościach marzył.

Lecz uwaga! Są sidła, które wróg zastawia,

gorycz sącząc do zbytnio rozmarzonej głowy,

że szum wody jest tylko w brudnych wodospadach,

a świat cały to tylko krajobraz śmieciowy.

Gdy wierzący z Chrystusem dla świata umiera,

tracą ostrość doczesne zmysłowe sygnały,

plantatorską działalność wśród ludzi wybiera,

pragnąc w rajskie ogrody przemienić świat cały.

(J.M.13-06-04)

PROGRAMOWANIE LUDZKICH DUCHÓW

„EX OPERE OPERATO”

Tajemnicze łacińskie pojęcie „ex opere operato”, w języku polskim oznacza

dosłownie „na mocy działania czynności” albo „płynące z wykonywanej

czynności”. Pojęcie to może być rozumiane dość wieloznacznie, zależnie od

sytuacji lub kontekstu. W sensie prawnym można je zastosować, gdy rękę

współpasażera zatłoczonego autobusu uchwycimy w naszej kieszeni i „ex opere

operato” posądzimy go o chęć kradzieży. Gdy ktoś uderzy nosem w

krystalicznie czystą szybę wystawy sklepowej, wtedy możemy powiedzieć, iż

„ex opere operato” powstała komiczna sytuacja (humor sytuacyjny). Zatem

pojęcie „ex opere operato” powinno dotyczyć jedynie autentyzmu życia. Jednak

w autentycznym języku społecznym pojęcie to zupełnie nie funkcjonuje.

Dlaczegowięc się nim zajmujemy?

– Dlatego, że tym ekskluzywnym pojęciem gorliwie posługują się teolodzy.

Czyżbyśmy ośmielali się posądzać teologię o brak autentyzmu?

– Przenigdy! Jej skutki społeczne dostrzegamy autentycznie „ex opere operato”.

Pozytywne, czy negatywne?

– Dla teologów bardzo pozytywne, a dla ogółu społeczeństwa - zdumiewające.

Skąd we współczesnej teologii wziął się taki archaizm?

– Geneza „ex opere operato” wywodzi się z pustynnych przepisów Namiotu

Świadectwa (Miszkanu), jakie były później kultywowane w okresie I i II

Świątyni. Na przykład w IV Księdze Mojżeszowej (Liczb) czytamy o rytualnym

oczyszczaniu człowieka zanieczyszczonego przez kontakt ze zwłokami:

Księga Liczb 19:13-20; Każdy, kto dotknie umarłego, to jest człowieka, który

umarł, a nie oczyści się, ten skala przybytek Pana. Taki człowiek będzie

wytracony z Izraela. Ponieważ nie został skropiony wodą oczyszczenia, jest

nieczysty i jego nieczystość pozostaje na stałe na nim. Takie jest prawo: Gdy

ktoś umrze w namiocie, to każdy, kto wchodzi do tego namiotu, i każdy, kto

przebywa w tym namiocie, jest nieczysty przez siedem dni . Każde naczynie

otwarte, na którym nie ma pokrywy przymocowanej sznurem, będzie

nieczyste. Także każdy, kto w otwartym polu dotknie zabitego mieczem lub

umarłego, lub kości ludzkich, lub grobu, będzie nieczysty przez siedem

dni, wezmą tedy dla tego nieczystego nieco popiołu z pogorzeliska po ofierze za

grzech i naleją nań do naczynia żywej wody. Człowiek czysty weźmie hizopu,

zanurzy go w wodzie i pokropi namiot, wszystkie naczynia i wszystkie osoby,

które tam były oraz tego, który dotknął kości lub zabitego mieczem, lub

umarłego, lub grobu, ten czysty pokropi nieczystego trzeciego dnia i siódmego

dnia i oczyści go dnia siódmego, on zaś wypierze swoje szaty i obmyje się w

wodzie, a wieczorem będzie czysty. Lecz człowiek, który się skalał, a nie oczyścił

się, będzie wytracony spośród zboru, gdyż zbezcześcił świątynię Pana, nie został

skropiony wodą oczyszczenia i jest nieczysty.

Wcałym okresie religii Mojżeszowej, przed uformowaniem się nowożytnego

Judaizmu, ten rytuał zewnętrznego oczyszczenia obowiązywał bezwzględnie.

Dopiero Mesjasz Jezus w miejsce rytuału oczyszczenia zewnętrznego przyniósł

oczyszczenie wewnętrzne przez pokutne upamiętanie duchowe. Chrystiańskie

Pisma (do Hebrajczyków 9:10-18) tę rzecz wyjaśniają bezdyskusyjnie:

Są to tylko przepisy zewnętrzne, dotyczące pokarmów i napojów, i różnych

obmywań, nałożone do czasu zaprowadzenia nowego porządku. Lecz Chrystus,

który się zjawił jako arcykapłan dóbr przyszłych, wszedł przez większy i

doskonalszy przybytek, nie ręką zbudowany, to jest nie z tego stworzonego

świata pochodzący, wszedł raz na zawsze do świątyni nie z krwią kozłów i

cielców, ale z własną krwią swoją, dokonawszy wiecznego odkupienia. Bo jeśli

krew kozłów i wołów oraz popiół z jałowicy przez pokropienie uświęcają

skalanych i przywracają cielesną czystość, o ileż bardziej krew Chrystusa,

który przez Ducha wiecznego ofiarował samego siebie bez skazy Bogu, oczyści

sumienie nasze od martwych uczynków, abyśmy mogli służyć Bogu żywemu. I

Dlatego jest On pośrednikiem nowego przymierza, ażeby gdy poniesiona została

śmierć dla odkupienia przestępstw popełnionych za pierwszego przymierza, ci,

którzy są powołani, otrzymali obiecane dziedzictwo wieczne. Gdzie bowiem jest

testament, tam musi być stwierdzona śmierć tego, który go sporządził; bo

testament jest prawomocny z chwilą śmierci, a nie ma nigdy ważności, dopóki

żyje ten, kto go sporządził.Dlatego i pierwsze przymierze nie zostało

zapoczątkowane bez rozlewu krwi.

Teologia współczesna, jakby ignorując skutkowanie mesjańskiego dzieła

Jezusa, sankcjonuje te archaiczne przepisy w czasach Nowego Przymierza. W

ten sposób, pośród nieświadomego ludu, utwierdza pozycję duchowieństwa

niezbędnego do odprawienia rytuału.

Teologicznepojęcie „ex opere operato” jest odnoszone do życia sakralnego i

znajduje zastosowanie tylko we współczesnych religiach sakramentalnych.

Powszechnie znanym przykładem takiego zastosowania jest chrzest niemowląt.

Sakrament chrztu ma bowiem skutkować „ex opere operato”, niezależnie od

braku woli i świadomości „ofiary” takiej praktyki, podobnie jak w okresie

świątynnym skutkowało pokropienie człowieka nieczystego. Według teologów,

żadne uczynki plugawego życia w dorosłości nie są w stanie zniweczyć

ważności ich sakramentu z niemowlęctwa. Każdemu zmarłemu, którego w

niemowlęctwie ochrzczono, nieodwołalnie przysługuje klepsydra z napisem

„Świętej Pamięci”, choćby przez całe życie był nikczemnikiem. Tym samym

współczesna teologia religii sakramentalnych, wbrew dziełu Jezusa i nauce

apostolskiej utrzymuje, że rytualne oczyszczenie zewnętrzne skutkuje duchowo,

czyli wewnętrznie. Teologia uzasadnia swe stanowisko „ex opere operato” (na

mocy działania) przewrotnie interpretowanego wersetu biblijnego:

Nieodwołalne są bowiem dary i powołanie Boże (Rzymian 11:29). Co więcej;

według interpretacji Św. Augustyna (odnośnie wersetu Łukasza 14:23),

przypowieść Pana Jezusa o uczcie weselnej jakoby uzasadnia przymuszanie

ludzi do chrztu: Wyjdź na drogi i między opłotki i przymuszaj, by weszli, i niech

będzie zapełniony dom mój. Przymuszanie bezwolnych niemowląt jest łatwe.

Zatem „na mocy działania” opinii świętego Augustyna, (którego autorytet „na

mocy decyzji” pobożnego duchowieństwa nie może być kwestionowany), tylko

zuchwały heretyk może powątpiewać, czy przymusowy chrzest nieświadomego

niemowlęcia jest Bożym (tego niemowlęcia) powołaniem. Roma locuta, causa

finita (Rzym orzekł, sprawa skończona – Św. Augustyn).

Uważny Czytelnik powyższego tekstu ma prawo pomówić autora tekstu o

konfabulację „ex opere operato” tendencyjnej interpretacji. Sprawa dotyczy nie

tylko formalnego zignorowania dzieła i nauki Chrystusa, lecz także historycznie

udokumentowanych skutków społecznych. Dlatego rozważając skutki społeczne

emocje indywidualne należy odrzucić. A skutki społeczne są ogromne: zarówno

duchowieństwo jak i sakralne społeczeństwa religię sakramentalną traktują

instrumentalnie, bezwolnych uczestników religii traktują przedmiotowo, zaś

szczera wiara i prawość jest w zaniku.

„Pękają w szwach” więzienia przepełnione ochrzczonymi przestępcami, sądy

są zawalone stosami dokumentów rozwodowych, po ulicach grasują rabusie, zaś

na sali posiedzeń sejmowych pod krzyżem „chrześcijańskich wartości” popełnia

się intrygi i awantury niegodne reprezentantów pobożnego narodu. Widzimy, że

omawiana zasada skutkuje wyłącznie negatywnie, jakby epidemiologicznie.

Kiedy w szkole podstawowej koledzy autora niniejszego tekstu manifestowali

„ex opere operato” swą dorosłość wytrwale paląc papierosy, to im to palenie

zostało na całą doczesność. Niektórzy do ostatniego tchnienia nie wyzbyli się

nałogu awanturnictwa, przeklinania, palenia papierosów, picia wódki oraz

pogardy dla życia własnego i innych ludzi. Ci, którzy przed komisją poborową

potrafili symulować nienormalność, przez całe późniejsze życie budzili

społeczne powątpiewanie odnośnie ich normalności. Owa dawna symulacja

pozostawiła w psychice niezatarte ślady „ex opere operato”.

Zatem istnieje w człowieku podatność na szamańskie oprogramowywanie

psychiki osobniczej przez (świadome lub podświadome) uporczywe działanie o

charakterze obrządkowym. Jest to jakby aktorskie, lecz zarazem amatorskie

„wczucie się w rolę”. Językiem potocznym mówimy o pospolitym nawyku (jak

hipochondria). Zachodzi tu podobieństwo do „odruchu Pawłowa” polegającego

na tym, że kiedy psu podawano posiłek przy dźwięku dzwonka, to po kilku

dniach sam dzwonek „ex opere operato” wywoływał toczenie śliny z pyska

zwierzęcia. Jednak pomówienie świadomego człowieka kulawego o nawyk

powstały w młodości, gdy udawał kalekę żebrząc, byłoby niestosowne.

Chromanie jest niewygodne i bardzo dokucza samemu kulawemu. Podobnie też

niepoczytalność jest upokarzająca i dokuczliwa dla uczestnika tej przypadłości.

Wdrożenie niewygodnego i bardzo dokuczliwego odruchu, nałogu, obłędu lub

kalectwa może pochodzić od uporczywego działania podmiotów zewnętrznych,

(„nawiedzeń”) lecz na ogół wymaga to aktu przyzwolenia ofiary i ma wyraźny

aspekt duchowy: człowiekowi „staje się według wiary” i najgłębszego

przekonania. Jak wiemy, działanie duchów zwodniczych na pozbawione ducha

zwłoki nie przynosi żadnych skutków. Zatem według ludowej wiedzy i logiki,

na umarłego sakramentalne kadzidło nie działa. Wobec duchów zwodniczych

należy być nieczułym tak, jak nieczuły jest człowiek umarły dla świata.

Czyżby prosty lud przewyższał teologów pod względem zdrowego rozsądku?

– Według Jezusa nie może być uczeń nad mistrza , o ile mistrz jest wierzący.

Podwzględem zdrowego rozsądku, czy religijnego obłędu?

– Niech Czytelnik nie będzie złośliwy, lecz pozwoli badać sprawę beznamiętnie.

Jest rzeczą niewątpliwą, że w światłym społeczeństwie ta teologiczna zasada nie

funkcjonuje inaczej jak tylko folklorystycznie, w sposób zupełnie nieszkodliwy,

jako zwykła groteska religijna. Albowiem budowa fundamentów moralnie

zwycięskiego życia przez prawość charakteru, wykształcenie i pracowitość

także wymaga aktu woli i pracy nad samym sobą wespół ze świadomymi

podmiotami zewnętrznymi, jakimi są mądrzy mistrzowie, nauczyciele i

wychowawcy. Prawości, pracowitości i wiedzy (stosowanej dla społecznego

dobra) nie ma na liście „sakramentów świętych”, działających „ex opere

operato”. Atrybuty szlachetne trzeba uparcie wdrażać. Groteska zaś stanowi

artystyczne odwzorowanie komizmu. Groteska społecznie nie szkodzi, gdy ją

traktujemy jedynie folklorystycznie. Jednak biada ludowi, którego przywódcy

potraktują ją poważnie dla celów religijno - politycznych.

Zatem w zwycięskim życiu jednostki pozytywna rola świadomości nijak nie

może być kwestionowana (podobnie jak nie może być kwestionowany brak

świadomości przy braku życia podmiotu). Bez życia świadomości nie ma. Życie

warunkuje istnienie świadomości żyjącego, a nie odwrotnie. Do życia (przed

śmiercią ciała) potrzebne jest żywe ciało. Do życia po śmierci ciała potrzebny

jest zarówno żywy duch uświęcony jak i zmartwychwstanie ciała – środowiska

niezbędnego dla funkcjonowania tego ducha.

Czyświadomość człowieka eliminuje lub osłabia działanie sakramentów?

– Z pewnością bardzo osłabia a niekiedy wręcz eliminuje. To stanowi

wyjaśnienie nieustannie słabnącej roli religii sakramentalnych w protestanckiej

Europie. Teologicznego znaczenia pojęcia „ex opere operato” nie odwzorowuje

potoczne pojęcie nawyku społeczno – religijnego lub zawodowego. Pojęcie to

ma ambicje szersze, soteriologiczne, czyli kapłańskie, albo mówiąc językiem

potocznym – zbawcze. Jeżeli zbawcze znaczenie sakramentu „ex opere operato”

oddzielimy od świadomości żywego pacjenta, to jedynie stosownym

porównaniem jest chemiczne działanie lekarstwa (albo trucizny). A jeżeli z

„opere operato” wykluczymy chemię, to pozostaje magia.

Czy magia jest psychotechnicznie szkodliwa?

– W doczesnym życiu nie zawsze. Na przykład placebo. Podczas mego pobytu

w szpitalu lekarz, z którym się zaprzyjaźniłem przyznał, iż dość często

pacjentom domagającym się zastrzyku znieczulającego wstrzykuje się wodę

destylowaną. Skutki działania placebo są szybsze niż działanie leków i zupełnie

nieszkodliwe. Albowiem leki zazwyczaj wywierają niepożądane działania

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: