Wyklad 3.doc

WARSZTATY DYDAKTYCZNE

To przykład kilkudniowych zajęć dydaktyczno- naukowych dla małych grup zadaniowych opartych na opisanej już wyżej metodzie dyskusji wielokrotnej. Zespoły zadaniowe tworzą osoby którym przyświeca wspólny cel i które pracują razem w ciągu kilku/ kilkunastu dni trwania warsztatów usiłując rozwiązać określony problem, opracować ekspertyzę czy przygotować program badawczy, dydaktyczny itp.

Praca w grupach przeplata się z sesjami plenarnymi podsumowującymi wyniki pracy poszczególnych grup.

Udział w warsztatach rozwija umiejętność komunikowania się miedzy sobą , słuchania i wzajemnego przekonywania oraz oddziałuje na sferę afektywna. Umożliwia uzupełnienie wiedzy o nowe elementy, przemyślenia, wypracowanie nowych oryginalnych rozwiązań trudnych do uzyskania podczas pracy indywidualnej.

Osoby te w czasie trwania warsztatów przebywają tylko ze sobą, są uwolnione od innych zajęć i obciążeń towarzysko- rodzinnych, mają możliwość korzystania z materiałów źródłowych. Jest jeden cel ogólny, dydaktyczny, naukowy przyświecający wszystkim uczestnikom warsztatów. W obrębie zespołów zadaniowych realizuje się cele szczegółowe.

WALORY METOD AKTYWIZUJĄCYCH

Ø      uczą stosowania teorii w praktyce

Ø      wyrabiają umiejętności zbierania i interpretowania informacji

Ø      integrują wiedzę z wielu dziedzin

Ø      uczą wartościowania i prawidłowej oceny

Ø      uczą sprawnego podejmowania decyzji

Ø      dają możliwość introspekcji i korekcji własnej postawy i postępowania

Ø      wyrabiają umiejętność właściwego zachowania się w kontaktach z innymi ludźmi

Ø      pozwalają ujawnić postawy i emocje oraz oddziaływanie na nie

Ø      dają możliwość wnikania w motywy postępowania innych

SKUTECZNOŚĆ POSZCZEGÓLNYCH METOD DYDAKTYKI

Wykład—5%

Tekst—10%

Techniki audiowizualne—20%

Pokaz, demonstracja—30%

Nauka w działaniu—70%

Bezpośrednie zastosowanie wiedzy w działaniu—90%

EFEKTYWNE SŁUCHANIE TZW.ZASADA SOLER

S--Siądź dokładnie naprzeciw drugiej osoby

O-- zachowaj Otwartą postawę

L-- pochyL się w kierunku drugiej osoby

E—utrzymuj kontakt wzrokiEm

R—staraj się być zRelaksowanym

ABC DOBREGO ROZUMIENIA

Ø      wypowiadaj się zawsze we własnym imieniu

Ø      posługuj się prostym językiem

Ø      dbaj o spójność komunikatów werbalnych i niewerbalnych

Ø      wyjaśniaj wszelkie oznaki powątpiewania wyrażane poprzez mowę ciała

Ø      posługuj się językiem osoby z którą rozmawiasz

Ø      tłumacząc rzeczy skomplikowane odwołuj się do konkretnych przykładów

Ø      rób przerwy w wypowiedziach – każdy człowiek potrzebuje czasu na przemyślenie nowych argumentów

Ø      po ustaleniu wspólnego stanowiska jeszcze raz upewnij się, że rozmówca dobrze to rozumie.

PROBLEM BASED LEARNING ( PBL)

·         Metoda nauczania, w której bezpośredni udział nauczyciela w zajęciach dydaktycznych
został znacznie ograniczony.

·         Daje on studentom odpowiednie sugestie i wskazówki.

·         Moduluje dyskusje w grupie.

·         Zachęca do dalszej nauki.

METODA PBL

·         Nie narzuca określonych wymagań.

·         Nie wyznacza dokładnie zakresu wiedzy.

·         Pozwala uczącym się rozwijać zainteresowanie przedmiotem.

·         Pozwala uczącym się samodzielnie określać braki w posiadanej wiedzy.

·         Pozwala pogłębiać zdolności do wyszukiwania najbardziej odpowiadających im źródeł wiedzy

·         Jest sposobem nauczania zorientowanym na studenta - w przeciwieństwie do podejścia
tradycyjnego, zorientowanego na nauczyciela.

·         Wykorzystywana jest coraz częściej przez szkoły medyczne na świecie

·         Pierwszą uczelnią medyczną, która zastosowała metodę PBL na dużą skalę był Wydział
Lekarski Uniwersytetu McMaster w Hamilton.

·         W Europie Uniwersytet Limburg (Maastricht - Holandia) prowadzi kształcenie przy pomocy
tej metody nie tylko na wydziale medycznym, ale także na wydziałach prawa i ekonomii

·         Twórcami metody PBL byli nauczyciele akademiccy Uniwersytetu McMaster w Hamilton w Kanadzie:

o        Howard Barrows

o        John Evans

o        Victor Neufeld

·         Podejście do procesu nauczania od strony problemu zostało rozwinięte przez nich we wczesnych latach siedemdziesiątych.

·         Barrow opisał PBL już w latach sześćdziesiątych.

·         Wykorzystywał w swojej pracy dydaktycznej formułowane przez siebie problemy kliniczne
w postaci krótkich opisów dolegliwości lub objawów,   z którymi pacjent zgłaszał się do
lekarza. Zadaniem studenta było analizowanie tych problemów oraz określanie jakich
informacji dodatkowych potrzebują, aby je zrozumieć i rozwiązać.

·         Barrows spodziewał się, że metoda ta:

·         Zintegruje wiedzę z wielu dziedzin medycyny i przedmiotów klinicznych.

·         Sprawi, że wiedza zdobyta przez studenta   będzie łatwiej odnoszona do problemów z codziennej pracy lekarza.

·         Umożliwi  studentom  zapoznanie się z  procesami  myślenia  wykorzystywanymi  przez doświadczonych lekarzy praktyków

·         Powinna   pomóc   studentom   samodzielnie   rozpoznawać   braki   we   własnej   wiedzy  i samodzielnie uzupełniać wiadomości.

·         Powinna rozwinąć u studentów przekonanie o konieczności ciągłej edukacji medycznej.

·         Punktem wyjścia do opracowania głównych założeń metody PBL była psychologiczna
koncepcja uczenia się skierowana na rozwój własny ( self-directed learning).

·         Koncepcja  ta   zakłada  trzy  podstawowe   powody  większej  efektywności   uczenia   się
skierowanego na własny rozwój, a są nimi:

1.     Ludzie przejawiający własną inicjatywę w akcie uczenia się z reguły potrafią nauczyć się
więcej i w krótszym czasie, a ich wiedza jest „lepszej jakości", niż tych którzy prezentują
bierna postawę i oczekują dostarczenia wiedzy w gotowej postaci

2.     Taki rodzaj uczenia się jest zgodny z naturalnym procesem rozwoju jednostki, ponieważ
proces   dojrzewania  jest  ściśle   powiązany  z   psychologiczna   potrzebą   stawania   się
niezależnym , którego końcowym etapem jest przejmowanie odpowiedzialności za własne
życie i samodzielne kierowanie nim

3.     Rozwój edukacji idący w kierunku nakładania większej niż dotychczas odpowiedzialności za
własną naukę i własny rozwój, co w konsekwencji prowadzi do przejmowania inicjatywy
przez   uczącego się/studiującego.

Cechy charakterystyczne Problem Based Learning

·         Koncentrowanie się raczej na uczeniu się/studiowaniu niż na nauczaniu.

·         Zogniskowanie procesu studiowania bardziej na studencie niż na nauczycielu.

·         Analizowanie określonych problemów przez studiujących niż podawanie wiedzy w gotowej
postaci.

·         Podejście multidyscyplinarne i rezygnacja z przedmiotowego układu treści nauczania

GŁÓWNYM CELEM UCZENIA SIĘ METODĄ PBL JEST:

ukształtowanie   umiejętności    rozwiązywania    problemów,    na    którą   składają   się   trzy podstawowe cechy uczącego się podmiotu, który:

·         posiada uporządkowane podstawy wiedzy specjalistycznej,

·         jest w stanie wybrać odpowiednie informacje potrzebne w danym momencie,

·         jest w stanie korzystać z posiadanej wiedzy w sposób elastyczny, w zależności od własnych
potrzeb.

ISTOTNA STRONĄ KSZTAŁCENIA PRZY WYKORZYSTANIU PBL JEST:

·           Sam problem, rozumiany jako sytuacja, w której znalazł się uczący podmiot.

·             Specyfika tej sytuacji polega na tym, że student stara się ją sytuację rozwiązać i dąży w tym kierunku, ale jego zasób wiedzy i umiejętności są niewystarczające, aby pomyślnie to uczynić.

·         Istotny jest sam moment uzmysłowienia sobie położenia w jakim student się znalazł.   Świadomość ta stanowi punkt wyjścia do dalszego poszukiwania wiedzy.

ETAPY PRACY METODĄ PBL

,

1.      Wyjaśnienie niezrozumiałych pojęć i terminów.

2.      Zdefiniowanie problemu (zagadnienia).

3.      Analiza problemu

4.      Podsumowanie ustalonych wyjaśnień.

5.      Określenie celów dydaktycznych.

6.      Samodzielne gromadzenie niezbędnych informacji.

7.      Synteza i sprawdzenie nowo zdobytej wiedzy.

PROCEDURA:

PRACA W MAŁYCH GRUPACH

·       Mała grupa studentów (8-12 osób) zbiera się dwukrotnie   np.. 2 razy w ciągu tygodnia w
celu wspólnej pracy nad opisem przypadku klinicznego.

·       Studenci postępują zgodnie z usystematyzowaną procedurą zmierzającą przez analizę
problemu, do określenia celów dydaktycznych i gromadzenia dodatkowych informacji
potrzebnych do poszerzenia wiedzy.

·       Nauczyciel (tutor) tylko wspomaga proces uczenia się w sytuacjach koniecznych.

1.      Wyjaśnienie niezrozumiałych pojęć i terminów Jest to pierwsze zadanie grupy studentów.

·         Wyjaśnienia mogą być dokonywane przez członków grupy także przy pomocy
podręczników, słowników i innych źródeł.

·         Przed przystąpieniem do dalszych etapów, bardzo ważne jest, aby grupa uzgodniła
wspólne stanowisko odnośnie znaczenia poszczególnych terminów. Bez tego dalsza
praca będzie znacznie utrudniona.

·         Czasami   na   tym   etapie   dokonuje   się   raczej   interpretacji   poszczególnych
sformułowań, niż wyjaśnia użyte terminy

2.      Zdefiniowanie problemu (zagadnienia)

·         Celem tego etapu jest precyzyjne i jednoznaczne określenie istoty problemu, który
wynika z zaprezentowanego przypadku.

·         Cała grupa uzgadnia jakie zagadnienia wymagają wyjaśnienia.

·         Może się wyłonić kilka problemów.

·         Wszystkie powinny być zidentyfikowane.

·         W   czasie   definiowania   problemu   należy   odpowiedzieć   na   pytanie:   „   jakie
zagadnienie ma być wyjaśnione?".

3.                    Analiza problemu

·       Po szczegółowym zapoznaniu się z przypadkiem i zdefiniowaniu problemu grupa studentów
przeprowadza analizę starając się ocenić zagadnienie, wyjaśnić objawy, rozpoznać chorobę,
zaproponować sposób postępowania.

·         Odbywa się przy...