CHELM08_sym_komp_nanotech(1).doc

Wybrane aspekty zastosowania symulacji komputerowych
w nanotechnologii

Anna Kucaba-Piętal1,3, Janusz Bytnar3, Zbigniew Walenta2

1 Politechnika Rzeszowska,

Wydział Budowy Maszyn i Lotnictwa,

Powstańców Warszawy 8,

35-959 Rzeszów,

2 Instytut Podstawowych Problemów Techniki PAN,

Zakład Mechaniki i Fizyki płynów

Świętokrzyska 21,

00-049 Warszawa,

3 Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa,

Instytut Inżynierii Technicznej

Czarnieckiego 16

37-500 Jarosław

Streszczenie: W artykule przedstawiona zostanie problematyka metod obliczeniowych stosowanych w rozwiązywaniu zagadnień nanotechnologii – metod symulacji komputerowej. Przedstawione również będą przykładowe wyniki obliczeń opartych na symulacjach komputerowych. W nano i mikro skali, metody obliczeniowe różnią się od stosowanych
w makroskali. Jedną z nich jest metoda Dynamika Molekularna (MD), którą w poniższej pracy przedstawiamy jak również pokazujemy wyniki symulacji przeprowadzonych tą metodą dotyczących nano -  przepływów  wody[7,8].

Słowa kluczowe: mikroprzepływy, płyn miklopolarny, symulacja Dynamiki Molekularnej, bezpośrednia  metoda MonteCarlo, mikrokanały.

1. Wstęp:

Modelowanie numeryczne jest dziś jedną z najbardziej obiecujących i rozwijających się dziedzin inżynierii. Główną jego zaletą jest możliwość uzyskania rozwiązania danego problemu, który inaczej należałoby rozwiązać za pomocą metod doświadczalnych.

W ostatnich latach obserwuje się gwałtowny rozwój nanotechnologii. Nanotechnologia jest dziedziną nauki zajmującą się materiałami i układami, których struktury i elementy wykazują osobliwe właściwości doskonale rozwinięte fizycznie, chemicznie
i biologicznie, a zachodzące w nich procesy spowodowane są ich nanorozmiarami.

Celem nanotechnologii jest wykorzystanie tych właściwości poprzez osiągnięcie kontroli na poziomie atomowym i molekularnym cząsteczek oraz opracowanie skutecznego sposobu ich wytwarzania i wykorzystania.

Zachowanie cząsteczek w "nanoskali" jest nie do przewidzenia w porównaniu z tym obserwowanym w większych cząsteczkach. Możliwość zmniejszenia wymiarów cząsteczki do nanoskali prowadzi do uzyskania wyjątkowych własności. Projektowanie takich urządzeń

i materiałów wymaga jednak rozwoju adekwatnych narzędzi obliczeniowych.

W odniesieniu do zagadnień klasycznych (w skali makro)  modelowanie i symulacje numeryczne są szeroko stosowane w praktycznych badaniach naukowych, projektach inżynieryjno – technicznych oraz przemysłowych w skali globalnej. Prototypy modeli fizycznych są obecnie ulepszane i czasami zastępowane modelami komputerowymi, które mają swoją ekonomiczną przewagę. Do obliczeń wielkości fizycznych układów służą komercyjne solvery działające w oparciu o dyskretyzację klasycznych równań zachowania, opisujących ośrodek jako ciągły.

W zagadnieniach związanych z nanotechnologią model ośrodka ciągłego nie może być stosowany, jak również metody obliczeniowe oparte na tym modelu.

Symulacje komputerowe stały się tu doskonałym narzędziem  umożliwiającym rozwiązanie wielu problemów związanych z fizyką statyczną, chemią materiałową oraz biofizyką. Ponadto symulacja komputerowa bywa jedyną rozsądną alternatywą analizy zjawiska tam, gdzie budowa wiarygodnego modelu analitycznego oraz wykonanie eksperymentu jest niemożliwe lub bardzo trudne[1].

Pomimo to, że teoretyczny opis złożonych systemów w strukturze fizyki statycznej jest prawidłowo i dobrze rozwinięty, a techniki eksperymentalne dotyczące szczegółowych informacji są zadowalające, to często jedynie dzięki symulacjom można zbadać określone aspekty tych systemów dokładniej.

Warto podkreślić, ze symulacje komputerowe wymagają pewnych parametrów wejściowych, które charakteryzują modelowany system i albo pochodzą z teoretycznych rozważań albo są danymi eksperymentalnymi[2].

Tradycyjne metody symulacji dla wielu systemów można podzielić na dwie klasy: stochastyczne do których można zaliczyć metodę Monte Carlo oraz deterministyczne do których można zaliczyć Dynamikę Molekularną. 

Podstawą metod deterministycznych jest wykorzystanie dynamiki wewnętrznej modelu do przemieszczania układu w przestrzeni fazowej. Aby przemieszczać układ poprzez przestrzeń fazową należy sformułować równania ruchu i całkować je po czasie. W przypadku zbioru cząstek podlegających prawom mechaniki klasycznej prowadzi to do trajektorii w przestrzeni fazowej przy ustalonych położeniach początkowych i pędach[1].

W metodach stochastycznych stosowane jest nieco inne podejście. Opiera się ono na fakcie, że w istocie konieczne jest wyznaczenie wartości jedynie konfiguracyjnej części zagadnienia. Część pędowa można zawsze scałkować i wyłączyć. Przejście z jednej konfiguracji do następnej, która w ujęciu deterministycznym była określona przez wartości pędów,
w metodach stochastycznych jest realizowane w wyniku ewolucji probabilistycznej za pośrednictwem procesu Markowa. Zaletą takiego podejścia jest możliwość przeprowadzenia symulacji na modelach nie mających jakiejkolwiek dynamiki wewnętrznej.

Obie metody są dopełnieniem w naturze i prowadzą do tych samych średnich wielkości statycznych pod warunkiem że rozważany system jest ergodyczny i że jest wykorzystywany ten sam zespół statystyczny[2].

Częściowo deterministyczna symulacja MD choć jest teoretycznie ważna w stosowaniu dla całego kręgu okoliczności to głównie używana jest dla płynów. W płynie molekuły są gęsto upakowane co powoduje że symulacja MD może być tutaj skutecznie stosowana[3].
MD wymaga opisu cząstki i sił oddziałujących pomiędzy nimi. Dobrze znanym przykładem może być tutaj potencjał Leonarda-Jonesa, który opisuje sferyczne symetryczne cząstki potrącające się wzajemnie w zamkniętej przestrzeni z wyjątkiem przyciągania.

MD zdobyła popularność w materiałoznawstwie, a począwszy od roku 1970 również
w biochemii i biofizyce.

W chemii, MD jest ważnym narzędziem w ustaleniu struktury białka ale jest również wyrafinowanym narzędziem używanym doświadczalnie takim jak: rentgen i NMR. W fizyce MD jest używana do przebadania dynamiki zjawisk na poziomie atomowym, które nie mogą być badane doświadczalnie. MD jest również stosowana do dokładnego badania fizycznych właściwości nanotechnologicznych urządzeń, których jeszcze nie można zbudować.

Ostatnio rozwinięto wiele programów, zarówno komercyjnych jak również niekomercyjnych, które można zastosować dla Dynamiki Molekularnej. Każdy z nich znajduje zazwyczaj zastosowanie w różnych dziedzinach naukowych, a także każdy posiada pewne wady i zalety.

Jednymi z bardziej skutecznych i udanych programów są m.in.: Amber, Charm, Gromach
i Namd[10].

Motywacją do prowadzenia badań jest spowodowana światowym problemem nanokanałów. Dla przepływów płynów w nanokanałach przybliżenie do ciągłości przypływu nie jest przekonywujące i MD jest jedyną odpowiednią metodą dającą realne wyniki.

Przepływ wody w mikro i nanokanałach ma bardzo duże znaczenie w modelowaniu układów biologicznych umożliwiających projektowanie nowych molekularnych urządzeń, maszyn oraz sensorów będących szeroko stosowanymi w nanotechnologii[10].

Niektóre rozwiązania przeprowadzonych symulacji metodą MD zostaną przedstawione aby pokazać przydatność tej metody.

2. Metoda Dynamiki Molekularnej

Dynamika molekularna jest metodą numerycznego całkowania równań ruchu układów wielocząsteczkowych[6]. Każda cząstka tworząca układ podlega klasycznym prawom ruchu, a makroskopowe parametry opisujące stan układu oblicza się jako średnie po trajektorii
w przestrzeni fazowej.

Opis działania MD:

·         W każdym kroku czasowym obliczamy dla każdej cząstki działającą na nią siłę pochodzącą od pozostałych cząstek;

·         Korzystamy z obliczonych sił i znając położenia cząstek w poprzednim kroku obliczamy nowe położenia i pędy każdej cząstki numerycznie rozwiązując równania ruchu Newtona;

·         Po wyznaczeniu parametrów mikroskopowych (czyli nowych prędkości i położeń)
w kilku krokach, możemy obliczyć wielkości makroskopowe (np. temperaturę, energię kinetyczną i całkowitą, ciepło właściwe, współczynnik dyfuzji, przewodność elektryczną i cieplną i lepkość...)[7].

Jak wspomnieliśmy na wstępie Dynamika Molekularna wymaga opisu molekuł i sił oddziaływujących pomiędzy nimi. Symulacja Dynamiki Molekularnej sprowadza się do łączenia równań ruchu dla systemów złożonych z kilkuset do kilku milionów cząsteczek. Ponadto wymagane jest wiele tysięcy (albo więcej) kroków czasowych. Trajektorie podążających cząsteczek  podczas obliczeń reprezentują rzeczywiste molekularne trajektorie. Dynamika Molekularna jest techniką symulacji komputerowych opisującą tempo ewolucji zbioru oddziaływających atomów. W MD postępujemy zgodnie  z prawami mechaniki klasycznej.

Ponieważ  każdy atom i w systemie został utworzony przez N atomów. mi jest masą atomu

jest przyśpieszeniem, Fi siła oddziaływująca dzięki oddziaływaniu z innymi atomami[4].

Dynamika molekularna jest techniką deterministyczną: podane początkowych pozycji
i prędkości oraz  czasu późniejszej ewolucji są dokładnie określone. Atomy poruszają się oddziaływując wzajemnie na siebie, wędrują dookoła (jeśli system jest płynem), drgają
i prawdopodobnie omijają system w przypadku wolnej przestrzeni. Zatem w pewnym sensie oddziaływają tak jak zrobiłyby to atomy w  rzeczywistej substancji .

Jeżeli wyrazimy siłę pochodzącą(wywieraną) od atomu α z molekuły i na atom β z molekuły j jako fiαjβ wówczas cała siła oddziałująca na molekułę i to:

Natomiast moment obrotowy jest wyrażany jako:

Gdzie:

Jest środkiem masy molekuły i.

Ruch jest określony (wyrażony) przez równania Newtona-Eulera:

Gdzie ωi jest prędkością kątową molekuły

jest tensorem bezwładności

jest współrzędną atomu w stosunku do środka masy.

Położenie molekuł może zostać przedstawione za pomocą kwaternionów co obecnie jest powszechnie stosowane. Kwaterniony są bardziej preferowane od kątów Eulera z dwóch powodów.

Po pierwsze prowadzą do równań ruchu, który jest swobodny w szczególności ten który oznacza że nie jest wymagany żaden specjalny przypadek kodowania. To prowadzi do ulepszenia numerycznej stabilności symulacji.

Po drugie połączenie molekularnych operacji symetrii i rotacji są elegancko wyrażone 
w warunkach prostej algebry kwaternionów[5].

3. Algorytm Dynamiki Molekularnej

Motorem programu Dynamiki Molekularnej jest jego algorytm integrujący wymagany do łączenia równań ruchu oddziałujących wzajemnie cząstek i podążania za ich trajektorią. Algorytmy łączące bazują na określonych różnych metodach dyskretyzujących czas i krok czasowy równy ∆t. Znając położenia poszczególnych cząstek i ich niektóre pochodne po czasie t (szczegóły zależą od typu algorytmu), schemat łączenia daje te same wielkości
w późniejszym  czasie (t + ∆t).

Najprostszym przypadkiem algorytmu dynamiki molekularnej jest zastosowanie do obliczania sił równania ruchu Newtona: