Polakowa Tatiana - Olga Riazancewa 06 - Hasta la vista, baby.pdf - Polakowa Tatiana - c0llin

Tatiana Polakowa

Hasta la vista, Baby

Przełożyła EWA SKÓRSKA

Przedsiębiorstwo Wydawnicze „Rzeczpospolita" S.A.

Warszawa 2008

I gdzieś tam trzasną drzwi I drgną przewody Cześć, będziemy teraz szczęśliwi Już na zawsze.

* Siedziałam w barze i traciłam czas w sposób najbardziej •bezsensowny na świecie:

szukałam sensu życia. Nie, nie naszego pobytu na tej planecie, aż tak bardzo się nie

zapędzałam, chodziło jedynie o moje własne życie. Niestety, albo źle szukałam, albo był zbyt

głęboko ukryty, w każdym razie nie mogłam go znaleźć, co, nie wiedzieć czemu, strasznie

mnie martwiło, choć tak właściwie powinnam już dawno przywyknąć.

Przede mną stała filiżanka cappuccino * miałam straszną ochotę się upić, ale z doświadczenia

wiedziałam, że w niczym mi to nie pomoże. Całe to zajęcie było beznadziejne, może właśnie

dlatego, że szukałam sensu życia na trzeźwo, a może z definicji, kto wie.

* Cóż, trzeba będzie żyć bez niego * skonstatowałam i spostrzegłam, że na to idiotyczne

szukanie sensu zmarnowałam półtorej godziny. Już dawno powinnam jechać do domu, ale

tego właśnie nie chciałam. Jakiś czas temu mój dom przestał być moją twierdzą i właśnie

dlatego siedziałam w barze, tracąc czas na bzdury.

* Trzeba jechać. * Westchnęłam i skrzywiłam się, a potem znowu westchnęłam. Moje życie

wcale nie było takie znowu kiepskie, jak mawia moja przyjaciółka Julka, i najwyraźniej nie

mogę nic na to poradzić.

Już wzięłam torbę, ale zamiast wstać i wyjść, przywołałam kelnera i poprosiłam o jeszcze

jedną kawę. Gdyby był ze mną Saszka, moglibyśmy podyskutować o moim braku woli, ale w

tej chwili pies zapewne spaceruje z Tagajewem. I tak właściwie to teraz nie jest mój pies,

tylko nasz * czujecie różnicę?... Jestem zazdrosna o własnego psa * pomyślałam ze smutkiem,

przysuwając sobie kawę i biorąc do ręki łyżeczkę.

Kawa była mi niepotrzebna. Sama sobie byłam niepotrzebna. Miałam podły humor, ale

musiałam jakoś to przeżyć. Najbardziej przykre było to, że ostatnio ciągle miałam taki humor.

Nie mogę powiedzieć, że na przykład pół roku temu patrzyłam na świat z zachwytem

(zachwyt wyniósł się z mojego życia dawno temu), ale mimo wszystko w moim życiu było

kilka miłych rzzcry... Na przykład spacery z Sasz*ką. Teraz spacerujemy we trójkę, co wcale

nie sprawia mi przyjemności. Albo spotkania towarzyskie przy alkoholu, albo... Aha,

jesteśmy w domu. Jedyna przyjemność, której zostałam pozbawiona, to siedzenie w domu z

Saszką i wieczorne spacery po parku. Wychodzi na to, że sensu w moim życiu nigdy nie było,

więc z jakiej racji miałby się w nim teraz zjawić?

Skrzywiłam się zirytowana i znowu zaczęłam zbierać się do wyjścia, gdy w moim polu

widzenia zjawił się Łarionow. Przyrosłam do krzesła i nawet wcisnęłam głowę w ramiona,

mając nadzieję, że mnie nie zauważy. Spotkanie z Łarionowem nie było czymś szczególnie

nieprzyjemnym, po prostu byłam w kiepskim nastroju i nie miałam ochoty powiedzieć nawet

jednego słowa, a z nim jednym słowem się człowiek nie wykręci... Niech lepiej idzie przed

siebie, niech mnie szczęśliwie ominie.

Łarionow jest szefem ochrony Dziadka, Dziadek jest w naszym mieście niemalże Panem

Bogiem, a ja przy nim... a ja przy nim jestem nie wiadomo kim. Kiedyś byłam zastępcą do

spraw kontaktów ze społeczeństwem i w dodatku jego kochanką, teraz jestem niby tymże

zastępcą, ale już „bez dodatku". Mówię „niby", bo rzekomo przebywam na długotrwałym

urlopie i, jak fama głosi, mój gabinet nareszcie ktoś zajął. Jednak przez wzgląd na starą

pamięć Dziadek trey razy w tygodniu wzywa mnie do gmachu z kolumnami, a»ja staję przed

nim i otrzymuję jakieś zadanie. Niezbyt skomplikowane, czasem zupełnie nieistotne, przecież

chodzi tylko o to, żebym nie zapomniała, że Dziadek jest moim pracodawcą i żeby Dziadek

wiedział, że ja pamiętam.

Myślę, że szybko odzyskałabym swój gabinet, gdyby nie fakt, że w chwili obecnej mieszkam

pod jednym dachem z Timurem Tagajewem. I chociaż Dziadek ramię w ramię z Tagajewem

pomnażają swój stan posiadania (w interpretacji Dziadka to „gromadzenie kapitału na stare

lata"), jednak ciągle nie może mi wybaczyć, że nie potrafiłam wymyślić nic mądrzejszego niż

romans z Tagajewem. Z punktu widzenia społeczeństwa ten związek jest plamą na moim

honorze oraz godności, a co za tym idzie, honor Dziadka również był zagrożony. Dlatego też

w gmachu z kolumnami zjawiam się wtedy, kiedy mi się spodoba (a raczej * kiedy spodoba

się Dziadkowi).

Wracając do Łarionowa * nigdy nie darzyliśmy się sympatią. Myślałam, że po pamiętnym

spotkaniu Łarionowa z moim przyjacielem Łukjanowem, kiedy to Łarionow został

potraktowany bez należytego szacunku, w efekcie czego nie mógł się doliczyć kilku zębów,

jego antypatia do mnie wzrośnie niepomiernie, ale o dziwo, zaczął darzyć mnie

estymą. Może uznał, że gdybym nie była obecna przy tym historycznym wydarzeniu, to w

ogóle zostałby bez zębów? Cóż, mogło się tak zdarzyć...

Nie odwzajemniałam jego sympatii * nadal uważałam go za wyjątkową gnidę. I zdaje się, że

to uczucie wyraźnie malowało się na mojej twarzy, na co nic nie mogłam poradzić. Dlatego

miałam nadzieję, że Łarionow po prostu przejdzie obok, nie zauważając mnie, albo udając, że

mnie nie zauważył.

Ciekawe swoją drogą, po co przyszedł do kawiarni? Był sam, a kawiarnia nie należała do jego

ulubionych miejsc spędzania wolnego czasu. Z tego, co wiedziałam, wolał kasyno. To by

znaczyło, że się tu z kimś umówił...

Rozejrzałam się szybko; kawiarnia była malutka, przy stoliku pod oknem siedziały dwie

dziewczyny, naprzeciwko czteroosobowe towarzystwo, przy sąsiednim stoliku młoda mama

przyszła z dzieckiem na lody. Nie było tu nikogo odpowiedniego * oprócz mnie. Jak się

wkrótce okazało, przeczucie mnie nie zawiodło * Łarionow szedł właśnie do mnie; chciał się

uśmiechnąć, ale chyba zmienił zdanie, bo spochmurniał.

* Cześć * powiedział, podsunął sobie krzesło, zawahał się i zapytał: * Można?

* Czemu nie, krzesło należy do zakładu * odparłam niezbyt uprzejmie. Przybycie Łarionowa

nie tylko mi się nie spodobało, ale w dodatku wydało mi się podejrzane.

* Masz zły humor? * Uśmiechnął się krzywo, ale uśmiech szybko zniknął z jego twarzy, gdy

odpaliłam:

* Pewnie, że tak, skoro cię widzę.

* Powiedz mi, czy nie możemy porozmawiać jak normalni ludzie? * zapytał zirytowany.

*Nie możemy. * Skinęłam głową. * I dobrze wiesz dlaczego.

* Przecież jesteśmy w jednym zespole * przypomniał. * I zdarzają się sytuacje, gdy

należałoby zapomnieć o starych

, niesnaskach i połączyć siły...

* Brzmi obiecująco * prychnęłąm i spięłam się jeszcze bardziej, poczułam nawet niejasny

niepokój. * Więc co takiego wydarzyło się w naszej firmie?

* Łarionow skrzywił się, wyjął papierosy i zapytał:

* Nie masz nic przeciwko temu, że zapalę?

* Na zdrowie * odparłam złośliwie. * A ty?

* A ja przejmuję się ostrzeżeniami ministra zdrowia.

* Zazdroszczę siły woli. * Ja też * przyznałam.

Łarionow pokręcił głową, zapalił i dłuższą chwilę milczał, marszczył brwi i wpatrywał się w

papierosa w swojej dłoni, jakby zupełnie o mnie zapomniał, co bardzo mi odpowiadało.

Wprawdzie zdołał mnie zaintrygować, jednak nie miałam najmniejszej ochoty na serdeczną

rozmowę * poważnie wątpiłam, że stać go na coś takiego. A to znaczy, że będzie kłamał i wił

się, i to nie tak po prostu, lecz w jakimś celu. A ja nie miałam chęci na rozwiązywanie

zagadek, poza tym poprzysięgłam sobie, że już nigdy nikt nie wciągnie mnie w swoje

sprawki. Będę mądra, niewzruszona i już teraz mam gdzieś to, co on mi powie.

* Nie wiesz czasem, czy Dziadek ma jakieś problemy? * palnął znienacka, ogłuszając mnie

kompletnie.

Gdyby spytał mnie o to ktoś inny, po prostu parsknęłabym śmiechem, ale skoro coś takiego

mówił Łarionow... Przecież to właśnie on ze względu na charakter swojej pracy

miał obowiązek pierwszy dowiadywać się o problemach Dziadka * jeśli jakieś były. Pytanie o

to mnie było kompletnym idiotyzmem: Łarionow mógł liczyć na moją szczerość tak samo jak

ja na to, że on własną piersią zasłoni mnie w ewentualnej strzelaninie. Dlatego uznałam

pytanie za retoryczne, zwykłe zagajenie rozmowy, ale Łarionow patrzył na mnie wyczekująco

i jakby lekko speszony.

* Może powiedział ci coś, o czym nie uznał za stosowne poinformować mnie? * drążył dalej.

Na mojej twarzy odmalowało się zdumienie.

* Żartujesz sobie?

* Mała... Przepraszam * powiedział szybko, i aż stęknął, jakby usiłował przypomnieć sobie,

jak mam na imię. Najwyraźniej mu się udało, bo kontynuował: * Olga... * Po czym

westchnął, zastanowił się, a następnie pochylił nad stolikiem i wyszeptał: * Jestem w

kłopotliwej sytuacji. Znasz Dziadka i wiesz, że nie sposób zapytać go o to wprost. Niby

panuje u nas spokój, ale jest coś... i dlatego pomyślałem...

* Że zacznę ci się zwierzać? * zdumiałam się szczerze.

* Chodzi o jego bezpieczeństwo. A może zupełnie cię to nie interesuje?

* Które z nas jest szefem jego ochrony? * zdziwiłam się znowu.

* Innymi słowy, jeśli jutro go zastrzelą, to ty...

* Chwileczkę. * Zmarszczyłam brwi. * Przychodzisz tutaj... przy okazji, znalazłeś się tu

przypadkiem czy śledziłeś mnie od samego biura? * To „przypadkiem" zabrzmiało drwiąco,

Łarionow wzruszył ramionami.

* Wszyscy wiedzą, że masz zwyczaj tu zaglądać. * Wszyscy? A to dopiero. Nawet ja nic nie

wiedziałam

o tym zwyczaju.

* No to już wiesz. Sterczysz tu każdego wieczoru do dziewiątej. Sama. Pijesz kawę i gapisz

się w ścianę, a potem wsiadasz do swojej bryki i mniej więcej przez godzinę jeździsz po

mieście. Zadowolona?

* Mniej więcej * przytaknęłam. * Dlatego postanowiłeś mnie rozerwać i zacząć od

idiotycznych pytań?

*Ja... potrzebuję rady * oznajmił, gdy już zebrał się na odwagę. * Naprawdę uważam, że

sytuacja jest poważna.

* W takim razie opowiedz mi o tej sytuacji * zaproponowałam.

Rozejrzał się, westchnął i przeszedł na szept.

* Dwa dni temu znaleziono na ulicy pobitego faceta. Ktoś się nim zajął tak intensywnie, że

całe ciało miał w siniakach. Nie miał dokumentów, zawieziono go do szpitala, lecz nie

odzyskał przytomności. Gość praktycznie nie ma szans na to, żeby z tego wyjść, w każdym

razie tak twierdzą lekarze. I mógłby zasilić szeregi nierozpoznanych ciał w kostnicy, gdyby

nie jedno „ale"...

*Jakie?

* Gdy leżał nieprzytomny, zaczął bredzić. Pierwsza na jego mamrotanie zwróciła uwagę

pielęgniarka, a potem zadzwonił do mnie jeden mój znajomy. To niby zwykle bredzenie,

jednak pewne rzeczy...

*Jakie? * nie wytrzymałam.

* Facet wspomniał coś o kilerze.

* Interesujące. * Skinęłam głową. * I co dalej?

* No przecież mówię, że bredził, a skoro bredził, to jego wypowiedź była dość chaotyczna,

ale jedno jest jasne: ktoś wynajął kilera i ten lada dzień powinien zjawić się w naszym

mieście.

* A skąd myśl, że to ma jakiś związek z Dziadkiem? Pobity podał jego nazwisko?

* Nie, ale pomyślałem... Możesz sobie kpić, ale ja czuję niepokój.

* Popraw mnie, jeśli czegoś nie rozumiem. Chłopak leży w szpitalu i bredzi coś o zabójcy. A

ty spotykasz się ze mną, żeby zapytać, jak tam sprawy Dziadka, innymi słowy, pytasz, czy

przypadkiem nie wiem, kto ewentualnie chciałby go zabić?

* Cieszę się, że tak cię to rozbawiło.

* Wręcz przeciwnie, zmartwiło. Ale są przecież ludzie, którzy mają obowiązek zająć się tym

facetem, a ochrona Dziadka jest twoim zadaniem.

* Właśnie. I z doświadczenia wiem: jeśli ktoś postanowił kogoś załatwić, to nic go nie

ochroni.

* Bardzo optymistyczne zapewnienie.

* Przestań * nie wytrzymał. * Powinniśmy wyprzedzić posunięcie kilera, a ja nawet nie

wiem...

Zgodziłam się z nim. Gdy szefem ochrony Dziadka był mój przyjaciel Lalin, wiedział

wszystko, ale Dziadek woli trzymać przy sobie tego kretyna. Rzecz jasna, Lalin odszedł z

własnej inicjatywy, ale Dziadek mógł znaleźć sobie kogoś poważniejszego niż ten typ, który

teraz siedzi naprzeciwko mnie. Zresztą Łarionow ma całą masę zalet ~ z punktu widzenia

Dziadka oczywiście.

* Czego ode mnie chcesz? Żebym ci powróżyła z kart albo z flisów od kawy? Nie mam

pojęcia, czy Dziadek ma jakieś problemy, czy nie. Powinieneś wiedzieć o tym równie dobrze

jak ja, że on nie zwierza się ze swoich problemów czy planów, w każdym razie nie mnie.

* Czyli nie chcesz mi pomóc? * ogłuszył mnie po raz drugi. Słowo daję, na chwilę mnie

zatkało, co zdarza mi się bardzo

rzadko, zwykle paplę bez opamiętania. Zaprotestowałam:

*Jak to nie? Chcę.

Byłam pewna, że Łarionow rzuci mi gniewne spojrzenie i demonstracyjnie wyjdzie, ale

zaskoczył mnie ponownie: ucieszył się.

* Doskonale. To może na początek zerkniesz na tego typa?

* Po co?

* No... Może przyjdzie ci coś do głowy...

* O, to na pewno * zgodziłam się. Zachowanie Łarionowa nie tyle mnie zdziwiło, ile

zszokowało. W naszym gnieździe żmij nikt nie robi nic ot, tak sobie, więc jeśli Łarionow

chce, żebym ja... A kto się zarzekał, że nie da się wpakować w żadną historię? * pomyślałam.

* Widać taki już mój los... * powiedziałam, zmierzając do wyjścia.

* Co? * nie zrozumiał idący za mną Łarionow.

* Nic. * Machnęłam ręką.

No i zamiast pojechać do domu, wylądowałam w szpitalu prowadzącym ostry dyżur. Facet, o

którym mówił Łarionow, znajdował się na oddziale reanimacyjnym, ale mimo wszystko

wpuszczono nas, wyposażając w fartuchy, kapcie i opaski na usta. Jak już wspomniałam,

Dziadek u nas jest Panem Bogiem, a jego wszechpotęga rozciąga się na zaufanych ludzi.

Parafrazując dawne przysłowie: „Co wolno wojewodzie...".

Ruszyliśmy korytarzem w towarzystwie młodej lekarki z sympatycznymi piegami i miłym

uśmiechem. Trzymając jedną rękę w kieszeni fartucha, a drugą szarpiąc stetoskop na piersi,

kobieta przepraszającym tonem oznajmiła, że stan chorego się pogorszył. Potem posypały się

terminy medyczne, które wprawdzie nic mi nie mówiły, ale zdołałam

wychwycić ogólny sens: mężczyzna odniósł tak poważne obrażenia, że należy się dziwić nie

temu, iż ma się gorzej, a temu, że jeszcze żyje.

* Bywa * zauważyłam filozoficznie, chociaż nikt mnie

o nic nie pytał. Lekarka chyba się stropiła, Łarionow zasępił, a ja obiecałam sobie, że będę

trzymać język za zębami.

To najstarszy szpital w naszym mieście. Kiedyś była to zaleta * pracowali tu wybitni

specjaliści. Ale czasy się zmieniły, szpital również, i to wcale nie na lepsze. W większości

oddziałów należało przeprowadzić remont i to nie dziś, ale przedwczoraj. Na oddziale

reanimacyjnym na korytarzu stały wiadra i miednice * z sufitu kapała woda: padał deszcz, a

dach był bardzo kiepski. Nie daj Boże, żeby się tu znaleźć * pomyślałam i posmutniałam.

Ojcowie naszego miasta powinni położyć się tu na miesiąc przymusowego leczenia. Zresztą

Dziadek zdawał sobie sprawę z bolączek narodu i o perspektywach szpitala wyrażał się z

krzepiącym optymizmem, co znaczyło, że możemy spokojnie patrzeć w przyszłość. Jak mnie

tu kiedyś przywiozą, po karaluchach nie będzie nawet wspomnienia, w każdej sali po dwie

salowe

i żadnych miednic.

Musiałam przerwać te rozmyślania * podeszliśmy do sali numer trzy, gdzie leżał interesujący

nas mężczyzna. Przed salą pełnił dyżur milicjant * siedział na krześle, zagłębiony w lekturze

jakiejś podniszczonej książki. Podeszłam bliżej i dowiedziałam się, że milicjant lubi rosyjską

fantastykę. Ucieszyłam się w jego imieniu * dzięki lekturze dyżur mija znacznie szybciej.

Milicjant zerknął na nas nieuważnie i znów zagłębił się w książce. Łarionow chrząknął, chcąc

zwrócić na siebie uwagę, i chłopak spojrzał na niego jeszcze raz, zastanawiając się, czy

powinien zareagować,

czy nie. Coś w twarzy Łarionowa powiedziało mu, że powinien, więc wstał, zamknął książkę

i teraz przestępował z nogi na nogę, nie bardzo wiedząc, co ma zrobić. W zasadzie nie miał

obowiązku stawać na baczność na widok cywilów, jednak istniało pewne podejrzenie, że

przybyło zwierzchnictwo.

* Poleciłem, żeby postawić ochronę * zwrócił się do mnie Łarionow, akcentując to

„poleciłem".

Wzruszyłam ramionami, że niby słusznie zrobił, i czekałam? co będzie dalej.

Wtedy za nami na korytarzu zjawił się kapitan milicji. Chłopak szybko wsunął książkę pod

krzesło, a na jego twarzy odmalowała się natychmiastowa gotowość służenia ojczyźnie.

Kapitan, nie zwracając uwagi na podwładnego, ukłonił się w moją stronę i wymienił uścisk

dłoni z Łarionowem.

* Są jakieś nowiny? * spytał Łarionow.

* Melduję, że nie * odezwał się urzędowo dyżurujący przed salą chłopak i dorzucił

normalnym tonem: * Spokój.

* No cóż, w takim razie odwiedźmy chorego * zaproponował Łarionow. Odwrócił się do

kapitana i zapytał: * Zna pan Olgę Siergiejewną?

* Osobiście nie miałem okazji, ale kilka razy widziałem panią w telewizji * odpowiedział

kapitan z uśmiechem, a następnie przedstawił się pospiesznie: * Abramow Siergiej

Stiepanowicz.

Wyciągnął rękę, uścisnęłam ją; lekarka patrzyła na te ceregiele z godną podziwu

cierpliwością.

* Bardzo proszę, ciszej * powiedziała w końcu. * I w miarę możliwości proszę nie przedłużać

wizyty.

Polakowa Tatiana - Olga Riazancewa 06 - Hasta la vista, baby.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: