Miciński Tadeusz - W mroku gwiazd(1).pdf - e-booki - Craving

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przycisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym

LITERATURA.NET.PL

kliknij na logo poniżej.

Tadeusz Miciński

W MROKU GWIAZD

Tower Press 2000

STRĄCENI Z NIEBIOSÓW

„Za karę będę na okropnej skale

stróżował stojąc - bez snu i bez ruchu -

jęk niczyjego mój nie dojdzie słuchu”

(Eschylos)

KOLOSSEUM

Ruinom podobne serce moje - ruinom ogromnym i bezkształtnym.

Mrok otulił rany moje, po lazurowych wschodach prowadzi mię zaduma w gwiazdy.

Orionie - bracie mój - w purpurowym zarzewiu wulkanów czytający księgę przezna-

czeń -

i Ty, siostro moja, Andromedo, przykuta do skał -

i Ty, łamiąca dłonie Kassjopeo, której córę wzięło na pożarcie złe bóstwo - miłość -

i Ty, Perseuszu, coś ujarzmił obłąkane loty swojej wyobraźni -

i Ty, Liro - i Ty, Orle - i Ty najbliższa nam grzywo Centaura -

- - o gwiazdy magowie, składający hołd wiekuistemu Sercu! wzmocnijcie chlebem

aniołów mnie - najciemniejszego z tułaczów po otchłani.

Męczennicy, których krew użyźnia bryłę ziemi - dziewice, niewinniejsze od lilij -

młodzieńcy, dzielniejsi od posągów - rozżarzcie serce moje w trybularz wonności.

I wy, Geniusze, tworzący wszechład - ogień - wodę - powietrze i ziemię - eter -

gwiazdy i przeznaczenie gwiazd- świeczniki boże siedmioramienne - skrysztalcie mię

w klejnot wiedzy, na czarny węgiel rzućcie iskrę objawień.

Aniołowie - otom dzwon zaryty w piasku, - na wysokich górach postawcie mię bra-

ciszkowie moi, abym dolinom opętanym w mroku zwiastował Ducha Pocieszyciela.

O ruiny serca mego, ogromne i bezkształtne w mroku - poryte wąwozami cieniów,

które nie wiem dokąd zawiodą - pełne więzień i klatek na potwory, łańcuchów -

pordzewiałych od krwi i od łez -

- - Czarodzieje filtrują jady w przysionkach mych -

handlarze brązu rozkopują łono moje -

niewolnice kupczą wdziękiem Afrodyty -

dumna młodzież rozpędza rydwany dokoła cyprysowych alej -

lecz łasice gryzą się w ciemnościach, a świerszcze sykają nad upadkiem -

i tylko gwiazdy wświecają się w sznur obłąkanych nieskończonością okien -

a niebiosa rozwinęły się nade mną jako szafirowe żagle.

Miciński Tadeusz - W mroku gwiazd(1).pdf