T: Polska wojna obronna
Od pierwszych chwil wojny armia polska, nawet ludność cywilna stawiały najeźdźcy zaciekły opór wszędzie tam, gdzie to było możliwe. Przykładów bohaterstwa Polaków we wrześniu 1939 r. jest bardzo wiele.
W Gdańsku 50 pracowników Poczty Polskiej przez kilkanaście godzin odpierało zaciekłe ataki. Obrońcy poczty poddali się dopiero, gdy gmach został podpalony. Wziętych do niewoli pocztowców Niemcy rozstrzelali. Również w Gdańsku opór stawiało 180 żołnierzy majora Henryka Sucharskiego, załoga polskiej Wojskowej Składnicy na Westerplatte. Mieli bronić się 6-12 godzin, trwali 7 dni, odpierając ataki od strony lądu i morza.
W dniach 1-3 września Niemcy ponieśli ciężkie straty, łamiąc opór wojsk polskich pod Mławą i pod Częstochową. Na Śląsku, po wycofaniu się zagrożonych okrążeniem regularnych oddziałów polskich, stanęli do walki byli powstańcy śląscy i harcerze. Większość z nich zginęła w walce lub została wymordowana przez rozwścieczonych oporem hitlerowców.
Kiedy okazało się, że bitwa graniczna jest przegrana, że Niemcy wdzierają się w głąb kraju, 6 września Naczelny Wódz, marszałek Rydz-Śmigły, wydał rozkaz wycofania się wojska na linię Wisły i Sanu. Przeniósł też swą kwaterę do Brześcia nad Bugiem, a 13 września w pobliżu granicy rumuńskiej. 6 września opuścił Warszawę rząd, kierując się również ku granicy rumuńskiej. Dwa dni później czołgi niemieckie podchodziły pod Warszawę. Wokół stolicy zamykał się pierścień okrążenia.
W dniach od 9 do 16 września rozegrała się nad Bzurą jedna z największych bitew tej wojny. Początkowo rozwijała się ona pomyślnie dla wojsk polskich, jednakże po kilku dniach Niemcy zgromadzili tu wielkie siły pancerne oraz lotnicze. Oddziały polskie zostały otoczone i po ciężkich walkach zmuszone do kapitulacji. Część tylko zdołała przebić się do okrążonej walczącej Warszawy.
Do połowy września Niemcom udało się rozbić główne siły Wojska Polskiego. Naczelne Dowództwo polskie z każdym dniem traciło możliwość kierowania całością walki. Nie znaczy to jednak, że opór polski został złamany. Broniła się Warszawa i Modlin, na Wybrzeżu bronił się Hel. Na wschód od Wisły, na południu, walczyły nadal duże zgrupowania Wojska Polskiego.
O świcie 17 września wojska radzieckie przekroczyły wschodnią granicę Polski. Decyzję tę rząd radziecki uzasadnił tym, że państwo polskie i jego rząd przestały istnieć, co nie było prawdą, a tym samym straciły moc traktaty zawarte pomiędzy Polską a ZSRR co do podziału ziem wchodzących w skład państwa polskiego.
Wieczorem 17 września rząd polski przekroczył granicę rumuńską, a nocą na 18 września również Wódz Naczelny. Do Rumunii oraz na Węgry wycofywały się też znajdujące się w pobliżu oddziały Wojska Polskiego, gdzie były rozbrajane i internowane.
W końcu września dogasał opór Polski. 28 września skapitulowała bohatersko broniąca się Warszawa, dwa dni później załoga twierdzy Modlin. 2 października poddał się Hel. 5 października pod Kockiem po ciężkich walkach złożyło broń ostatnie duże zgrupowanie Wojska Polskiego. W niewoli niemieckiej znalazło się ponad 400 tys., a w niewoli radzieckiej 250 tys. oficerów i żołnierzy polskich. Polska jednak jako państwo i naród nigdy nie skapitulowała.
Słowniczek
Internowanie-przymusowe umieszczenie w wyznaczonym miejscu, z zakazem opuszczania tego miejsca, pojedynczych osób lub całych grup.
maksiulo