Deveraux Jude - Montgomery 10 - Aktorzy.pdf - Montgomery - aannamysz

1865

Warbrooke, Maine

Jamie Montgomery szedł przez długi dom nie rozglądając się na boki, bo dorastał w tych murach i znal

każdy kąt na pamięć. Nikt obcy, spoglądając na to przytulne, wygodnie urządzone wnętrze, nie

domyśliłby się zamożności mieszkającej w nim rodziny. Jedynie student sztuk pięknych mógłby pojąć

znaczenie podpisów na obrazach zdobiących biało tynkowane ściany, lub rozpoznać postaci z brązu.

Tylko znawca potrafiłby właściwie ocenić jakość kobierców upstrzonych plamami i zniszczonych przez

lata w służbie zwierząt i małych dzieci.

Meble zostały dobrane nie ze względu na wartość, lecz według kryterium przydatności dla rodziny, kłóra

mieszkała tutaj od dwustu lat. Jednak antyk-wariusz rozpoznałby, że sckrelarzyk stojący pod ścianą

pochodził z czasów królowej Anny, złocone krzesła pamiętały wczesny okres Imperium Rosyjs-

kiego, a w komodzie w kącie stała chińska porcelana ' i wiekowa, że przekraczało to możliwości pojmo-

wania młodego amerykańskiego umysłu.

Były w tym domu obrazy, tkaniny i meble ze wszystkich stron świata, gromadzone podczas licznych

podróży przez całe pokolenia rodu Mont-gomcrych. Znajdowały się tu przedmioty z każdego zakątka

ziemi, począwszy od egzotycznych pamiątek z najmniejszych wysepek zagubionych na oceanach, aż

po obrazy włoskich mistrzów.

Jamie, energicznie stawiając długie kroki, mijał kolejne pokoje ogromnego domu. Kilkakrotnie poklepał

niewielki flanelowy woreczek, który niósł delikatnie wetknięty pod pachę, a za każdym razem, kiedy go

dotykał, na jego twarzy pojawiał się uśmiech.

W końcu stanął przed którymiś drzwiami, leciutko w nie zastukał i, nie czekając na odpowiedź, wszedł

do zaciemnionej sypialni. Chociaż cały dom nosił znamiona niezaprzeczalnego bogactwa, dopiero tutaj

widać było ogrom fortuny Mont-gomerych.

Nawet w mroku lśniły kosztowne materie udra-powane na wielkim, rzeźbionym weneckim łożu,

wspartym na czterech kolumnach, bogato zdobionych pozłacanymi figurami aniołów. Z góry spływały

setki metrów bladoniebieskiego jedwabiu, nieco jaśniejszego niż utkany w Italii i przywieziony do

Ameryki - na statku Montgomerych — adamaszek, którym obito ściany pokoju.

Jamie spojrzał na łóżko i na widok gęstwy cicmnoblond włosów wystających spod jedwabnej kołdry,

ponownie się uśmiechnął. Podszedł do okien i odciągnął ciężkie, aksamitne zasłony, wpuszczając do

pokoju promienie słońca. Odwrócił się i spostrzegł, że głowa wtuliła się głębiej w pościel.

Z uśmiechem na ustach stanął obok łoża i popatrzył na zajmującą je osobę — dojrzał tylko jeden złoty

lok na poduszce — reszta postaci, zniknęła pod przykryciem.

Wyjął spod ramienia woreczek, rozwiązał tasiemki i wydobył ze środka malutkiego białego pieska,

pokrytego długą, jedwabistą sierścią. Maltańczyk był prezentem przywiezionym dla ubóstwianej sios-

trzyczki aż z Chin.

Jamie powoli uniósł kołdrę, wsunął pod nią psiaka, a potem, szeroko uśmiechnięty, przystawił tobie

krzesło i obserwował, jak zwierzak zaczyna się wiercić i lizać swoją towarzyszkę.

Carrie budziła się powoli i z ogromną niechęcią. Nienawidziła chwili, kiedy trzeba było opuścić ciepły

kokon pościeli, i zawsze odwlekała len moment możliwie jak najdłużej. Poruszyła się nieznacznie i,

nadal z zamkniętymi oczyma, zsunęła kołdrę na ramiona. Dotyk psiego języczka wywołał na jej twarzy

uśmiech; jeden, po chwili drugi. Dopiero kiedy zwierzak szczeknął cienko, otworzyła oczy,

spojrzała prosto w psią mordkę i usiadła prze-

straszona, z ręką przyciśniętą do piersi. Oparła się 0 wezgłowie — koniec anielskiego skrzydła uwierał

ją w plecy — i wpatrywała się w psiaka mrugając oczami ze zdumienia.

Słysząc śmiech Jamiego odwróciła się w jego

stronę, ale minęła jeszcze chwila, zanim na dobre

oprzytomniała. Kiedy w końcu pojęła, że to jej ukochany brat wrócił nareszcie z dalekiej podróży,

pisnęła z radości i rzuciła się ku niemu ciągnąc za

sobą jedwabne okrycie i kaszmirowe pledy, Jamie chwycił ją w spalone słońcem ramiona . ukręcił

wokół siebie. Za nimi, na łóżku, psiak zaczął ujadać zapamiętale.

— Spodziewaliśmy się ciebie dopiero w przyszłymi

tygodniu — powiedziała Carrie uśmiechnięta, całując

brata w policzki, nos i wszędzie, gdzie tylko mogli

dosięgnąć.

Jamie próbował udawać, że entuzjastyczne powi-tanie nic zrobiło na nim większego wrażenia. Trzy-J

mał siostrę w wyciągniętych ramionach, tak że] stopami nie sięgała podłogi.

A ty, gdybyś tylko wiedziała, kiedy maml przypłynąć, bez wątpienia czekałabyś na nabrzeżu,) aby mnie

gorąco powitać? Nawet, gdyby to miało) być o czwartej rano?

Oczywiście — odparła uśmiechając się do brataj po czym, z zatroskaną twarzą położyła dłonie naj jego

policzkach. - Zeszczuplałeś.

- A ty nie urosłaś ani o centymetr — mierząc ją wzrokiem od stóp do głów próbował wejść w rolę

srogiego starszego brata. Nie było to łatwe przy ślicznej, filigranowej Carrie. Miała zaledwie sto

sześćdziesiąt centymetrów wzrostu, chociaż każdy, z jej braci mierzył ponad metr dziewięćdziesiąt. —

Oczekiwałem, że będziesz mi sięgała chociaż do piersi. Jakim cudem rodzice wydali na świat takiego

kurczaka?

— Szczęśliwy przypadek — odparła z uśmiechem

i przeniosła spojrzenie na psiaka, który stał na

łóżku, wywiesiwszy różowy języczek. — To prezent

dla mnie?

— Na jakiej podstawie sądzisz, że przywiozłem ci

prezent? — zapytał Jamie tonem wymówki. — Nie (

wydaje mi się. żebyś zasłużyła. Dziesiąta godzina,

a ty jeszcze w łóżku.

Carrie zamachała rękami i brat opuścił ją na podłogę. Teraz, kiedy już wiedziała, że wrócił do

domu ma się dobrze, całą uwagę skupiła na

ślicznym zwierzątku. Gdy tylko znowu poczuła

ziemię pod stopami, wróciła do łóżka i wślizgnęła

się| do pościeli. Maltańczyk natychmiast zaczął się

upominać o pieszczoty.

Jamie tymczasem rozglądał się po pokoju, szuka-jąc zmian, jakie w nim zaszły od chwili, gdy ostatnio

był w domu.

Skąd to masz? — Trzymał w ręku wschodnią figurkę wyobrażającą kobiecą postać, misternie

rzeźbioną w kości słoniowej.

Od Ranleigha - Carrie mówiła o jednym ze swch braci.

A to? — Jamie skinął głową w stronę olejnego obrazu oprawionego w złote ramy. Od Lachlana.

Zerkając sponad psa Carrie uśmiechnęła się do brata jakby zupełnie nie wiedziała, dlaczego spo-

chmurniał. Miała siedmiu starszych braci; wszyscy oni podróżowali po świecie i zawsze, gdy wracali do

domu, przywozili jej prezenty. Każdy chciał, żeby jego upominek był najwspanialszy. Zupełnie jakby

konkurowali ze sobą, który z nich przywiezie malutkiej siostrzyczce najpiękniejszy podarunek.

A to? - zapytał Jamie ściągając usta. W ręku trzymałsznur pereł znaleziony na toaletce.

Carrie uśmiechnęła się tajemniczo, uniosła psiaka, przytuliła go do siebie i schowała twarz w miękkiej

śreści.

On jest najwspanialszym prezentem, jaki kiedykolwiek dostałam.

Czy kiedy Ranleigh przywiózł ci tę figurkę, powiedziałaś mu to samo? — W głosie Jamicgo dźwięczała

zazdrość.

W rzeczy samej, powiedziała Ranleighowi, że jego podarunek jesf najpiękniejszy na świecie, ale nic

miała zamiaru leraz się do tego przyznawać,

— Jak on się nazywa? - spylała mając na myśli

psiaka. Usilnie próbowała zmienić temat.

— Sama go nazwij.

Maltańczyk kichną).

— Och, Jamie - Carrie głaskała zwierzątko — to

naprawdę najmilszy prezent, jaki kiedykolwiek

dostałam. Jest żywy

Jamie usiadł na krześle przy łóżku, z mina,, z której Carrie wywnioskowała, że trochę go rozczuliły

zapewnienia, iż jego podarunek naprawdę jest najwspanialszy.

Uśmiechnięty obserwował niebieskie, jaśniejące szczęściem oczy siostry bawiącej się z małym pies-

kiem i promień słońca pieszczący burzę jej blond włosów. Przedstawiała sobą chyba najładniejszy

widok, jaki oglądał od dłuższego czasu.

Była tak drobna jak jej bracia potężni, tak pogodna jak oni wybuchowi, i lak skłonna do śmiechu jak oni

do gniewu. Oraz tak przyzwyczajona do luksusu jak oni do pracy. Była rozpieszczonym, adorowanym,

ukochanym dzieckiem wielkiej rodziny i każdy z jej braci zabiłby tego, kio by choć pomyślał o

skrzywdzeniu Carrie.

Jamie, zadowolony z powrotu do domu, szczęśliwy, że wreszcie zszedł ze statku, odchylił sie na

oparcie krzesła.

Co porabiasz ostatnio ze swoją kliką brzydul?

Nie nazywaj ich tak! — oburzyła sie Carrie, jednak bez prawdziwej urazy w głosie. — One nie są

brzydkie.

Kiedy Jamiee chrząknął znacząco, Carrie się uśmiechnęła.

W każdym razie, niespecjalnie brzydkie, a poza tym, czy tylko to się liczy?

- Dziewiętnaście lat, a proszę, jaki filozof — Ja-mie pokazał zęby w szerokim uśmiechu.

Niedługo skończę dwadzieścia.

Proszę, proszę, jaki poważny wiek. Crrie nie miała nic przeciwko temu przekoma-rzaniu, bo jej

zdaniem właściwie wszystko, co mówili lub robili bracia, było słuszne.

Bez względu na nasz wygląd wielkodusznie 'siebie także zaliczała do „brzydul" — jesteśmy

zaangażowane w bardzo poważną działalność.

Tak, oczywiście — przytaknął Jamie tonem

protekcjonalnym, lecz jednocześnie pełnym uwiel-

bienia. Tak samo ważną, jak ratowanie żab przed chłopcami albo pilnowanie biednego pana Coffina,

żeby zapewnił swoim gęsiom odpowiednio duży wybieg.

To już przeszłość. Teraz... — przerwała, bo psiak kichnął dwa razy z rzędu. — Ojej, chyba się

przeziębił.

Raczej ma uczulenie na te wszystkie jedwabie. Ten pokój wygląda jak komnata haremu.

- Co to jest harem? - Coś, o czym nie mam zamiaru ci opowiadać. Carrie lekko wydęła dolną wargę. -

Gdybyś naprawdę chciał zrobić mi przyjemność, to opowiedziałbyś dokładnie o wszystkim, co się

zdarzyło w czasie podroży.

Jamie zbladł na samą myśl o skutkach, które spowodowałaby taka rewelacja i dopiero po dłuższej uwili

odzyskał normalne kolory.

Takiego prezentu nie możesz oczekiwać od żadnego z nas — oznajmi! z uśmiechem. - Opowiedz mi,

czym się zajmujesz razem z tymi twoimi brzydulami.

Kojarzymy małżeństwa — obwieściła dumnie Carrie i z największą przyjemnością patrzyła, jak jej bral

ze zdumienia szeroko olwiera usta.

- Czyżby kłoś chciał się żenić z którąś z łych twoich brzydkich przyjaciółek? Obrzuciła go zirytowanym

spojrzeniem.

Doskonale wiesz, że wcale nie są brzydkie. A przy tym są bardzo miłe. Tylko lobie się wydaje, że

wszystkie kobiety powinny być absolutnie doskonale.

Jak moja kochana mała siostrzyczka — przytaknął zgodnie, a w jego glosie zabrzmiało przekonanie

równie szczere jak wyzierające mu z oczu uwielbienie.

Carrie zarumieniła się z radości.

— Przewrócisz mi w głowie.

Słysząc taki nonsens, Jamie aż krzyknął z radości

i zaczął się głośno śmiać.

Psiak zaszczekał na niego, po czym kichnął.

— Tobie przewrócić w głowie! — zawołał Jamie.

— Jakbyś jeszcze nie wiedziała, że jesicś najładniej- |

szym stworzeniem w pięciu stanach.

Carrie rzuciła mu wystudiowane spojrzenie istoty głęboko skrzywdzonej.

Ranleigh mówił, że w sześciu. Jamie roześmiał się ponownie.

Więc ja mówię, że w siedmiu.

— Tak juz lepiej — zgodziła się Carrie ze śmie

chem. — Nie znoszę tracić terytoriów. Ten siódmy

Deveraux Jude - Montgomery 10 - Aktorzy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: