Polakowa Tatiana - Olga Riazancewa 03 - Ekskluzywny macho.pdf - Polakowa Tatiana - c0llin

TATIANA

POLAKOWA

Ekskluzywny

macho

Stojący w progu mojego mieszkania Lalin uśmiechał się nieśmiało.

Nieśmiałość pasowała do niego tak, jak do mnie żywiołowa radość, którą

właśnie próbowałam udawać. Popatrzyliśmy na siebie i roześmialiśmy się z

naszych nieefektywnych wysiłków i w końcu zaczęliśmy przypominać

normalnych ludzi.

- Cześć - powiedział Lalin, przekroczył próg i złożył na moim czole braterski

pocałunek. W zamian ujęłam go za uszy i pocałowałam w usta. - O mój ty

Boże - prychnął, ale wyglądał na zadowolonego. - Wchodź -

zaproponowałam łaskawie. Lalin wszedł do środka, rozglądając się z obawą,

jakby spodziewał się jakiegoś podstępu. Chyba czuł się niezręcznie.

Właściwie nie miał po co do mnie przychodzić, chyba nie wymyślił żadnego

rozsądnego pretekstu i teraz wił się jak piskorz. Może przyszedł, żeby

sprawdzić krążące o mnie plotki - jeśli wierzyć plotkom, piję wiadrami,

przestałam być podobna do ludzi i właśnie dlatego nie wychodzę z domu.

Utkwiłam pełen wyrzutu wzrok w plecach Lalina. No dobrze, głupcy plotą

trzy po trzy z głupoty, ale przecież Oleg jest mądry, chyba nie uwierzył w te

bzdury? Właściwie powinnam dać mu nauczkę - na przykład urządzić pijacką

burdę. O, a może by tak zaraz, teraz?

Tymczasem Lalin poszedł do kuchni, usiadł w moim ulu-btonyrn fotelu i

zapytał: - No i jak tam w Grecji? Wszystko na swoim miejscu? - Jak to w

Grecji.

- Znalazłaś narzeczonego? Pewnie nie możesz się opę-dzić od facetów.

- Skąd ta myśl? - Sposępniałam, wstrząśnięta jego prze-

nikliwością.

- Strasznie się rozwinęłaś.

- W jakim sensie? - spytałam, wietrząc podstęp.

- W sensie - rozkwitłaś. Słuchaj zdaje się, wspominałaś kiedyś, że jesteś

gotowa zakochać się w biednym, niemło-dym mężczyźnie?

- Mówisz o sobie? Ale ty nie jesteś biedny. Zakochać się nadal jestem gotowa,

ale nie liczę na wzajemność. Po co właściwie przyszedłeś? Jeśli po to, żeby

mnie ratować...

Lalin machnął ręką.

- Widzę przecież, że nie ma takiej potrzeby. Poza tym nie nadaję się na

ratownika. A tak w ogóle twoje słowa mnie ranią - to już nie mogę przyjść tak

po prostu, przez wzgląd na starą przyjaźń?

- Możesz. Ale wiem, że jesteś człowiekiem bardzo za-jętym i jakoś ciężko mi

sobie wyobrazić, jak latasz „po kominach".

- Dla ciebie zawsze gotów jestem zrobić wyjątek. - Oleg uśmiechnął się i wziął

mnie za rękę. Jego spojrzenie zmieniło się, teraz patrzył na mnie z

zainteresowaniem i jakby czułością. - Co słychać? - zapytał cicho.

- W porządku - odparłam szczerze, uwolniłam rękę i usiadłam w fotelu

naprzeciwko. - Co planujesz robić?

Wzruszyłam ramionami - sama jeszcze nie wiedziałam.

- Dziadek nie chciał cię przyjąć z powrotem?

- Nie. - Pokręciłam głową.

- Dziwne.

- Co w tym dziwnego? Zmęczyliśmy się sobą, musimy

trochę odpocząć.

- Czyli co, mogłabyś wrócić?

- Do jego drużyny? - zdumiałam się. - Dziwne, że o to

pytasz. - Potrząsnęłam z uśmiechem głową.

- To mogłabyś czy nie? - drążył Lalin.

- Nie.

Pokiwał głową, podrapał się w brew, jakby się nad czymś

zastanawiał.

- Zabrzmiało to bardzo kategorycznie - zauważył z lekkim smutkiem.

- Dziwi cię to?

- Raczej niepokoi. To pewnie kwestia przyzwyczajenia, ale nie mogę sobie

wyobrazić ciebie zajętej czymkolwiek innym. Byłaś jego zaufanym

człowiekiem. Oczywiście, nie zawsze jest to... no, przyjemne - z trudem

znalazł odpowiednie słowo - ale przyznasz, że miało to swoje dobre strony.

Dziadek to Dziadek i ty w tym mieście również coś znaczyłaś.

- A teraz nie znaczę nic i wcale mnie to nie martwi. - Poważnie? - Lalin

popatrzył na mnie z nadzieją, jak

dziecko w oczekiwaniu na prezent.

- Poważnie - odparłam, choć przed chwilą chciałam go posłać do diabła. - Ja

byłam jego zaufaną osobą, a ty szefem jego ochrony. Teraz ty pracujesz w

innej firmie, zarabiasz duże pieniądze i jesteś zadowolony. Może nie?

- Jestem. - Lalin się uśmiechnął.

- Ale ja nie mówię o pracy. - Westchnął. - Akurat praca martwi mnie najmniej.

Jestem pewien, że znajdziesz sobie coś, czym będziesz mogła się zająć, w

ostateczności wrócisz do wydziału zabójstw. Pensja jest ci obojętna, więc nie

będziesz pracowała dla forsy, tylko dla idei. Chodzi o co innego. Ja byłem

tylko szefem ochrony, a ty... ty to zupełnie inna sprawa. Dziadek...

- Zastępował mi ojca - podpowiedziałam - potem został moim kochankiem, a

następnie politykiem. Pomagałam mu w miarę sił i możliwości, wprawdzie

polityka obchodziła mnie średnio, ale on był dla mnie bliskim człowiekiem...

Ale potem Dziadek przegiął pałę i odeszłam. A gdy odeszłam, poczułam tak

ogromną ulgę, że zrozumiałam: należało to zrobić dawno temu. I na tym,

mam nadzieję, skończymy.

Lalin pochylił się i poklepał mnie dłonią po kolanie.

- Przepraszam - powiedział zakłopotany. Zakłopotanie pasowało do niego

tak samo jak nieśmiałość. - Widocznie się starzeję. Jakoś tak zrobiło mi się go

żal.

- Kogo?

- Dziadka.

- Mnie też go szkoda. - Skinęłam głową. - Ale gdybym pozwoliła, żeby

wszystko zostało tak, jak było... Widzisz, samej siebie jest mi jeszcze bardziej

szkoda.

- Przepraszam - szepnął znowu Lalin.

Pomyślałam, że chyba jednak ludzie się z wiekiem zmieniają. Usłyszeć od

Lalina dwa razy z rzędu słowo „przepraszam" to nie na moje nerwy. W

głowie pojawiają się głupie myśli, na przykład żeby przypaść do jego piersi i

poskarżyć się, nieważne na co, najważniejsze, żeby pogładził po głowie i

powiedział coś krzepiącego, żebyśmy potem mogli razem popłakać i razem

witać świt... Lalin się starzeje, a ja głupieję - pomyślałam i mrugnęłam do

niego wesoło.

Oleg zaśmiał się i oznajmił:

- Tak właściwie przyszedłem do ciebie w konkretnej sprawie.

- Tak?

- Tak. Mój szef ma przyjaciela, który nazywa się Piotr

Wikientjewicza Safronow. Słyszałaś o nim? - To ten, co ma kombinat mleczny

na Powarskiej?

- Tak, oraz bazę mleczno-serową, czy jak to się tam na-zywa, Chodzi o to, te

to bardzo nerwowy facet. Wszędzie

widzi wrogów.

- Ma ochronę?

- Ma, ale jej nie potrzebuje- Nie ma wrogów, którzy życzyliby mu śmierci.

Interesy idą dobrze, ale nikomu to nie przeszkadza. Krótko mówiąc, nerwowy

facet z bujną wyobraźnią - nic więcej. Ale szefa zdążył już zamęczyć i ten

oczywiście zwrócił się z tym do mnie. - I co zrobiłeś?

- Zainteresowałem się, jak to wygląda.

- Czyli dowiedziałeś się o tym Safronowie absolutnie

wszystkiego.

- Można to i tak nazwać - przyznał Lalin. - I mogę oświadczyć z całą

odpowiedzialnością - facet bredzi.

- No to dlaczego zaczął się nagle denerwować? - spytałam złośliwie, chociaż

wierzyłam Lalinowi. - Jeśli on mówi, że facet nie ma się czego bać, to tak jest.

Oleg skrzywił się delikatnie.

- Dwa miesiące temu napadnięto na ich ekspedytora. Może słyszałaś? Czekali

na chłopaka pod jego domem,

strzelili z bliska bez uprzedzenia, nawet nie zdążył nic zrozumieć. Napastnicy

zabrali pieniądze i zniknęli.

- Chłopak żyje?

- Żyje, wyraźnie w czepku urodzony. Wkrótce wypuszczą go ze szpitala.

- No to może Safronow nie na darmo się niepokoi? Lalin znów się skrzywił.

-Już dawno ktoś powinien był urządzić jakiś napad! W ich firmie chyba nie

słyszeli o elementarnej ostrożności... Ekspedytor wraca do domu o drugiej w

nocy sam i ma przy sobie kupę forsy, po czym zostawia samochód na

parkingu i idzie z tą forsą do domu. A potem się dziwią, że ląduje w szpitalu!

Ktoś się dowiedział o tych zwyczajach i na efekty nie trzeba długo czekać. Nie

zdziwiłbym się, gdyby zadziałał ktoś ze swoich - na pewno wiedzieli o dużej

sumie pieniędzy i o tym, kiedy wraca do domu. Tak czy inaczej, nie miało to

nic wspólnego z bezpieczeństwem samego Safronowa.

- Załóżmy. I co dalej? - spytałam, nie bardzo rozumiejąc, do czego on zmierza.

- Trzeba go odciągnąć od głupich myśli Skoro chce mieć poważną ochronę, to

ją dostanie.

- No... - Wzruszyłam ramionami.

- Pstro - przedrzeźnił mnie Lalin. - Chodzi o to, żebyś ty z nim popracowała.

Skrzywiłam się na wieść o takim szczęściu.

- Zwariowałeś? Jaki ze mnie ochroniarz?

- Przecież ci mówię, że ochroniarz tu niepotrzebny, facet ma halucynacje na tle

nerwowym. Nie chodzi o ochroniarza, lecz o nazwisko, a twoje na pewno mu

się spodoba. Jesteś osobą znaną i cieszysz się szacunkiem. Cieszysz się

- powtórzył z naciskiem Lalin, widząc, jak się krzywię. - Będzie

wniebowzięty, sama zobaczysz. Trochę z nim połazisz tu i tam, zarobisz

sobie, a przede wszystkim wyświadczysz mi nieocenioną przysługę.

- Wiesz co? Ja myślę - oznajmiłam, świdrując go wzrokiem - że sam to

wszystko wymyśliłeś. Doszedłeś do wniosku, że siedzę tu bez zajęcia i

zaczynam świrować. Jeszcze chwila i mi odbije albo naprawdę zacznę pić.

Wielkie dzięki za troskę.

- Jak się nie zgodzisz, będę musiał wysłać moich chłopaków. A oni mają

rodziny, nie mogą całymi dniami siedzieć w pracy. A mnie i ludzi brakuje, i

urlopu, a roboty mam po uszy. No mówię ci, ten typ nie jest nikomu

potrzebny, a ty nie masz nic do roboty, przed chwilą sama to powiedziałaś.

Nic wiem, skąd myśl, że jestem taki szlachetny i martwię się o to, jak

spędzasz czas. Tak naprawdę jestem egoistą i mam nadzieję załatwić swoją

sprawę cudzym kosztem, powołując się na naszą przyjaźń.

- Idź do licha.

- Zastanów się nad moją propozycją i odpowiedz mi „tak" - powiedział Lalin,

po czym wstał i poszedł do drzwi. Powędrowałam za nim. - Może byśmy się

kiedyś razem napili? - zaproponował na pożegnanie.

- Koniecznie. - Skinęłam głową.

Lalin rozłożył ręce, a ja przypadłam do jego piersi.

- Nie przejmuj się tak tym rozstaniem, ukochana - powiedział żartobliwie.

- Moje serce nie wytrzyma długiej rozłąki - odparłam w tym samym duchu i

na tym się rozstaliśmy.

Polakowa Tatiana - Olga Riazancewa 03 - Ekskluzywny macho.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: