Wolski Marcin - Miejsce dla dwojga.pdf - Wolski Marcin - Blood43

Marcin Wolski

Miejsce dla dwojga

...I będą dwoje w jednym ciele

(z Listu św. Pawła do Efezjan)

(Marek)

Czy zdarza się wam, że ranek, ze swej natury rześki jak górski potok, nie ma barw ani zapachów

i przypomina raczej starą fotografię, która nie wiedzieć czemu owinęła was niczym twarda

papierowa tutka? Dźwięki, jeśli nawet jakieś dochodzą, zdają się przytłumione, odległe, brzmią,

jakby były odtwarzane z zepsutego adaptera, czasem prędko, piskliwie, albo grzęzną

w nienaturalnych basach. Jeśli ktoś kiedykolwiek tego doświadczył, doskonale wie, że to jedynie

pozory, sen mara i jeśli nie ulegniemy panice, jest w naszej mocy przywrócić pełną paletę kolorów,

jesteśmy w stanie sprawić, by zabrzmiał koloraturowy tryl skowronka, a nawet możemy usłyszeć

bicie własnego serca, którego nie ma. Potrafimy zresztą wiele więcej, ale nikomu nie radzę, aby

znalazł się w podobnej sytuacji i próbował badać swoje możliwości.

Jeśli idzie o mnie, nie jestem w stanie jedynie zapanować nad smakiem i zapachem. Gdy usiłuję

przywołać nieobecne wonie, ogarnia mnie fetor tak straszliwy, że wolę już sterylną bezwonność...

Zresztą furda zapach! Przecież lecę. Znowu lecę! Tak, szybciej niż mucha (z Łodzi do Zgierza), ze

sprawnością nietoperza dokonuję zwrotów w miejscu, wymijam przeszkody – druty linii wysokiego

napięcia, wieże kościołów, i płytkie misy anten satelitarnych. Tylko ten lot, namiastka wszystkiego,

co utraciłem, sprawia, że nie poddaję się rozpaczy, że nie wyję bezgłośnie, i nie płaczę bez łez.

Poruszam się w przestrzeni, a moja myśl równie szybko dokonuje skoku w czasie, do tamtego

poranku, do owego pierwszego lotu. Niezdarnego jeszcze, podszytego bardziej ciekawością niż

przerażeniem. I znów jestem WTEDY! TAM! W moim mieście rodzinnym, tak chętnie opiewanym

przez poetów i obśmiewanym przez mieszkańców reszty kraju. A ściślej mówiąc, ponad zapyziałymi

uliczkami peryferii, gdzie zrujnowany barak, efekt budowlanej samowolki, sąsiaduje z nowobogacką

rezydencją, i gdzie od stada betonowych klocków usiłuje oderwać się modernistyczna willa, która

swoje najlepsze lata ma za sobą. Oglądam z góry ten pasjans dachów rodem z różnych

wyświechtanych talii, puzzle grządek, strzeżonych przez wkopane opony lub paskudne krasnale, ową

rasę karłowatych Świętych Mikołajów, rodem z byłej NRD, rachuję samochody czekające na

przebudzenie swoich państwa jak stada kolorowych żuków. Cóż za zabawa! Szkoda tylko, że nie

czuję powiewu wiosennego wiatru znad lasów, łąk i komina elektrociepłowni...

Mam pod sobą cały mój świat, lawiruję wśród szczytów topól, nie wywierając najmniejszego

wrażenia na przysiadłych tam srokach, mijam linię torów rozdzierającą tę podmiejską makatkę na

podobieństwo zamka błyskawicznego („Pooociąg osobowy do Lublina przybędzie opóźniony

o trzysta dwadzieścia minut...”), szybuję ponad osiedlem przypominającym piętrowe szalety imienia

Corbusiera, zostawiając w tyle kolejne etapy swego dorastania: żłobek, przedszkole, księgarnię,

ośrodek zdrowia... Szukam wzrokiem ludzi, których znam, kolegów, którym mógłbym zaimponować

podniebnymi ewolucjami – chwilę uwagi poświęcam domkowi Waldka Podgrzybka, zdobnemu

niewielką wieżyczką. Wszystko jest tam na swoim miejscu, nawet nasza strzelnica w ogrodzie

i warsztacik pirotechniczny, gdzie wspólnie próbowaliśmy produkcji prochu bezdymnego... Ech,

Waldi! Chciałbym powiedzieć mu tyle rzeczy – ale przecież Waldek od dawna nie żyje. O jeden

rozkręcany niewypał za dużo! Mijam obsypany tłuczonym szkiełkiem dom Joli, prymuski, która już

w czwartej klasie nosiła w tornistrze encyklopedię. Nie wiem po co. Dla złapania środka ciężkości?

Wiem natomiast, że umrze przed trzydziestką na niewydolność serca czy nerek, a może jedno i drugie.

Skąd to wiem, nie mam pojęcia. Są po prostu takie sytuacje, kiedy wie się straszliwie dużo, choć

jednocześnie tak mało. Może to jakaś wiedza pozarozumowa, iluminacja, olśnienie? Nie znam

odpowiedzi, mam dopiero trzynaście lat, jestem na swój wiek drobny, podobno dziecinny, i jeśli nie

liczyć pewnego wieczoru w Łazienkach, nigdy nie całowałem się z dziewczyną...

Pewnie nie będę.

Dzwonią dzwony na poranną mszę w klasztorze sióstr felicjanek. Idą siostrzyczki, poważne,

wykrochmalone, modlić się za całe zło tego świata, za żywych i umarłych... Zwłaszcza za umarłych.

Naraz wyrasta przede mną moja szkoła, dwupiętrowy budynek wśród sosen, kryty czerwoną

dachówką, z której wystaje dziwaczny grzybek syreny alarmowej, pochodzący jeszcze z lat bardzo

zimnej wojny. Obok po nocnym deszczu lśni asfaltowe boisko, okolone przez ławki. Ciec wstał już

i leniwymi ruchami miotły zamiata schody prowadzące do internatu. Zastanawiam się, czy nie strącić

mu z głowy nieodłącznego berecika z antenką. Ale odrzucam ten pomysł jako niewykonalny.

Poza tym nie mam już czasu. Zatoczyłem szeroki łuk, czuję, że muszę wracać.

Jasny pawilon szpitala, uchylone okno na pierwszym piętrze, korytarz... Oddział intensywnej

terapii. Widzę mamę na krzesełku opodal drzwi. Skurczona jakaś, malutka, posiwiała. Waruje chyba

piętnastą godzinę i wie to samo co ja, że umieram. Głupia sprawa! Wyciągnąć kopyta w wieku

trzynastu lat. Tylko dlatego, że zabrakło mi wyobraźni. Nie wziąłem pod uwagę, że z bocznej ulicy

może wypaść rozpędzony samochód i że zawiodą hamulce roweru...

Nie znałem większości ludzi, którzy przybyli na pogrzeb. Tożsamości niektórych ledwie się

domyślałem. Dalecy krewni, znajomi, sąsiedzi, pan Hipolit, wieloletni adorator mamy

z wydawnictwa Przekrój Świata, dyrektor Piątkowski z BPZM, redaktor Barczyk, kulawa pani

Rozbicka spod jedenastki, wdowa Sierzputowska – nasza sąsiadka, nazywana przez mamę

„pierwszym uchem ulicy”... Zarówno ci znani, jak i nieznani, sprawiający wrażenie przypadkowych

żałobników zgarniętych przez kondukt z innych ceremonii pogrzebowych, tłoczyli się na rozmiękłym

kwietniowym śniegu, deptali pobliskie mogiły i nagrobki... Naraz uświadomiłem sobie, że wszyscy

czekają, aż przemówię, dziesiątki oczu spoglądało na mnie na podobieństwo zaczepnych znaków

zapytania. Nie zaskoczyło mnie to. Byłem przygotowany na taką okoliczność. Bałem się potwornie,

ale wiedziałem, że muszę, że nikt i nic nie zdejmie ze mnie tego obowiązku. Popatrzyłem na księdza

Kamila, zachęcająco skinął głową. Zaczerpnąłem powietrza i zacząłem mówić:

Gdy samotność już na zawsze nas otoczy,

A dzień jasny będzie wielką czarną ścianą,

Jeden obraz może koić moje oczy,

Tym obrazem jesteś ty, kochana mamo...

Mówiłem tak, mówiłem, a z każdą zwrotką czułem, że nikt nie słucha wiersza, że cała uwaga tego

pogrzebowego tłumku skoncentrowała się na jednym – moim głosie, cienkim, rozedrganym głosie

współczesnego eunucha.

Trzynaście ostatnich lat, od 22 kwietnia 1989, kiedy ledwie uszedłem z życiem z katastrofy

rowerowej, do 22 kwietnia 2002, kiedy mama umarła, przeżyłem dzięki niej. I dla niej. Osobiście nie

widziałem wielu innych powodów, żeby żyć. Może poza ciekawością. Ta kołatała się we mnie nawet

wówczas, kiedy 4 czerwca roku pamiętnego, pocerowany i obolały, po raz pierwszy zwlokłem się ze

szpitalnego łóżka obserwować pacjentów śpieszących do wydzielonego punktu wyborczego w holu

szpitala. Przeważali starcy. Ostatni rozbitkowie z okrętu międzywojnia, którzy dłużej niż Odys

błąkali się po obcych morzach i teraz dopiero rozpoznawali brzeg Itaki. Szli głosować z myślą

o młodych Telemachach, doskonale wiedząc, że im samym nie przyjdzie długo grzać kości w słonku

demokracji. Nie rozumiałem jeszcze wiele z tego, co się działo, a jednak nie potrafiłem oprzeć się

wrażeniu, iż świat, który dotąd znałem, przewraca się właśnie do góry nogami i nikt nawet mama, nie

był w stanie przewidzieć, jakie przygody staną się wkrótce udziałem wolnych Polaków.

Zresztą wtedy, na szpitalnym łóżku cieszyłem się głównie, że żyję. Że rany goją się, kości zrastają,

a wizje towarzyszące mi podczas śmierci klinicznej stają się coraz mniej wyraźnym wspomnieniem.

Przecież to, że będę inny, jeszcze do mnie nie dotarło. Właściwie długo skrywano przede mną fakt

mojej niepełnosprawności. Ja sam, mimo mijających miesięcy i lat, dość długo liczyłem, że prędzej

czy później głos mi zgrubieje, zacznę, się golić, mój podbródek zrobi się bardziej kwadratowy,

a spojrzenie twardsze.

Mama nie rozmawiała ze mną na ten temat. Ja zaś, kiedy moje podejrzenia zaczęły się spiętrzać,

przestałem pytać.

A potem obejrzałeś film Farinelli, ostatni kastrat, przeczytałem książkę Krzyk w niebiosa Anny

Rice i rozjaśniło mi się w głowie. Jeśli można nazwać rozjaśnieniem upadek w głąb królestwa

mroku. Pojąłem, iż zostałem kaleką, szczególnym gatunkiem kastrata, który na zawsze zachował głos

dziecka i utracił możliwość bycia ojcem, a zarazem nie pozbył się chęci kochania, podniecenia

i pożądania, tym okrutniejszego, iż daremnego.

Choć sto włóczni na wskroś serce mi przeszyło,

Nie ulegnę desperacji próżnym łzom,

Nie ma ciebie, lecz została twa miłość,

Co jak skała jest, jak pokarm, jak nasz dom...

Dom? Właściwie przyjazne więzienie. Może azyl. Chyba najbardziej – dobrowolna klatka. Od

owego popołudnia, kiedy po powrocie ze szkoły postanowiłem, że nie pójdę tam nigdy więcej, kiedy

wziąłem garść proszków, popiłem koniakiem z barku i odkręciłem gaz...

Wszystko przez jedno głupie pytanie, zadane przez jasnowłosą Jadwigę z IIc, w której

podkochiwali się wszyscy, nie wyłączając pana od geografii – starego kawalera, no i mnie –

odmieńca. Dzidka była w naszej szkole od niedawna, po rozwodzie swoich starych przeprowadziła

się razem z ojcem z Wrocławia. Poza tym, ze względu na urodę, miała przewrócone we łbie, toteż

łatwiej przyszło jej zapytać o to, co zapewne innym kolegom od dawna cisnęło się na usta. Rzuciła

więc na wpół drwiąco, kiedy jako ostatni przywlokłem się na metę biegu przełajowego:

– A właściwie dlaczego nie ćwiczysz z dziewczynkami, Mareczku?

Nie wiem, jak przeniknąłem przez podwójne szyby. Może po prostu ich nie zauważyłem. Może

krzyk matki nad moim bezwładnym ciałem, przypominający skowyt śmiertelnie ugodzonego

zwierzęcia, sprawił, że moja dusza uciekła bez zastanawiania się nad konsekwencjami. Oderwała się

od ciała, wzbiła ponad mamą nerwowo wykręcającą numer telefonu pogotowia. Nie odczuwałem

strachu jak poprzednim razem, przepełniała mnie mieszanina ciekawości i poczucia swoistego

wyzwolenia. Leciałem aleją złotorudych klonów ku miastu. Na wysokości wznoszonego

supermarketu zauważyłem pędzącą na sygnale karetkę.

– Zdąży! – przemknęło mi przez myśl.

Nie zmartwiłbym się, gdyby zdążyła. Prawdę powiedziawszy, pragnąłem uciec, nie umrzeć.

Chciałem jedynie już nigdy nie znaleźć się w sytuacji równie poniżającej. Nie wstydzić się,

w dodatku za sprawą osoby, w której byłem szaleńczo zakochany. Ponadto żywiłem duże obawy

o los samobójców, dla których, jak twierdził ksiądz Kamil, królestwo niebieskie zamknięte było raz

na zawsze.

Przyśpieszyłem swój lot jeszcze bardziej. Szybowałem teraz nad Wisłą, w dole skrzyły się

w słońcu łachy i starorzecza, gdzie przyjeżdżałem z Jackiem i Maćkiem, zanim mama zdecydowała,

że nie wsiądę więcej na rower.

Początkowo miałem ochotę sprawdzić, jak wysoko jestem w stanie się wznieść, kierowałem się

Wolski Marcin - Miejsce dla dwojga.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: