Smith Wilbur - Złoty lis.pdf - Smith Wilbur - Blood43

Wilbur Smith

Złoty lis

ROZDZIAŁ 1

Chmara motyli wzbiła się w powietrze, a letni wietrzyk rozrzucił je po całym niebie. Sto tysięcy

młodych twarzy uniosło się ku górze, z zachwytem śledząc powoli odlatujące owady.

Na samym przedzie siedziała dziewczyna, na którą polował od dziesięciu dni niczym myśliwy

tropiący swoją ofiarę. Pamiętał już, jak się porusza, jak unosi głowę, kiedy chce się czemuś

przysłuchać, a także jak nią potrząsa ze złością lub zniecierpliwieniem. Obecna poza była czymś

nowym: odwróciła twarz ku wspaniałej chmurze skrzydlatych owadów. Nawet z takiej odległości

zauważył błysk jej zębów i miękkie różowe usta wyrażające zachwyt.

Na wysokiej scenie wznoszącej się tuż przed nią człowiek w białej atłasowej koszuli chwycił

następne pudełko i śmiejąc się wytrząsnął z niego jeszcze jedną gromadkę drżących skrzydełek.

Żółte, białe, mieniące się kolorami popłynęły ku górze, a tłum ponownie westchnął z podziwu.

Jeden motyl zachwiał się i runął w dół. Wyciągnęły się ku niemu setki rąk, lecz on skręcił i drżąc

usiadł na zwróconej ku niemu twarzy dziewczyny. Poprzez pomruk tłumu mężczyzna usłyszał jej

radosny okrzyk i złapał się na tym, że uśmiechnął się z sympatią.

Wyciągnęła rękę i ostrożnie zdjęła motyla z czoła, po czym delikatnie złożyła go w kielichu

utworzonym przez dłonie. Zbliżyła je do twarzy i przez chwilę przyglądała się owadowi swymi

niebieskimi oczami, które myśliwy znał tak dobrze. Nagle posmutniała, coś szepnęła do motyla, ale

mężczyzna nie mógł usłyszeć słów.

Po chwili dziewczyna znowu się uśmiechała. Nagle poderwała się i stojąc na palcach wyciągnęła

obie ręce wysoko w górę. Motyl zawahał się, usiadł na koniuszkach jej palców, a skrzydełka lekko

mu pulsowały. Mężczyzna usłyszał słowa:

– Leć! Leć dla mnie!

Ludzie wokół podchwycili okrzyk:

– Leć! Leć w imię pokoju!

Światła reflektorów i wszystkie spojrzenia skupiły się na niej, a nie na krzykliwie ubranej

samotnej postaci na środku sceny.

Dziewczyna była wysoka i gibka, jej nagie ręce i nogi były opalone i sprężyste. Nosiła modną

spódniczkę tak krótką, że gdy stanęła na palcach, rąbek znalazł się powyżej linii, gdzie pod

koronkową siateczką jędrne pośladki łączyły się z udami.

Zastygła w takiej pozie, przez chwilę zdawała się uosabiać całe swoje pokolenie, dzikie, wolne i

postrzelone; mężczyzna także odniósł takie wrażenie. Nawet człowiek na scenie pochylił się do

przodu, by widzieć ją lepiej, a jego grube, jakby spuchnięte od użądleń pszczół usta rozciągnęły się

w uśmiechu i zawołał: „pokój!”. Okrzyk ten zabrzmiał tysiąc razy głośniej dzięki wzmacniaczom

ustawionym po obu stronach sceny.

Motyl odleciał, a dziewczyna przycisnęła palce do ust i posłała mu pocałunek, gdy dołączał do

wirującej chmury owadów. Usiadła na trawie. Ci, którzy znajdowali się w pobliżu, wyciągnęli ręce,

by ją objąć.

Na scenie Mick Jagger rozłożył szeroko ramiona prosząc o ciszę. Gdy już nastąpiła, zbliżył się do

mikrofonu. Zniekształcone przez wzmacniacze słowa zlewały się, głos się rwał, a akcent był tak

niewyraźny, że z ledwością można było zrozumieć, iż jest to niezdarny hołd, złożony członkowi

zespołu, który kilka dni wcześniej utonął w basenie podczas szalonego przyjęcia.

Plotka mówiła, że gdy wchodził do wody był prawie nieprzytomny, ponieważ zażył dużą ilość

narkotyków. To była bohaterska śmierć w czasach, gdy królowały narkotyki i seks, marihuana i

pigułki antykoncepcyjne, wolność, pokój i przedawkowanie.

Jagger skończył swoją krótką przemowę – tak krótką, że nie popsuła beztroskiego nastroju,

panującego na koncercie. Rozległ się ogłuszający dźwięk elektrycznych gitar i piosenkarz z dużą

ekspresją zaśpiewał „Honky Tonk Women”. W ciągu kilku sekund sto tysięcy ciał podrygiwało w

takt melodii, a dwieście tysięcy wyciągniętych rąk chwiało się jak pole pszenicy na silnym wietrze.

Muzyka była brutalna jak ostrzał artyleryjski; bolały od niej uszy, wdzierała się w głąb czaszki i

paraliżowała mózg. W mgnieniu oka publiczność stała się bezmyślnym, szalejącym tłumem,

różnorodność przekształciła się w pojedynczy organizm, podobny do gigantycznej ameby, pulsującej i

falującej w pełnym namiętności akcie prokreacji. Smród potu oraz niezdrowy zapach dymu z konopi

indyjskich działały odurzająco.

Obserwator był samotny pośród tłumu, nie poruszały go fale dźwięków. Przyglądał się

dziewczynie, czekając na właściwy moment.

Ona zaś poddała się pierwotnemu rytmowi, poruszała się wraz z innymi, lecz robiła to ze

szczególnym wdziękiem. Jej włosy, połyskujące w słońcu rubinowe, opadały na ramiona

uwydatniając piękną linię szyi i głowy, której osadzenie przypominało kwiat tulipana na wysokiej

łodydze.

Niewielki obszar tuż przed sceną został odgrodzony niskim płotkiem z palików – była to maleńka

enklawa dla uprzywilejowanych. Mariannę Faithful, bosa, ubrana w luźny wschodni kaftan, siedziała

tu z innymi żonami i osobami towarzyszącymi muzykom na trasie. Zwracała uwagę delikatną,

eteryczną urodą. Poruszała się powoli, leniwie, a jej senne oczy były pozbawione wyrazu, jak u

niewidomej osoby. W pobliżu bawiły się dzieci, a wszystkich ich strzegła grupa Hell’s Angels.

W czarnych stalowych hełmach Wehrmachtu, obwieszeni łańcuchami i hitlerowskimi czarnymi

krzyżami, w czarnych, nabitych ćwiekami skórzanych kurtkach odsłaniających owłosione piersi, w

butach służących do jazdy na motorze, z wymyślnymi tatuażami na ramionach, stali w groźnych

pozach, z pałkami za paskami, a ich palce były ciężkie od ostro zakończonych stalowych pierścieni.

Spoglądali na tłum wyzywająco, szukając i mając nadzieję na kłopoty.

Łomot muzyki trwał i trwał; Mineła godzina, a potem druga. Stawało się coraz goręcej. Wokół

unosił się odór jak w klatce dla zwierząt, ponieważ niektórzy nie chcąc stracić ani chwili koncertu

załatwiali się tam, gdzie siedzieli. Cała ta dekadencja, brak jakichkolwiek hamulców i przyzwoitości

budziły odrazę obserwatora. Ci ludzie obrażali wszystko, w co wierzył. Głowa go bolała i

pulsowała w rytmie podawanym przez gitary. Nadszedł czas, by się oddalić. Jeszcze jeden dzień

oczekiwania na szansę, która się nie pojawiała. Ale on był myśliwym cierpliwym jak drapieżne

zwierzę. Będą jeszcze inne dni, nie ma pośpiechu.

Zaczął się wycofywać, z trudem torując sobie drogę przez niski pagórek, na którym stał.

Roztrącał zgromadzonych, którzy robili wrażenie, jakby znajdowali się w hipnotycznym transie – nie

widzieli ani nie czuli, jak przepycha się pomiędzy nimi.

Spojrzał za siebie i oczy mu się zwęziły, gdy ujrzał, że dziewczyna rozmawia ze stojącym obok

chłopakiem, uśmiecha się i potrząsa głową, a następnie wstaje. Teraz ona zaczęła torować sobie

drogę przez tłum. Przeszła przez rzędy siedzących ludzi, dla równowagi opierając się na ich

ramionach i przepraszając z uśmiechem.

Obserwator zmienił kierunek, ruszył w poprzek łagodnego zbocza, aby przeciąć jej drogę.

Instynkt myśliwego mówił mu, że niespodziewanie nadeszła chwila, na którą czekał.

Za sceną znajdowały się szeregi ciężarówek, wysokich jak piętrowe autobusy, zaparkowanych tuż

obok siebie.

Dziewczyna wycofała się, okrążając ogrodzenie z palików i próbując wydostać się z tłumu, ale

było tak ciasno, że utknęła w nim i z desperacją rozejrzała się dokoła.

Nagle zwróciła się ku ogrodzeniu, dopchała się do niego, zwinnie przeskoczyła i zniknęła w

wąskiej przerwie między dwiema ciężarówkami. Jeden z Hell’s Angels zauważył, że przedostała się

na zabroniony teren i pobiegł za nią, z trudem wciskając się w ciasne przejście. Po twarzy

obserwatora przemknął uśmiech.

Prawie dwie minuty zajęło mu dotarcie do tego miejsca w płocie, w którym przekroczyła go

dziewczyna. Ktoś wyciągnął rękę, żeby go zatrzymać, ale on strącił ją, wyminął strażnika i wślizgnął

się między wysokie stalowe ściany ciężarówek.

Musiał iść bokiem, gdyż jego ramiona nie mieściły się w wąskiej luce. Gdy doszedł do drzwi

kabiny kierowcy, usłyszał tuż przed sobą stłumione krzyki protestu. Przyspieszył i gdy był już przy

masce samochodu, zrozumiał, co się tutaj działo.

Jeden z Hell’s Angels przycisnął dziewczynę do błotnika i wykręcił jej rękę. Napierał na nią

biodrami. Pochylił się chcąc ją pocałować. Wygięła się i gwałtownie kręciła głową, by tego uniknąć.

Napastnik zarechotał i spróbował wepchnąć język do jej ust.

Prawą ręką podwinął dziewczynie spódniczkę, a następnie owłosione, ubrudzone smarem

paluchy wsunął w jej koronkowe majtki. Dziewczyna usiłowała go bić i drapać swobodną ręką, ale

on wcisnął głowę w ramiona, ciosy padały więc na nabitą ćwiekami czarną skórę i umięśnione ręce.

Śmiech strażnika był gruby, gardłowy. Trzasnęła koronka majtek, gdy ściągnął je w dół jej opalonych

ud.

Obserwator podszedł i dotknął ramienia napastnika. Mężczyzna znieruchomiał i po chwili

odwrócił głowę. Oczy zaszły mu mgłą, ale natychmiast stały się jasne; odepchnął dziewczynę na bok

tak mocno, że upadła na rozoraną kołami trawę między ciężarówkami. Sięgnął do pasa po pałkę.

Obserwator wyciągnął rękę i dotknął go, tym razem poniżej ucha – tam gdzie kończył się stalowy

hełm. Nacisnął dwoma palcami i strażnik zastygł bez ruchu; jego ręce i nogi zesztywniały, wydał

gardłowy dźwięk przypominający krakanie, a całym ciałem wstrząsnęły konwulsje, następnie upadł

na ziemię i zaczął się rzucać jak epileptyk. Dziewczyna klęcząc wkładała porwaną bieliznę i

przyglądała się mu ze wstrętem. Obserwator przeszedł ponad powalonym strażnikiem i podniósł ją

na nogi bez wysiłku.

– Chodźmy – powiedział miękko. – Zanim przyjdą jego koledzy.

Ujął jej rękę i pociągnął za sobą; szła ufna jak dziecko.

Za zaparkowanymi ciężarówkami znajdował się labirynt wąskich ścieżek, wiodących przez

krzaki rododendronu. Gdy biegli jedną z nich, zapytała zdyszana:

– Czy zabiłeś go?

– Nie, najwyżej za pięć minut stanie na nogi – odparł.

– Rozłożyłeś go. Jak to zrobiłeś? Przecież tylko dotknąłeś tego drania. Nie odpowiedział, ale na

następnym zakręcie zatrzymał się i odwrócił do dziewczyny.

– Dobrze się czujesz? – zapytał.

Skinęła głową nic nie mówiąc.

Przyjrzał się jej, wciąż trzymając za rękę. Wiedział, że miała dwadzieścia cztery lata. Tę młodą

kobietę przed chwilą ktoś usiłował zgwałcić, a mimo to w ciemnoniebieskich oczach nie dostrzegł

przerażenia. Żadnych łez, histerii, nawet nie drżały różowe usta, a szczupła dłoń w jego dłoni była

pewna i ciepła.

Psychiatryczne świadectwo, które czytał, zostało teraz potwierdzone przynajmniej co do tego, że

szybko wraca do formy i jest pewna siebie. Zauważył, że policzki jej zabarwił rumieniec, a oddech

był wyraźnie przyspieszony. Przeżywała nowe silne emocje.

– Jak się nazywasz? – zapytała. Wlepiła w mężczyznę wzrok, co nie było dla niego nowością.

Smith Wilbur - Złoty lis.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: